Manhwas Bl Español

เพราะอุบัติเหตุทำให้สองพี่น้องต้องมาผูกติดอยู่ด้วยกัน คนพี่ทำงานตัวเป็นเกลียวหาเลี้ยงน้องเพียงลำพัง ในขณะนั้นผู้ช่วยคนสนิทที่มีอายุเท่ากันก็ปรากฏตัวขึ้น อีกทั้งยังมีเพื่อนสนิทที่ไม่คิดเป็นแค่เพื่อน...

รอยยิ้มของวังหลวงแคว้นซี คือองค์ชายสิบที่ถูกถวายตัวเป็นเครื่องบรรณาการจากแคว้นที่เรืองอำนาจอย่างแคว้นเหยา ส่งมอบมาให้สวามิภักดิ์แด่องค์รัชทายาท ‘หวังซีเอ่อ’ เพื่อหลีกเลี่ยงสงคราม แต่มิมีผู้ใดล่วงรู้ว่ารอยยิ้มของ ‘อู๋เสี่ยวหวา' นั้นมีให้องค์รัชทายาทเพียงผู้เดียวเท่านั้น ท่ามกลางวันเวลาอันแสนสงบสุข ฮ่องเต้กลับสละราชบัลลังก์ ส่งไม้ต่อยกตำแหน่งให้หวังซีเอ่อก้าวขึ้นรับหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบนับแต่ขึ้นครองราชย์ ซีเอ่อตั้งปณิธานว่าจะครองแผ่นดินโดยความชอบธรรม แต่เมื่อพรหมลิขิตให้พระชายาองค์ชายต่างแคว้นเข้ามามีอิทธิพลในการตัดสินใจต่าง ๆ จึงถูกตราหน้าข้อหาเป็นกบฏถึงขั้นประหารชีวิตโดยไร้ความเป็นธรรมในการไต่สวน ตาชั่งเมตตาธรรมอันเด็ดเดี่ยวของหวังซีเอ่อก็เริ่มเอนเอียงทันที

เพราะต้องชดใช้หนี้แทนพ่ออย่างไม่มีทางเลือก จึงเป็นจุดเปลี่ยนให้ชะตาชีวิตต้องเข้าไปพัวพันกับนายหัวจอมโหด จนยากจะถอนตัวขึ้น

กู่ซิงอีถูกสหายคนสนิทขอร้องให้ช่วยยกเลิกงานหมั้นให้ งานนี้เขาจึงต้องออกหน้าเอง ทุกอย่างดูเข้าร่องเข้ารอยแผนของเขาก็ค่อนข้างเข้าท่า แต่ไหงกลายเป็นตนที่คล้ายจะเป็นเจ้าสาวเสียเอง!

ซัน หรือ นายอาทิตย์ ทอแสง ชายหนุ่มหัวไฟสีส้มอิฐ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน คิ้วเข้มพาดเฉียง ใบหน้าเรียวได้รูป พกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม ขี้เล่น ช่างแกล้ง หากแต่ใครจะรู้ ความคิดที่มีอยู่ภายในจิตใจ.... เบส หรือ คุณหนูเบส นายรพีพัฒน์ ราชบดินทร์ หนุ่มหล่อมาดนิ่ง เส้นผมสีดำสนิท นัยน์ตาเย็นชา แววตาที่เย็นชานั้นมีความลับที่ซุกซ่อนอยู่ ที่เก็บความรู้สึกไว้ภายในใจเนินนานถึง 12 ปี แต่ก็ไม่คิดจะบอกออกไปเพราะหวั่นเกรงว่าจะทำลายความสัมพันธ์!!

หลังจากประสบอุบัติเหตุ ลมหนาวมักจะฝันถึงใครคนหนึ่งตลอด แต่เขากับจำผู้ชายในฝันคนนั้นไม่ได้ จนได้มารู้ความจริงจากเพื่อนว่าเขาลืมคนที่ตัวเองแอบชอบไป แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ลมหนาวก็ไม่มีความทรงจำนั้นอยู่เลย เมื่อเวลาผ่านไปลมหนาวมีใครอีกคนเข้ามา แต่นั่นก็เป็นเวลาที่ลมหนาวจดจำคนที่ตัวเองลืมไปแล้วได้

เรื่องราวความรักของสองหนุ่มลูกเจ้าของไร่ที่อยู่ข้างเคียงกัน พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อน และเริ่มชอบกันมาตั้งแต่เด็กจนแยกย้ายกันไปเรียนต่อ เมื่อได้เวลากลับมาช่วยดูแลกิจการไร่ของตัวเอง ความสนุก ความน่ารัก ความรัก จึงเกิดขึ้นกับพวกเขาอีกครั้ง

ไปป์อยู่ที่ไหน ไปป์อยู่กับใคร.. เขาจะหาไปป์จากที่ไหนได้ ไปป์… นายอยู่ไหนกัน.. ขอโทษได้ไหม ฉันอยากบอกว่าฉันขอโทษที่ทำให้นายงอนฉัน.. ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียความรู้สึก… นายจะให้อภัยฉันได้ไหม… ตามสบาย อยากไปไหนก็ไปเถอะ เพราะคำนี้คำเดียว ด้วยทิฐิของคำว่าเจ้านาย และเจ้าของบ้านมันเลยทำให้เขาไม่นึกถึงความรู้สึกของไปป์และของเขา... ขอโทษ ถ้าเขารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้สักหน่อย ถ้าเขารู้ว่าตัวเองรักไปป์มากขนาดนี้.. เขาจะไม่ทำให้ไปป์เสียใจ เขาจะทำทุกอย่างให้ไปป์ไม่จากเขาไป... ใครจะไปคิดว่าคนอย่างเขาจะรักใครเป็นและดันไปรักผู้ชายตัวเล็กหน้าสวยคนนี้ เขาเนี่ยนะไม่อยากจะเชื่อ แต่เชื่อเถอะครับก็มันรักไปแล้วนิ รักมาก หลงมาก รักไอ้เด็กซื่อบื่อมากๆ หวง ห่วง รัก รักที่สุด ไปป์ของพี่

ชีวิตผมกำลังอยู่ในเส้นระหว่างความเป็นกับความตายแต่แค่เพียงลมพายุพัดกระหน่ำท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนเสียงร้องคำรามของสัตว์สี่ขาและเสียงร้องเอะอะของผู้ร้ายก็ดังสลับกับเสียงร้องหวยโหยก็ดังขึ้นมาพร้อมๆกับสัตว์สี่ขาร่างกายใหญ่โตลายพาดกลอนและเขี้ยวแหลมของมัน บ่งบอกได้ชัดเจนว่ามัน คือ 'เสือ'

สุดท้ายเราก็รักกันไม่ได้ ถึงแม้ถ่านไฟเก่าจะลุกโซนจนมอดไหม้ ถึงเป็นเช่นนั้นเราก็ยังรักนายไม่มีวันเปลื่ยนแปลง