การให้อภัย

คิดว่าหล่อลากไส้จัญไรลากดินแล้วผู้หญิงทุกคนต้องสยบให้เหรอ ไม่หรอกมั้ง อย่างน้อยก็ไม่รวมขนมคนสวยเซ็กซี่น่ารักดูดีมีเสน่ห์คนนี้ก็แล้วกัน!

“กูชอบมึง” “เหอะ! พี่ก็รู้ว่าแพงขาย พี่ยังจะมาพูดอะไรแบบนี้อีกนะคะ” “ได้! ถ้ามึงไม่ชอบกู กูขอซื้อมึงทั้งชีวิตได้ไหม” “พี่ตื่นจากความฝันและยอมรับความจริงซ่ะ แพงไม่ยอมแหกกฎการขายของตัวเองหรอกค่ะ”

สเตฟาน แม็คเคนซี่ หรือฟาน วัย 32 ปี ทายาทเจ้าของธุรกิจเงินทุนและหลักทรัพย์ในลาสเวกัส เขาเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ทั้งในและนอกระบบที่ทรงอิทธิพล บุคลิกหล่อเข้ม ดุ เอาจริง กินดุ สำหรับเขา... ผู้หญิงคือที่ระบายเท่านั้น! วีรตา รัตนวัลย์ หรือ น้องไวน์ สาวไทยวัย 22 ปี เรียนจบปริญญาตรีด้านการบัญชีและการเงิน แม่ของเธอแต่งงานกับชายอเมริกันเจ้าของผับหรูในลาสเวกัส พาเธอมาอยู่อเมริกาตั้งแต่อายุ 10 ปี เธอจะทำอย่างไรเมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้พบกับเจ้าพ่อผู้ทรงอิทธิพลที่เธอแสนเกลียดขี้หน้าและอาชีพของเขา... แต่ดูเหมือนยิ่งหนีจะยิ่งเจอ...ยิ่งต่อต้านยิ่งพ่ายแพ้ต่อพลังอำนาจลึกเร้นที่ค่อยแทรกซึมเข้ามาครอบงำหัวใจของเธอ

ปรางค์วลัย เคยแอบชอบ เมฆา พี่ชายข้างบ้าน ทว่าในวันนั้นที่เธอบังเอิญได้ยิน เมฆา พูดกับผู้หญิงของเขาว่า “เด็กนั่นอ้วน เตี้ย ดำ ไม่มีอะไรน่ามองสักอย่าง” คำพูดในวันนั้นของเขาทำร้ายจิตใจของเธออย่างหนัก เธอจึงตัดสินใจถอยออกห่าง จากที่สนิทสนมกันกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าในชั่วข้ามคืน ในวันที่แม่ของหญิงสาวป่วยหนัก เขาได้กลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้งในฐานะ หมอ และวันที่เธอตัดสินใจพาใครบางคนมาแนะนำให้แม่รู้จัก เขากลับแสดงอาการหึงหวงออกหน้าออกตาทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน หวงก้างราวกับเป็นเจ้าของเธอ ทั้งที่เขาเป็นคนพูดเองว่าจะไม่มีวันสนใจผู้หญิงอัปลักษณ์อย่างเธอเด็ดขาด

ถ้าถามว่าความรักครั้งก่อนเป็นยังไง คำตอบของเธอคือเขาเป็นคนดีมาก เขาเป็นคนสอนให้เธอรู้จักคำว่ารักคืออะไรความทรงจำระหว่างเราสองคนมันสวยงาม "แล้วทำไมเลิกกันละ..."

เมื่อผมทำเธอท้อง ผมเลยพยายามขายยาเพื่อจุนเจือเธอกับลูก เเต่เเล้ว... เมื่อผมถูกจับ ผมทำเธอเเละลูกหล่นหายไป "ยกโทษให้พี่ได้ไหมนุ่ม พี่รักนุ่มกับลูกมากนะเว้ย"

“ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ” "ฮานะค่ะ" "ชื่อเหมือนนางเอกหนังเอวี" ฮานะอ้าปากเหวอเมื่อได้ยินคำพูดของเขา "ทำไม? ฉันพูดผิดตรงไหน" "ถ้าฉันเปรียบเทียบชื่อคุณบ้าง คุณจะรู้สึกยังไง คุณกำลังบูลลี่ชื่อฉันอยู่ รู้หรือเปล่าคะ" "ฉันชื่อธันเดอร์ ไหนลองเปรียบเทียบมาสิว่าชื่อฉันเหมือนอะไร" "ชื่อเหมือนหมาที่คนแถวบ้านฉันเลี้ยงเลยค่ะ" "นี่เธอ!!!"

เธอ..เป็นของต้องห้ามสำหรับเขา..คุณหนูผู้เอาแต่ใจ ลูกสาวเจ้านายผู้มีพระคุณ เขา..เป็นของร้อนสำหรับเธอ อยู่ใกล้แล้วมันร้อนรุ่ม บอดี้การ์ดหน้าโหดที่ขัดใจเธอไปเสียทุกอย่าง และแม้ว่าบอดี้การ์ดอย่างเขา จะอยากขย้ำเธอให้จมเขี้ยว สักเท่าไร แต่ก็ทำได้เพียงอดทน..จนกว่าจะถึงวันที่เขา..คู่ควร

Spoil~ “ชะ..ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” เมื่อจวนตัวจนทำอะไรไม่ได้แคทร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากคนแถวนี้ลั่น พร้อมน้ำตาเอ่อออกมาคลอเบ้าด้วยความกลัวสุดขีด ตี๋ยกมือขึ้นอุดปิดปากหญิงสาวไม่ให้ส่งเสียงดังออกมา “เงียบ” “อื้อ..อ่อย ช่วยด้วย” แม้จะถูกปิดปากไว้มันก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามเอาตัวรอดของเธอลดลงได้ ยังคงส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมาอย่างต่อเนื่อง “ไอ้เสือเอาผ้าออกมาโปะสิวะ รอให้คนแห่กันมาก่อนรึไง” “…..” ครั้นได้ยินคำพูดของเล้งเสือก็รีบหยิบผ้าสีขาวซึ่งพับทบกันขนาดพอดีมือที่โปะยาไว้ออกมาจากกางเกงยีน เขาเดินไปดึงหญิงสาวที่พยายามดีดดิ้นขัดขืนมาจากอ้อมกอดเพื่อน “พี่เสืออย่าทำอะไรแคทเลยนะ ปล่อยแคทไปถะ..อื้อ!”

“เรติกา อ๊าส์” น่ารังเกียจ! น่าขยะแขยงที่สุดเลย “ใครอนุญาตให้แกครางชื่อฉัน ไอ้ชั่ว!” เธอพยายามประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ความรุนแรงที่เขามอบให้นั้นไม่สามารถทำให้คนถูกกระทำอย่างเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมา แม้แต่น้ำตาแค่หยดเดียวเขาก็ไม่สามารถรีดมันออกมาจากดวงตาของเธอได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดทรมานแทบขาดใจ เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “หึหึ” มันส่งเสียงหัวเราะในลำคอเย้ยหยันเธออีกแล้ว โคตรเกลียดมันเลย “ถ้าเธอส่งเสียงร้องครวญครางออกมาบ้าง ฉันอาจเมตตาเธอก็ได้นะ”