ฉลาด

ขาเป็นคนบีบให้นางหย่า ส่งนางไปให้ศัตรูเพื่อแก้แค้น ทว่าดันโผล่หัวไปที่ค่ายศัตรูเพื่อช่วยนาง น่าขันตรงที่ ส่งนางให้บุรุษอื่น แต่เจ็บปวดเกินทนไหว เมื่อได้ยินเสียงหวานครวญครางปานจะขาดใจ หลอกตัวเองว่าไม่เคยรักมานานสามปี จนกระทั่งยอมรับความจริงเพราะเสียงคราง ทว่าในวันที่ยอมรับใจตนเอง นางกลับลืมเขาจากความทรงจำไปสิ้น

เปรมา นางร้ายสาวตัวท็อป แต่ชีวิตรักดันขมขื่น เธอถูกชายชั่ว หญิงร่านแทงข้างหลัง วันที่เธอได้ขึ้นเวทีรับรางวัลนักแสดงหญิงสมทบยอดเยี่ยมจากละครที่เพิ่งจบไปบนเวทีใหญ่ที่สุดของปีเป็นครั้งแรกในฐานะนักแสดง ท่ามกลางความยินดีจากทุกคนที่ปรารถนาดีกับเธอ 2 ชั่วโมงให้หลัง ความสุขที่มีพลันหายไป การรอคอยที่จะให้แฟนหนุ่มชื่นชมรางวัลด้วยกันกลายเป็นเรื่องตลก

เธอตกที่นั่งลำบากกำลังจะถูกป้าแท้ ๆ พาไปขายให้กับซ่องโสเภณีหวังนำเงินมาใช้หนี้พนัน เขาคือคนผ่านทางดันบังเอิญมาเห็นเข้า ก่อนจะยอมจ่ายเงินก้อนโตแลกกับตัวเธอ “พิมพ์ดาว” “ประชุมวันนี้เหนื่อยไหม” ฝืนถามทั้งน้ำตา “พิมพ์ดาวกลับไปก่อนเถอะ ไว้ค่อยคุยกัน” เขากลัวนิรินจะเข้ามาเห็นพิมพ์ดาว “ฮึก ทำไมแต่งงานแล้วไม่เชิญเพื่อนอย่างฉันเลย” เอ่ยถามด้วยเสียงสะอื้น “กลับก่อนนะพิมพ์ดาว เชื่อฉันเถอะ” “กรี๊ด!!” เสียงกรี๊ดกร๊าดของนิรินดังแทรกบทสนทนา ก่อนเธอจะมาหยุดข้างกายคิลเลียน “แกจะมาพังงานแต่งของฉันกับพี่คิลเลียนเหรอ” นิรินตะคอกถามเสียงดังสนั่น จนผู้คนภายในงานหันมามองเป็นตาเดียวกันด้วยความสนใจกับสถานการณ์ตอนนี้ “นิรินใจเย็น ๆ” “พี่คิลเลียนจะให้นิรินใจเย็นยังไง มันจะพังงานแต่งของเรา ที่ผ่านมานิรินรู้มาตลอดว่ามันเป็นนางบำเรอของพี่ แต่ตอนนั้นนิรินยอมให้พี่อยู่กับมันแต่ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว นิรินจะไม่ยอมอีกต่อไป” จบคำพูด นิรินหมุนตัวเดินไปหยิบแก้วน้ำส้มก่อนสาดใส่หน้าพิมพ์ดาว “หยุดนะนิริน”

ตายแล้วก็ยังไม่หมดทุกข์ ชีวิตต้องมาวนเวียนเป็นผีในโลกที่นางไม่รู้จัก เห้อออ เวรกรรมอะไรของนางกันเนี่ยยยย จะบ้าตาย พอลืมตาขึ้นมาอีกทีทำไมมันเสียวแปลก ๆ ล่ะ

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา

" เปียโน " เขาคือพี่ชายฝาแฝดของคนที่เธอแอบชอบมาตลอด 3 ปี และเพื่อการแก้แค้น จึงยอมสวมรอยโกหกทุกคนว่าตัวเอง คือ "กีต้าร์ " น้องชายฝาแฝดที่นอนเป็นเจ้าชายนินทาจากการถูกรถชนในครั้งนั้น ส่วนเธอคือเหยื่อ ที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่ทำให้กีต้าร์น้องชายฝาแฝดของเขาถูกรถชน ในขณะที่น้องชายฝาแฝดของเขาถูกทำร้ายจากกลุ่มเพื่อนหัวโจก "เพราะไดอารี่เล่มเดียว" "พักพิง เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับน้องชายของฉัน" "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้เป็นคนในไดอารี่ !" คำเตือน เนื้อหาในนิยายเป็นแนวแก้แค้น อาจมีฉาก ข่มขืน ทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงระดับปานกลาง คำที่ใช้บรรยาย " อดีต,ปัจจุบัน" จะใช้เป็น First person (บุรุษที่ 1) เพราะจะได้เข้าถึงตัวตนของตัวละครนั่นๆ บรรยาย " ตอนพิเศษ,ตอนเสริม " จะใช้เป็น  Third Person (บุรุษที่ 3) โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ขอบคุณค่ะ อิชง

ปฐพี (ดิน) อายุ 41 ปี หล่อ นิ่ง เนียบ สุขุม ซึน สถานะโสดแต่อยู่ในโหมดคุณพ่อลูกหนึ่ง ไม่คิดหาแม่ใหม่ให้ลูกและไม่คิดมีเมียอีก (เป็นคนนิ่ง ๆ ซึน ๆ แต่ ดุ มาก) ปรีชญา (น้ำผึ้ง) อายุ 22 ปี น่ารัก ตัวขาว สดใส ขี้อ้อน สถานะโสดและเกิดมาไม่เคยมีแฟน แต่อยากมีแฟนก่อนเรียนจบ (เป็นวีเจไลฟ์สดที่ไม่เปิดเผยตัวตนในแอปแอปหนึ่ง) ----------------------- นิยายที่เกี่ยวข้อง (อ่านแยกได้) ❀ นางร้ายกลายเป็นคนใหม่แล้ว (รดาลูกสาวปฐพี) ❀ อาจารย์ปฐพี (ปฐพีพ่อของรดา) ------------------------

ในวันแต่งงานปานิศาจับได้ว่าเจ้าบ่าวของเธอแอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิท ที่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว หญิงสาวจึงทิ้งทุกอย่าง เป็นเจ้าสาวครึ่งทางดีกว่าไปให้สุดทางพร้อมกับความเจ็บปวด

จิงซิงอี้ แพทย์จีนจบใหม่ กลับมาเปิดคลินิกรักษาโรคที่หมู่บ้านกับคุณตาที่เลี้ยงดูเขามา เขารักษาคนไข้ที่อยู่ห่างไกล ทำธุรกิจสมุนไพร ทำแหล่งท่องเที่ยว และค้นหาความลับจากชาติกำเนิดที่เป็นปริศนาของตัวเอง

เพียงเพราะหนี้สินห้าอีแปะที่ไม่ตั้งใจก่อในวัยเยาว์ ชีวิตเฉินเซียงหรงวุ่นวาย ถูกจวิ้นหวังจ๋างจื่อจอมเจ้าเล่ห์ตามติด! จวิ้นหวังจ๋างจื่อ 'หลี่ตือหลิน' ผู้นี้ ออกรบติดพันอยู่ที่ชายแดนตั้งแต่ยังอายุได้ไม่เท่าไหร่ ผ่านมาหลายปีเพิ่งจะได้กลับตำหนัก กลับไม่กตัญญูดูแลปรนนิบัติมารดา ไม่ท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ ไม่จัดงานเลี้ยงหรือเข้าร่วมงานรื่นเริง ไม่หาความสงบ ไม่หาความสำราญ แต่ละวันกลับเอาแต่สรรหาวิธีการมากวนใจลูกหนี้อย่างนางไม่หยุดหย่อน ครั้นจะคืนห้าอีแปะนั่นให้ดีๆ ก็ไม่ยอม กลับอ้างว่า “ต่อให้เจ้ามอบให้ข้าสักห้าพันตำลึง ก็ยังไม่ใช่ห้าอีแปะนั้นที่ข้าจ่ายออกไปอยู่ดี” ทั้งยังดันทุรังจะแต่งงานกับนางให้ได้ด้วย เรื่องบ้าอะไรกัน? แบบนี้ก็ได้หรือ?!