ฉลาด

วัชรมัยเคยทิ้งไผท ทิ้งลูก แล้ววันนี้กลับมาร้องขอความเป็นแม่อีกครั้ง ไผทจะไม่มีวันให้อภัย!

ตายแล้วก็ยังไม่หมดทุกข์ ชีวิตต้องมาวนเวียนเป็นผีในโลกที่นางไม่รู้จัก เห้อออ เวรกรรมอะไรของนางกันเนี่ยยยย จะบ้าตาย พอลืมตาขึ้นมาอีกทีทำไมมันเสียวแปลก ๆ ล่ะ

ติณภพ (จางเหยนโย่) "หึ ผมไม่แต่ง ป๊าม๊าผมจะให้ผมแต่งานกับใครไม่รู้ ผมไม่ชอบที่สุดก็คือโดนคลุมถุงชน ยังไงผมก็ไม่แต่ง" "เราไม่จำเป็นต้องมีความสุขกันแค่บนเตียงอย่างเดียวนะครับ" "แต่งงานกับพี่แล้วเธอจะเหนื่อยแค่เรื่องเดียว" นรินดา (ลี่หลิน) ต่อมาแต่งงานใช้สกุลจาง (จางลี่หลิน) "ฉันต้องแต่งงานกับใครที่ไหนไม่รู้ นิสัยใจคอยังไม่รู้เลย ป๊าม๊าบังคับแต่ยังไงฉันก็ไม่แต่ง" "ดูดาวแบบไหนหรอคะ" "ในหัวมีแต่เรื่องอย่างว่าหรอคะ" "เหนื่อยแล้วค่ะ พักก่อนได้มั้ย" "พี่มีวิธีดูดาวอีกแบบนึงสนใจมั้ย" "แบบไหนคะ" "หึ หันหลังแล้วเกาะริมระเบียงไว้สิเด็กดี"

เพียงแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนสนิทของเธอเสียใจ เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อความสบายใจของเขา แม้แต่การใช้ร่างกาย ตัวเองปลอบโยนเขา..... แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นจากความรักของเธอเพียงฝ่ายเดียว อย่างน้อยเธอก็ทำมันได้อย่างเต็มที่แล้ว.....

เพราะเกิดในสลัม โตในสลัม ชีวิตจึงต้องไปไกลกว่านี้ ชีวิตที่ทะเยอทะยานทำให้เธอได้เป็นเลขาของประธานบริษัทใหญ่ ทว่าวันหนึ่งกลับตกกระไดพลอยโจนมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนเจ้านาย จนสุดท้ายเขายื่นข้อเสนอให้ ว่า ‘เธอต้องแต่งงานกับฉัน’ เขามีเหตุผลที่ต้องการเมีย ส่วนเธออยากออกจากสลัม แต่การแต่งงานปลอม ๆ ที่ได้เริ่มขึ้นนั้นดันมาพร้อมกับความสัมพันธ์ที่ถลำลึก เพราะเธอต้องทำหน้าที่บนเตียงให้ถึงพริกถึงขิงที่สุดเท่าที่จะทำได้

เรื่องราวความรัก กับความลับที่วุ่นวาย คนขี้หึงอย่างฟอร์นกลับต้องมาหลงรักเด็กน้อยเสน่ห์เเรงอย่างข้าวเหนียว วันเวลาผ่านไปเมื่อความรู้สึกที่มีมันช่างน่าอึดอัดเธอกลับเลือกที่จะหนีความรู้สึก

เธอตกที่นั่งลำบากกำลังจะถูกป้าแท้ ๆ พาไปขายให้กับซ่องโสเภณีหวังนำเงินมาใช้หนี้พนัน เขาคือคนผ่านทางดันบังเอิญมาเห็นเข้า ก่อนจะยอมจ่ายเงินก้อนโตแลกกับตัวเธอ “พิมพ์ดาว” “ประชุมวันนี้เหนื่อยไหม” ฝืนถามทั้งน้ำตา “พิมพ์ดาวกลับไปก่อนเถอะ ไว้ค่อยคุยกัน” เขากลัวนิรินจะเข้ามาเห็นพิมพ์ดาว “ฮึก ทำไมแต่งงานแล้วไม่เชิญเพื่อนอย่างฉันเลย” เอ่ยถามด้วยเสียงสะอื้น “กลับก่อนนะพิมพ์ดาว เชื่อฉันเถอะ” “กรี๊ด!!” เสียงกรี๊ดกร๊าดของนิรินดังแทรกบทสนทนา ก่อนเธอจะมาหยุดข้างกายคิลเลียน “แกจะมาพังงานแต่งของฉันกับพี่คิลเลียนเหรอ” นิรินตะคอกถามเสียงดังสนั่น จนผู้คนภายในงานหันมามองเป็นตาเดียวกันด้วยความสนใจกับสถานการณ์ตอนนี้ “นิรินใจเย็น ๆ” “พี่คิลเลียนจะให้นิรินใจเย็นยังไง มันจะพังงานแต่งของเรา ที่ผ่านมานิรินรู้มาตลอดว่ามันเป็นนางบำเรอของพี่ แต่ตอนนั้นนิรินยอมให้พี่อยู่กับมันแต่ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้ว นิรินจะไม่ยอมอีกต่อไป” จบคำพูด นิรินหมุนตัวเดินไปหยิบแก้วน้ำส้มก่อนสาดใส่หน้าพิมพ์ดาว “หยุดนะนิริน”

เมื่อเธอต้องฟื้นตื่นขึ้นมาในร่างคุณหนูสามซึ่งกำลังจะแขวนป้ายออกรับแขกอย่างเช่นหญิงคณิกา เธอจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือ ไหนไหนจะขายก็ต้องขายให้ได้ราคาและต้องได้คนที่คู่ควร หากจำเป็นจะต้องยั่ว นางก็จะยั่วยวนจนได้ดี สาวสวยนักศึกษาเพิ่งจวิ่งหนีจนโดนรถชนโดยไม่รู้ตัว เธอฟื้นตื่นแล้วพบว่ามาอยู่ในร่างของไป่เหลียนฮวา คุณหนูสามสกุลไป่ ซึ่งบิดาต้องโทษจนหญิงสาวในสกุลโดนจับมาอยู่ในหอเริงรมย์ด้วยกันทั้งหมด พี่สาวและน้องสาวของไป่เหลียนฮวาออกแขวนป้ายเช่นหญิงคณิกาแล้ว คนต่อไปก็คือนาง แต่นางจะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้หรือ หญิงสาวอันมีเสน่ห์อย่างนางจะขายแบบปกติได้อย่างไร นั่นมันธรรมดาเกินไป นางจึงเสนอให้ผู้ดูแลจัดงานประมูลดอกบัวขาว เพื่อเรียกราคาให้สูงที่สุด และเลือกชายที่มีไหวพริบ อย่างน้อยก็ขอให้นางได้มีโอกาสเลือกบ้าง โดยนางต้องคิดหาการแสดงสุดเร้าใจและยั่วยวนสุดชีวิตถึงห้ารอบ ผู้ใดจะคาดคิดว่า ผู้ที่ให้ราคามากที่สุดคือ องค์ชายรัชทายาท นางจึงต้องทั้งบดทั้งยั่ว เพื่อให้เขาหลงใหลในตัวนาง ขอเพียงให้ชีวิตนี้ของนางอยู่ในห้วงฝันกับเขาให้นานที่สุด นั่นน่าจะเป็นความสุขที่สุดหลังจากฟื้นตื่นมา

" เปียโน " เขาคือพี่ชายฝาแฝดของคนที่เธอแอบชอบมาตลอด 3 ปี และเพื่อการแก้แค้น จึงยอมสวมรอยโกหกทุกคนว่าตัวเอง คือ "กีต้าร์ " น้องชายฝาแฝดที่นอนเป็นเจ้าชายนินทาจากการถูกรถชนในครั้งนั้น ส่วนเธอคือเหยื่อ ที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่ทำให้กีต้าร์น้องชายฝาแฝดของเขาถูกรถชน ในขณะที่น้องชายฝาแฝดของเขาถูกทำร้ายจากกลุ่มเพื่อนหัวโจก "เพราะไดอารี่เล่มเดียว" "พักพิง เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับน้องชายของฉัน" "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้เป็นคนในไดอารี่ !" คำเตือน เนื้อหาในนิยายเป็นแนวแก้แค้น อาจมีฉาก ข่มขืน ทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงระดับปานกลาง คำที่ใช้บรรยาย " อดีต,ปัจจุบัน" จะใช้เป็น First person (บุรุษที่ 1) เพราะจะได้เข้าถึงตัวตนของตัวละครนั่นๆ บรรยาย " ตอนพิเศษ,ตอนเสริม " จะใช้เป็น  Third Person (บุรุษที่ 3) โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ขอบคุณค่ะ อิชง

ดอกฟ้าบอบบางหอมหวาน เบ่งบานล่อแมลงดอมดม สีสันงามล้ำชวนชม กลับถูกฉุดลงตมด้วยคนพาล “ไปไหนมาแต่เช้าเชียว” ใจดวงน้อยระทึกขึ้นกับความสนิทชิดเชื้อของเขา คิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจว่าเมื่อไรเธอจะทำใจได้สักที เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ตัวสั่นใจสั่นทุกครั้งที่ชายหนุ่มแตะต้อง ทั้งยังรู้สึกร้อนวูบวาบบนเรือนกายรวมทั้งใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะกลิ่นกายบุรุษที่ไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดนอกจากพี่ชายก่อให้เกิดความหวามไหวแบบที่เธอไม่เคยรู้จัก ยิ่งตอนนี้ได้กลิ่นหอมของสบู่เหลวที่ตนใช้กับไอเย็นจากร่างสูงใจก็ยิ่งสั่น เปรมินทร์จับคนที่ทำตัวเกร็งพลิกให้หันหน้ามาหาเขาพร้อมกับอุ้มเธอขึ้น พาให้นั่งที่เตียงโดยให้ร่างอรชรอยู่บนตักของตน ก่อนจะเชยคางเล็กให้เงยขึ้นสบตาเขา “ผมถามว่าไปไหนมา” “ไปดูเพ็ญเตรียมอาหารค่ะ” ปากอิ่มสวยสีระเรื่อขยับเพียงน้อยนิดทั้งเสียงที่ตอบก็บางเบา หากชายหนุ่มก็ได้ยิน แม้ความสนใจของเขาจะหยุดอยู่ที่กลีบปากสวยมากกว่าสิ่งใดก็ตาม “ต่อไปตื่นมาต้องเห็นคุณอยู่บนเตียงกับผม” เพลิงแค้นในใจ 'เปรมินทร์' แผดเผา 'กัญญานัน' ด้วยไฟเสน่หา