ต่างวัย

กฏของหอพักคือห้ามจ่ายค่าห้องเกินกำหนด เป็นกฏที่นักศึกษาชายย่อมรู้ดี "จ่ายมาซะดีๆ ก่อนที่เจ๊จะ..." "ลองดูสิครับเจ๊ อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ลูกหอกลัวเจ๊กันขนาดนั้น" "พะ พอเถอะนะเต้ อ๊าย!!!"

"เธอแน่ใจเหรอที่เข้าหาฉันเพราะชอบ ไม่ใช่เพราะผลประโยชน์" นารา เด็กมัธยมปลายปีสุดท้าย วัยใส น่ารัก อารมณ์ดี ขี้เล่น มองโลกในแง่ดีเสมอ บ้าคลั่งกับการอ่านนิยายจนได้มาพบเจอเขา ผู้ชายที่เหมือนกับชายในฝันของเธอ "หนูแค่อยากจะบอกว่าหนูชอบพี่ ชอบมานานแล้ว" เรย์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เคยแสนดี แต่กลับผิดหวังกับรักแรกที่ตามรักมาเกือบสิบปี จึงกลายเป็นหนุ่มเย็นชา มาดนิ่งยกเว้นกับเธอ(คนนั้น) และเขาก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลย... "เลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันไม่มีทางชอบเด็กแบบเธอ"

"วศินรักแต่เปลว เปลวไม่เคยรักวศิน เหมียวต่างหากที่รักวศินไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมวศินไม่มองมาที่เหมียวบ้าง?" เธอมองหน้าเขาน้ำตาคลอ ก่อนจะปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม "มึงจำใส่สมองอันน้อยนิดของมึงเอาไว้เลย กูไม่เคยรักมึง ไม่เคยคิดจะรัก ออกไปจากห้องกู" "ขอเเค่เศษเสี้ยวหัวใจของวศินได้ไหม? เหมียวอยากให้ศินมองเหมียวบ้าง ฮึก" "ใจของกูมีไว้ให้เปลวคนเดียว คนแบบมึงก็แค่ของกินเล่น ต่อให้ประเคนให้กู กูก็ไม่เอา"

"ถ้าพี่ต้องการแค่เพื่อนเที่ยวคงไม่นอนกับธาม ไม่พาไปเจอครอบครัว ไม่ต้องสนใจว่าพ่อแม่พี่จะคิดกับธามยังไง ไม่พามาที่ฮ่องกงด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้ว่าธามมีตัวตนอยู่ในชีวิตพี่" ธามไทไม่จำเป็นต้องมีตัวตนเลยก็ได้ เพราะสถานะของเขามันก็แค่เด็กในปกครองของเธอ แต่เฮสเทียก็ให้สิทธิ์เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเธอ รู้จักกับคนสำคัญในชีวิตซึ่งไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยก็ตาม "ธามอาจจะคิดว่าพี่เห็นแก่ตัว แล้วใครบ้างที่มันไม่เห็นแก่ตัว ใครจะอยากเจ็บ ใครมันจะอยากทำร้ายหัวใจตัวเอง ถึงคนอื่นให้คำนิยามว่าพี่เป็นเจ้าแม่ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะควบคุมทุกอย่างได้นะ" เฮสเทียเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเข้าใจอะไรผิด ๆ ว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นการให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ แก่เขา "ธามคิดว่าธามพยายามอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ พี่เองก็กำลังพยายามอยู่เหมือนกันนะ"

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ ชอบนักหรือไงที่ให้ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้!" เขาดันใบหน้าสวยออกพลางใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปากลวกๆ ขณะที่เจ้าของการกระทำเมื่อครู่หัวเราะร่วนราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ชอบจัง..." มิกิเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้ก๊วยเจ๋ง เธอยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนแล้วเลื่อนมือลงไปวางบนหน้าอกแกร่ง "รู้ไหมว่าเจ๋งเหมือนไลลากับพี่แม็กมาก...แต่ก็ไม่ได้เหมือนไปหมดซะทุกอย่าง เพราะเจ๋ง.." เธอลากนิ้วชี้ลงไปเรื่อยๆและหยุดไว้ตรงกลางระหว่างร่องอก มองมัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตด้วยสายตาที่อยากได้มันมาครอบครอง "เพราะเจ๋งเป็นได้แค่ลูกแมว ไม่ใช่เสือ"

ในขณะที่กำลังสติแตกเพราะสิ่งที่ทำลงไป เขาที่เป็นเพียงผู้ผ่านมาเห็นกลับช่วยเหลือเธอเอาไว้ และให้ชีวิตใหม่กับเธอ

เพราะอุบัติเหตุในวัยเยาว์ครั้งนั้นทำให้เธอต้องเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของมาเฟียอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจคนนี้… “พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ เราเป็นพี่น้องกันนะ” “เสียใจด้วย ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นน้องสาว แล้วตอนนี้ฉันก็จะเอาเธอทำเมียด้วย”

“พระเจ้าทรงประทานเธอกลับมาให้ผมแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ผมจะปล่อยเธอหลุดมือไปง่ายๆ” เด็กผู้หญิงถักเปียเมื่อ5ปีก่อน ตอนนี้เธอกลายมาเป็นคนไข้ฉุกเฉินของผม อุบัติเหตุเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแต่วันนี้ผมรู้สึกขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนี้ที่ทำให้ผมเจอเธออีกครั้ง ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ…. “คนไข้เกิดอุบัติเหตุรถชนมา ศีรษะกระแทกพื้นและมีบาดแผลถลอกครับ” “ห้องฉุกเฉินคุณหมอไม่พอ ติดเคสอุบัติเหตุหลายราย” ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นทางเดิน ขณะที่ไรเดอร์สาวนอนตะแคงอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนฝุ่นและมีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณแผลที่ล้มกระแทกพื้น “พาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉินเลยครับ เคสนี้ผมดูเอง” “ค่ะ ศาสตราจารย์”

“คิดจะเป็นเมียเฮีย ไม่ให้เป็นแค่ในนามนะ ต้องเป็นจริง แล้วก็ให้เป็นได้แค่เมียเก็บด้วย" ไม่ใช่เขานี่นะที่เป็นคนยื่นข้อเสนอก่อน ถึงแม้แท้จริงอยากได้จนน้ำลายหกก็เถอะ เรื่องแบบนั้นใครมันจะไปยอมรับกัน

ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องเคยแอบชอบ ‘รุ่นพี่’ ไม่ก็ ‘รุ่นน้อง’ หรืออาจจะ ‘เพื่อน’ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้โดยทั่วไป แต่ใช่ว่าจะสมหวังกันทุกคนซะที่ไหน... “คือว่า หนูชอบพี่ค่ะ!” ฉัน พูด ออก ไป แล้ว!!! กรี๊ด หลังจากพูดจบฉันก็นั่งบิดไปมาด้วยความเขินอาย พร้อมกับหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเขิน ๆ จนผ่านไปหลายวินาที...พี่เขาก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม “ผมไม่ได้ชอบคุณ” เพล้ง! ไม่ใช่เสียงแก้วที่ไหนแตก แต่เป็นเสียงหน้าฉันเนี่ยที่แตก T^T ฮือ ทำไมกันล่ะ! ฉันก็ออกจะสวยและน่ารัก นิสัยดีดุจนางฟ้ามาเกิด ทำไมพี่เขาถึงไม่ชอบฉันกัน!