ทําฟาร์ม/ปลูกผัก/ทำสวน

เมื่อพ่อหม้ายลูกแฝดอยากมีรักอีกสักครั้งกับเพื่อนน้องสาว ทั้งคู่กำลังเริ่มต้นบ่มเพาะความสัมพันธ์ที่ดีแก่กันแต่ก็ต้องมาสะดุดเมื่อ ภรรยาเก่ากลับมาทวงเอาสมบัติเพิ่มโดยเอาลูกชายฝาแฝดมาเป็นตัวประกัน

"อาธันหนีลูกหนูได้ก็หนีไปเถอะค่ะ เพราะไม่ว่าอาธันอยู่ใหนลูกหนูก็จะตามไปไขหัวใจของอาธันให้เปิดรับลูกหนูให้ได้"

เสิ่นชีแพทย์ทหารอัจฉริยะทะลุมิติมาพร้อมกับแหวนแห่งจิตวิญญานในระหว่างที่เธอไปรักษาทหารที่ค้นพบสมบัติของชาติ ถ้าถล่มลงมาทำให้นางตาย วิญญานเข้าร่างพระชายาชินอ๋องที่ไม่เป็นที่โปรดปราน อีกทั้งมีเด็กหญิงสาม

ซ่า~~~~ สายฝนพร้อมใจกันโปรยปรายลงมายังพื้นดินชนิดที่หลบไม่ทัน “จะรอให้ถึงบ้านก่อนนี่ไม่ได้เลย กลัวไม่ได้ตกหรือไงวะ" เธอบ่นอีกครั้งก่อนขึ้นควบจักรยานและรีบปั่นไป "พี่ไปด้วย" ชายหนุ่มกระโดดซ้อนท้ายเธอพร้อมทั้งกอดเอวนั้นอย่างถือวิสาสะ “นั่งดีๆ จะมากอดทำไม" “ให้กอดแนย่านตก” (ขอกอดหน่อยกลัวตก) “ตัวอย่างกับหมีควายคนที่ต้องกลัวควรเป็นฉัน!!" เรไรไม่มีทางเลือกเธอปั่นมาจนถึงกระท่อมปลายนาของยายสายจึงจอดรถทิ้งไว้และวิ่งเข้าไปหลบในนั้นก่อน ดูท่าฝนก็คงจะไม่หยุดและยังตกแรงขึ้นอีก แถมฟ้าก็ยังส่งเสียงร้องดังจนน่ากลัว "เรไรไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร" "เรไร...บาดแผลในใจเจ้าให้อ้ายเป็นคนรักษาได้บ่"[แผลที่ใจพี่ขอรักษาให้ได้หรือไม่]

จิงซิงอี้ แพทย์จีนจบใหม่ กลับมาเปิดคลินิกรักษาโรคที่หมู่บ้านกับคุณตาที่เลี้ยงดูเขามา เขารักษาคนไข้ที่อยู่ห่างไกล ทำธุรกิจสมุนไพร ทำแหล่งท่องเที่ยว และค้นหาความลับจากชาติกำเนิดที่เป็นปริศนาของตัวเอง

วิโมกข์คือชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดที่ผิดหวังจากความรักอย่างรุนแรง เขากลายเป็นคนอ่อนแอไร้หลัก หมกมุ่นอยู่กับสุรานานนับเดือน แต่หลังจากนั้นก็ได้สติเพราะคำพูดแทงใจของเด็กสาววัยสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง เจ็ดปีต่อมาเขาได้กลายเป็นนายหัวผู้ทรงอิทธิพลในธุรกิจค้าหอยเป๋าฮื้อ และต้องเผชิญหน้ากับอดีตคนรักที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขาอีกครั้ง... ชาร์มมิ่งในวัยยี่สิบสี่ปีเดินทางจากนิวยอร์กสู่สงขลาอีกครั้งหลังจากเจ็ดปีผ่านไป เพราะถูกเพื่อนรักขอร้องให้มาแสดงละครขัดขวางอดีตคนรักของพี่ชาย เธอไม่อยากทำแบบนี้เลยเพราะพอใจที่จะแอบรักเขาไปแบบนี้มากกว่า แต่จะทำไงได้ล่ะ.. ในเมื่อเธอก็ถูกผู้เป็นย่าคอยจับคู่อยู่เรื่อยไป จึงตัดสินใจเลือกในสิ่งที่หัวใจปรารถนา... การแสดงที่มาจากส่วนลึกของจิตใจจริงๆ จึงเริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่วินาทีที่เธอเจอหน้าเขา

เขาไม่คิดจะจริงจังกับใคร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในเวลานี้ บทเรียนที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่าไม่ควรเชื่อใจใครอีก คำว่ารัก คือคำลวงที่ผู้หญิงบางคนมีไว้เพื่อหลอกคนโง่ให้ตายใจเท่านั้น “คุณหนูเล็กเป็นเด็กเงียบๆ ถูกแม่ทิ้งไปตั้งแต่ยังแบเบาะ คุณดลต้องกลายมาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ถ้าเขาไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูดก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น คนเคยมีความรัก รักกันมาก แต่ไม่รู้รักกันแบบไหน อยู่มาวันหนึ่งกลับมาบ้านเมียก็หายไปแล้ว ทิ้งลูกเอาไว้กับแม่แก่ๆ และพี่เลี้ยง เรื่องก็มีเท่านี้ ยังไงก็เห็นใจคุณดลเขาหน่อยนะ อย่าไปถือสาแกเลยถ้าบางครั้งแกจะแปลกๆ ไปบ้าง แต่วันๆ เราไม่ค่อยได้เจอหน้าหรอก โน่น หมกตัวอยู่ในสวนกับคนงานนั่นแหละ งานของคุณมีแค่ดูแลคุณหนูเล็ก เรื่องอื่นๆ ไม่ต้องสนใจ หากได้เห็นหรือได้ยินอะไรก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว ที่สำคัญอย่าไปเผลอหลุดปากถามถึงเรื่องของเมียเก่าเขาเด็ดขาด” สิ่งที่รับรู้ ทำให้นภาพราวได้แต่เอาใจช่วยเขาอยู่เงียบๆ แต่หญิงสาวไม่รู้สักนิดว่าภายใต้สีหน้าเรียบเฉย เขากำลังเหมารวมให้หล่อนเป็นผู้หญิงหน้าซื่อใจคด

"บิวแค่ต้องการพี่ภัค" หัวใจของภคภัทรกระตุกโลด ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆ หรี่แคบลง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของหญิงสาว "ต้องการในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งต้องการผู้ชายคนหนึ่ง" คนที่เพิ่งจะบอกว่าต้องการเขากล่าวย้ำ เสียงลมหายใจสั่นพร่าทอดยาวดังเข้ามาในโสตประสาทของบุญญาพร แต่เพียงแค่นั้นขนกายของหญิงสาวก็ลุกเกรียว ราวกับถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือหยาบใหญ่คู่นั้น

เมื่อห้าปีก่อน... ดลภาคย์ทิ้งเภตราเพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น แต่วันนี้เขากลับมาพร้อมลูกสาวเพื่อขอให้หล่อนยกโทษให้ หญิงสาวจะทำอย่างไรกับหัวใจที่กำลังร้อนให้กับความรัก

เธอต้องกลายเป็นแค่เมียคืนเดียวอย่างนั้นหรือ... รอยเลือดที่บ่งบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย ถ้าเพียงแต่ตอนนั้นเธอหักห้ามใจของตัวเอง ผลักเขาออกไป ไม่เผลอหลงใหลไปกับความใกล้ชิดที่โหยหา เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น เขาคงไม่มองเธอว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายที่พาตัวเองเข้าไปอ่อยถึงในห้องนอน แต่ต่อให้มานั่งโทษใครสุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอเสียใจกับมันมามากพอแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอจะเป็น อิงวิฬาร์ คนใหม่ที่เข้มแข็งและระมัดระวังตัวมากกว่าเดิม ไม่ใจง่ายแบบเดิมอีก…ไม่อีกแล้ว แรงขยี้ถูกส่งผ่านจากมือบางลงบนผืนผ้า จนฝ่ามือแดงช้ำ แสบไปหมด “พี่กล้าคนใจร้าย บ้าที่สุดเอาเงินฟาดหัวแบบนี้ได้ยังไง” เธอขยี้ขจัดคราบสกปรกให้หายไป แต่คราบความเสียใจในใจยังคงอยู่ เธอจะปิดประตูลงกลอนหัวใจ พอกันทีกับความรักที่ชื่อ…กฤตธวัช