ทําฟาร์ม/ปลูกผัก/ทำสวน

ภูดินหนุ่มหล่อรวย มาดนิ่ง บ้างาน ผู้ถูกขนานนามว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ เพราะไม่เคยมองหญิงคนไหนเลยแม้ว่าจะมีสาวสวยน้อยใหญ่ โปรไฟล์ดีแวะเวียนมาขายขนมจีบไม่ขาดสาย แต่กลับมาตกหลุมรักหญิงสาวธรรมดา แต่มีความพิเศษบางอย่างผ่านใบหน้าและแววตาของเธอ ที่ทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ จนต้องพยายามทำทุกทางเพื่อให้เธอเข้ามาอยู่ในชีวิตตนเอง

ซ่งจื่อเหยียนถูกน้องสาววางแผนร้าย ในงานวันเกิดองค์หญิงหกกลับพบว่านอนกอดก่ายอยู่กับเว่ยเซียวหยาง แต่เขารังเกียจสตรี แต่งกับนางหรือฝันเฟื่องหรือไง นางจึงถูกไล่ไปอยู่จวนร้างไกลเมืองหลวงถึงห้าสิบลี้ ****************** "อ๊ายย  โอ๊ยเจ็บโอ๊ยเวรกรรมฉิบหายยังไม่ทันมีผัว  ไม่ทันได้รู้รสชาติการป๊าบๆกับผู้ชายเลย  ก็ต้องมาเบ่งลูก  อื้อเจ็บ  อ๊ะ อ๊ายยย" "คุณหนู  ท่านเบ่งอีกนิด  น้ำร้อนเตรียมแล้ว  เย่วหลีกำลังไปเอาเจ้าค่ะ  เหตุใดท่านอ๋องพระทัยร้ายนักฮือๆๆ" "พอแล้ว ไอ้อ๋องสุนัขนั่นสมควรไปตายซะ อ๊าย ข้าเจ็บจะตายเจ้าจะมารำพึงรำพันอะไรเย่วเล่อ  ออกแล้วข้าคลอดแล้ว  อ๊ะ อ๊ายยย" หลี่จื่อเหยียนคลอดบุตรชายของร่างเดิมออกมาหนึ่งคน  จากนั้นนางก็เพลียจนหลับไป

อันไป๋เล่อหญิงงามผู้เคยเป็นอนุตัวร้ายคนโปรดของคุณชายรองเผยกู้หยาง เมื่อถูกขับออกตระกูลเผย นางไม่ร่ำร้อง ไม่แต่งงานใหม่ กลับขอทำสวน ปลูกผัก ทำขนมขายเลี้ยงชีพ น่าขันยิ่งนัก ผู้ใดไม่รู้ว่าอันไป๋เล่อเคยชินกับความหรูหรา นางจะทนอยู่ท่ามกลางแดดลม โคลนตม และกลิ่นปุ๋ยได้สักกี่วัน? ใครต่อใครล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "นางแค่เรียกร้องความสนใจ สร้างภาพให้ดูน่าสงสาร เพื่อเพิ่มราคาตัวเองเท่านั้นล่ะ!" “สุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งบิดา... แต่งกับคหบดีสูงวัยสักคน แล้วใช้เรือนร่างเสวยสุขอย่างเคย จะไปไหนพ้น!” ใครจะเชื่อว่าสตรีผิวบางมือขาวจะมีวันยินดีปลูกผักแทนวาดรูป ชำระดินแทนร่ายรำ ใครจะเชื่อว่า... "อนุตัวร้าย" ที่เคยก่อเรื่องในจวน จะกลายเป็นหญิงชาวสวนในแปลงผักได้จริง? แต่แน่นอนผู้คนเหล่านั้นก็แค่ “เฝ้ารอ” วันที่นางจะล้มเหลว เพื่อจะได้หัวเราะสะใจยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...

คนอื่นทะลุมิติมาเป็นพระสนมพระชายา ทำไมเธอถึงทะลุมิติมาเป็นเมียคนสวนกันเล่า ในนิยายเธอเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ทำไมชีวิตถึงกลายเป็นคนไร้ค่า สวรรค์ไม่ต้องเมตตาลูกก็ได้ถ้าจะทำกันแบบนี้!!!

อวี้จินจะไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไป! เพราะความโง่เขลาและหัวอ่อน ทำให้อวี้จิน ต้องตกเป็นเหยื่อของคนใจชั่ว ในเมื่อได้รับโอกาส ให้กลับมาแก้ไขอดีตอีกครั้ง ครั้งนี้เธอจะไม่ยอม เป็นเหยื่ออีกต่อไป

“ช่อม่วง” เด็กสาวที่เติบโตขึ้นมาโดยปราศจากความรักของบิดามารดา ครอบครัวเธอมีเพียงตากับยายและน้องๆ เท่านั้น หากจะบอกว่าเธอเป็นเด็กบ้านแตกสาแหรกขาดก็คงไม่ผิดนัก ความฝันของช่อม่วงคือการเรียนจบสูงๆ และมีงานดีๆ ทำ เธอต้องการนำรายได้มาจุนเจือครอบครัว แต่ดูเหมือนว่าความฝันอันเลือนลางจะสะดุดลง เพราะสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่างเธอต้องแต่งงานกับ “ทศพล” หนุ่มโสดวัยกลัดมันที่อายุมากกว่าถึงเจ็ดปี มิหนำซ้ำชายหนุ่มผู้นี้ยังชอบทำตัวเสเพลไม่เอาการเอางาน มาลุ้นกันว่าช่อม่วงจะก้าวผ่านอุปสรรคครั้งสำคัญไปได้หรือไม่

เธอต้องกลายเป็นแค่เมียคืนเดียวอย่างนั้นหรือ... รอยเลือดที่บ่งบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย ถ้าเพียงแต่ตอนนั้นเธอหักห้ามใจของตัวเอง ผลักเขาออกไป ไม่เผลอหลงใหลไปกับความใกล้ชิดที่โหยหา เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น เขาคงไม่มองเธอว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายที่พาตัวเองเข้าไปอ่อยถึงในห้องนอน แต่ต่อให้มานั่งโทษใครสุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอเสียใจกับมันมามากพอแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอจะเป็น อิงวิฬาร์ คนใหม่ที่เข้มแข็งและระมัดระวังตัวมากกว่าเดิม ไม่ใจง่ายแบบเดิมอีก…ไม่อีกแล้ว แรงขยี้ถูกส่งผ่านจากมือบางลงบนผืนผ้า จนฝ่ามือแดงช้ำ แสบไปหมด “พี่กล้าคนใจร้าย บ้าที่สุดเอาเงินฟาดหัวแบบนี้ได้ยังไง” เธอขยี้ขจัดคราบสกปรกให้หายไป แต่คราบความเสียใจในใจยังคงอยู่ เธอจะปิดประตูลงกลอนหัวใจ พอกันทีกับความรักที่ชื่อ…กฤตธวัช

ถ้าเด็กมันจะยั่ว อยากได้เราเป็นผัวเราก็ต้องสนอง ถ้าคิดจะมีเมียเด็กต้องเช็คร่างกายให้พร้อม เด๋ียวเมียหาว่าแก่ ถ้าคิดจะมีผัวแก่ต้องยั่วให้เป็น ลีลาต้องเด็ด แต่งตัวให้ยั่ว ให้ผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้น

สาวน้อยเย่วเย่วเกินจากครอบครัวสายรองที่ยากจนที่มีย่าที่น่ารังเกียจคอยกดขี่ข่มเห่งรักลูกไม่เท่ากันพอบิดาของเธอทำงานไม่ได้ก็โดนขับไล่ออกจากครอบครัวใหญ่และไม่ให้อะไรติดตัวสักอย่างและตัวบุตรสาวที่ป่วยหนัก

"ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา