รักทรมาน

ได้โปรดอย่าทำให้ความรักของเรา เป็นดั่งโศกนาฏกรรมของจูเลียตเลย Please don't make our love like the tragedy of Juliet "ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า ช่วยบอกข้าที ข้าจะต้องทำอย่างไรให้ความปรารถนานั้นเป็นจริง? มันช่างเป็บปวด ทรมานและทำได้เพียงร่ำไห้กับท้องฟ้ายามค่ำคืน หากแม้ว่าคำสาบานแห่งรักนั้นยังไม่แน่นอน ข้าก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว" ครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้ากันคือเราเพียงแค่จูบลา ครั้งสุดท้ายที่ยิ้มให้กันคือเราเพียงแค่กำลังโกหกผู้คนมากมาย ครั้งสุดท้ายที่เราจับมือกันคือตอนที่เขานั้นกำลังทุกข์ใจ แต่ไม่ว่าจะครั้งไหนก็ตาม เราก็ไม่เคยแม้แต่จะบอกว่ารักกัน ...จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายก็ตาม...

ความรักในช่วงมัธยมปลาย ในช่วงวัยไร้เดียงสา ผมไม่รู้ว่าเราจะเลิกกันทำไมในเมื่อทุกอย่างก็ไปได้ดี ถ้าไม่ใช่เพราะความงี่เง่าของผมเอง และในวันนี้ผมได้เจอเธออีกครั้ง ผมจะทำให้เรากลับมาคบกันอีก

เขาได้สมุดข่อยโบราณมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ใครจะรู้ว่าในนั้นมีวิญญาณซ่อนอยู่ เขาไม่รู้ว่าวิญญาณตนนั้น ต้องการสิ่งใดจากเขากันแน่ เป็นเหตุให้เขาต้องสืบหาความจริง เขาเลยได้รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับตัวเขาในภพชาติก่อน เมื่อกรรมลิขิตมาแล้ว เขาจึงจำเป็นต้องจัดการรับมือกับเรื่องราวอาถรรพ์นี้ด้วยตนเอง ฝากติดตามผลงานนิยาย Y เรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจ และคำติชมค่ะ

อัยยา...หญิงสาวที่ต้องแต่งงานกับ....ปรินท์....เพื่อใช้หนี้บุญคุณ เธอไม่เหลือทางเลือกแม้แต่ทางเดียวเพราะคำว่า ""บุญคุณของผู้มีพระคุณ"" ค้ำคอ

เกวลินสูญเสียพ่อแม่ไปจากอุบัติเหตุที่เธอเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ก่อนเธอจะถูกที่บ้านของพระเพลิงรับมาดูแลต่อ หลังจากนั้นพระเพลิงก็กลายเป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ แต่ว่าเขาดันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

เขาไม่คิดจะรัก แต่เมื่อเธอจากไป เขากลับไม่ยอมปล่อย เขาฉุดรั้ง ดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง พันธนาการเธอไว้ด้วยความรักในวันที่เธอไม่ต้องการ “แต่งแล้วจะหย่าเมื่อไหร่” สองขาที่กำลังก้าวเดินชะงักกึกกับคำถามที่ถูกโพล่งออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว “คะ?” เอ่ยถามซ้ำ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า “เธอคงไม่คิดจะแต่งงานกับฉันไปตลอดหรอกใช่ไหม” ดารินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เจ็บไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว คล้ายกับถูกผลักลงไปในเหวลึก ใจวูบโหวงจนต้องขบริมฝีปากแน่นเพื่อดึงสติ เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าต้องแต่งงานกับเขาไปตลอดชีวิต แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดายทั้ง ๆ ที่แต่งงานกันยังไม่ทันข้ามวัน “ค่ะ รินไม่คิดจะแต่งงานกับคุณไปตลอดหรอกค่ะไม่ต้องเป็นห่วง” ตอกย้ำว่าให้ตายยังไง รอยด์ก็คงไม่มีวันรักเธอ... ไม่แม้แต่...คิดจะรัก “งั้นก็ดี ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ ช่วยไปบอกพ่อให้ด้วยว่าเธออยากหย่า”

เมื่อโชคชะตานำพาให้ "ภาคิน" และ "พิมพ์ดาว" บังเอิญพบกัน จากคนแปลกหน้ากลายเป็นเพื่อนสนิท ความผูกพันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นความรัก แต่เมื่อทั้งคู่ตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน กลับพบกับความจริงที่ทำให้พิมพ์ดาวต้องหนีจากภาคินไป “น้องสาวนายคือคนที่ชั้นเกลียดที่สุด ชั้นไม่มีวันลืมสิ่งที่น้องสาวนายทำไว้กับพี่ชายชั้นหรอก!”

ความแค้นฝังลึกสุดหัวใจ จะจองจำเธอเอาไว้ด้วยบาปที่ตนเองไม่ได้ก่อ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ชายหนุ่มปรารถนา...คือสิ่งที่เธอต้องสังเวย

หนานรั่วซีและหนานอันรั่วมีหน้าตาเหมือนกัน แต่วาสนาและชะตากรรมของคนทั้งคู่แตกต่างกันเหลือเกิน หนึ่งคนร่างกายแข็งแรงหนึ่งคนอ่อนแอ แค่เพียงลมพัดเบา ๆ ก็สามารถพรากเอาชีวิตนางไปได้ แต่เหมือนกันแล้วอย่างไรในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่ข้าหนานรั่วซี ความผิดบาปอย่างเดียวที่ข้าทำก็คือการโกหกท่าน "ได้โปรด...ฝ่าบาทโปรดรักข้าเท่าที่ท่านจะรักได้ แม้เพียงเศษเสี้ยวของความรักข้าก็จะน้อมรับมันเอาไว้"

เมื่อบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนท่วมหัว เมื่อ ‘รัก’ อยู่สูงเกินสุดเอื้อมสอย มันตา จึงตกลงอุ้มท้องลูกให้กับ ตุลย์ ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมทั้งชาติตระกูลและรูปสมบัติ เขาเป็นทั้งเจ้านาย อาจารย์ และผู้มีพระคุณของเธอ เป็นพ่อของลูกเธอ...แต่ ไม่ใช่ผู้ชายของเธอ เก้าเดือนที่เธอ ‘พลีกาย’ อุ้มท้อง มอบทายาทให้กับเขา สำหรับเธอนั้น มันเกินคำว่า ‘คุ้มค่า’ เพราะการเสียสละในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่หลอมรวมเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับเธอ แต่ยังทำให้เธอรู้สึกถึงการ ‘มีเขา’ อยู่ทุกลมหายใจ แม้ในชีวิตนี้ เธอจะไม่ได้ยืนเคียงข้าง ครองคู่กับเขาเลยก็ตาม