ราชวงศ์

นางท่านหญิงใหญ่ผู้ถูกตราหน้าว่าไร้ยางอาย เขาแม่ทัพหนุ่มผู้เป็นคนรักของน้องสาวต่างมารดา เขาและนางต้องแต่งงานกันโดยมิได้รักใคร่ ด้วยความเข้าใจผิดที่นางมิได้เป็นผู้ก่อ เรื่องราวควรยุตินับแต่นางก้าวออกจากจวน แต่ไหนเลยความวุ่นวายยังตามติดนางมิหยุดหย่อน เมื่อเป็นเช่นนั้นนางควรที่จะหันกลับมาสู้ มิใช่ถอยอีกต่อไป

หน้ากากสีเงินปกปิดใบหน้า ด้วยเพราะแม่ทัพลือนามถูกสวรรค์สาปหากแม้นผู้ใดเพียงแค่ได้พานพบหน้าจะต้องพบกับจุดจบทุกรายทว่ามีเพียงหนึ่งเดียวที่ชีพมิวอดวายและนางคือสตรีของแม่ทัพปีศาจที่เฝ้าโหยหามานานแสนนาน ตัวหายนะ ใบหน้าเต็มไปด้วยอาถรรพ์ เพียงแค่ประสบพบพักตร์ ร่างต้องกลายเป็นหินโดยพลันผู้คนสิ้นชีพวิบัติโรยรา มิอาจหวนคืน องค์ชายอิ๋งหยางแห่งต้าฉิน จึงต้องถูกเนรเทศให้ไปอยู่ชายแดนเพื่อใช้ชีวิตนี้ปกป้องและแทนคุณแผ่นดิน จนกลายเป็นแม่ทัพปีศาจ ที่หามีผู้ใดเสมอเหมือน และจางเพ่ยอัน อดีตชาติคือสูกสาวฝาแฝดของอัครเสนาบดี กลับต้องจบชีวิตลงในวัยเพียงแค่ 6 ปี เพราะเกิดด้วงพิฆาต เธอกลับชาติไปเกิดในยุคปัจจุบัน และต้องกลับมาในชาติอดีตอีกครั้ง เมื่อดวงวิญญาณฝาแฝดจางเจี๋ยอี้ นำพากลับมา ดวงพิฆาตในยุคปัจจุบันหวนคืนสู่อดีต ทำให้แม่ทัพปีศาจหลุดพ้นจากคำว่าตัวหายนะ ทำลายล้างจนแคว้นล่มสลายและเธอกลับมาเพื่อเคียงคู่กับแม่ทัพไปตลอดกาล

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา *** นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง *** มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

ปลายฟ้าอ่านนิยายเรื่องลิขิตปรารถนาบัญชาสวรรค์จบก็เผลอหลับไป ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่าตนเองทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของ เย่ซูชาง นางร้ายในนิยายเรื่องนี้ที่มีนิสัยเหี้ยมโหด ชอบทำร้ายผู้อื่น เอาแต่ใจ และใช้เงินมือเติบเสียแล้ว มิหนำซ้ำนางยังก่อเรื่องเลวร้ายไว้มากมายจนผู้คนทั้งเมืองชิงชังและมองเย่ซูชางเป็นปีศาจ ลูกเด็กเล็กแดงเห็นยังร้องไห้จ้าละหวั่นด้วยความหวาดกลัว ยิ่งพระเอกไม่ต้องพูดถึงรายนั้นรังเกียจเย่ซูชางเสียยิ่งกว่าเชื้อโควิด-19 เสียอีก ปลายฟ้ารู้ดีว่าพระเอกยังไงก็ต้องคู่กับนางเอกจึงไม่คิดแย่งชิงขอถอนตัวจากศึกรักที่ไม่เห็นหนทางชนะ หวังใจจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข และจีบพระรองไปวัน ๆ ดีกว่า ก็ในเมื่อพระเอกเป็นของนางเอก พระรองก็ควรเป็นของนางร้ายน่ะถูกแล้ว แต่เกิดเป็นนางร้ายมันจะสบายได้ยังไงในเมื่อมีเรื่องเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน จะไปผูกมิตรกับใครคนเขาก็ชิงชัง จะเดินไปทางไหนคนเขาก็สาปแช่ง นี่สินะที่เรียกว่าอยู่ไม่สู้ตาย มีระบบลาออกจากตำแหน่งไหม เพราะนางร้ายคนนี้ก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน

หญิงสาวผู้อวบอ้วนนำ้ร้อยกว่ากิโล ไม่เคยมีแฟน ไม่ต้องถามถึงสามีก็ไม่มีเช่นกัน วันหนึ่งเกิดลื่นเปลือกกล้วยตุยไป แล้ววิญญาณดันไปอยู่ในร่างนางร้ายชื่อเสียงฉาวโฉ่ ในนิยายที่เคยอ่านนานมาแล้ว ไม่ต้องถามถึงวีรกรรม ตามตบหญิงสาวทุกคนที่เข้าใกล้พระเอกของเรื่องคือท่านอ๋องหยางเล่อ คอยสกัดขานางเอกไม่ให้เข้าใกล้พระเอกยอดดวงใจ แต่อนิจจาพระเอกแสนจะรังเกียจเดียจ์ฉันท์นางร้าย เจอนางร้ายที่ไหนก็พยายามหลีกหนี แถมผู้คนก็ซุบซิบนินทา แสดงความรังเกียจในพฤติกรรมของนางร้าย น่าสงสารจริงหนอ เฝ้ารัก เฝ้าหวงคนที่เขาไม่แม้แต่จะชายตาแล อย่ากระนั้นเลย ข้าจะปฏิวัติชีวิตของเจ้าเสียใหม่ หน้าก็งามปานจะล่มเมือง หุ่นหรือก็เซ็กซี่ขยี้ใจชาย เฮอะ !!จะแคร์ทำไมผู้แค่คนเดียว หาใหม่ไปเลยค่ะ ผู้แซ่บๆ มีออกมากมาย ฮ่าฮาฮา

จากสตรีน่ารำคาญข้างจวนกับแมวอ้วนตัวแสบที่มักเป็นแขกไม่ได้รับเชิญในจวน กลายเป็นสตรีที่ทำให้หัวใจของคนโหดเหี้ยม เย็นชาเช่นเขาต้องวุ่นวาย “หากยังกล้าเรียกเขาว่าพี่อีก ข้าจะจูบเจ้าต่อหน้าเขาเดี๋ยวนี้” จากสตรีที่น่ารำคาญ บุตรสาวของเสนบดีข้างจวน เขาไม่ชอบนางเพราะความไร้มารยาท อีกทั้งยังดื้อดึง แต่ก็หลีกหนีไม่ได้เพราะนางเป็นบุตรสาวของเสนาบดีกรมตุลาการ ที่เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยในคดีการทุจริต แต่เมื่อเริ่มสืบ และเริ่มอยู่ใกล้นางทุกวัน... ความรู้สึกรำคาญค่อย ๆ หายไป และเมื่อนางมีผู้อื่นเข้ามา.... เหตุใดทำให้จิตใจของเขาอยู่ไม่สงบเช่นเดิมกันนะ "ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่...มีมากกว่าสอง สามคนงั้นหรือ!!" ไม่เพียงเท่านั้น นางยังเริ่มทำเมินเฉยและไม่สนใจเขา เรื่องนี้ทำให้คนที่นิ่งราวผืนน้ำและใจเย็นดุจน้ำแข็งเริ่มร้อนจนจวนเกือบไหม้

“อ๋องหื่น” “หึหึ...ข้าหื่นที่ไหนกันเล่า ข้าแค่อยากแสดงความรักกับเจ้าเท่านั้นเอง และตอนนี้ก็ลับตาคน ข้าว่าเรามาเย้ยฟ้าท้ายุทธภพกันดีไหม” เขาพูดจบก็ผลักร่างเล็กโน้มลงไปนอนราบกับหลังคาทันทีแล้วตัวเองก็คร่อมทับ “อือ...เดี๋ยวหลังคาบ้านเขาพังหรอก” “ไม่ลองไม่รู้เถียนเถียน” “บ้าน่า อย่าทำอะไรพิสดารได้ไหม เดี๋ยวพลาดท่าตกไปพิการเอาหรอก” “ข้ามีวิชาตัวเบา ไม่ทำให้เจ้าเป็นอันตรายหรอกเมียข้า” เขาพูดแล้วก็โน้มหน้าหมายจะลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงทันที......

“ตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ...”

ซ่งลี่อินองค์หญิงสามแห่งแคว้นฉีผู้ถูกบิดามองว่าด้อยกว่าท่านหญิงซ่งเสวี่ยหนิงพระธิดาที่เกิดจากสนมชั้นต่ำ ทว่าโชคชะตากลับกลั่นแกล้งให้นางต้องอภิเษกสมรสกับชินอ๋องของแคว้นเว่ยนามถานหยางหมิงพร้อมกับซ่งเสวี่ยหนิง ทว่าบุรุษผู้นั้นกลับรักมั่นแต่เสวี่ยหนิงผู้เดียว

แม่ทัพไป๋เฟยหลงจากคนช้ำรัก ที่ต้องมากลายเป็นคนหนีรัก เขาไม่มีทางจะหลบหนีฮูหยินพระราชทานที่ไม่เต็มใจรับผู้นี้ได้ เขาเป็นบุรุษที่ชื่นชอบหญิงงาม รูปร่างกำลังดีน่ารักน่าใคร่ แต่องค์หญิงที่ตัวอ้วนใหญ่ผู้นี้เขาเกิดมาหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบหน้า นางไปขอสมรสพระราชทานยัดเยียดตนเองมาเป็นฮูหยินของเขาจนได้ ทำให้เขาจำใจแต่งนางเข้ามา แต่เขาก็มิได้สนใจนางเลย เขาไม่ไปเข้าหอ ไม่นับว่านางเป็นเมีย เพราะแม่กายของเขาถูกบังคับ แต่ยังเหลือจิตใจที่ใครจะมาบังคับเขามิได้ เขาพยายามหลีกเลี่ยงนางให้มากที่สุด จนเขาหนีไปรบที่ชายแดนไม่กลับจวนเป็นเวลาสามปี แม้นางจะเขียนจมหมายส่งไปหาเขามิได้ขาด แต่เขาไม่เคยตอบจดหมายของนางเลย จนวันหนึ่งเขากลับมายังจวนของตนเอง พบกับหญิงงามผู้หนึ่งที่ยื่นหนังสือหย่าที่นางลงชื่อแล้วให้เขา แล้วก็ย้ายออกจากจวนของเขาไป แต่เขาที่จ้องมองหญิงงามที่บัดนี้งดงามปานจะล่มเมือง รูปร่างอวบอิ่มน่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก และเป็นสตรีแบบที่เขาชื่นชอบ เขาตกหลุมรักนางทันที แต่มันสายไปเสียแล้ว นางเดินออกไปไม่หันมามองเขาเลยด้วยซ้ำ แม่ทัพหนุ่มจะทำเช่นไรต่อไป …..