ลูกเขย

น้ำขิง ชลนิภา ไอยภา อายุ 23 ปี อยู่กับแม่เลี้ยงที่ติดหนี้ติดพนันทุกอย่าง เธอทำงานทุกอย่างเพื่อเลี้ยงครอบครัวมีดีมีไม่ดีบ้าง แต่ทุกอย่างล้วนเพื่อปากท้องทั้งนั้น…แต่ชีวิตมันไม่ได้ง่ายเธอได้พลัดตกน้ำเสียชีวิต แต่โชคดีชะตาเล่นตลกเหมือนเล่นเกมส์ พาเธอมายังโลกอีกโลกและเจอกับเธออีกคนที่อยู่ในโลกคู่ขนานนี้ น้ำขิง:"แล้วหนูจะได้ไปสวรรค์หรือนรกล่ะท่านลุง" ผู้นำดวงวิญญาณ:"คิดว่าที่ผ่านมาเจ้าใช้ชีวิตมาแบบไหนล่ะ ตกปลาในเขตวัด หรือเล่นไพ่ในงานศพกัน" น้ำขิง:"เอ่อ เรื่องนั้นหนูว่าเราสามารถประนีประนอมกันได้นะ เรื่องดี ๆ หนูก็ดีเช่นทำงานหาเลี้ยงครอบครัว หนูทำงานร้านอาหาร ทำงานเป็นเด็กเข็นผักในตลาด อาชีพที่ทำก็สุจริตทั้งนั้น" ผู้นำดวงวิญญาณ:"ชีวิตเจ้านั้นน่าสงสารเจ้าใช้ชีวิตใหม่ที่เจ้าจะได้รับให้คุ้มค่า" น้ำขิง:"ชีวิตใหม่หรือจะให้หนูตายแล้วฟื้นเหรอคะ" ผู้นำดวงวิญญาณ:"เจ้านั้นตายแล้ว แต่เจ้าในอีกภพหนึ่งยังไม่ตายข้าจะพาเจ้าไปดู"

หม่อมเจ้านคเรศ วิษณุรังสรรค์ผู้หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีและ รักเกียรติขององค์เหนือสิ่งใด จะทำเช่นไรเมื่อพินัยกรรมของพระชนกระบุให้ท่านซึ่งเป็นพระโอรสองค์โตเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับชินานาง อัครเกตุ บุตรสาวนายจรัญพระสหายของพระองค์เป็นการปลดหนี้สินของราชสกุลวิษณุรังสรรค์ ทั้งที่ท่านชายทรงมอบพระทัยให้กับนาถนารีอริคนสำคัญของชินานางไปเสียแล้ว

'ข้าวหอม'ซึ่งโคตรขี้เหร่ ใส่แว่นโคตรหนา ถักผมเปียสองข้าง เชยๆ ไม่สวยอะไรเลย ( ถ้าถอดแว่นหนาๆออกจะเป็นคนที่โคตรน่ารักมากเลย) แต่โชคโคตรดีที่เธอได้สามีที่เป็นถึงหนุ่มฮอตของมหาลัย ซึ่งก็คือ 'ซันเดย์'

หนึ่งบุรุษถูกหย่าเพราะหมดประโยชน์ หนึ่งสตรีถูกนอกใจและชอกช้ำ ทั้งคู่ต่างเยียวยาซึ่งกันและกันจนก่อเกิดเป็นความรักที่ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าเปิดเผยใจ เผิงเหยียนเฉิงรู้ตัวดีว่าต่ำต้อยกว่า เขาไม่กล้าแสดงความรักเฉกเช่นหนุ่มสาว ตั้งใจจะชอบชิงตำแหน่งจอหงวนเพื่อที่จะแต่งงานกับนางอย่างภาคภูมิ ในขณะที่ลู่ซือหนานคอยให้กำลังใจอยู่ข้างกาย

นิศาชล คุณหนูผู้อวบอัดหน้าตาบ้านๆ แต่รวยล้นฟ้า เธอทำงานหาเงินเก่งแต่กลับไม่เป็นที่พึงพอใจของชายหนุ่มเท่าไหร่เพราะรูปร่างอวบอ้วน โชคดีว่าผิวขาวเลยทำให้พอดูได้บ้าง ถูกคนรักที่คบกันมานานถึง 3 ปีหักหลังเทงานแต่งอย่างไร้เยื่อใย คุณพ่อผู้ไม่ชอบขี้หน้าว่าที่ลูกเขยจึงรีบหาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนใหม่มาแต่งงานแทน กล้าตะวัน หนุ่มหล่อ เรียนดี ฐานะยากจน เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องเลี้ยงดูน้องชายสองคนเพียงลำพัง ชายหนุ่มทำได้ทุกอย่างเพื่อครอบครัว แม้กระทั่งขายตัวแต่งงานก็ตาม แต่เหตุการณ์หลายอย่างก็เปลี่ยนแปลงชีวิตเขา นิศาชลไม่ใช่คุณหนูเอาแต่ใจแบบที่เคยจินตนาการ และครอบครัวฝ่ายหญิงก็ไม่เคยนึกรังเกียจฐานะอันต้อยต่ำของเขาสักครั้ง มิหนำซ้ำยังเชิดชูออกหน้าออกตา ทว่า เมื่อคนรักเก่าของเธอกลับมาทุกอย่างก็เริ่มวุ่นวาย ความรักที่เพิ่งก่อตัวจะสามารถเอาชนะความรักความผูกพันธ์ครั้งก่อนได้หรือไม่

โชคชะตานำพาให้ทั้งคู่มาพบกัน จากคนแปลกหน้าแปลเปลี่ยนมาเป็นคนรัก ความเป็นความตายที่ทั้งคู่ประสบมาด้วยกันยิ่งสมานหัวใจทั้งสองดวงให้แนบแน่นจนไม่สามารถแยกจากกันได้อีกเลย

แสงเหนือ ชื่อในวงการมาเฟีย เสี่ยแสง "เป็นเมียเสี่ยไม่ต้องกลัวอด " "นอนนิ่งๆ แล้วครางดังๆ ให้เสี่ยก็พอ" เพลงพิณ เกลียดมาเฟียแต่ดันมาเป็นเมียมาเฟีย "เมียนายก็มีตั้งเยอะแยะทำไมจะต้องมาหาแต่ฉันด้วยเนี่ย" "อะไรนะ จะเอาฉันไปอยู่ที่บ้าน " "ฉันแม่งโคตรเกลียดนายเลยหว่ะ ไอ้มาเฟียขี้เก๊ก"

"ฮึก ๆ" เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังแว่วมา บัวชมพูชะโงกหน้าไปดูก็เจอผู้ใหญ่สิงห์กำลังแกล้งร้องไห้ ไม่มีน้ำตาเลยสักนิด ไอ้คนผีทะเลเอ้ย เธอสบถในใจ "นี่เยาะเย้ยฉันใช่ไหม?" บัวชมพูคว้าสมุดปาใส่ผู้ใหญ่สิงห์รัว ๆ "ไม่ได้เยาะเย้ยสักหน่อย" "แล้วที่ร้องไห้อยู่นี่คืออะไร?" "ก็หนูบัวได้พี่ผู้ใหญ่เป็นผัว หนูบัวต้องรับผิดชอบนะ ฮึก หนูบัวต้องรับผิดชอบพี่ ถ้าหนูบัวไม่ยอม พี่จะประกาศให้คนทั้งหมู่บ้านรู้ ว่าหนูบัวเป็นคนใจร้าย ฟันพี่แล้วทิ้ง" ผู้ใหญ่สิงห์เล่นละครไม่หยุด เมื่อคืนเขามีความสุขสุดเหวี่ยง แม่กวางสาวพราวเสน่ห์ ในที่สุดก็ตกเป็นของเขา "อร้าย! ผู้ใหญ่ผีบ้า ฉันเกลียดผู้ใหญ่ที่สุด" "เกลียดยังไง พี่ผู้ใหญ่ก็เป็นผัวหนูบัวนะ"

มึงกล้ายุ่งกับนางอัญชันหรือไงว่ะ ไอ้พันธ์ พ่ออินทรีย์ดุยิ่งกว่าเสือเสียอีกนะมึง" กูอยากได้แม่อัญชันทำเมีย ยกโคตรพ่ออินทรีย์มากูก็ไม่กลัว"ไอ้พันธ์ที่ชอบนางอัญชัน ผู้หญิงในเรือนพ่อคุ้มอินทรีย์ แต่มันไม่รู้ว่ากำลังยุ่งกับดวงใจของเสือดุ เสือที่เฝ้าเลี้ยงดูทนุถนอมอัญชัญมาตั้งแต่เด็ก

เธอเคยเดินทางผิด...เพราะคิดว่าโลกนี้ไม่มีใครให้พิง จนมาเจอเขา วินมอเตอร์ไซค์ที่เงียบเกินไปสำหรับโลกใบนี้ แต่กลับเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม วันหนึ่ง...เธอลาออกจากวงการที่ไม่มีใครพูดถึง เปิดคาเฟ่เล็ก ๆ ริมรั้ว กับน้องชายที่กำลังเติบโต และเขาก็ยังอยู่ตรงนั้น ยื่นแก้วกาแฟ...พร้อมอ้อมกอดที่ไม่เคยถามว่า "เมื่อก่อน...เราเคยเป็นใคร"