หนีท้อง

“คุณจำคำพูดของตัวเองไม่ได้เหรอคะ ตอนที่พูดกับเพื่อนคุณบอกว่ายังไง ถ้าม่านท้องขึ้นมาคุณจะหย่ากับม่าน และสัญญาของม่านกับคุณมันก็สิ้นสุดลงแล้วด้วย” “ม่าน…” เพียงเขาอ้าปากเรียกชื่อเธอ ม่านทิวาก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ยอมให้โอกาสคนใจร้ายอย่างเขาได้พูดอธิบายสักคำ “ที่คุณทำไปทั้งหมดก็เพราะต้องการแก้แค้นให้ยัยวิเจ็บใจแล้วก็เอาชนะเดิมพันเพื่อนของคุณ” เธอยอกย้อนเสียงราบเรียบ แต่มันกลับบาดลึกเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มจนเจ็บปวด “ฉัน...” รณพีร์กำลังจะเอ่ยค้าน แต่ก็ถูกม่านทิวาพูดดักคอเอาไว้เสียก่อน “อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกนะคะ เพราะการหลอกลวงให้ ผู้หญิงคนหนึ่งรักคุณจนหมดใจ แต่คุณกลับตอบแทนเขาด้วยความเจ็บช้ำ มันจะทำให้ ผู้หญิงคนนั้นหมดความหวัง ความศรัทธา ความเชื่อใจในความรักจนหมดสิ้น” เสียงสั่นเครือของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มอยากจะกอดปลอบ แต่เธอคงไม่ต้องการ “ม่าน...ฉันขอโทษ”

มนทิพย์ฝันถึงหนุ่มสาวคู่หนึ่ง “คุณนพ” เด็กหนุ่มในความฝันทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหว โดยเฉพาะดวงตาคมเข้มของเขาที่ฉายแววความรักอย่างเปี่ยมล้มในทุกครั้งที่มองสบมา สิ่งที่เด็กสาวมองเห็น รู้สึก รับรู้ จนแม้กระทั่งนามที่เขาเอ่ยเรียก “ปาริชาต” มนต์ทิพย์กลับรู้สึกว่าทั้งหมดนั้นคือ.. ตัวเธอเอง “ปาริชาต” เจ้าช่อดอกสีแดงเพลิง.. ดอกไม้แห่งการระลึกชาติ กลิ่นหอมแรง.. ทว่ามนุษย์เดินดินหาได้กลิ่นไม่ ด้วยกรุ่นกลิ่นนั้นจรุงใจอยู่ในเพียงเทวโลก แล้วหากมีเจ้าช่อดอกสีแดงเพลิงเป็นสื่อเล่า.. สิ่งนั้นจะเกิดขึ้นได้ไหม

ผม 'ตะขวด' เป็นเด็กช่างกลที่กำลังจะนั่งรถไฟฟ้ามหานครไปตีอริที่ตั้งตี้ที่สยามพารากอน เเต่เผอิญได้เจอเด็กผู้หญิง ม.ปลาย ท่าทางน่ารัก ตัวเล็ก สเป็คพี่ ผมยาวถึงเอว หุ่นบางๆ น่าขยี้ ผมรุก 'น้องมนต์' จีบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย กะจะเอามาเป็นเมีย เเต่ชิบหาย ผมก็ยังซิงนี่หว่า สุดท้ายก็เเค่ไอ้เด็กมีปัญหาคนหนึ่งที่พยายามจะจีบผู้หญิงในสังคมที่ดีกว่า ผมพาเธอไปมั่วสุมเสพกัญชาด้วยกันกับเเก๊งเพื่อน จนสุดท้ายก็โดนจับเข้าตาราง สองปีต่อมาผมมาเจอเธออีกครั้ง เเต่มัน... ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป "ศักรินทร์สมัครใจจะมาทำงานให้หนูมนต์ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป..." ผมผกผันกลายมาเป็นบอดี้การ์ดของเธอ ในขณะที่อีกฝ่ายในวันนี้ คือคุณหนูหน้าใสที่พร้อมจะขยี้หัวใจของผมให้เเหลกลาญ

‘ณิชา’ช้ำใจจากการถูกหลอกจึงหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองนอกพร้อมกับลูกในท้อง พอมากลับทำงานที่ไทย ดันเข้าไปทำงานในบริษัทของ ‘ปัณกรณ์’ ท่านประธานที่เป็นพ่อของลูก

....การเจอกันครั้งแรก ด้วยอุบัติเหตุ...จึงนำพามาสู่ความใกล้ชิด... คนหนึ่งที่ตั้งใจรัก...แต่อีกคนกลับเข้าหาเพื่อหวังพียงได้เชยชมร่างกายอันบริสุทธิ์ของเธอ...

เธอท้องกับเขา...ผู้ชายไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นแค่...ลูกสาวของศัตรู! “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!” ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ? “ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้ “ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น “ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

คนทำผิดก็ต้องถูกทำโทษ...แต่บอสคะได้โปรดใจเย็น ๆ ********************************************************* คนตัวเล็กสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้และความผิดในครั้งนี้มันคือการถูกไล่ออกทั้งคู่ “ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนขอทำงานนี้เองเพราะอยากได้เงิน คุณอย่าไล่พี่ยุพาออกนะไล่ฉันคนเดียวพอ” หญิงสาวพยายามยกมือไหว้ทั้งที่ไหล่ทั้งสองข้างยังถูกบีบไว้แน่น “ถ้าทุกคนที่ทำผิดพูดว่าขอโทษแล้วทุกอย่างจบ ป่านนี้คุกคงไม่มีใครอยู่ ฉันไม่คิดเลยว่ายุพาจะกลายเป็นคนแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะไล่เธอกับยุพาออก”

...เมื่อเธอได้หายไปจากชีวิตของเขา เมื่อ 5 ปีก่อน ...และวันนี้เธอกลับมา...พร้อมกับบ่วงที่ติดมากับเธอ ...แล้วเขาจะทราบหรือไม่ ว่าบ่วงรักที่เขามอบให้เธอในวันนั้น คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง..

ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"

ท่านเป็นคนไล่ข้ามาอยู่ที่นี่ บัดนี้กลับมาตามหา ไม่พอยังยัดเยียดความเป็นสามีให้ข้าทุกคืน