หย่าร้าง

เรื่องราวความรักของคนทั้ง ห้าคู่ ห้ารสชาติจะเป็นยังไง ฝากติดตามด้วยค่ะ มีทั้งหมก ห้าเรื่องราว

“คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าผมจะให้ลิลินเขานอนค้างที่นี่คืนนี้” กวินภพเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาและคู่ขาเดินตามหลังมัทนาออกมาจากเรือนใหญ่หลังจากการรับประทานอาหารเย็นสิ้นสุดลง ซึ่งคำถามนั้นทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินหนีภาพบาดตาไปให้ไกลจำต้องหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามอีกครั้งอย่างคนไม่มีทางเลือก

“อยู่ด้วยกันเถอะนะ อย่างน้อยก็เพื่อลูกของเรา” แม้จะเป็นคำขอที่ฟังดูเห็นแก่ตัว แต่มันน่าตลกตรงที่คำพูดนั้นสามารถเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้...

สิ่งที่เธอมีข้างกาย คือ…สามี แต่สิ่งที่เธอไม่เคยได้จากสามี คือ…ความรัก

“เพราะรักของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อเธอ” เขาแสนดีกับทุกคน แต่ไม่ใช่กับภรรยาอย่างเธอ ต่อให้เธอจะพยายามมากแค่ไหน ก็เป็นได้แค่คนน่ารำคาญในสายตาเขา

เอวา เมื่อเก้าปีก่อน ฉันได้กระทำเรื่องอันผิดมหันต์ลงไป มันไม่ใช่หนึ่งในช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน แต่เมื่อโอกาสที่จะได้ครองคู่กับชายผู้เป็นที่รักตั้งแต่วันเยาว์มากองอยู่ มีหรือที่ฉันจะไม่ไขว่คว้าเอาไว้ เวลาพัดผ่านไปอย่างรวดเร็วหลายปีจนฉันสุดจะทนกับชีวิตคู่ซึ่งไร้รักเช่นนี้ มีใครบางคนบอกว่าหากรักคนคนนั้นจริง ก็ควรปล่อยให้เขาก้าวเดินต่อไป ฉันรู้ตัวดีมาตลอดว่าเขาไม่เคยมอบหัวใจให้หรือมองว่าฉันเป็นตัวเลือกเลยด้วยซ้ำ เขามีเพียงผู้หญิงคนนั้นอยู่เต็มทั้งสี่ห้องหัวใจและรังเกียจการทำผิดบาปของฉันยิ่งนัก แต่ฉันก็มีสิทธิ์ได้รับความรักเช่นกัน โรแวน เมื่อเก้าปีก่อน ผมตกหลุมรักจนตามืดบอด ผมเสียความรักนั้นด้วยการทำผิดพลาดที่สุดในชีวิตและระหว่างนั้นเอง ผมก็สูญเสียคนที่รักที่สุดในชีวิต ผมรู้ดีว่าต้องรับผิดชอบต่อความผิดนั้นด้วยการแต่งภรรยาที่ผมไม่ต้องการ อยู่กับผู้หญิงที่ไม่ใช่คนรัก ตอนนี้เธอปั่นปวนชีวิตผมอีกครั้ง ด้วยการหย่าร้างทุกอย่างมันวุ่นวายมากยิ่งขึ้นเมื่อหญิงผู้เป็นดั่งหัวใจของผมกลับมาที่เมืองนี้ คำถามหนึ่งผุดขึ้นมา หญิงคนไหนกันเล่าที่เป็นคนนั้นของหัวใจ? หญิงที่ผมหลงรักหัวปักหัวปำเมื่อหลายปีก่อน? หรือหญิงที่เป็นอดีตภรรยาของผม ผู้ที่ผมไม่เคยต้องการแต่กลับแต่งงานกับเธอ?

ให้นางรอสามปีจึงค่อยมาตบแต่งเมี่ยวหลัวก็รอไม่บิดพลิ้ว ทว่าพอถึงวันแต่งงานไอ้ตัวต่ำช้ากลับมีทั้งลูกทั้งอนุภรรยามายกน้ำชา เมี่ยวหลัวจึงค่อยถ่องแท้ขึ้นมา คนดีกับคนโง่มีเส้นกั้นเพียงเล็กน้อยเท่านนั้น!

***ตอนอยู่ไม่เห็นค่า ตอนบอกลาอย่าเสียดาย นายแพทย์กันต์ธีจำใจต้องแต่งงานกับข้าวหวาน ไฮโซสาวนุ่มนิ่มที่รักเขาแบบถวายหัว เขาตั้งใจจะอยู่กับเธอแบบกัลยาณมิตรคนหนึ่งไปถึงวันที่ต่างทนไม่ไหว แต่ใครจะรู้ว่าคนที่หมดความอดทนก่อน อาจเป็นเธอ...

‘ภูริภัชร์ พิริยกร’ ชายหนุ่มหล่อมาดขรึม ดุดัน เย็นชา แต่ทว่าเร่าร้อน ไม่ต่างอะไรกับน้ำแข็งกลางไฟ หากแต่สายตากลับมีไว้มองเพียงหญิงเดียว หญิงผู้ที่มีแต่ความพยศผยองใส่เขามาตั้งแต่ต้น ภูริภัชร์ต้องลงทัณฑ์ผู้หญิงอย่างหล่อนให้รู้ว่าเสน่หาและความเร่าร้อนของไฟสวาทที่เต็มไปด้วยรักมันหอมหวานแค่ไหน ‘ยศสิตา อนุนาท’ สำหรับหล่อนแล้ว เขาคือ ‘ไฟเย็น’ เคร่งขรึมเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก แต่ทว่ายามใดที่เข้าใกล้ก็พร้อมจะแผดเผาให้แหลกสลายกลายเป็นจุณได้ทุกเมื่อ ยศสิตาพร่ำบอกตัวเองว่า ‘หล่อนเกลียดเขา!!’ เพราะเขาคือผู้ชายอันตรายควรต้องอยู่ให้ห่างมากที่สุดแต่สุดท้ายต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวขัดดอกของเจ้าหนี้จอมหื่นอย่างไม่มีทางเลี่ยง

กฏของการเป็นเมียมาเฟียคือห้ามรัก กฏของการแอบรักสามีคือต้องเจียมตัว “ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้เธอก็ไปซะ”