หย่าร้าง

อวิ๋นซือ ดรุณีน้อยวัยสิบห้าขึ้นเกี้ยวสีแดงที่มีบุรุษแปดคนหามเข้าสู่สกุลหลัน พร้อมด้วยตำแหน่งฮูหยินใหญ่ที่ตบแต่งอย่างสมฐานะ หลันชิง มอบทุกสิ่งที่ปรารถนา ทว่าหนึ่งเดียวที่มิอาจให้คือความรัก เป็นภรรยาเอกแล้วอย่างไร เมื่อในใจสามีนางยังสู้อนุคนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ ในวัยสิบเจ็ดนางจึงก้าวเท้าออกจากสกุลหลันพร้อมหนังสือหย่า สิ้นรักตัดวาสนาสายใยสามีภรรยาแต่เพียงเท่านี้ ตำแหน่งฮูหยินใหญ่มิใช่สิ่งที่นางปรารถนา ฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวต่างหากที่ฝังใจ ทว่าเส้นทางใหม่ของชีวิตกลับมีบุรุษรูปงามชาติตระกูลดีอย่าง ฉิงเหวินฟู่ เข้ามา แม้มีบุพเพแต่ถ้าไร้วาสนาก็มิอาจบรรจบ ในเมื่อมีโอกาสไยนางจะมิให้ความปรารถนาดั่งคู่ยวนยางเป็นจริงเล่า

" ฉันต้องการหย่า " เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาไร้ความรู้สึกใดๆ เธอจึงได้แต่ตอบไปว่า " ได้ค่ะ " โดยที่ไม่ได้บอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขา

‘ชนกันต์’ ชายหนุ่มสุดแบดบอยที่ดันมาตกหลุมพรางรักหญิงสาวที่ชื่อว่า ‘วันใหม่’ เพียงค่ำคืนที่ดื่มด่ำเปลี่ยนชีวิตเขาและเธอไปตลอดกาล จากคืนรักสุดแสนจะเร้าร้อนสู่รักสุดแสนขมขื่นยากจะลืนเลือน!

ตัดใจแล้วหลี่หมิ่นถังคนนี้ย่อมไม่คิดจะหวนคืนถึงเคยรักมากเพียงใด แต่ยาวนานเกือบ4ปีที่ทุ่มเทมันมากเกินไปชีวิตคนเราแสนสั้นนางจะไม่หวนคืนไปจมอยู่ในกองทุกข์และสามีที่เห็นนางเป็นเพียงเงาของสตรีอื่นเด็ดขาด!

หญิงสาวนอนนิ่ง น้ำตาไหลด้วยความรู้สึกที่เจ็บไปทั้งใจ ขณะที่ร่างกายปล่อยให้เขาทำอะไรตามความต้องการ ไม่สู้ ไม่ขัดขืนแต่ก็ไม่ตอบสนอง... เขาทำกับหล่อนเหมือนเป็นเศษขยะ เศษคนที่ไร้ค่า ที่จะทำอย่างไรก็ได้ เหมือนกับหัวใจของเขาที่ตายด้าน มีชีวิตแต่ไร้หัวใจ ไม่หลงเหลือให้ใครอีก แม้แต่เรื่องราวแสนอ่อนหวานระหว่างกันเขาก็ทอดทิ้ง หลงลืม เพราะหล่อนเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในชีวิตของเขา เป็นเศษรักสีหวานที่จืดจางมากแล้ว เป็นเสี้ยวหนึ่งที่กำลังเลือนหายไปจากความทรงจำ... แต่ค่ำคืนแสนปวดร้าว เขาได้ฝากฝังหนึ่งชีวิตน้อยๆ ไว้ในร่างกายของหล่อน ก่อนที่จะตัดหญิงสาวออกจากชีวิตอย่างเลือดเย็น...

เรื่องราวความรักของคนทั้ง ห้าคู่ ห้ารสชาติจะเป็นยังไง ฝากติดตามด้วยค่ะ มีทั้งหมก ห้าเรื่องราว

ชุนเอ๋อร์หย่าขาดจากสามี หอบลูกวัยห้าหนาวมาอยู่หมู่บ้านสาวสองพันปีสุดพิศวง มีความสุขอยู่ได้เพียง 15 ปีเท่านั้น บุตรชายเพียงคนเดียวก็ขอไปฝึกวิชาต่างแดน ทำให้นางต้องเลี้ยงไก่ ปลูกผัก ปักผ้า รอวันเวลาที่บุตรชายสำเร็จวิชากลับมาหานาง ตอนแรกนางคิดว่าบุตรชายทำงานคุ้มกันภัยธรรมดา จนกระทั่งย้อนอดีคไปดูชีวิตในสิบปีที่ผ่านมาของบุตรชาย และตอนนั้นเองที่ทราบทราบสถานะที่แท้จริงของเขา ...ประมุขพรรคมาร!

"ฉันอยากหย่า" คำพูดนี้ไม่ได้ออกมาท่ามกลางการทะเลาะ ไม่ได้มาจากความโกรธ ไม่ได้มีเสียงตะโกนหรือการปะทะอารมณ์ใดๆ มันเบา... แต่ชัดเจน เบากว่าลมหายใจของเธอ แต่หนักกว่าโลกทั้งใบของเขา

วิวาห์รอหย่า : เมื่อเธอกับลูกไม่สำคัญ เขาก็ควรปล่อยกันไปเสียที : : : : “เธอต้องเป็นตัวแทนของลลิษ” ทิวัตถ์บอกด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าปกติ แต่สายตายังว่างเปล่าเหมือนเคย “โปรดตัวเล็กกว่าเธอ” ปรีดิทารู้สึกขมปร่าไปทั้งลำคอ แต่ก็พยายามแจกแจงให้คนตรงหน้าได้หวนคิดสักนิดว่า เธอกับผู้หญิงคนนั้นต่างกัน “ไม่ติด” ทิวัตถ์ยกไหล่สูง “เธอขาวกว่าโปรด” หญิงสาวยังพยายามอธิบาย “แต่ก่อนยังกระเดือกได้” คนใจร้ายเบ้ปากนิดๆ ตาจ้องปรีดิทาก่อนตอบ “โปรดไม่เหมือนเธอ” เธอยังย้ำพร้อมมองไปทั่วร่างกายของตัวเอง แล้วได้ยินคำย้ำกลับมาให้เจ็บสะท้าน “ก็ไม่เคยบอกว่าเหมือน ก็แค่ตัวแทนปะวะ” ประโยคท้ายถูกกล่าวออกไปด้วยเสียงหนัก เป็นการยืนยันสถานะอย่างชัดเจน แค่ตัวแทน

“เพราะรักของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อเธอ” เขาแสนดีกับทุกคน แต่ไม่ใช่กับภรรยาอย่างเธอ ต่อให้เธอจะพยายามมากแค่ไหน ก็เป็นได้แค่คนน่ารำคาญในสายตาเขา