เสียใจ

รักของท่านอบอุ่นสวยงามเปรียบดั่งวสันต์ฤดู แต่ระยะเวลาของมันก็ช่างสั้นเหลือเกิน เมื่อดอกไม้ผลิบานความรักที่ท่านมอบให้ข้าก็ปลิดปลิวไปตามสายลม

"พ่อฉันเป็นหนี้ไอ้พวกมาเฟียเลือดเย็นนั่น..พวกมันโหดร้าย" "มาเฟียงั้นเหรอ หรือว่า.." มิลินทำหน้าตกใจสุดขีดเมื่อนึกถึงบุคคลอันตรายคนหนึ่งซึ่งใครๆก็ขนานนามเขาว่าปีศาจร้าย "มันชื่อ..ภารัน"

สาวน้อยขี้อ่อย กับ นายหน้านิ่งไร้หัวใจ เดลต้า " ถ้าไม่อยากท้องก่อนเรียนจบ! อย่ายั่ว! " เพราะคนขาดของมานานมันเอาไม่เลือกหรอกนะ โดยเฉพาะขาวๆ ใสๆ แบบนี้ยิ่งเอาได้ไม่เลือกที่เลยหล่ะ! วาเลน ฉันรักเขา แต่เขากลับมีคนที่รักอยู่แล้ว " เปลี่ยนเป็นหนูได้มั้ย..คนที่พี่รัก " มะนาว หญิงสาวที่หลงใหลในความเย็นชาของเดลต้า " นายต้องเป็นของฉัน.. " เบลล่า อดีตเจ้าของหัวใจของเดลต้า " ฉันจะทำให้นายกลับมารักฉันอีกครั้ง " ————————————————— นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียน บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเนื้อหา อายุต่ำกว่า18 ควรได้รับคำแนนำ

"ฉันเป็นคนประมูลเธอมา เท่ากับว่าเธอเป็นของฉัน!" มาเฟียหนุ่มพูดขึ้นกับหญิงสาวที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ในอดีตหลังจากที่เขาประมูลเธอมา ทั้งที่เขาพยายามห้ามใจ..ไหนเธอดันกลายเป็นขนมหวานจานโปรดของเขาได้ มาเฟียหนุ่มที่ขึ้นว่าไร้หัวใจและโหดเหี้ยมที่สุดจนคนในเมืองต่างหวาดกลัว แม้แต่กฏหมายก็ทำอะไรเขาไม่ได้...เคยโดนคนลอบสังหารหวังจาคร่าชีวิตของเขาผู้ซึ่งมีอิทธิพลมากที่สุด แต่ดวงคงยังไม่ถึงคาดพัดพาเขามาเจอกับพ่อลูกคู่หนึ่ง ซึ่งได้ช่วยชีวิตของเขาและลูกน้องคนสนิทไว้และเขาจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย แต่เมื่อจะกลับมาสองพ่อลูกก็หายไป! ใครจะไปคิดว่างานประมูลใหญ่ที่เขาจัดขึ้นนั้น ทำให้เขาได้พบกับหญิงสาวในกรงทอง ตอนแรกแค่สนใจจะรับมาเป็นลูกน้องมือซ้ายและเอาไว้แก้ขัด แต่เมื่อเปิดผ้าปิดตาของเธอออก กลับกลายเป็นเด็กสาวคนนั้นที่เติบโตขึ้น! ลูกสาวของผู้ที่เคยช่วยชีวิตเขา "คุณสินะที่ประมูลฉัน" "......." "เลวสิ้นดี!" เด็กสาวที่น่ารักคนนั้นได้หายไปเสียแล้ว เหลือแต่เพียงหญิงสาวที่ดื้อด้านสุดๆ จนเขาหมดความอดทน!!

เขาไม่คิดว่าจะได้กลับมาพบเธออีกครั้ง ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาเจ็บจำเจียนตาย วันนี้เธอกลับอยู่แทบเท้าเขา สยบยอมอย่างคนสิ้นไร้หนทาง เขาช่วยฉุดเธอขึ้นสู่หอคอยแห่งความหวัง ก่อนจะบดขยี้ทุกอย่างไม่ให้เหลือซากแม้แต่ลมหายใจ

นางร้ายถังแตกอย่าง 'ริษา' จำใจต้องยื่นข้อเสนอแลก'เงิน' กับแฟนเก่าที่เคยทิ้งกันไปอย่างไม่ไยดี ส่งผลให้อดีตคนเคยรวยแบบเธอต้องกลายเป็นลูกจ้างใต้บังคับบัญชา ในขณะที่คนใจร้ายแบบ 'เขา' รับบทบาทเจ้านายจำเป็น

“ “กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!” “ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!” ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง “มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!” ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม! “กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...” “หุบปากแล้วออกไป!!”

อ๋องรุ่ยหยาง และเหล่าองค์ชายพี่น้องของเขา ต่างพนันขันต่อกันว่า อ๋องรุ่ยหยางจะพิชิต คุณหนูเฟยฮวา บุตรสาวเสนาบดีเฟยเทียนหลงได้ลงหรือไม่ เพราะนางนั้นอวบอ้วนยิ่งกว่าคุณหนูในจวนใด แถมใบหน้าก็มีธรรมดามิได้โดดเด่นหรืองดงาม และนางยังแต่งตัวเฉิ่มเชยหนักหนา สีสันและแบบเครื่องแต่งกายของนางก็แสนเชยดังหญิงรุ่นป้าแก่ชอบสวมใส่ แต่นางนั้นหลงไหลท่านอ๋องรุ่ยหยางยิ่งนัก นางพบเขาที่ไหนก็มองเขาด้วยตาเป็นประกายหวานฉ่ำ ด้วยความหลงไหลจนใครๆก็ดูออก ต่างนินทาว่านางนั้นไม่เจียมตัว แม้บิดาจะเป็นเสนาบดีแต่นางขี้เหร่ปานนี้ อย่าว่าแต่อ๋องรุ่ยหยางเลย บุรุษอื่นก็มิมีใครอยากได้นางเป็นภรรยา บุรุษรูปงามเช่นอ๋องรุ่ยหยางแสนจะรังเกียจนางยิ่งนัก พบเจอนางที่ไหนก็มักจะหลีกหนี จนเป็นที่ขบขันของเหล่าพี่น้องของเขา เหล่าองค์ชายจึงลงขันกันจะยอมเสียม้าตัวที่งามที่สุดของแต่ละคนให้ท่านอ๋องรุ่ยหยาง หากเขายอมพิชิตหญิงขี้เหร่เช่นเฟยฮวาได้ลง เขาจึงวางแผนเกี้ยวนาง จนนางยอมตกเป็นของเขา เมื่อสมใจเขาก็ทิ้งนางอย่างเลือดเย็นยิ่งนัก เฟยฮวาจะทำเช่นไรต่อไป…

“ลูกของฉันเธอเอาเขาไปไว้ที่ไหน เธอจะแต่งงานกับใครฉันไม่มีสิทธิ์ห้าม แต่เธอไม่ควรฆ่าลูกของเรา” “ลูกของเรา?” “ก็ที่ตรวจครรภ์ในห้องน้ำที่ขึ้นสองขีดก่อนที่เธอจะหนีฉันไปไง” “หนูไม่ได้ท้อง หนูแค่เป็นโควิด”

ความสัมพันธ์ร้อนแรงที่เริ่มต้นด้วยความใคร่ ค่อยๆเปิดเผยบางสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิด ภายใต้รอยยิ้มของเขากลับซ่อนความมืดมิดเอาไว้ เธอจะได้พบความรักอีกครั้ง หรือจมดิ่งสู่ความมืดที่ไม่มีวันหวนกลับ?