แต่งงานสายฟ้าแลบ

นางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านที่ถูกชินอ๋องจอมโหดเหี้ยมและปากร้ายรับเป็นอนุภรรยา เขาทั้งเอาใจสตรีไม่เป็นและยังมักมากในกามเสียจนนางระอาใจ ในเมื่อหนีเขาไม่พ้น นางคงต้องตกเป็นของเขาจนได้สินะ จ้าวฝูหมิง ชินอ๋องจอมโหดแห่งเมืองหลวงเสียนหยาง เขาเป็นแม่ทัพปีศาจที่โหดเหี้ยมและโฉดที่สุด เขานำทัพไปปราบเหล่ากบฏที่คิดต่อต้านเมืองเสียนหยาง จนได้พบกับ ไป๋มู่หลัน หญิงสาวชาวบ้านจิตใจงาม จ้าวฝูหมิงพานางกลับไปที่จวนอ๋องด้วยกัน แต่ทว่าสตรีน้อยนางนี้ช่างบอบบางเสียจนเขาหงุดหงิด ซ้ำยังไม่ประสาเรื่องอย่างว่าเขาจึงรู้สึกรำคาญนางยิ่งนัก ไป๋มู่หลันหวาดกลัวจ้าวฝูหมิงเหลือเกิน แต่นางก็จำต้องปรนนิบัติเขาทุกวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางเป็นเพียงสตรีชาวบ้าน สิ่งเดียวที่นางพอจะทำได้คือการทำอาหารที่นางชื่นชอบ เขาชอบแทะโลมนาง นางจะทำเช่นไรดีเล่า!!!

สตรีเปรียบเสมือนหยก หากอยู่ในมือบุรุษที่รักใคร่นางจากใจจริง ย่อมงดงามมีคุณค่าอย่างประเมินราคาไม่ได้ แต่หากต้องตกไปอยู่ในมือบุรุษที่ไร้ใจ คุณค่าย่อมลดต่ำลงไม่ต่างกับเครื่องประดับราคาถูกที่รอวันถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

เขาทำร้ายหัวใจของเธอที่มีความรักให้เขาเต็มร้อยจนแทบจะเหลือศูนย์ เธอพยายามอดทนเพื่อหวังว่าสักวันเขาจะเห็นหัวใจของเธอบ้าง ทว่าเมื่อรักคนอื่นแล้วต้องเจ็บ เธอก็ขอหันกลับมารักตัวเอง เมื่ออยากจะหลุดพ้น แต่เขากลับมายื้อเธอเอาไว้ เขาทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ราเดน... มาเฟียผู้คลุมคลังอาวุธขององค์กร สนใจแต่งาน ไม่ได้สนใจการมีชีวิตครอบครัว เขามีสัมพันธ์กับผู้หญิงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่เคยอยากรู้สึกผูกพันธ์กับผู้หญิงคนไหน ที่เคยได้ชื่อว่าเป็นสามีของเด็กสาวรุ่นราวคราวหลานก็เพราะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับเธอด้วยความจำเป็นเท่านั้น ปารวี... หญิงสาวโลกสวย อ่อนหวาน แอบรักราเดนตั้งแต่แรกเห็น ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาจริงๆ แต่เธอก็ยังยกย่องเขาเป็นสามีและให้เกียรติเขาเสมอมา ยอมบอกกับทุกคนที่เข้ามาจีบว่ามีสามีแล้ว ทั้งที่เขาแทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าเคยเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ

"คุณภพ" เธอเรียกเขาเสียงสั่น "กลัวเหรอ มินตรา" "คุณเรียกผิดแล้ว ฉันชื่อมันตราค่ะ" หญิงสาวย้ำ "ถ้าคุณคือมันตราจริง ก็ไม่ต้องกลัวอะไรเพราะมันตราเก่งเรื่องนี้อยู่แล้วจริงไหมล่ะ" มือของเขาเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ นั่งนิ่งไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไปแต่ก็ถอยไม่ได้อีกแล้วเพราะถ้าถอยหรือแสดงความกลัวมากไปกว่านี้กวินภพคงไม่เชื่อว่าเธอคือมันตรา

“เธอมันเด็กจอมโกหก คิดว่าฉันจะเชื่อเธองั้นเหรอ" พูดแบบนี้คงมีเรื่องเดียวที่นายนี่ค้างคาใจ ก็คงไม่พ้นเรื่องที่ฉันท้อง “นายไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันก็ไม่ได้หวังให้นายมาเชื่อฉัน ว่าฉันท้องหลอก" “ท้องงั้นเหรอ?..เธอท้องกับใคร คงไม่ใช่ฉัน ฉันคงไม่เอาเด็กโง่อย่างเธอมาทำเมีย" “คิดว่าฉันอยากได้นายเป็นผัวหรือไง ไอ้หมอโรคจิต" “เธอ!!! "

น้ำเสียงของยาดากระเส่า มือเรียวบีบเคล้นกลีบสวาทของตัวเองที่ยังเป็นสีชมพูสวยราวกับกลีบกุหลาบสีชมพู เบ่งบานอยู่ท่ามกลางดงเส้นไหมสีดำระยับ ขณะมือที่เหลืออีกข้างเอื้อมขึ้นมาบีบเคล้นเต้านมสองข้างของตัวเองไปพลาง ทำเอาท่านประธานที่กำลังแอบมองถึงกับตบะแตก รู้สึกว่ากำลังโดนท้าทายอย่างแรง ‘ไม่ไหวแล้วโว้ย… ’ ถึงขั้นนี้แล้ว… กวินท์ตบะแตก ขยับลงมาจากเก้าอี้ที่คว้าเอามาขึ้นยืนแอบมองหญิงสาว รีบถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์สีดำบางๆ มองเห็นแท่งเนื้อเป็นรูปเป็นลำมหึมาน่าสะพรึงซ่อนอยู่ภายใน ก้าวยาวๆ กลับเข้ามาในห้อง เอามือผลักบานประตูห้องน้ำที่เขารู้ว่าเพียงขยับแรงๆ ก็ทำให้ลูกบิดที่ไม่แข็งแรงนักคลายออกจากกันได้โดยง่าย “วะ… ว้าย… ท่านประธาน… ” ยาดาร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ รู้สึกอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีกับสิ่งที่ตัวเองกำลังแอบทำอย่างเพลิดเพลิน เพราะว่ามือยังซุกอยู่ที่ง่ามขาอ้ากว้าง ไม่คิดว่าคนที่หล่อนกำลังเรียกร้องร่ำหาเขาอยู่ในจินตนาการอันวาบหวาม จะผลีผลามเข้ามาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าราวกับภาพฝัน “ท่าน… เอ่อ… ท่านเข้ามาทำไมคะ” ด้วยสัญชาตญาณ ทำให้หล่อนรีบเอื้อมมือคว้าผ้าขนหนูมาบิดทรวงอก

จู่ๆ ข้าก็กลายเป็นเครื่องบรรณาการให้แม่ทัพปากร้ายคนนี้! ลู่เจียวจูจะทำอย่างไรเมื่อเธอ ถูกเลือกให้เป็นเครื่องบรรณาการ สังเวยตนด้วยการแต่งงานกับอดีตศัตรูเพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง

จากท่านหญิงสูงศักดิ์ต้องกลายมาเป็นเด็กสาวบ้านป่าฐานะยากจนแถมยังเป็นกำพร้า แรกเริ่มหลัวจืออจื่อที่มาเกิดใหม่ในร่างของหลินหลีฮวาก็คิดว่าตนเองจะใช้ชีวิตให้ดีไม่คิดว่าสุดท้ายพอนางตัดสินใจแต่งงานจะพบหายนะ!

หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง  จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ  กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก "ท่านทำอะไร  เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ" จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง  หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้  หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง  กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง  จนเขาถอนริมฝีปากออก "เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร  เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม  ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย" จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ  จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย  ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้  "ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู "มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า  เผื่อนิยายเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม" "ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหนหากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัดชลดาหญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรคชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อนเพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที