MY MAFIA ยอมจำนนให้นายมาเฟีย

การเป็นคนในดูแลของเขาจะได้รับสวัสดิการอย่างดีราวกับได้เข้าทำงานบริษัทยักษ์ใหญ่ หากอยากได้อะไรเขาก็จะให้ลูกน้องจัดหาให้ตามต้องการ ขอเพียงแค่รักษากฎเพียงสามข้อเท่านั้น

1. อยู่ในที่ของตัวเอง ห้ามก้าวก่ายชีวิตส่วนตัว

2. ห้ามมีสัมพันธ์กับคนอื่นขณะที่ยังเป็นคู่ขา (คู่นอน) ของเขา

3. จะไม่มีการเรียกร้องใดๆ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการยุติความสัมพันธ์นี้

สามปีก่อน...

@ ฮ่องกง

ในดินแดนต่างประเทศและผู้คนมากหน้าหลายตา หญิงสาวใบหน้าหวานไม่ประสีประสาวัยสิบเก้าปีกำลังยืนท่ามกลางเมืองใหญ่โดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ใบหน้าเล็กมองทางรอบ ๆ ด้วยความประหม่า สายตากวาดมองข้างทางพลางนึกสงสัยที่มีแต่คำถามเต็มหัวไปหมด

"ยัยแพรเอ๊ย! แล้วจะกลับคอนโดฯ ยังไงล่ะเนี่ย" เอ่ยพึมพำคนเดียวเมื่อยืนอยู่หน้าตึกสูงใหญ่กลางเมือง เธอออกมาซื้อของเข้าใช้ส่วนตัวแต่ก็ไม่คิดเลยว่าหลงทาง

แพร หรือ แพรดาว หญิงสาววัยสิบเก้าปี ผู้มีเจ้าของใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม ผิวขาว นิสัยเรียบร้อย หัวอ่อน แต่ไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆ เธอได้ทุนมาเรียนต่อที่ฮ่องกงหนึ่งปีในฐานะนักศึกษาคณะรัฐศาสตร์ เอกความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ หญิงสาวเดินไปตามทางเพื่อหารถแท็กซี่หวังว่าจะรีบกลับที่พักของตัวเองเสียที เธอเองก็ไม่ใช่คนที่นี่ หนทางก็ยังไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่

ร่างบางเดินมองรอบ ๆ โดยไม่ทันระวังทางข้างหน้า จนกระทั่ง...

ตุ้บ!

ร่างของเธอเผลอไปชนกลับใครคนหนึ่งเข้าอย่างแรง แต่ไม่ทันที่เธอจะเสียหลักล้มลงกับพื้นมือหนาก็โอบร่างเล็กไว้ได้ทัน

"ระวังหน่อย" เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อคว้าร่างหญิงสาวเอาไว้ได้

"ขะ...ขอโทษค่ะ..." เธอทรงตัวให้ออกจากแขนของเขาก่อนจะค้อมศีรษะลงอย่างรู้สึกผิดและขอโทษ เป็นเธอเดินไม่มองทางเลยทำให้เดินชนคนอื่น "พี่ ใช่พี่..."

เมื่อเธอเงยหน้ามองคนตรงหน้าทำให้เธอถึงกับชะงักเพราะใบหน้าของเขาเหมือนคนที่เธอรู้จักและพบเจอกันที่ประเทศไทยเมื่อไม่นานมานี้

หากจำไม่ผิดเขาคือผู้ชายที่เคยตามจีบพี่สาวของเธออยู่ช่วงหนึ่ง เขาเคยมาหาพี่สาวแพรดาวที่บ้านจนถึงขั้นเกือบมีเรื่องกับแฟนหนุ่มของพี่สาวเลยทีเดียว แล้วเธอก็รู้มาอีกว่าเขาเป็นผู้มีอิทธิพลที่ฮ่องกง ทว่าแพรดาวยังไม่ปักใจเชื่อว่าเขาคนนี้คือคนที่กำลังนึกถึงอยู่จริง ๆ หรือเปล่า

"..." ร่างสูงมองเธอนิ่งไม่กล่าวคำใด ๆ ออกมา เสียงถอนหายใจถูกผ่อนอย่างนึกรำคาญคนตรงหน้า

"ปะ...ปืน!" จังหวะที่เธอก้มหน้างุดหลบสายตาคมขลับกลับทำให้ปะทะเข้ากับกระบอกปืนที่อยู่เหนือกางเกงคนตัวสูงตรงไหน เสียงเล็กร้องขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาตื่นโตเบิกกว้างจนเกือบจะโวยวาย หากแต่ใครคนหนึ่งเข้าเข้าประชิดตัวเอาไว้

หมับ!

ชายชุดดำรีบเข้ามาล็อกตัวไว้เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มคุกคามคนเป็นนายมากเกินไป เขาคนผู้ชายร่างสูงในชุดสีดำที่ยืนเคียงข้างของคนที่แพรดาวทักทาย หากให้เดาคงน่าจะเป็นลูกน้องหรือไม่ก็คนสนิท

"อื้อ!" แพรดาวร้องขึ้นเมื่อถูกล็อกแขนและปิดปาก พยายามสะบัดตัวเพื่อให้พ้นจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงของเธอกับผู้ชายชุดดำคนนั้นแตกต่างกันมาก

"ให้จัดการปิดปากเลยไหมครับเฮีย" ชายชุดดำเอ่ยถามคนเป็นนายที่ยืนกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตานิ่งเรียบยากจะคาดเดา

"ไม่ต้อง"

"อื้อ!" เธอมองคนตรงหน้าเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง มั่นใจว่าเขาคือคนเธอเคยเห็นหน้าที่ประเทศไทยแน่ ๆ

"รีบไป เดี๋ยวสาย" เสียงเข้มเอ่ยทำให้ชายขุดดำยอมปล่อยตัวเธอในที่สุด

"พี่ใช่พี่เวลตันรึเปล่าคะ" เธอถามออกไปเมื่อร่างกายเป็นอิสระ ร่างสูงเมื่อได้ยินคำถามนั้นเขาก็หันกลับมามองเธอนิ่ง ๆ โดยไม่ให้คำตอบให้หายข้องใจแม้แต่นิดเดียว

"..."

"อะ...เอ่อ...คุณเวลตัน...ฉันแพรดาวค่ะ น้องสาวพี่เพลงแฟนพี่ลุค" เธอเปลี่ยนสรรพนามทันทีที่เจอสายตาของเขา ลืมตัวไปว่าเขาเองคงไม่ชอบให้ใครมาตีสนิทหรือชวนคุย แต่ที่ทักทายก็เพราะเห็นว่าเราเคยเจอกันมาก่อน แล้วก็อยากให้คนสนิทของเขาวางใจด้วยว่าเธอไม่ใช่คนไม่ดีที่จะเข้ามาทำร้ายเจ้านายของเขา

"..."

"แพร! ยัยแพร!" เสียงเล็กจากทางด้านหลังของแพรดาวตะโกนเรียกเป็นภาษาอังกฤษ หญิงสาวหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอที่กำลังรีบวิ่งมาหากัน

"หลิน"

"ไปได้แล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยกับลูกน้องก่อนจะขึ้นรถยนต์คันหรูไปโดยที่เขายังไม่ตอบคำถามของเธอ

ใบหน้าหวานมองตามร่างสูงที่เดินผ่านไปราวกับเธอเป็นอากาศไม่มีตัวตน แม้ในใจอยากจะได้คำตอบแต่ดูจากท่าทางเย็นชาเย่อหยิ่งนั่นแล้วก็คิดว่าควรปิดปากเงียบดีกว่า

"มาทำอะไรตรงนี้" หลินเมื่อเดินมาถึงตัวเพื่อนก็เอ่ยขึ้น

"เอ่อ...เราออกมาซื้อของน่ะ แต่ดันหาทางกลับไม่ได้" แพรดาวเลิกสนใจกับเขาคนนั้นก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสนิทเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน

แพรดาวเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์แถมภาษาก็ยังไม่ได้ โชคดีที่เพื่อนของเธอพูดภาษาอังกฤษได้จึงทำให้สื่อสารกันรู้เรื่อง

"แล้วเมื่อกี้ใครหรอ ทำไมดูน่ากลัวจัง"

"ไม่มีอะไรหรอก เราแค่เดินชนเขาเฉยๆ"

"งั้นไปกัน เดี๋ยวเราไปส่งแพรที่คอนโดฯ เอง" เสียงเล็กพูดพร้อมรอยยิ้มมือเล็กเกี่ยวที่แขนของหญิงสาวก่อนจะออกแรงเดินนำเธอไปในที่สุด

"แล้วหลินมาทำอะไรที่นี่หรอ" แพรดาวถามกลับ

"มาซื้อของน่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอแพรเหมือนกัน เอางี้เดี๋ยววันนี้เราจะพาแพรทัวร์เอง เผื่อครั้งต่อไปแพรมาจะได้ไม่หลงอีก"

"อื้ม ดีเหมือนกัน^^"

"คืนนี้ลี่จัดงานปาร์ตี้ที่โรงแรม ไปด้วยกันนะแพร"

"ปาร์ตี้อะไรหรอ" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย สีหน้าเกิดความชั่งใจเพราะเธอไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนอื่นเท่าไหร่ ด้วยความที่เพิ่งมาใหม่ ภาษาก็ยังไม่ได้ เห็นจะมีแค่หลินคนเดียวนี่แหละที่พอสนิทใจและน่าเข้าหา

"วันเกิดน่ะ ไปด้วยกันนะ เราไม่มีเพื่อนไปเลย"

"แต่เรากับลี่เราไม่ได้สนิทกันนะ เรากลัวว่า..."

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ยัยลี่ไม่ว่าหรอก เราว่ายัยนั่นคงจะสนใจแต่ผู้ชายในงานมากกว่าเราซะอีก"

"เอ่อ...ก็ได้" หญิงสาวตอบตกลงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอเองก็ไม่ได้รู้จักลี่เป็นการส่วนตัวมากเท่าไหร่ เจอกันเพียงในคลาสเรียนเท่านั้น แต่ลึก ๆ ก็อยากออกไปเปิดหูเปิดตาและทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นบ้าง