เขื่อนขุนเขา

ในพื้นที่ตอนใต้ของประเทศ ที่ซึ่งท้องทะเลเป็นสีครามลึกและเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังก้องสะท้อนกับผาหิน — นั่นคือที่ตั้งของอาณาจักร “สัมปทานรังนก” ที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ และชายผู้ควบคุมทุกเกาะ ทุกนก และทุกเส้นทางการค้าคือ เขื่อน สหัสวรรษ บดินทร์ขุนทศ ชายหนุ่มวัยสามสิบกลางๆ เจ้าของสัมปทานรังนกทั้งหมดสามเกาะใหญ่ และยังเป็นเจ้าของรีสอร์ตบนเกาะเล็กเกาะน้อยที่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นสวรรค์ของนักท่องเที่ยว

เขื่อนสูงถึง 190 เซนติเมตร ผิวแทนเข้มจากการใช้ชีวิตกลางแดด ใบหน้าคมเข้มดุดันจนบางคนไม่กล้าสบตา กล้ามเนื้อแน่นตึงบ่งบอกถึงความแข็งแรงและวินัยในการดูแลตัวเองอย่างต่อเนื่อง แม้จะเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ แต่เขาก็ไม่เคยทอดทิ้งความผูกพันกับธรรมชาติ โดยเฉพาะ “แมว” ที่เขาเลี้ยงไว้ถึงสองตัวบนเกาะเล็กๆ ที่ชื่อว่า “เกาะปันรัก” แห่งนี้ เกาะซึ่งแม่ของเขาทิ้งไว้ก่อนจะเสียชีวิตจากโรคร้ายเมื่อหลายปีก่อน

เมื่อครั้งยังวัยรุ่น เขื่อนใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง เรียนหนังสือและทำงานในบริษัทของพ่อ ตนทำทุกวิธีเพื่อรักษาแม่ แต่สุดท้ายเมื่อแม่จากไป เขาก็เลือกกลับมายังบ้านเกิด สานต่อกิจการและดูแลเกาะที่แม่รักที่สุด

สายลมยามบ่ายโบกใบมะพร้าวพลิ้วไหว เสียงคลื่นซัดเข้าหาดทรายอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เขื่อนยืนอยู่ริมชายหาดบนเกาะปันรัก มองออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่ไกลสุดตา ก่อนที่เสียงของ “หนึ่ง” ลูกน้องคนสนิทจะดังขึ้นจากด้านหลัง

“นายหัวครับ ผมไปดูนกมาช่วงนี้ไม่ค่อยมีนกมาทำรังเลยครับ”

เขื่อนหันหน้ากลับมามองด้วยสายตานิ่งสนิท

“ไปตรวจเช็คให้ดี และดูพยากรณ์ด้วยล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบแต่หนักแน่น ก่อนจะเอ่ยต่อพลางปรายตาไปทางเรือสปีดโบ๊ทสีขาวที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เกาะ

“กูจะไปหาเพื่อนบนบก”

หนึ่งพยักหน้าเป็นอันเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร — และใครกันที่เป็น “เพื่อน” ของนายหัวในที่ราบฟากฝั่งนั้น

ไม่นาน ชายอีกคนชื่อชัยก็เข้ามาเทียบเรือใกล้ชายฝั่ง วันนี้เขารับหน้าที่เป็นสารถีพาเขื่อนขึ้นบกตามคำสั่ง

เขื่อนเดินขึ้นเรือโดยไม่พูดอะไร ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง ขณะที่สายตาเหม่อมองไปยังขอบฟ้าไกลลิบ

หลังจากใช้เวลาเดินทาง 1 ชั่วโมง 30 นาทีจากเกาะปันรักมาถึงฝั่งที่ผู้คนพลุกพล่าน เขื่อน ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีน้ำตาล แว่นเรย์แบนสีดำ และรองเท้าคอมแบทเงาวับ—เดินตรงมาตามทางเท้า สายตาคมมองไปยังรถสปอร์ตสีแดงสดที่จอดรออยู่ริมฟุตบาท

ประตูฝั่งคนขับเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มอีกคน สูง 187 เซนติเมตร ใบหน้าคมสันในเสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนกัน แต่กระดุมเสื้อปลดจนเผยผิวอก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉาบบนใบหน้าขณะส่งสายตาหว่านเสน่ห์ใส่สาว ๆ ที่เดินผ่าน ก่อนจะหันมามองเพื่อนรักอย่างเขื่อน

ชายคนนั้นชื่อ “ทิวากร” หรือ “ทิวา” เพื่อนสนิทของเขื่อนตั้งแต่มัธยมปลาย เขื่อนเดินมาเปิดประตูขึ้นรถโดยไม่พูดอะไร ทิวายิ้มเก้อเมื่อเห็นเพื่อนเงียบขรึม ไม่เอ่ยแม้แต่คำทักทาย เสียงคาดเข็มขัดนิรภัยดังขึ้นสองครั้ง

“กูจะพาไปร้านเหล้าเสี่ยเฮ็ง สาขาสอง” ทิวาเอ่ยขึ้น หัวเราะเบา ๆ รู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของเพื่อนสนิท คงไม่มีทางยอมออกจากถ้ำง่าย ๆ แบบนี้

“บอกเลย เด็กเชียร์น่ารักจัด มึงไปก็ช่วยให้ทุนการศึกษาน้องเขาหน่อย” เขาพูดต่ออย่างอารมณ์ดี

“ไร้สาระ” เขื่อนตอบสั้น ๆ เย็นชา

ทิวาถึงกับอ้าปากค้าง “หน็อย… ปากบอกไร้สาระ ถ้ากูเห็นมึงหนีไปนัวสาวนะ กูนี่แหละจะด่ามึงเอง!

ไม่นาน รถสปอร์ตคันหรูก็เลี้ยวเข้าจอดในช่อง VIP ของคลับชื่อดัง ตอนนี้เวลาเพิ่งหกโมงเย็น—ถ้าใครถามว่าทำไมมาถึงเร็ว ก็เพราะทิวากำลัง “หิวเหล้า” หนักมาก

ทั้งสองก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปภายในอาคารที่ยังเงียบสงบ มีเพียงชั้นสามที่เริ่มมีผู้คน พวกเขาขึ้นลิฟต์และมุ่งหน้าไปยังห้อง VIP ที่จองไว้

พรมแดงสดทอดยาวบนพื้นแสบตาราวกับอยากเป็นจุดเด่น ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นเพื่อนร่วมวงอีกสามคน

ชายคนแรกนั่งฝั่งซ้าย ผมบลอนด์ เสื้อเชิ้ตสีดำ ชื่อศักดิ์

คนตรงกลาง—แม็กซ์—ไว้ผมสีน้ำตาล สวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงสแลค

คนสุดท้ายคือเจริญชัย ที่กำลังมุดหัวอยู่กับสาว PR ข้างตัว

ทิวาส่ายหัวกับสภาพเพื่อน ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ศักดิ์ เหล้าเบียร์บนโต๊ะพร่องไปเล็กน้อย แสดงว่าพวกเขาคงมาถึงไม่นาน

เขื่อนนั่งลงเงียบ ๆ ที่เก้าอี้ว่าง รินเหล้าให้ตัวเองและจิบเบา ๆ

“เป็นไงบ้างวะช่วงนี้” เจริญชัยเงยหน้าขึ้นมาทัก

“เรื่อย ๆ ว่ะ ปีนี้เก็บเกี่ยวองุ่นละ กำไรน่าจะมากกว่าปีก่อน” ทิวาพูดพร้อมไกว่ห้าง สายตาแว้บไปมองสาวข้างเจริญชัย พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่

“พ่อมึงล่ะ” เจริญชัยหันไปถามเขื่อน ใช้สรรพนามล้อเพราะเขื่อนมักทำตัวแก่กว่าเพื่อน

“ก็ดีมั้ง รวยสุดละพ่อกู ไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้” ศักดิ์พูดแทรกพร้อมหัวเราะ

พวกเขาคุยกันเฮฮาไปจนถึงเที่ยงคืน ก่อนที่เขื่อนจะลุกขึ้น หยิบกุญแจรถจากทิวาและบอกให้เพื่อนกลับกับเจริญชัยโดยไม่รอคำตอบ

เขื่อนเดินลำพังไปยังโรงจอดรถ VIP ขณะเดินผ่านทางด้านหลังของคลับ เสียงร้องไห้และเสียงอ้อนวอนของใครบางคนก็ดังขึ้น เขาเมินเฉยและเดินต่อไป แต่เสียงขวดเบียร์แตกก็ดังขึ้นทันที พร้อมแรงกระแทกจากใครบางคนที่วิ่งชนเขาอย่างแรง

เขื่อนก้มลงมอง คนที่ล้มอยู่ตรงหน้าคือชายรูปร่างเล็ก สูงราว 160-170 ซม. ผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้าขาดวิ่น

“พ…พี่ ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย…” เสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้น ร่างเล็กกอดขาเขาแน่น

ก่อนเขื่อนจะทันได้คิดอะไร มือปริศนาก็พุ่งเข้ามาลากร่างบางออกไป ร่างทุ้มพยายามฉุดอีกฝ่ายไปกับพื้นถนน แต่เขื่อนจับข้อมือไว้แน่น

“บ้านเมืองมีขื่อมีแป” เขื่อนพูดเสียงเย็น บีบข้อมืออีกฝ่ายจนเจ้าตัวหน้าเสียและปล่อยมือ

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ถ้ากูเจอตัวเมื่อไหร่ มึงตายแน่” ชายร่างทุ้มขู่เสียงกร้าวก่อนจะรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินหนีไป

เขื่อนก้มมองร่างเล็กบนพื้นอีกครั้ง ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ พยายามปลุกแต่อีกฝ่ายไม่ตอบรับ

เขาตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายแนบอก พาไปที่รถ เปิดประตูข้างคนขับวางตัวเขาอย่างเบามือ ก่อนจะรีบขับรถออกไปจากคลับในค่ำคืนที่เงียบงัน…

เสียงเครื่องยนต์หรูคำรามเบาๆ ขณะเร่งเครื่องออกตัวจากคลับและมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่ยามค่ำคืน เสียงโทรศัพท์ถูกใช้งานเมื่อเขื่อนจอดรถติดไฟแดง เขากดโทรออกก่อนจะพูดเสียงนิ่งแต่หนักแน่น

“พี่อร ผมขอหมอมาที่โรงแรมด่วนที่สุด”

ปลายสายตอบรับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจัดการทุกอย่างตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัด

“อื้อ… อย่าทำเขา… อย่าจับเขา…”

เสียงแผ่วเบาและสะอื้นของคนข้างๆ ดังขึ้น ทำเอาเขื่อนละสายตาจากถนน มองใบหน้าของร่างเล็กที่ซบอยู่ข้างเบาะคนขับ

ผิวขาวอมชมพูซีดเซียว ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง ขนตายาวงอนแม้จะอยู่ในสภาพหมดแรง ร่างบางมีแผลฟกช้ำตามแขนขา และรอยถลอกจากการถูกลากบนพื้นคอนกรีต

หากเขาไม่เจอเด็กคนนี้ในคืนนี้—บางทีอาจไม่มีโอกาสได้มีชีวิตต่อแล้ว

เขื่อนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะจดจ่อกับถนนอีกครั้งจนกระทั่งถึงหน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว พนักงานออกมาต้อนรับทันที เขาเปิดประตูลงจากรถ สะบัดกุญแจให้พนักงานรับไป แล้วอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง

เขาอุ้มร่างบางแนบอกแน่น และเดินตามพนักงานขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 27 ห้องชุดหรูที่เขาเป็นเจ้าของมานานหลายปี

ติ้ง เสียงลิฟต์ดังขึ้นก่อนประตูเปิดออก พนักงานใช้คีย์การ์ดเปิดห้องให้ และโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินออก

เขื่อนพาร่างบางวางลงบนเตียงนุ่มสีขาว แล้วผละไปจัดการธุระของตัวเอง

สิบห้านาทีต่อมา เขากลับออกมาด้วยเสื้อยืดสีขาวเรียบและกางเกงขายาวสีเทา สะอาดและดูสบาย ร่างหนาพิงกรอบประตูมองการทำงานของหมอ และเลขาสาวที่ยืนรออยู่

“คุณหมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียมาก ขาดสารอาหารมา 2-3 วัน มีรอยฟกช้ำ และแผลถลอกเล็กน้อยค่ะ”

อร รายงานโดยไม่ละสายตาจากชายร่างเล็กบนเตียง

“เขาเป็นใครหรอคะ?” เธอถาม เพราะรู้ว่านายของเธอไม่เคยเก็บใครไว้โดยไม่มีเหตุผล

“ไม่รู้” เขื่อนตอบเรียบๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้เตียง

อรเบิกตากว้างอย่างตกใจ นายของเธอ… “เก็บ” คนแปลกหน้าโดยไม่มีข้อมูลเลย?

“ตามสืบเรื่องของคนนี้ ส่งมาให้ผม” เขื่อนพูดโดยไม่หันมามอง

เมื่อตอนจอดติดไฟแดงเขาได้พยายามหาบัตรหรือของมีค่าที่พอจะบอกตัวตนของอีกฝ่าย แต่กลับไม่เจออะไรเลย

หลังจากหมอให้ยาและคำแนะนำการดูแลเสร็จสิ้น อรก็โค้งเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมคุณหมอ

เขื่อนปิดไฟหลัก เปิดเพียงไฟหัวเตียงอุ่นสบาย เขาเอนกายนอนลงที่อีกฝั่งของเตียง

คืนนี้เขาไม่รู้ว่าคนแปลกหน้าข้างกายเป็นใคร

แต่หวังเพียงอย่างเดียว—

ว่าตื่นมาพรุ่งนี้ อีกฝ่ายจะไม่ตื่นมาด้วยเสียงโวยวาย