Semua

เธอเคยสงสัยทำไมนิยายหลายเรื่องนางร้ายต้องเป็น 'อดีตแฟนเก่า' ที่ทิ้งพระเอกไปอยู่ที่อื่น หรือไม่ก็ใช้เงินฟาดหัวให้ถอยห่าง..นางร้ายก็บ้าจี้ดันทิ้งผู้ชายสมบูรณ์ไปเสียดื้อๆ ซะอย่างงั้น ส่วนตาพระเอกก็โดนบังคับแต่งงานมีเมียใหม่เป็นตัวเป็นตน แต่ดันเกลียดเมียเว่อร์วัง..หาเรื่องทำร้ายจิตใจสารพัด แล้วพอรักแรกกลับมา..ก็รวมหัวหาเรื่องทำร้ายนางเอก..จนเมียขอหย่า แต่พอเสียนางเอกไปพระเอกก็ไบโพล่า..นึกอยากได้คืน พร้อมเปลี่ยนร่างจากมนุษย์กลายเป็นหมาโฮ่งทันที ถามจริง..แล้วจะหย่าทำไมแต่แรก!? ที่สำคัญเดือนนี้ทั้งเดือนเธออ่านเรื่องแนวนี้มาเป็นสิบแล้วนะ!!

"ไหนบอกไม่ชอบผู้หญิงไงคะทำไมรู้ทุกจุดเลยล่ะ" "อย่าพูดมากแล้วอ้าขาให้พี่สิครับเด็กดี"

เมื่อดรุณีพรหมจรรย์ถูกพิษร้ายแทบวายปราณ เขาจึงจำเป็นต้องมอบพลังหยางของตนเพื่อช่วยนางถอนพิษ

'ตอนนี้สถานะของเธอ..ก็แค่แฟนเก่า' 'ทินภัทร' หรือ 'ทอย' พี่ชายต่างมารดาของ 'รณกร' ในเรื่อง 'ก็แค่ของแถม' เป็นชายหนุ่มที่เป็นเป็นผู้ชายที่เฟอร์เฟกต์ หน้าตาหล่อเหลา แถมยังเป็นคนเก่ง และที่สำคัญเขาเป็นคนที่เฟรนลี่มาก แต่ภายในใจของเขากลับดูโศกเศร้ากับเรื่องที่ฝังอยู่ในใจที่ไม่มีวันลืม ต้องรัก หรือ ต้อง หญิงสาวที่มีหน้าตาสะสวย เป็นคนยิ้มเก่ง ร่าเริง เธอเคยคบหากับทินภัทรที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น แต่อยู่ ๆ ชายหนุ่มคนนั้นก็บอกเลิกกับเธอโดยไม่มีสาเหตุ ทำให้เธอรู้สึกติดใจกับการบอกเลิกของแฟนหนุ่มอย่างไม่มีเหตุผลมาตลอด เพราะในใจลึก ๆ เธอยังคงรักเขาอยู่ และยังคิดว่าแฟนหนุ่มก็ยังรักเธออยู่เช่นกัน

POISON LOVE ♡ พิษรัก ♥ คำโปรย "ไม่ต้องกลัวนะ พี่มีผมอยู่ตรงนี้" เรื่องย่อ เมื่อวันแต่งงานของพี่ชายของเขา ต้องกลายมาเป็นโศกนาฏกรรมอันแสนโหดร้าย แต่มันดันเป็นจุดเริ่มต้นของความรักต้องห้าม ระหว่างนับหนึ่งกับไทม์โซน โลกทั้งใบของเธอมืดดับลงไปหลังจากได้รู้ว่า คนรักที่คบกันมานานเกือบ 7 ปีไปมีอะไรกับคนอื่นจนท้อง และเขาดันมาจากเธอไปแบบไม่มีวันหวนกลับอีกแบบนี้ พิษรักที่รันเวย์ได้ฝากเอาไว้ มันทำให้เธอเปรียบเหมือนคนที่ตายไปแล้วทั้งเป็น จนกระทั่งวันที่ไทม์ได้เดินเข้ามา เขาแสนดี อบอุ่น อยู่กับเขาแล้วรู้สึกปลอดภัยเสมอ แต่ติดเพียงข้อเดียวเท่านั้น ...เขาคือน้องสาวของคนรักเก่าของเธอ ความรักต้องห้ามครั้งนี้ของพวกเขาจะลงเอยได้อย่างไรกัน? มีใครบ้างต้องเจ็บกับความรักที่ไม่ควรเกิดขึ้นนี้ และบทสุดท้ายเธอกับเขาจะรักกันได้หรือไม่ ติดตามต่อได้ใน POISON LOVE พิษรัก

"ความผิดของท่านพี่มิใช่ความผิดของข้า ทำไมข้าจะต้องมารับเคราะห์แทนนางด้วย เรื่องจริงหรือไม่ท่านมั่นใจได้อย่างไร? ข้าเชื่อว่าท่านพี่ปรากฏตัวในสักวันหนึ่ง เมื่อนั้นท่านต้องสืบสาวราวเรื่องหาข้อเท็จจริงเสียก่อน เป็นถึงท่านแม่ทัพก็ต้องมีความยุติธรรม ไม่ใช่อยุติธรรม หากเป็นเช่นดั่งที่ว่าไว้ ข้าน้อยยินดีรับผิดแทนท่านพี่แต่โดยดี" อะไรทำให้ฉันพูดอย่างนี้ออกไปนะ เสี่ยวเยา รนหาที่ตายแท้ๆ "ได้! ในเมื่อเจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้า..." นิ้วชี้ที่เรียวยาวของท่านแม่ทัพจับลำคอขาวนวลของนาง ไว้ แม้จะไม่ออกแรงใดๆ แต่เหมือนจะบอกเป็นในว่า 'หัวเจ้าจะหลุดออกจากบ่าแน่นอน' ท่านแม่ทัพผู้นี้เปลือกนอกงดงามดั่งกว่าบุรุษทั้งหมดในใต้หล้า น่าเสียดายที่ถูกจารึกไว้ซึ่ความโหดเหี้ยมของเขาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์

“บูมถามจริงๆ เถอะค่ะ บูมทำอะไรให้พี่เกลียดนักหนาหรือคะถึงได้ทำกับบูมเหมือนบูมไม่มีหัวใจไร้ค่าขนาดนี้ ทำไมพี่วีไม่ปล่อยบูมไปล่ะคะถ้าเกลียดบูมนัก...” เมื่อตัดสินใจว่าจะเข้มแข็ง จะเด็ดเดี่ยวแล้วบุษกรจึงถามออกไปแม้ในใจจะอ่อนแอเหลือเกิน และกลัวว่าคำตอบจากเขาจะทำให้หัวใจเธอสลายก็ตาม “ตอนนี้ฉันยังไม่เบื่อ ยังอยากได้เธออยู่อยากได้มีคนมาสนองความใคร่อยู่เธอก็ต้องอยู่ในฐานะนางบำเรอของฉันต่อไปจนกว่าฉันจะแต่งงานกับคนที่ฉันรัก...” คำตอบจากเขาเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจบางๆของเธอ แม้จะทำใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับคำตอบที่ไม่รื่นหูและอาจจะทำร้ายจิตใจอย่างแน่นอนแต่บุษกรก็อดที่จะยอกแสลงในอกไม่ได้ นาวีช่างเป็นดั่งพญามารที่ใจร้ายใจดำเสียเหลือเกิน

มีน สาวดวงซวยที่อยู่ ๆ ก็ถูกดึงวิญญาณไปยังปรโลก เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อกลไกแห่งชีวิตเกิดขัดข้องทำให้ทุกอย่างแปรปรวน เจ้าแห่งปรโลกจึงขอโทษและรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง เพื่อจะได้เฝ้าดูพระรองและส่งเขาไปให้ถึงปลายทางของตอนจบ มีนจึงเลือกที่จะไปเกิดใหม่ในมังงะเรื่องโปรดแทนการกลับเข้าร่างเดิม เจ้าแห่งปรโลกเห็นว่าสิ่งที่ขอไม่ได้มากเกินไปจึงได้ตอบตกลงแล้วส่งเธอไปยังที่ชอบ ๆ แต่เอ๊ะ! เหตุใดไม่เหมือนที่คุยกันไว้ ไฉนท่านส่งข้ามาเป็นตัวประกอบที่ต้องตายด้วยมือพระรองเล่า... . . . “เลิกกั๊กแล้วรักก่อนนะ... ตะ ๆ เตงมาได้ไง” ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องได้ก็ถึงกับยิ้มค้าง เมื่อมีใครอีกคนนั่งไขว้ขากอดอกอยู่บนเตียงนุ่มคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว ดาบที่กอดอยู่นั่นก็ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย เกรงว่าจะลอยมาบั่นคอได้ทุกเมื่อ แล้วยังรอยยิ้มอีกเล่าเพียงเท่านี้ก็ทำเอาขนหัวลุกซู่ “ฮึ! กลับมาสักทีนะ ข้าก็นึกว่าจะเอาแต่เต้นแร้งเต้นกาไม่ยอมกลับบ้านเสียอีก” **เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ เป็นเพียงสิ่งที่สมมุติขึ้น ทุกตัวละครทุกเหตุการณ์ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น**

ผ่านมาเกือบสี่ปี แทบไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่คิดถึงเขา... กระบอกตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงวันที่อ่านข้อความจากเขา มันเป็นข้อความสุดท้ายที่เขาตอบกลับมาหลังจากที่หล่อนทักไปหาเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญ ไปรยาจดจำได้ทุกจังหวะความคิดและความรู้สึกในเวลานั้น หล่อนไม่เคยลืมมันได้เลย... พลันเสียงเจื้อยแจ้วที่แสนคุ้นเคยก็ดึงหญิงสาวให้ออกจากความหม่นหมอง 'แม่กุ๊บกิ๊บคร้าบ แม่กุ๊บกิ๊บอยู่หนาย คุณตาพาอชิไปซื้อขนมมาเยอะแยะเลยคร้าบ' สำหรับไปรยา ไม่ใช่เวลาหรอกที่ช่วยเยียวยารักษาแผลในใจ แต่เป็นเด็กชายอชิระผู้เป็นแก้วตาดวงใจของหล่อนต่างหาก --------------- “หนูอยู่บ้านนี้ใช่ไหม” “ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ” “แล้วพ่อเราไปไหน” “อชิไม่รู้ครับ แต่อชิมีคุณตาตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคุณลุงด้วย อชิไม่กลัวคุณลุงหรอก” “พ่อเราหนีไป ไม่อยู่เลี้ยงเราใช่ไหม” เพิ่งรู้ตัวว่าตนใจร้ายเกินไปก็ตอนที่เห็นดวงหน้าเล็กนั้นเบ้ ทำท่าจะร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา เพราะเจ้าตัวฮึบไว้ได้ทัน “อชิโป้งคุณลุง ไม่ให้คุณลุงมาบ้านอชิ”

ผู้ชายคนนี้ของฉัน อย่ายุ่งกับเขาถ้าเธอยังอยากมีชีวิตรอดกลับไป ดาริน วายุภัค

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

“ลองยั่วให้ผมตื่นดูซักตั้งเป็นไง” ดวงตาคมเข้มจ้องเธออย่างท้าทาย “ห๊ะ! หา...” ภีรดาสะดุดลมหายใจไปชั่วขณะ หัวใจเต้นตึกตักเป็นจังหวะแร๊พรัวๆ หวาย...มาท้าทายกันแบบนี้เธอก็เสียเปรียบสิ เกิดมาเคยแต่ยั่วโมโหคน ไม่เคยลองยั่วยวนผู้ชายสักที มันต้องเริ่มยังไงล่ะนี่? “กะ...ก็ฉันไม่เคยยั่วผู้ชายนี่ ขอทำใจหน่อยสิ” คำพูดซื่อๆ นั่นทำให้คนฟังเผลอขำพรวดออกมา ยัยจอมยุ่งนี่จะตรงไปไหมเนี่ย เล่นสารภาพกันโต้งๆ แบบนี้แล้วเขาจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ “ก็ไหนว่าคุณมีฉายาพริตตี้ดาวยั่วไม่ใช่เหรอ” คนฟังเบ้ปากค้อนใส่ “ดาวรั่วต่างหาก คุณน่ะฟังมาผิดแล้วล่ะ” “หรือจะให้ผมสาธิตกับคุณก่อนดี? แต่...” “แต่อะไรคะ” คนตั้งใจฟังสงสัย “แต่ผมไม่รับประกันนะว่าถ้าคุณเกิดหื่นขึ้นมาแล้วผมจะช่วยคุณได้...” เขาคือ...หนุ่มสุดฮอตที่ซ่อน ‘วิกฤต’ บางอย่างไว้ เธอคือ...ผู้ถูกเลือกให้กอบกู้วิกฤตนั้น!

ชีวิตก่อนถูกกดขี่ข่มแหง ถูกทำร้ายทารุณมากเพียงใด ข้าจดจำขึ้นใจ ชีวิตนี้ ในเมื่อมีโอกาสใหม่ ที่ผ่านมา ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่เคยทำร้ายข้า แค้นนี้ของข้า จะต้องทวงคืน...

หลังแก้ปัญหาไอมารจนผืนดินกลับมาเพาะปลูกได้อีกครั้ง ก็ถึงเวลาที่เว่ยซือหงต้องไปผจญภัยจริง ๆ เสียที สมบัติวิเศษ สมุนไพรล้ำค่า ทรัพยากรอื่น ๆ อีกมากมายที่อยู่ในดินแดนลับ นางจะกวาดให้เรียบ!

"ไม่ต้องกลัว มันเคยเข้าไปในร่างกายของเธอแล้ว " ลิซ อลิซ ลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดัง ที่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในกรอบ ทำตามที่พ่อแม่ต้องการทุกอย่าง ตื่นเช้าไปเรียน หลังจากเรียนเสร็จก็ไปเรียนพิเศษ และกลับมาทำการบ้าน ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่แบบนี้ตั้งแต่จำความได้ เพราะพ่อแม่ของเธอทำงานอยู่ต่างประเทศนานๆ ทีจะกลับมา แต่เธอก็ไม่เคยน้อยใจอะไร เพราะเธอเข้าใจว่าท่านทั้งสองคนทำทุกอย่างเพื่อเธอ และแล้วชีวิตของเธอก็มาถึงจุดเปลี่ยน เมื่อเธอรู้ว่าพ่อแม่ของเธอไม่ได้ไปทำงานอยู่ต่างประเทศด้วยกันอย่างที่เธอเข้าใจ แต่พวกท่านต่างคนต่างไปมีครอบครัวใหม่ และทิ้งเธอให้อยู่คนเดียว อลิซทำใจกับเรื่องของพ่อแม่ไม่ได้ และเธอก็ไม่สามารถอยู่บ้านหลังใหญ่ที่มีแต่ความว่างเปล่าได้เช่นกัน เธอจึงตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่เธอไม่เคยทำมาก่อน เธอตัดสินใจมาเรียนในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอ เธอตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ไม่ต้องอยู่ที่หรูหรา ไม่ต้องมีคนคอยไปรับไปส่ง ไม่ต้องคอยดูแลเธอเหมือนเธอเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา วันแรกที่อลิซย้ายเข้าห้องเช่าเกรดต่ำราคาไม่ถึงพันเธอก็ได้พบกับรูมเมทสุดแซ่บอย่าง ส้มส้ม สาวสวยที่มาพร้อมฉายา เงินมาผ้าหลุด ใช่แล้วส้มส้มเป็นสาวไซด์ไลน์ ที่รับงานได้ทุกที่ทุกเวลา แค่วันแรกที่มาถึงรูมเมทของเธอก็พาผู้ชายมานัวเนียกับที่ห้องซะแล้ว แล้วยังตั้งวงดื่มเหล้ากันจนอลิซแทบจะไม่มีพื้นที่ส่วนตัว และที่สำคัญไปกว่านั้น...เธอได้เจอกับผู้ชายที่อันตรายต่อหัวใจและร่างกายของเธอ

“พระเจ้าทรงประทานเธอกลับมาให้ผมแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ผมจะปล่อยเธอหลุดมือไปง่ายๆ” เด็กผู้หญิงถักเปียเมื่อ5ปีก่อน ตอนนี้เธอกลายมาเป็นคนไข้ฉุกเฉินของผม อุบัติเหตุเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแต่วันนี้ผมรู้สึกขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนี้ที่ทำให้ผมเจอเธออีกครั้ง ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ…. “คนไข้เกิดอุบัติเหตุรถชนมา ศีรษะกระแทกพื้นและมีบาดแผลถลอกครับ” “ห้องฉุกเฉินคุณหมอไม่พอ ติดเคสอุบัติเหตุหลายราย” ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นทางเดิน ขณะที่ไรเดอร์สาวนอนตะแคงอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนฝุ่นและมีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณแผลที่ล้มกระแทกพื้น “พาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉินเลยครับ เคสนี้ผมดูเอง” “ค่ะ ศาสตราจารย์”

เฉินโม่หราน นักธรกิจสาวต้องทะลุมิติเข้ามาในนิยาย แถมยังเป็นนางร้ายที่เข้าฉากไม่กี่ตอนก็ต้องตาย บ้านใหญ่ก็ยังเห็นแก่ตัวแทบจะหาดีไม่ได้ แบบนี้เธอไม่มีทางยอมหรอกนะ เอาสิ ตายเป็นตาย!!

ในโลกนี้แต่ละคนมีบุคลิกที่หลากหลายแตกต่างกันออกไป แต่หนึ่งในนั้นที่อยากจะนำเสนอก็คือ เดอะแบก Hyper-Independence ไม่ใช่เพียงแต่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องแบกรับภาระหนี้สินอะไรทุกอย่างทำนองนั้น แต่เป็นเดอะแบกที่ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว พึ่งพาคนอื่นน้อยที่สุด เจ็บปวดก็ไม่พูด ไม่ปริปากเล่าอะไรออกมาง่าย ๆ ไม่กล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วคุณเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่า? นักอ่านหลายคนอาจไม่ชอบที่ตัวละครเป็นแบบนี้ แต่เราอยากจะสื่อให้เห็นว่ามีบุคคลประเภทนี้จริง ๆ ที่เป็นเดอะแบก แบกทุกสิ่ง รับความรู้สึกทุกของคนอื่นมาไว้กับตัว โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็น Hyper-Independence มันมีที่มาที่ไป สิ่งแวดล้อม สังคมที่เจออาจหล่อหลอมให้เรากลายเป็นใครอีกคนโดยที่เราไม่รู้ตัว อาจเป็นตัวละครที่งี่เง่า หน่อมแน้ม ก็แค่พูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมาก็จบ...แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น บางคนอาศัยความกล้ากว่าครึ่งชีวิตกว่าจะพูดความในใจออกมาได้สักประโยค มาเอาใจช่วยตัวละครว่าจะสามารถออกจากสภาวะเดอะแบกได้หรือไม่ สุดท้ายความรักของทั้งสองจะลงเอยเช่นไร มาลุ้นไปด้วยกันค่ะ

เมื่อครอบครัวอยากให้คนเย็นชาอย่างเขามีทายาทก็ยัดเยียดยัยเด็กน่ารำคาญมาเป็นเมีย สุดท้ายยัยเด็กน่ารำคาญคนนี้ก็ครองหัวใจของเขาไปจนได้...

หนูเอามาคืนท่านป้าค่ะ ตอนนี้เจ้าของตัวจริงก็กลับมาแล้ว ดังนั้นหนูจึงไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้แล้วค่ะ ขอบคุณที่ท่านป้าเมตตาหนูนะคะ.. "ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้" เพื่อนที่ไหนจะมายืนจูบกันโดยไม่แคร์สายตาคนอื่น ทินกรรู้ว่าเขาควรจะเบามือกับธันยกานต์มากๆ แต่ในเมื่อความอยากและความอดยากของเขามันถูกจุดขึ้นมาและเขาก็มาเจอของดีอย่างธันยกานต์เข้าให้.. เขาไม่สามารถเบาแรงได้เลย.. ถ้าเขารู้ว่าธันยกานต์ยังไม่เคยล่ะก็.. เขาจะเบามือกว่านี้.. แต่ขอเป็นรอบหน้านะ... เด็กที่มีอายุต่ำกว่า18ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง เพราะเนื้อเรื่องบางช่วงบางตอนอาจจะมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม และไม่ควรเอาไปลอกเรียนแบบ ทุกตัวละคร สถานที่ อาชีพ และอื่นๆเป็นเพียงการสมมุติขึ้นมาดังนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องของนิยายจึงไม่มีอยู่จริง