การให้อภัย

เมื่อห้าปีก่อน... ดลภาคย์ทิ้งเภตราเพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่น แต่วันนี้เขากลับมาพร้อมลูกสาวเพื่อขอให้หล่อนยกโทษให้ หญิงสาวจะทำอย่างไรกับหัวใจที่กำลังร้อนให้กับความรัก

เพราะความเข้าใจผิดของทำให้นำมาสู่การแก้แค้นที่ผิดๆและเกือบทำให้เกิดการสูญเสียที่แสนเจ็บปวด

“จำใส่กะโหลกผุ ๆ ของเธอไว้นะกระต่าย...ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อฉันไม่ต้องการผู้หญิงอย่างเธอแล้วเท่านั้น”

“ประกาศออกไป...ใครทำให้ยัยนั่นมาสยบแทบเท้าฉันได้ ฉันจะรับเข้าแก๊งตำแหน่งที่หก...” เวกัสประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลุยส์ถึงกับผิวปากตอบรับทันที “หัวหน้าเอาจริงว่ะ” “มันถึงเวลาแล้ว...ที่เราควรจะจัดการกับยัยนั่นให้สาสมสักที” โชนเสริม “แล้วแบบไหน...ถึงเรียกว่าสาสม” ริกเตอร์เอ่ย “จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ให้ยัยนั่น...ยอมก้มหัวให้ฉันก็พอ”

"ฉันทำแต่เรื่องผลประโยชน์เท่านั้น...เธอจะเอาอะไรมาแลกกับชีวิต?" เมื่อเด็กสาวบ้านนอกที่เพิ่งหนีเข้ากรุงอย่าง ลลิล ต้องเลือกระหว่างความตาย หรือการยอมเป็น 'สิ่งของ' ของมาเฟียผู้ไร้หัวใจอย่าง ธนาทัศ หญิงสาวเสนอ 'ร่างกาย' เพื่อเอาชีวิตรอด แต่เขาไม่ได้ต้องการแค่นั้น... เขาต้องการ 'ทายาท'

ไม่รัก...หนำซ้ำยังเกลียด แต่เกลียดแบบไหนถึงตามวุ่นวายชีวิตเธอไม่เลิก

ว่าที่แพทย์หญิงที่ย้อนกลับไปสู่อดีตในร่างหญิงอวบอ้วนที่สามีและลูกชิงชัง และอยากให้เธอตายอยู่ทุกวัน เธอจะไม่ยอมใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอเป็นอันขาด

"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก" ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน "อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน "อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน" ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ "แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"

6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย... “ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว “พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่ วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม “ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้น บุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...

เธอทิ้งเขาไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา แต่โชคชะตาก็นำพาเธอกับมาพานพบกับเขาอีกครั้งในฐานะผู้ให้บริการกับลูกค้าเมื่อเธอต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงินเพื่อรักษาเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากเขา ปราณ ประภาวินท์ กิตติธนปกรณ์ นักธุรกิจหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาวัย 31 ปี เจ้าของโรงแรมหรูที่มีสาขาครอบคลุมทุกจังหวะ นิสัยสุขุมนุ่มลึก ใจเย็น อ่อนโยน "เรามารือฟื้นความทรงจำกันหน่อยไหมวารี แต่ผมมีค่าตอบแทนให้ด้วยนะ..น้ำละ 300,000 พอไหม" วารี สุขเกษม คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหน้าตาสะสวยวัย 28 ปี นิสัยอ่อนหวานแต่ซ่อนความเด็ดเดี่ยว และความแข็งแกร่งเอาไว้ภายใน "ไม่..ฉันไม่รับงานนี้แล้วค่ะ"