นอกใจ

อิงไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมานอนอยู่บนเตียงโดยมีชายสองคนที่ไม่ใช่แฟนตัวเองขนาบซ้ายขวา ในขณะที่บอยแฟนตัวดีนั่งเป็นผู้ชมอยู่ที่โซฟาด้านข้าง เรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มต้นจากความอยากรู้อยากลอง

‘ให้ลูกเจี๊ยบอยู่ในมือคุณอานะคะ ไม่ว่าคุณอา จะบีบหรือจะคลาย ลูกเจี๊ยบก็ยินดี’ จิณณ์ จิตติกรณรงค์ (จิ๋ว) หนุ่มโสดในฝันที่สาวๆ ใฝ่หา ด้วยรูปลักษณ์หล่อร้าย ไม่ต่างจากเสือคอยขย้ำเหยื่อ สาวสวยหลากวงการจึงพร้อมกดบัตรคิวอยากเป็น ‘ลูกไก่ในกำมือ’ ของจิณณ์กันทั้งนั้น มนตกานต์ ฤทธาอภินันท์(ลูกเจี๊ยบ) แอบรัก 'อาจิ๋ว' ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ปรุงแต่งตัวเองให้เป็นในสิ่งที่ ‘อาจิ๋ว’ ชอบ ทำทุกทางให้ได้ใกล้ชิด เขาชอบสาวสวย เปรี้ยวอมหวาน เซ็กซี่เล็กๆ น่ารักหน่อยๆ เธอจะเป็นทั้งหมดเพื่อมัดอาจิ๋วให้อยู่มือ เมื่อแผนลงล็อก มนตกานต์ก็พร้อมลุย!! จิณณ์ปวดหนึบเมื่อถูกหลานสาวนอกไส้ยั่วทุกวัน ใครจะคิดว่า #ลูกเจี๊ยบ ตัวอ้วนป้อม ฟันจอบ ใส่แว่นหนา ตัดผมหน้าม้า จะกลายเป็นสาวสะพรั่ง ถูกสเป็กเขาสุดๆ ขนาดนี้ และสัดส่วนสะท้านใจชายโฉด ก็ส่งผลให้ด้านมืดของเขาปะทุ “โอม... สมภารต้องไม่กินไก่วัด แต่ถ้าไก่มันน่าฟัดจะทำไง” โอ้ย!! ยิ่งคิดสมองเขาจะระเบิด โอย...

ครั้งหนึ่ง 'เราเคยรักกันมาก'    ครั้งหนึ่ง 'เคยเฝ้าฝันอยู่เคียงคู่'    แต่..แล้วเธอก็เลือกที่จะทิ้งเขาไป..ทั้งให้เหตุผลโง่ๆ กับเขาว่า    'เธอเบื่อผู้ชายแสนดีแบบเขาแล้ว'    แต่พอเวลาผ่านไป...ผู้ชายแสนดีหน้าโง่คนนั้นได้ตายจากไปแล้ว..เธอกลับเดินย้อนกลับมา..พร้อมกับบอกเขาว่า     'ไม่มีใครแสนดีเท่าเขา'   สำหรับเขา..มีเหลือแค่ 'เศษซากของความรัก'   สำหรับเธอ..ในหัวใจดวงน้อยยังเต็มไปด้วยความรัก   มาวันนี้ 'ความรัก' ของเขาไม่ได้มีไว้ให้เธอ..แต่ 'มี' ไว้ให้ผู้หญิงอีกคน

“อันที่จริงผมก็ไม่ใช่คนชอบแอบทำอะไรแบบนี้ แต่เพราะเป็นคุณ ผมยอม..”

เมื่อก่อน จี้อี่หนิงคิดว่า การได้อยู่เคียงข้างเสิ่นเยี่ยนจือตั้งแต่ตอนเรียนหนังสือจวบจนแต่งงานนั้นเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ จนกระทั่งเสิ่นเยี่ยนจือนอกใจ เธอถึงได้เข้าใจว่า จะมีความรักที่ไหนที่มันลึกซึ้งอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ ความรักทั่ว ๆ ตอนแรกหวานแหวว สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการจากลาอยู่ดี หลังจากการหย่าร้าง เธอจึงไม่เต็มใจที่จะมอบความจริงใจของเธอให้ใครอีก แต่เสิ่นซื่อกลับบุกเข้ามาในโลกของเธอ ไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสหลบหนีเลยแม้แต่น้อย เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลเสิ่นอีก เขากลับก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ มีแต่อยากจะกักเธอไว้ในอ้อมกอดเท่านั้น "อาเล็ก พวกเราไม่เหมาะสมกันหรอกค่ะ" ชายคนนั้นบีบคางเธอเบา ๆ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา "เธอหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือแล้ว ฉันจะถือว่าเป็นอาเล็กของเธอได้ยังไงล่ะ?" "แล้วเธอก็ยังไม่เคยลองเลย จะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่เหมาะสม?" จี้อี่หนิง "ฉันลองแล้วนะคะ" เสิ่นซื่อ "งั้นเธอก็ลองอีกทีสิ ลองจนกว่าจะเหมาะสมนั่นแหละ" จี้อี่หนิง "......"

“โอ้วววว… ” เสี่ยรุตน์อุทาน จ้องมองเรือนร่างเปล่าเปลือยของน้ำหวานอย่างนึกกลัดมันในอารมณ์ รีบโอบร่างน้อยลงนอนหงาย แทรกกายเข้ามาระหว่างเข่าสองข้าง ก้มลงจูบไซ้เต้านมอวบใหญ่ ทั้งบีบทั้งเคล้นสลับดูดเลียอย่างหื่นกระหาย “อู้ว… นมใหญ่เหลือเกิน… ” น้ำเสียงบอกความลุ่มหลง เสี่ยรุตน์กดใบหน้าแนบเคล้าสองเต้าคัพเอฟอวบใหญ่มหึมา ดูดกินนมจากเต้าของสาวน้อยอย่างหื่นกระหาย “อูยยย… ซี้ดดดด… ” หญิงสาวร้องครางด้วยความสยิว… หนวดเคราสากแข็งบนใบหน้าของเสี่ยรุตน์ถากครูดผิวอ่อนตอนเขาจูบไซ้ ทำเอาเส้นขนของหล่อนลุกซู่ไปทั้งร่าง ปลายหัวนมเครียดคัดชูชันขึ้นด้วยความเสียวซ่านเพราะอารมณ์ที่ยังค้างมาจากร้านคาราโอเกาะ

สวีสวี่ คุณหนูใหญ่ตระกูลสูงศักดิ์ ไม่สนใจการคัดค้านของครอบครัว ถึงขั้นยอมตัดขาดความสัมพันธ์ ยืนกรานที่จะแต่งงานกับเจียงเส้าชิง ชายหนุ่มที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่กลับมีลูกติดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง และธุรกิจกำลังตกต่ำ ตลอดหกปีที่แต่งงานกัน เธอรักและดูแลเด็ก ๆ ราวกับลูกในไส้ และสนับสนุนธุรกิจของสามีจนเจริญก้าวหน้า ลูก ๆ ที่เธอเลี้ยงมาต่างเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ส่วนบริษัทของเจียงเส้าชิงก็ประสบความสำเร็จในการเข้าตลาดหลักทรัพย์ แต่ในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่เขากลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลนั้น แม่แท้ ๆ ของเด็กทั้งสองคนกลับปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เจียงเส้าชิงที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอดกลับบ้าคลั่ง พยายามรั้งผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ โดยไม่สนว่าการกระทำของเขา จะทำให้สวีสวี่ต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนทั้งเมือง! คืนนั้นเขาไม่กลับบ้าน แต่กลับพาลูก ๆ ทั้งสองคน ไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับรักแรกที่ลืมไม่ลงของเขา ในเวลาต่อมา เจียงเส้าชิงก็ตัดสินใจขอหย่า “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเทของคุณในตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เด็ก ๆ ต้องการที่สุดก็คือแม่แท้ ๆ ของพวกเขา” แม่แท้ ๆ ของเด็กก็พูดเสริมว่า “คงลำบากคุณมากเลยนะคะที่ต้องดูแลลูก ๆ ของฉันมาหลายปี แต่ยังไงแม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยง ไม่มีทางเทียบกับแม่แท้ ๆ ได้หรอก” บุญคุณที่เลี้ยงดูมา สู้บุญคุณของผู้ให้กำเนิดไม่ได้งั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ขอเป็นแม่เลี้ยงแล้ว! แต่ใครจะรู้ว่า ลูกเลี้ยงทั้งสองคนกลับไม่ยอมรับแม่แท้ ๆ ของตัวเอง แถมไม่ต้องการพ่อแท้ ๆ อีกด้วย ทั้งยังประกาศกร้าวว่า “ทั้งชีวิตนี้ พวกเรามีแม่แค่คนเดียวคือสวีสวี่! ถ้าพวกคุณจะหย่ากัน พวกเราก็จะตามแม่ไป แล้วให้แม่แต่งงานใหม่!”

เพียงฤดี นักบัญชีสาวแสนขยันผู้ต้องการหลีกหนีจากสภาพคนหาเช้ากินค่ำในเมืองหลวงและครอบครัวที่เต็มไปด้วยปัญหา จึงตัดสินใจซื้อที่ดินในต่างจังหวัดแปลงหนึ่ง หวังว่าจะใช้เป็นสถานที่เขียนนิยายออนไลน์และทำช่องยูทูป หลังจากที่ทำเป็นอาชีพเสริมมานาน เพื่อจะสร้างความมั่นคงให้กับทุกคนในครอบครัวที่จากมา พวกเขาจะได้รู้สักทีว่า เธอไม่ได้คิดจะทิ้งมาเพื่อหาความสบายตามลำพังอย่างที่มารดาปรามาสไว้ แม้ตอนนี้จะต้องอาศัยอยู่ในบ้านร้างตามลำพังเธอก็ยอม! ขณะที่คีรินสถาปนิกหนุ่มมากความสามารถ เดินทางกลับบ้านที่ทิ้งร้างไว้เกือบสิบปีเพื่อตั้งหลัก หลังจากผิดหวังเรื่องความรัก คำว่า ‘ห่างกันสักพัก’ ของคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน ทำให้เขาต้องตัดสินใจเดินทางกลับมายังบ้านเกิด แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก กลับพบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านของเขา แล้วเขาจะไล่ผู้หญิงไร้บ้านคนนี้ออกไปได้อย่างไร นอกจากรับไว้ให้อยู่ช่วยงานบ้านระหว่างที่เขารีโนเวทบ้านก็ยังดี ทว่าบรรยากาศอันงดงามของพะโต๊ะ เมืองในหมอกของภาคใต้ที่สวยงามดั่งเมืองเหนือ กับความขยันใสซื่อของเธอ ก็ค่อย ๆ ร้อยรัดหัวใจของเขาเอาไว้อย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางกำแพงของคำว่า ‘ห่างกันสักพัก’ ซึ่งคอยก่อกวนอยู่ในหัวใจ

จากอุบัติเหตุ ราชินีทหารรับจ้างกลายมาเป็นผู้หญิงขี้เหร่ที่มาหลอกลวงผู้คน!เพียงแค่การเกิดใหม่ ทำไมถึงตื่นมาในโหมดนรกล่ะ?ทำให้เสียโฉม ลักพาตัวไป ร่างกายอ่อนแอและพละกำลังต่ำ กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย? เฉินมู่ตั้งท่าต่อสู้ ในโลกนี้ไม่มีอุปสรรคใดที่ฉันไม่สามารถผ่านไปได้!ต้องต่อสู้กับพ่อห่วยและแม่เลี้ยง ลงโทษชายเลวหญิงชั่ว ไม่เพียงฟื้นฟูใบหน้าให้กลับมาสวยงดงามเหมือนเดิม แต่ยังมีความแข็งแกร่ง ที่ใครก็ไม่สามารถเอาชนะได้! ไม่กี่เดือนต่อมา คุณหนูใหญ่เฉินขึ้นเป็นอันดับหนึ่งอย่างมั่นคง ชั่วชีวิตนี้ก็เตรียมตัวสง่าผ่าเผย ข่าวลือว่าหัวหน้าใหญ่ตระกูลฮั่วไม่ชอบผู้หญิง และพูดเสียงเบาว่า “ภารกิจสำเร็จแล้ว ก็ควรจะกลับบ้านไปให้กำเนิดลูกได้แล้ว”

ในวัยเข้าเลขหก ฉันเลือกทางเดินชีวิตใหม่ ในวันครบรอบวันแต่งงาน ฉันกำลังเก็บกวาดบ้านได้เจออัลบั้มภาพถ่ายอัลบั้มหนึ่งเข้า ที่แท้สามีฉันมักจะพาคู่ขาของเขาไปถ่ายรูปแต่งงานในวันนี้ทุกๆ ปี ตั้งแต่อายุสี่สิบถึงหกสิบปี จากผมดำจนกลายเป็นผมหงอก ตลอดยี่สิบปีไม่เคยขาดหาย ด้านหลังภาพถ่ายยังมีลายมือของสามีฉันที่เขียนไว้ว่า ‘แด่สุดที่รักของผม’ ในเมื่อคนที่เขารักไม่ใช่ฉันอีก ฉันก็ไม่จำเป็นต้องคนรับใช้ให้เขาต่อไป เลี้ยงลูกแล้วตามด้วยเลี้ยงหลาน อยู่แบบมึนงงมาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว จะเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ก็ยังไม่สาย