รักแรก

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ตกลงมาจากตึกพร้อมผู้หญิงที่คู่หมั้นรักแต่ไม่อาจแต่งงานด้วย คู่หมั้นที่เป็นหมอกลับช่วยนางในดวงใจของตัวเองก่อน ปล่อยฉันที่เลือดออกอย่างหนักให้รอรถพยาบาล ก่อนจะตาย ฉันขอร้องเขาไม่ให้ทิ้งฉันไว้ ลู่ซือเหิงเตะมือของฉันออกไป “หลินหร่วน มีน้ำใจหน่อยได้ไหม? ไม่เห็นหรือไงว่าหย่าฉีสลบไป? เรื่องที่เธอผลักเขาตกตึก ไว้ฉันค่อยกลับมาคิดบัญชีกับเธอ” แต่บัญชีนี้ ลู่ซือเหิงไม่มีโอกาสได้แก้แค้นแล้ว เพราะหลังจากที่เขาอุ้มผู้หญิงที่เขาเฝ้ารักจากไป ฉันกับลูกในท้องก็ได้ตายไปพร้อมกันแล้ว

ฉันขอร้องฟู่เยว่ชวน 99 ครั้ง ในที่สุดเขาก็ตกลงที่จะพาลูกสาวไปตั้งแคมป์บนภูเขาในวันเกิดเธอเมื่อฉันพบลูกสาวของฉันที่เชิงเขาในตอนกลางคืนของวันรุ่งขึ้น เธอตายแล้วในมือ เธอยังคงถือภาพครอบครัวไว้อย่างแน่น ฉันคุกเข่าต่อหน้าศพของลูกสาวอย่างใจสลาย แต่ฟู่เยว่ชวนกลับอัปเดตไอจีของเขา พร้อมแคปชั่นว่า คุณกับลูก ล้วนเป็นสมบัติของผม ในรูปถ่าย เขาและเพื่อนวัยเด็กของเขาจูงเด็กหญิงคนหนึ่ง กําลังมองพระอาทิตย์ตกที่ไกล ๆ ที่มุมล่างซ้ายของรูปถ่ายเผยให้เห็นมือเล็ก ๆ นั่นคือมือของลูกสาวของฉัน รูปภาพที่โหดร้ายนี้ถ่ายโดยลูกสาวของฉัน ……

สามีของฉัน ซึ่งเป็นตำรวจปราบปรามยาเสพติดได้ส่งฉันไปที่ศูนย์บำบัดยาเสพติดด้วยตัวเขาเอง ลูกชายส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ เขาบอกว่าจะได้ไม่ต้องเจอแม่ที่เป็นแบบนี้อีกนานแล้ว หลังออกจากศูนย์บำบัดยาเสพติด ฉันพบว่าสามีได้พาลูกชายย้ายไปอยู่บ้านของคนที่เขาหลงรักในใจไปนานแล้ว ฉันอ้อนวอนให้เขากลับมา และบอกว่าจะมีคนมาฆ่าฉัน เขาไม่เชื่อ แค่พูดอย่างเย็นชาว่า “จำไว้ว่าตายในถังขยะ ไม่งั้นผมจะต้องเก็บศพให้คุณด้วย” ลูกชายก็ปรบมืออยู่ข้าง ๆ “ในที่สุดก็ทิ้งแม่ไปได้แล้ว” หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันถูกหั่นศพทิ้งในถังขยะต่างๆ เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการสืบสวนเรื่องนี้

หนึ่งเดือนก่อนแต่งงานกับแฟนหนุ่ม เขากลับต้องการมีลูกกับรักแรกของเขา ฉันไม่เห็นด้วย เขาก็เอาเรื่องนี้มาพร่ำบ่นให้ฟังทุกวัน จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อนวันแต่งงาน ฉันก็ได้รับใบตรวจครรภ์ ถึงได้รู้ว่ารักแรกของเขาตั้งครรภ์ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ที่แท้เขาก็ไม่เคยคิดที่จะขอความเห็นชอบจากฉันตั้งแต่แรกแล้ว และในตอนนั้นเอง ความสัมพันธ์ที่ยาวนานหลายปีก็เหมือนหมอกควันที่จางหายไป ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงยกเลิกงานแต่งงาน ทำลายความทรงจำทั้งหมดระหว่างเรา ตัดสินใจเข้าร่วมห้องปฏิบัติการวิจัยที่ตัดขาดจากโลกภายนอกในวันแต่งงาน นับจากนี้ไป ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก!

เมื่อหญ้าอ่อนอายุ 22ปี ที่ต้องการให้โคแก่วัย 38 กิน งานนี้เธอจะอ่อย ออเซาะ รุกเร้า เข้าหาและลูบไล้ให้หลงเคลิ้ม ยังไงอาไนต์ก็ต้องเป็นของเรนนี่คนสวยคนนี้ คนเดียว! ------------------- อายุที่ห่างกันถึง 16 ปี และเขาเองก็เป็นเพื่อนรุ่นน้องของบิดาเธอด้วย จึงพยายามสร้างกำแพงด้วยการเก๊กหน้าขรึม ทำนิ่ง ซึน ๆ แต่ก็แอบไปลอบยิ้มลำพังอยู่บ่อยครั้ง ห้ามใจแล้วแต่มันก็ไหวหวั่นทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด ------------------

เขาทำให้หัวใจของผมเต้นแรง ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็น จนอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา แต่ว่าเราสองคนดันแตกต่างกันคนละขั้ว ความรู้สึกที่ผมมีให้จะเปลี่ยนแปลงทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ไหม?

เขาไม่เคยคาดคิดว่าการทานอาหารกับเจ้านายญี่ปุ่นจะกลายเป็นประสบการณ์ที่ไม่ธรรมดา เมื่อเขาได้พบกับ ‘เนียวไตโมริ’ ซูชิบนเรือนร่างหญิงสาวเปลือย โกษิตไปกินข้าวกับเจ้านายญี่ปุ่นที่ร้านอาหารญี่ปุ่นพรีเมี่ยม ไปถึงก็เซอร์ไพรส์เพราะ ไม่ได้แค่กินธรรมดา แต่เป็นแบบเนียวไตโมริ คือซูชิบนเรือนร่างหญิงสาวเปลือย เมื่อเจ้านายกลับก่อน พนักงานก็เอาซูชิมาจัดวางบนตัวหญิงสาว ใจพระเอกก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จะคีบก็เงอะ ๆ งัน ๆ เมื่อพ่อครัวปั้นซูชิเสร็จก็ออกไป ในห้องเหลือเพียงโกษิตกับนางเกอิชาย ทันใดนั้นเธอก็จู่โจมเขาทันที

เมื่อธุรกิจที่เคยโกงเขามากำลังถูกล้มละลาย ทางออกสุดท้ายคือข้อเสมอที่ถูกยื่นให้โดยลูกสาวของคนที่ตัวเองเคยหักหลัง... “หากคุณอยากให้บริษัทของคุณอยู่รอด...” ดวงตากลมใสหากแน่วแน่ ปรายตามองผู้สูงวัย “ก็เอาลูกสาวมาต่อรองสิคะ เผื่อฉันจะสนุกด้วย” “ทำไมผมต้องทำแบบนั้น” ชายสูงวัยมองนักธุรกิจรุ่นลูกที่เก่งจนหาตัวจับยากทั้งที่เป็นผู้หญิงด้วยความคลางแคลงใจ

คุณหมอหนุ่มแอบรักเด็กหนุ่มวัยมัธยม แต่ยังไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องยังเด็ก รอให้โตก่อนเถอะ ค่อยๆ เลี้ยงไว้ทีละนิดค่ะ “พี่หมออย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบผมมาก่อนว่าชอบไหม” “อือ ชอบ” “ก็แค่นั้น” “อะไรก็แค่นั้น” “ก็แค่พูดว่าชอบ มันไม่เห็นอยากตรงไหน” “หวาน ขอกินอีกได้ไหม” “กินช็อกแลตหรือกินผม” ถามออกไปแล้วก็หน้าแดงลามไปถึงใบหู “ใครสอนให้พูดแบบนี้” “ไม่มีใครสอน แค่พูดเพราะอยากพูด” “อย่าพูดกับใครอีก” “แล้วถ้าพูดกับพี่หมอได้ไหมครับ” “พูดแล้วก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูด คิดว่ารับผิดชอบได้ไหม” “คิดว่าได้” “งั้นก็ต้องพิสูจน์” “ผมก็รออยู่” “ยั่วดีนัก”