หย่าร้าง

“เป็นอะไรไปอีกวะ! ที่ผ่านมาเห็นเรียกร้องความสนใจจากฉันนักหนา พยายามที่จะยัดเยียดตัวเองมาเป็นเมียของฉันให้ได้ แล้วพอตอนนี้ฉันจะตอบสนองให้ ก็ทำเป็นเล่นตัว!”

***ตอนอยู่ไม่เห็นค่า ตอนบอกลาอย่าเสียดาย นายแพทย์กันต์ธีจำใจต้องแต่งงานกับข้าวหวาน ไฮโซสาวนุ่มนิ่มที่รักเขาแบบถวายหัว เขาตั้งใจจะอยู่กับเธอแบบกัลยาณมิตรคนหนึ่งไปถึงวันที่ต่างทนไม่ไหว แต่ใครจะรู้ว่าคนที่หมดความอดทนก่อน อาจเป็นเธอ...

‘ภูริภัชร์ พิริยกร’ ชายหนุ่มหล่อมาดขรึม ดุดัน เย็นชา แต่ทว่าเร่าร้อน ไม่ต่างอะไรกับน้ำแข็งกลางไฟ หากแต่สายตากลับมีไว้มองเพียงหญิงเดียว หญิงผู้ที่มีแต่ความพยศผยองใส่เขามาตั้งแต่ต้น ภูริภัชร์ต้องลงทัณฑ์ผู้หญิงอย่างหล่อนให้รู้ว่าเสน่หาและความเร่าร้อนของไฟสวาทที่เต็มไปด้วยรักมันหอมหวานแค่ไหน ‘ยศสิตา อนุนาท’ สำหรับหล่อนแล้ว เขาคือ ‘ไฟเย็น’ เคร่งขรึมเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก แต่ทว่ายามใดที่เข้าใกล้ก็พร้อมจะแผดเผาให้แหลกสลายกลายเป็นจุณได้ทุกเมื่อ ยศสิตาพร่ำบอกตัวเองว่า ‘หล่อนเกลียดเขา!!’ เพราะเขาคือผู้ชายอันตรายควรต้องอยู่ให้ห่างมากที่สุดแต่สุดท้ายต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวขัดดอกของเจ้าหนี้จอมหื่นอย่างไม่มีทางเลี่ยง

กฏของการเป็นเมียมาเฟียคือห้ามรัก กฏของการแอบรักสามีคือต้องเจียมตัว “ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้เธอก็ไปซะ”

" ฉันต้องการหย่า " เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาไร้ความรู้สึกใดๆ เธอจึงได้แต่ตอบไปว่า " ได้ค่ะ " โดยที่ไม่ได้บอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขา

‘ชนกันต์’ ชายหนุ่มสุดแบดบอยที่ดันมาตกหลุมพรางรักหญิงสาวที่ชื่อว่า ‘วันใหม่’ เพียงค่ำคืนที่ดื่มด่ำเปลี่ยนชีวิตเขาและเธอไปตลอดกาล จากคืนรักสุดแสนจะเร้าร้อนสู่รักสุดแสนขมขื่นยากจะลืนเลือน!

อวิ๋นซือ ดรุณีน้อยวัยสิบห้าขึ้นเกี้ยวสีแดงที่มีบุรุษแปดคนหามเข้าสู่สกุลหลัน พร้อมด้วยตำแหน่งฮูหยินใหญ่ที่ตบแต่งอย่างสมฐานะ หลันชิง มอบทุกสิ่งที่ปรารถนา ทว่าหนึ่งเดียวที่มิอาจให้คือความรัก เป็นภรรยาเอกแล้วอย่างไร เมื่อในใจสามีนางยังสู้อนุคนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ ในวัยสิบเจ็ดนางจึงก้าวเท้าออกจากสกุลหลันพร้อมหนังสือหย่า สิ้นรักตัดวาสนาสายใยสามีภรรยาแต่เพียงเท่านี้ ตำแหน่งฮูหยินใหญ่มิใช่สิ่งที่นางปรารถนา ฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวต่างหากที่ฝังใจ ทว่าเส้นทางใหม่ของชีวิตกลับมีบุรุษรูปงามชาติตระกูลดีอย่าง ฉิงเหวินฟู่ เข้ามา แม้มีบุพเพแต่ถ้าไร้วาสนาก็มิอาจบรรจบ ในเมื่อมีโอกาสไยนางจะมิให้ความปรารถนาดั่งคู่ยวนยางเป็นจริงเล่า

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัว

ท่านเป็นคนไล่ข้ามาอยู่ที่นี่ บัดนี้กลับมาตามหา ไม่พอยังยัดเยียดความเป็นสามีให้ข้าทุกคืน

เธอ ร้ายเพราะอยากได้เขามาครอบครองโดยไม่สนวิธี หารู้ไหมว่าใจเขานั้นอยู่กับผู้หญิงอีกคน ยั่วก็แล้ว เปลี่ยนนิสัยก็แล้ว ทำดีด้วยก็แล้วภูวดลกลับไม่เคยเหลียวแลชนัญชิดาสักนิด ในเมื่อไม่รัก งั้นก็หย่าไปให้จบๆ