หย่าร้าง

พันธะสัญญาที่คนรักกล่าวไว้ เขาจะอยู่เป็นสามีภรรยากับนางเพียงสามปี หากถึงเวลานางจะต้องคืนอิสรภาพให้เขา ทว่าหัวใจของนางเป็นของเขาตั้งแต่ต้น นางจะหักห้ามใจไม่ให้รักได้อย่างไร

เพราะพี่สาวหนีการแต่งงาน พลอยพิชาจึงต้องจำยอมแต่งงานแทน ทว่าเพื่อนพี่ชายที่เธอแอบรักกลับไม่มีหัวใจเหลือไว้ให้ใคร "พี่ไม่เคยรักพลอย" "ค่ะ" "ถ้าไพลินกลับมา เธอต้องหย่า" "ค่ะ พลอยรู้"

"จำเอาไว้ ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอเพราะเห็นแกเด็กในท้องเท่านั้น"แดเนียลเอ่ยด้วยความจำใจ "แค่นั้น จริงๆ เหรอ"นีน่าเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ใช่ อย่าหวังว่าฉันจะรักเธอ ไม่มีทาง"

เมื่อ เมรี สาวน้อยวัยใส ผู้มีพี่สาวเป็นไอดอลในการหาสามี เธอปิ๊งหนุ่มเมืองกรุงน้องชายของพี่เขย คิดจีบมาเป็นหวานใจ แต่ทว่าไหงกลับถูกเขาฟันแล้วทิ้งล่ะนี่ หวานใจก็ไม่ได้ดันต้องเปรี้ยวใจเพราะโทต๊องเสียนี่ นางเอกคนอื่นเขาอุ้มท้องหนีผัวกัน แต่นางเอกเรื่องนี้กลับต้องอุ้มท้องผัวหนี แล้วอีตาตัวต้นเหตุล่ะหายไปไหน เขาจะรู้หรือเปล่าว่าทำชีวิตเธอพัง

“ย...อย่าทำน้องชายฉัน ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าฆ่าน้องชายฉัน” “เธอจะเอาชีวิตของเธอแลกกับน้องชายว่างั้น” “ช…ใช่” มนัสนันท์เสียงเครือร่างแน่งน้อยสั่นสะท้าน เหมือนลูกนกที่พรัดพรากจากรัง ไร้ซึ่งที่พักพิง เธอกลัว…กลัวน้องชายจะตายด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้ “ยอมตายเพื่อมันใช่ไหม?” “ใช่ ฉันยอมตาย ขอแค่น้องชายฉันรอดก็พอ” “งั้นก็ตายซะ!” คลาวด์รั้งท้ายทอย แล้วใช้ปืนจ่อที่ขมับของหญิงสาว “…” “ว้า! เสียดายจังเลยที่เธอไม่กลัวตาย” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนจะใช้ปืนเกลี่ยที่พวงแก้มสวยเบาๆ "สิ่งที่เธอพยายามทำ มันกลับทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนไป" “มะ...หมายความว่ายังไง?" “ไอ้มังกร" คลาวด์ผลักร่างเล็กเบา ๆ "เอาผู้หญิงคนนี้ไปกับเราด้วย” “ครับนาย” “แกจะเอาฉันไปไหน เอาฉันไปทำไม? ในเมื่อจะฆ่าก็ฆ่าฉันเลย ไม่ต้องประวิงเวลา” “ในเมื่อฉันเอาชีวิตน้องชายเธอไม่ได้ ชีวิตเธอเป็นของฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตเธอ”

เขาทำเพื่อความสะใจ ส่วนเธอทำเพราะต้องการเงิน ชวิณจ้างน้ำค้างเป็นเมียปลอม ๆ ด้วยเงินห้าล้านบาท เธอไม่สนถึงใครจะมองว่าเป็นเลขาที่ปีนขึ้นเตียงเจ้านาย ภายใต้พันธสัญญาถ้าครบกำหนดหนึ่งปีจะต้องหย่าขาดจากกัน ทั้งเขาและเธอต่างไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก ทว่าเมื่อถึงกำหนดระยะเวลาหนึ่งปีที่ต้องเซ็นใบหย่า กลับมีหนึ่งคนเผลอรักหมดใจจนไม่อยากหย่า ทุกอย่างมันจึงคาราคาซังไปกันใหญ่ ********* "คุณจะเลือกน้ำมั้ยคะ" "คุณเป็นใครแล้วผมเป็นใคร...อย่าฝันอะไรเกินตัว" ช่างเป็นคำตอบที่ทำร้ายใจอย่างรุนแรง ดับฝันชนิดมองไม่เห็นทางไปต่อ ใช้คำพูดเลือดเย็นให้กลายเป็นมีดบาดใจคนได้ดีจริง ๆ "ค่ะ เข้าใจแล้ว ช่างสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจได้ดีจริง ๆ ต้องใช้คำพูดแบบนี้เท่านั้นค่อยสมกับเป็นคุณวิณ วันนี้คุณไม่เลือกน้ำก็ไม่เป็นไร...น้ำจะจำเอาไว้"

สิ่งที่เธอมีข้างกาย คือ…สามี แต่สิ่งที่เธอไม่เคยได้จากสามี คือ…ความรัก

“อยู่ด้วยกันเถอะนะ อย่างน้อยก็เพื่อลูกของเรา” แม้จะเป็นคำขอที่ฟังดูเห็นแก่ตัว แต่มันน่าตลกตรงที่คำพูดนั้นสามารถเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้...

“คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าผมจะให้ลิลินเขานอนค้างที่นี่คืนนี้” กวินภพเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาและคู่ขาเดินตามหลังมัทนาออกมาจากเรือนใหญ่หลังจากการรับประทานอาหารเย็นสิ้นสุดลง ซึ่งคำถามนั้นทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินหนีภาพบาดตาไปให้ไกลจำต้องหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามอีกครั้งอย่างคนไม่มีทางเลือก

“เป็นอะไรไปอีกวะ! ที่ผ่านมาเห็นเรียกร้องความสนใจจากฉันนักหนา พยายามที่จะยัดเยียดตัวเองมาเป็นเมียของฉันให้ได้ แล้วพอตอนนี้ฉันจะตอบสนองให้ ก็ทำเป็นเล่นตัว!”