แก้แค้น

"คุณไม่ได้รักฉันคุณก็แค่มีฉันไว้ระบายก็เท่านั้น" กี่ครั้งกับคำลวงที่เขาใช้กับเธอให้ตายใจสุดท้ายเธอก็เป็นได้เเค่ที่ระบายของเขา × ไม่นอกกาย × ไม่นอกใจ อิงเอย&คุณสิงห์

ธาราริน กลับเข้ามาในชีวิตของ เมฆินทร์ พร้อมหัวใจที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดและคำขอเพียงคำเดียว ขอโทษจากใจ แต่สำหรับเมฆินทร์ ชายหนุ่มที่ต้องแบกรับบาดแผลในอดีตอันเจ็บลึกจากครอบครัวของเธอ คำขอโทษไม่ใช่สิ่งที่ลบความเจ็บปวดได้ง่าย ๆ ยิ่งเธอคือลูกสาวของศัตรู โทษทัณฑ์ที่รออยู่จึงไม่ใช่คำอภัย แต่คือการชดใช้ด้วยน้ำตาและหัวใจ ท่ามกลางความเย็นชาและความโกรธเกลียด เมฆินทร์เริ่มสั่นคลอน เมื่อเขาเห็นหญิงสาวที่ยอมอดทนต่อความเจ็บปวดโดยไม่โต้แย้ง เพียงเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของคนรักและชดใช้ให้ครอบครัว เมื่อน้ำตาของเธอไหลริน เมฆินทร์จึงได้เห็นว่า ความเจ็บปวดที่แท้จริงอาจไม่ได้อยู่ที่อดีต แต่อยู่ที่การยอมให้อดีตพรากโอกาสของหัวใจในปัจจุบันไปตลอดกาล

เพื่อลูกและเพื่อเขา...นางยอมเป็นคนชั่วในสายตาทั้งโลก ซ่งเม่ยหลินไม่ได้ต่อสู้เพื่ออำนาจ... นางต่อสู้เพื่อครอบครัวและต่อให้ประวัติศาสตร์จารึกว่านางโหดเหี้ยม นางก็ยินดีน้อมรับมัน

เมื่อเธอถูกดึงเข้ามาในเกมแค้น เรื่องราวที่แสนร้อนแรงจึงอุบัติขึ้น ความหลังฝังใจสมัยม.ปลายที่โดนเพื่อนกับคู่หมั้นหักหลัง ทำให้คลื่นคิดเอาคืนริกกี้ด้วยการวางยาผู้หญิงของริกกี้ ทว่าโชคชะตากลับเล่นกลด้วยการส่งผู้หญิงอีกคนมาให้ ...ผู้หญิงที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ และพร้อมเอาคืนเขาร้อยเท่าพันเท่า "ก็เอาสิ อยากร้องให้คนช่วยไม่ใช่เหรอ ร้องเลย" "....." "หึ! เงียบทำไมหรือกลัวคนจะรู้ว่าหน้าหมวยๆ ซื่อๆ อย่างเธอร่านขนาดไหนเวลาโดนใส่เข้าไป" "เออ! แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน ไอ้สารเลว" แล้วใครคือคนที่เจ็บที่สุด เหมย หรือ คลื่น?

จากเด็กที่ถูกเลี้ยงเหมือนคนใช้ วันหนึ่งเธอได้เข้าไปอยู่ในบ้านของอาเขยและได้รับความรักอย่างที่ไม่เคยได้จากใคร

อยู่ๆก็มีคุณหมอรูปหล่อหน้าตาดี ดูมีความเป็นผู้นำสูงมาชวนให้ฉัน "เจ้าหญิง" ไปตรวจภายในกับเขา และนั้นเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของฉันไปทั้งชีวิต เมื่อฉันได้รู้จักกับ คุณหมอสูตินารีเวช ที่ชื่อ "แทนคุณ"

หิมะนั้นร่วงโรยเพราะสายลม แต่หัวใจของข้า เคลื่อนไหวเพราะเสียงพิณของเจ้า เสียงที่แม้ไม่ดีดสายพิณ ก็ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงจิต เสียงที่รอคอยว่าสักวันหนึ่งข้าจะได้รับการให้อภัย รอว่าสักวันหนึ่ง เราสองจะได้หวนกลับมาพบกันอีกครา...

เพราะเธอทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังลง เขาจึงจับเธอมาเพื่อที่จะแก้แค้น แต่กลับผิดตัว เพราะเธอมีพี่สาวที่หน้าตาเหมือนกัน ที่ชอบเอาชื่อของเธอไปแอบอ้างทำเรื่องไม่ดี

“ประกาศออกไป...ใครทำให้ยัยนั่นมาสยบแทบเท้าฉันได้ ฉันจะรับเข้าแก๊งตำแหน่งที่หก...” เวกัสประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลุยส์ถึงกับผิวปากตอบรับทันที “หัวหน้าเอาจริงว่ะ” “มันถึงเวลาแล้ว...ที่เราควรจะจัดการกับยัยนั่นให้สาสมสักที” โชนเสริม “แล้วแบบไหน...ถึงเรียกว่าสาสม” ริกเตอร์เอ่ย “จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ให้ยัยนั่น...ยอมก้มหัวให้ฉันก็พอ”

"พวกแกเป็นใคร? แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน??" "ทำไมต้องตื่นมาตอนนี้ด้วยวะ จัดการให้มันหลับอีกสิ" "เราไม่ได้เตรียมยามาด้วยครับ" "ตุ๊ยท้องแม่งเลย" "อย่านะ! พวกแกรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย" "ไว้มีชีวิตรอดกลับไปก่อนค่อยพูดเรื่องกฎหมายกับกู" "ตกลงแกสองคนเป็นใคร เมื่อกี้ฉันยังอยู่บ้านของเสี่ยภูริอยู่เลย" "เสี่ยภูริ ฮ่าาาาๆๆ แก่หงำเหงือกขนาดนั้นยังจะเอาทำผัวลงอยู่เหรอ" "มันเรื่องของฉัน ถ้าเสี่ยรู้ว่าฉันถูกลักพาตัวมาพวกคุณไม่ตายดีแน่" "มีอะไรยัดปากมันหน่อยไหม"