แต่งงานแบบคลุมถุงชน

ลูกจันทร์เหลือบตาขึ้นมองคุณพระนายรูปงามก่อนจะรีบหลุบตาลง ด้วยสายตาหยอกเย้านั้นส่งผลให้ขนกายทั่วตัวลุกพึ่บ อาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวเข้าจู่โจมกายหล่อนอีกครั้ง เข้าใจได้ในครานี้ว่าอาการที่หล่อนเป็นเรียกว่า ‘สะท้านสายตาชาย’ นี่คือ ‘สิ่งต้องห้าม’ สำหรับแม่สื่อตามที่คุณป้าสอน หล่อนจะพึงใจในชายผู้ว่าจ้างไม่ได้ จำต้องรีบสลัดไล่ความรู้สึกนี้ให้เร็วไว เพราะหล่อนมีหน้าที่เป็น ‘แม่สื่อแม่ชัก’ มิใช่มานั่งให้คุณพระนายดูตัว

ถ้าอยากเป็นเมียฉันนัก ก็จงทำหน้าที่เมียอย่าง ‘สาสม!’ มรดกมหาศาลมาพร้อมกับเจ้าบ่าวรูปงาม เมื่อเงื่อนไขนั้นคือ ‘วรรณรดา’ ต้องแต่งงานกับ ‘หม่อมราชวงศ์ธีรดนย์ วรเวชเดชากร’ ชายรูปงามราวเทพบุตรที่มองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความร้อนแรงดุจ ‘พญามาร’ ที่พร้อมจะฉีกร่างเธอกัดกิน “แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเล่า ยอมจดทะเบียนสมรสกับฉันทำไม หึ! สุดท้ายก็ปลิงนั่นแหละ มรดกที่ตกทอดทางสายเลือดไง อาเธอเป็นปลิงตัวโตที่ ‘ดูด’ พ่อฉันจนตาย ตอนนี้เธอก็ปลิงอีกตัวที่จะเข้ามา ‘ดูด’ ฉัน”

“หล่อนไม่อยากให้ฉันไปหรือ” เจ้าของใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยพิษไข้ปิดเปลือกตาลง ก่อนจะพยายามลืมขึ้นมองเขา พยักหน้าน้อยๆ บ่งบอกว่าหล่อนต้องการอย่างนั้นจริงๆ นั่นทำให้หัวใจของศรไหววูบก่อนจะเต้นแรงรัวเร็ว เขายิ้มให้หล่อน ประคองสองแก้ม ดวงตาคมแต่หวานไปด้วยความอ่อนโยนจ้องใบหน้าน้อยๆ นั้น “ได้ พี่จะไม่ไปไหน พี่จะอยู่กับน้อง น้องหลับตานะ พักสักหน่อย ประเดี๋ยวค่อยตื่นมากินยาก็ได้ พี่... พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่กับน้อง”

"ความร้อนแรงแห่งเพลิงร้อน ดับได้ด้วยเพลิงรัก" คุณเชื่อเรื่อง “รักแรกพบ” ไหมคะ คุณเชื่อไหมว่า “หากคู่กันแล้ว..ย่อมไม่แคล้วกัน” และ.. คุณเชื่อไหมว่า “บางคน..ยอมละทิ้งความรัก..เพราะหน้าที่” ความรัก..เป็นสิ่งที่สวยงาม ไม่ว่าความรักนั้นจะเกิดขึ้นเพราะสาเหตุอะไร เกิดเพราะความจำเป็น เกิดเพราะหน้าที่ หรือว่า..เกิดเพราะหัวใจบงการ ทุกอย่างนั้นก็ล้วนเรียกว่า “ความรัก” ไม่มีผิดเพี้ยน บางแง่มุมของความรักที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ว่าจะเป็น “อารัทธา – ฮาน่า” หรือว่า “ธาธี – มิลาน” ล้วนแต่ต้องพบเจออุปสรรคขวากหนามก่อนที่จะพานพบความหอมหวานที่เปรียบดั่งน้ำทิพย์รินรดหัวใจ

“เมื่อสิงห์หนุ่มได้พบกับนางสิงห์สาวที่คู่ควร จะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ แม้จะต้องแลกมาด้วยการ 'จี้ ปล้น ข่ม ขย่ม' หรือต้อง 'โยก' กันบ้างบางส่วน เขาก็ถือว่ามันคุ้ม”