ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี

ม่านหมอกหนาทึบคลุมยอดเขาราวกับต้องการกลบเกลื่อนร่องรอยของสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

บนหน้าผาสูงชันก่อนถึงเขตเมืองหลวงแห่งแคว้นซ่างหยุน

ชะตากรรมของคนจากต่างชนชั้น ต่างมาบรรจบกัน ณ ที่แห่งนี้... โดยไร้ลางบอกเหตุ

“องค์รัชทายาท!! ทรงหนีไปพ่ะย่ะค่ะ!”

เคร้ง! เคร้ง!

เสียงโลหะฟาดฟันกระทบกันดังก้อง

“คุ้มกันองค์รัชทายาท!”

องครักษ์ผู้ภักดีพุ่งเข้ารับดาบแทนผู้เป็นนายทันที พลางร้องเตือนผู้ใต้บังคับบัญชา... โดยไม่ลังเลแม้แต่เสี้ยวลมหายใจ

ขณะที่ฝั่งตรงข้ามของหน้าผา

เสียงวิงวอนของบุรุษผู้หนึ่ง

“โปรดไว้ชีวิตลูกกับภรรยาข้า!”

เสียงบุรุษผู้ที่เป็นทั้งพ่อสามี

แม้ร่างกายบาดเจ็บสาหัสเพราะคมดาบ

ถึงกระนั้นเขาก็ยังสู้จนเฮือกสุดท้าย

“เม่ยเม่ย หานเอ๋อร์... อ๊ากกก!!”

สามีของนางฝืนร่างอันอ่อนแรง

เข้าต่อสู้สุดกำลังเพื่อปกป้องภรรยาและลูกชายที่กำลังร่ำไห้เพราะตกใจและหวาดกลัวเหลือกำลัง

“แง้งงงง”

“ท่านพี่! ม่ายยยยย หานเอ๋อร์!!”

หนึ่งเด็กน้อยและสตรีผู้น่าสงสารกรีดร้องสุดเสียง

ดังก้องกังวานไปทั่วหน้าผา

นางเห็นร่างของสามีร่วงหล่นสู่หุบเหวเบื้องล่างต่อหน้าต่อตา

และในชั่วลมหายใจเดียวกันนั้นเอง...รถม้าที่นางกับลูกน้อยนั่งมา ก็ถูกผลักตกตามไปด้วย

สองแขนของนางโอบกอดบุตรชายไว้แน่น

นางหวาดกลัวแทบขาดใจ น้ำตาร่วงเงียบงันกลางเสียงลมคำราม

มารดาหลับตาลง พร้อมภาวนาในใจ หากจะต้องตาย... ขออย่าให้บุตรชายต้องเจ็บปวด

ฝ่ายหนึ่งร่วงหล่นไปก่อน

ขณะที่... อีกหนึ่งกำลังดิ้นรน

“องค์รัชทายาท! อ๊ากกก! ฆ่าพวกมันให้หมด! ไอ้พวกทรยศ!”

เสียงตะโกนขององครักษ์ยังไม่หยุด

ศัตรูเองก็บุกทะลวงเข้ามาราวกับพายุโหมกระหน่ำ

โลหิตของผู้ภักดีไหลนองไปทั่วพื้น

ในชั่วพริบตานั้น...

รถม้าซึ่งเป็นที่ประทับก็หลุดร่วงจากขอบหน้าผาอย่างไม่อาจหวนกลับ

ภายในรถม้าหรูหรา

องค์รัชทายาทของแผ่นดินหลับพระเนตรแน่น ดวงใจร้อนผ่าวด้วยคำถามหนึ่งเดียว

“ทรงกระทำได้ถึงเพียงนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำตาไหลรินโดยไร้สุ้มเสียง

‘หากนี่คือวาระสุดท้าย’

‘ข้าขอให้มีคนปลดแอกแคว้นซ่างหยุนจากราชาผู้ไร้หัวใจผู้นี้’

“พวกเจ้าส่งคนไปค้นด้านล่างหุบเขา!.. ไม่ต้องเป็นห่วงข้า! ข้าสั่งให้ไป!!”

ตู้อี้จ๋ายตะโกนสุดเสียง

ดวงตาแดงก่ำด้วยเพลิงแค้น ขณะมองรถม้าค่อย ๆ หายลับลงไปต่อหน้าต่อตา

“หากข้ายังมีชีวิตอยู่... ข้าขอสาบาน พวกมันทุกคนต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

สองฟากฝั่ง

สองเหตุการณ์...แต่เกิดขึ้นพร้อมกัน

ฝ่ายหนึ่งผู้สูงศักดิ์ องค์รัชทายาทแห่งแคว้นซ่างหยุน

ชื่อแคว้น ‘ซ่างหยุน’ บ่งบอกถึงความทะเยอทะยาน... ไม่ต่างจากผู้ปกครองแม้แต่น้อย

ฮ่องเต้ซ่างเทียนจิน

พระหัตถ์เปื้อนเลือดนับไม่ถ้วน ทั้งศัตรูและพวกเดียวกัน

เพียงเพราะหวาดกลัวว่าจะถูกแย่งชิงบัลลังก์

ท่ามกลางแผ่นดินร้อนเป็นไฟเพราะราชาที่ลุแก่อำนาจ

ยังมีหนึ่งหน่อเนื้อดี

ผู้เปี่ยมเมตตาและปัญญา

องค์รัชทายาท ‘ซ่างหวงตี้’ ผู้เป็นดั่งแสงสุดท้ายของไพร่ฟ้าในยุคกลียุค

และนั่นเองคือเหตุ ทำให้พระองค์กลายเป็น ‘ศัตรู’ ของผู้เป็นพี่ชาย

ทั้งที่เคยรักกันราวกับเป็นพี่น้องร่วมอุทร

ทั้งคู่ดื่มนมจากยอดถันคู่เดียวกัน

ทั้งที่เคยให้คำมั่น

“ไม่ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร"

“ข้าผู้นี้จะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าผู้เป็นน้องชาย ต่อให้พวกเราเป็นพี่น้องต่างมารดากันก็ตามที”

อนิจจาเมื่อกาลเวลาผันเปลี่ยน

‘คำว่าราชา’ อยู่เหนือ ‘คำว่าพี่น้อง’

อยู่เหนือคำสัญญาหวานหู

พระเชษฐาไร้ใจ... ไม่ไว้ใจผู้ใดในใต้หล้าอีกต่อไป

อีกฝ่ายหนึ่งเป็นเพียงครอบครัวพ่อค้า

บุตรชายคนรองแห่งตระกูลพ่อค้าอันดับหนึ่งของภาคใต้ของแผ่นดิน

ผู้ซึ่งถูกหลอกให้เดินทางมาเจรจาการค้าอันยิ่งใหญ่ในเมืองหลวง

แต่แท้จริงคือแผนลวงของผู้เป็น ‘พี่ชาย’

ยังไม่ทันถึงที่หมาย...ทั้งสามชีวิตก็ถูกกำจัดตามแผน

สองฟากหน้าผา...ชะตาเดียวกัน

ต่างชนชั้น... แต่ชะตากรรมกลับคล้ายคลึง

ต่างเหตุผล...แต่ผู้กระทำกลับเป็น ‘คนในครอบครัว’เหมือนกัน

ทั้งสี่ชีวิตตกลงสู่หุบเหวเดียวกัน...

แต่จุดจบของพวกเขาจะเหมือนกันหรือไม่?

คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้