เกมลวงรัก ราชินีนางร้ายของมาเฟีย

บทที่ 1

ราชินีนางร้าย

แชะ! แชะ! แชะ!

แสงแฟลชจากกล้องดังระรัว ท่ามกลางสปร์ตไลฟ์สีทองสว่างหญิงสาวเดินผ่านพรมแดงเข้ามายังลานด้านหน้าของงานเลี้ยงหรูหราที่โรมแรมชื่อดังในนิวยอร์ก ผิวขาวอมชมพูตัดกับชุดสีแดงเลือดนกรัดรูปยาวแหวกข้างจนเห็นขาเนียนขาว ที่คองามระหงประดับด้วยเครื่องเพชรน้ำงามสุดหรูหรา ใบหน้าเรียวยาวคมสวยรับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งได้รูปตัดกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด เธอจิกสายตาไปในกล้อองรอบตัวบรรยากาศถูกสะกดทันทีที่หญิงสาวเดินเข้ามาในงาน

“อลิเซีย วาเรนไทน์”

ราชินีนางร้ายแห่งวงการสังคมและชีวิตจริง ผู้หญิงที่ไม่มีใครกล้าตอแย เธอเป็นที่รู้จักในนามสวยสังหาร ผู้หญิงที่สามารถทำอะไรได้มากจนผู้ชายทั้งหลายต่างหวาดกลัว เธอกำลังยืนโพสท่าอยู่ที่หน้าโพเดี่ยม ยิ้มหวานราวกับน้ำผึ้งเคลือบยาพิษ ต่อหน้าผู้สื่อข่าวและแขกผู้มีเกียรติ

...จนกระทั่งเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนกระชากบรรยากาศที่ทรงพลังนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ

“บอกทุกคนไปสิ! ว่าเธอไม่ใช่ อลิเซีย วาเรนไทน์ ราชินี่นางร้ายของวงการอีกแล้ว เธอคือ อลิเซีย คลาสโต และฉันคือผัวในนามที่เธอแอบแต่งด้วยเมื่อ 3 วันก่อน!!!”

ฝีเท้าหนักก้าวเข้ามาที่หน้าโพเดี่ยม ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเข้มเข้ารูป แววตาเย็นเฉียบแต่กลับฉายแววยิ้มเยาะชัดเจน ใบหน้าคมเข้มดุดันแต่กลับหล่อเหลาราวกับรูปปั้น จมูกโด่งๆ รับกับริมฝีปากบางที่แสยะยิ้มถูกใจในเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

“ดานเต้! หุบปากซ๊ะ” อลิเซียเอ่ยเสียงเย็น ในขณะที่ตากล้องและแขกผู้มีเกียรติต่างทำสีหน้าตกใจและหันไปสนใจกับประโยคที่ดานเต้พูดเมื่อสักครู่

“ทำไมล่ะที่รัก...นี่คือความจริง” ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงยิ้มเยาะพลางเอื้อมมือหยิบแชมเปญจากถาด เขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ นั่งไขว่ห้างพลางยกมือขึ้นกระดิกนิ้วเรียกเธอ อลิเซียชะงัก แต่เพียงเสี้ยวนาทีเธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างนางร้ายและสบตาเขาตรงๆ

“คุณกำลังทำให้ตัวเองดูไร้มารยาทนะคะดานเต้” เธอปรายตามองเขาอีกครั้ง

“come on lady…อำลาตำแหน่งราชินีนางร้ายในวันนี้ซ๊ะ” เขายกแชมเปญขึ้นและหัวเราะอย่างสะใจ

“ไม่มีใครมีสิทธิ์มาลากฉันลงจากบังลังก์...ยกเว้นฉันเลือกจะกระโดดเอง!!!”

“งั้นก็กระโดดสิ...” อลิเซียขบกรามแน่นด้วยความโมโห เธอหันมองรอบตัว

เสียงในห้องจัดเลี้ยงดังสนั่นไปด้วยคำถาม กล้องทุกตัวในงานถ่ายภาพอลิเซียและดานเต้สลับกันไปมา จนลิลลี่ ผู้จัดการส่วนตัวของหญิงสาวรีบวิ่งมาจากด้านข้างเวทีพร้อมผ้าคลุมปิดหน้าและพาเธอผ่าฝูงชนออกไปอย่างยากลำบาก เสียงของนักข่าวดังแว่วมาจากด้านหลังด้วยคำถามถึงสถานะความสัมพันธ์ของหญิงสาวและชายหนุ่มชื่อดังแห่งวงการมาเฟีย

“คุณโอเคมั้ย...อลิเซีย” เสียงของลิลลี่ปลุกเธอจากภวังค์ เธอนั่งกำมือแน่นอยู่ในรถลีมูซีนหลังจากที่ออกมาจากโรงแรม ใบหน้าเรียบนิ่งแต่กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะเอ่ย

“พาฉันกลับบ้าน...” อลิเซียหันมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อลอยไร้ทิศทาง

ราชินี...ถูกกระชากลงจากบัลลังก์ในคืนเดียว และทั้งเมืองได้รู้แล้วว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สูงส่งไร้เทียมทานอีกต่อไป แต่เป็นเมียของมาเฟียผู้ไร้หัวใจ ที่ผู้คนต่างสาปแช่งในความร้ายกาจของชายผู้นั้น

ลีมูซีนสีดำสนิทจอดลงที่หน้าปราสาทวาเลนไทน์ทาวน์ ที่ซึ่งเป็นหลุมหลบภัยของหญิงสาวมาตั้งแต่เล็ก อลิเซียโตขึ้นในปราสาทหลังใหญ่ ใช้ชีวิตราวกับเจ้าหญิงในนิยาย เธอมีทุกอย่างที่ต้องการจนวินาทีนี้ที่ทุกๆ อย่างกำลังสิ้นสุดลงเพราะความไม่เอาไหนของพ่อเลี้ยงของเธอ

“เก็บของเสร็จรึยัง...” เสียงของเดล พ่อเลี้ยงของเธอดังขึ้นในห้องโถ่ง อลิเซียถอดรองเท้าส้นสูง ชายแก่ก็รีบเดินออกมาหาเธอทันที

“กลับมาแล้วเหรอ...นายท่านรออยู่ด้านใน”

“ฉันจะขึ้นห้อง!” เธอประกาศแกมตวาดจนพ่อเลี้ยงของเธอสะดุ้ง อลิเซียเงยหน้าขึ้นมองระเบียงห้องโถง ร่างสูงจับราวระเบียงยืนมองเธอด้วยใบหน้าแสยะยิ้มพลางหยิบซิก้าในกระเป๋าขึ้นมาดูด

“อย่าขัดใจนายท่านสิอลิเซีย พวกเราจะซวยกันหมด”

“หุบปากเดล...ที่ฉันต้องมีสภาพแบบนี้ไม่ใช่เพราะคนไร้สมอง โง่เง่าแบบยูเหรอ!” อลิเซียจิกสายตาใส่เดล เสียงตวาดกร้าวของเธอ ทำร่างสูงบนระเบียงบ้านหัวเราะเสียงร่า

“จุ๊ๆ ใจเย็นๆ สิดาลิ้ง อย่ามีอารมณ์ให้เสียงานเสียการ”

“อย่ามาสั่งฉัน! เก่งสุดคุณก็ได้แค่นี้ล่ะดานเต้”

“แค่นี้เหรอ ฮ่าๆ ที่รัก...แค่นี้ก็ทั้งชีวิตของเธอแล้วที่กำลังจะพัง” เขาพ่นควันออกมา แววตาคมกริบจ้องมองหญิงสาวเขม่น อลิเซียเดินชนไหล่เดลพลางก้าวเท้าขึ้นบันไดหินอ่อนเงาวับ ร่างบางเดินขึ้นมาประจันหน้ากับดานเต้ ก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อจะจับตบหน้าเขา แต่มือหนาคว้าไว้ได้ทัน มืออีกข้างบีบคอบางเล็กหลวมๆ และกระชากร่างบางเข้ามาใกล้อกกว้าง ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจที่กรุ่นไปด้วยซิก้าหวานๆ

“คิดดีๆ นะอลิเซีย เธอจะได้ตบฉันอย่างที่เธอตั้งใจแน่ แต่แม่ของเธอ...อาจจะต้องนอนโคม่าในโรงพยาบาลตลอดไป” เสียงของเขาเบาคล้ายกระซิบแต่หนักอึ้งในใจเธอราวกับก้อนหินก้อนใหญ่ อลิเซียกำมือจนห้อเลือด เม้มริมฝีปากอวบอิ่มแน่นจนรับรู้ถึงรสเลือด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พลางกระชากมือออกจากเขา

“ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้ตลอดไปดานเต้...จำไว้ว่าฉันจะกลับมาทวงบัลลังก์ของฉันคืน” เธอกัดฟันแน่นจนเห็นกราม

“แน่นอนเบบี๋...แต่หลังจากที่เธอชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้ซ๊ะก่อน” เขาผละออกจากเธอ ใบหน้าคมเข้ายิ้มเยาะอย่างได้ใจ

“แม่ฉันเป็นยังไงบ้าง....”

“คำถามนี้...ไว้ตอบบนเตียงดีกว่านะที่รัก ฮ่าๆ” ดานเต้หัวเราะพลางเดินไปยังห้องของอลิเซีย หญิงสาวทำสีหน้าหนักใจมากที่ถูกล้ำเส้นเข้ามาในพื้นที่ของตัวเอง เธอพยายามตั้งสติและเดินตามเขาไปยังห้องนอนของเธอ

เบื้องหน้าห้องนอนสไตล์วินเทจหรูหรา ผนังสีขาวถูกตกแต่งด้วยแนวยุโรปผสานกับกระเบื้องหินอ่อนสีขาวนวลราวกับไข่มุก ผ้าม่านสีทองกวัดแกว่งไปมาตามแรงลม ดานเต้นั่งลงบนเตียงเจ้าหญิงมองเหม่อออกไปยังระเบียงที่มืดทึบ สีหน้าคมเข้มเรียบเฉยไร้ความรู้สึกทำให้อลิเซียเสียวสันหลังวาบ

“จีน คุยกับอลิเซียสิ...” เขาต่อสายถึงจีนคนดูแลแม่ของอลิเซีบพลางยื่นมือถือให้เธอ อลิเซียรีบเข้ามารับ

“อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ยังไม่ฟื้นเลย...คุณหมอคาดว่าจะฟื้นในอีก 2-3 วันค่ะ”

“ขอบคุณค่ะจีน...ฝากคุณแม่ฉันด้วย” เสียงของอลิเซียสั่นเครือ

“แน่นอนค่ะ ฉันขอไปวัดความดันต่อนะคะ” อลิเซ๊ยยื่นมือถือคืนให้ดานเต้ด้วยแววตาที่เจือน้ำตา

“ขอบคุณดานเต้ที่คุณยัง...ยอมช่วยรักษาแม่ฉัน”

“ก็แค่มันอยู่ในข้อตกลง อย่าเพิ่งอ่อนแอไป...เกมนี้เพิ่งเริ่มนะที่รัก” ตานเด้เอื้อมมือหนากระชากร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมอก ใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ที่ติดอยู่ตามเสื้อของสูทของเขา อลิเซียเบี่ยงหน้าหนีใช้สองมือดันอกกว้างไว้เพื่อสร้างระยะห่าง

“ใช่ เกมนี้เพิ่งเริ่ม...อย่าด่วนบุ่มบ่ามเลยค่ะ เดี๋ยวคนเขาจะคิดว่า มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ หลงติดกับนางร้ายอย่างฉันจนถอนตัวไม่ขึ้น!” คำพูดของเธอคือไฟ ที่ปลุกแววตานิ่งเรียบนั้นลุกโชนขึ้นด้วยการอยากเอาชนะ

ร่างสูงกระชากร่างเธอลงบนเตียง อลิเซียหัวเราะเบาๆ ริมฝีปากแดงยกยิ้มร้ายกาจ แม้ถูกตรึงมือไว้แน่น เธอก็ไม่แสดงท่าทีกลัวเกรงเขาสักนิด ดานเต้ซุกไซ้ใบหน้าและริมฝีปากหยาบกระแทกลงบนเรียวปากเธออย่างรุนแรงจนเสียงครางต่ำหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอพยายามผลักเขาออกแต่ยิ่งต่อต้าน เขาก็ยิ่งบดจูบหนักหน่วงมากขึ้น มือหนาเลื่อนไปตามสรีระโค้งเว้า เขาถลกกระโปรงขึ้นพลางเลื่อนมือลูบไล้เรียวขาเนียนขาว มือหนาแยกขาของเธอออกช้าๆ ก่อนจะแทรกนิ้วแข็งแตะสัมผัสปากทางร่องรักที่ชุ่มฉ่ำ หมุนวนบดที่จุดกระสันช้าๆ และรัวถี่ขึ้นจนหญิงสาวครางเสียงหลง เขารัวกระหน่ำนิ้วแข็งเข้าที่ช่องรักระรัวจนปากทางรักแฉะชุ่ม ร่างเล็กเกร็งกระตุกเบาๆ ในขณะที่ปากทางรักขมิบถี่ ตอดรัดนิ้วเรียวนั้นถี่รัว

“ซี๊ดดด...อ่า...”

“จำไว้อลิเซีย...” เขากระซิบแผ่วเบาระหว่างที่ปากยังไล่จูบอย่างหิวกระหาย มืออีกข้างรัดคอบางไว้แน่นเมื่อให้เธอมองลึกเข้าไปในแววตาดุดันของเขา

“เกมนี้เพิ่งเริ่มต้น...ฉันจะเป็นคนกระชากทุกอย่างในชีวิตเธอให้ลงมาอยู่ใต้เท้าตระกูลคลาสโตของฉัน จ้องมองบัลลังก์ที่เธอเคยครองไว้ให้ดีๆ อลิเซียเพราะฉันนี่ล่ะที่จะพังมันลงด้วยตัวของฉันเอง” เธอหอบแรง ดวงตาคมสวยตวัดมองกลับรอยยิ้มที่เหมือนปีศาจของชายหนุ่ม ในขณะที่เขาหัวเราะเสียงต่ำ ลุกขึ้นจัดสูงเข้าที่และเดินออกจากห้องไป

อลิเซียนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาคมสวยมองจ้องเพดานห้องนิ่งแม้นางร้ายอย่างเธอจะเคยคุมเกมได้ทุกเกม แต่กับดานเต้ คลาสโต ปีศาจในเงามืดของโลกใต้ดินเป็นบุคคลที่เธอไม่ควรข้องแวะมากที่สุด แต่สุดท้ายโชคชะตาก็กลับพาให้เธอมาพบเจอกับเขา ในฐานะคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต