การแต่งงาน

วันที่พี่สาวแย่งว่าที่สามีของข้าไป ข้าไม่คิดจะห้ามปรามพวกเขาสักนิด ตรงกันข้ามเลยล่ะ ข้าผลักสาวใช้ที่กำลังเฝ้าอยู่ออกแล้วรีบวิ่งออกไปหาท่านพ่อ “ยกงานแต่งให้พี่สาวเถอะเจ้าค่ะ ลูกอยากแต่งกับท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ!” บิดาของข้าทำหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง แม้อ๋องผู้สำเร็จราชการจะมีอำนาจเบ็ดเสร็จในราชสำนัก ทว่ากลับมีปัญหาเรื่องทายาท อีกทั้งยังอารมณ์แปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้ แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าข้ามีร่างกายที่เหมาะกับการตั้งครรภ์มาก! น่าเศร้าที่เมื่อชาติก่อน พี่สาวและแม่เลี้ยงวางแผนใส่ร้ายว่าข้าเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงาน เพราะว่าข้าตั้งครรภ์ง่ายและมีรูปร่างอวบอิ่มเย้ายวนใจ ขณะที่คู่หมั้นรังเกียจเดียดฉันท์ข้า พี่สาวก็ฉวยโอกาสแต่งงานแทน วันที่แต่งงานออกจากจวน พี่สาวก็ยังไม่วางใจอยู่ดี นางส่งข้าไปที่หอนางโลมในฐานะบ่าวรับใช้ชั้นต่ำ สั่งให้แม่เล้าทุบตีทารุณกรรมข้าจนตาย ขณะที่นางใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคู่หมั้นของข้า มีลูกหลานสืบทอดตระกูล หลังจากย้อนเวลากลับมา ข้าจะไม่ยอมให้ชะตากรรมซ้ำรอยอีก แย่งคู่หมั้นของข้าไปแล้วอย่างไรเล่า? นางแย่งร่างกายที่เหมาะกับการตั้งครรภ์ของข้าไปไม่ได้หรอก!

มีคนถามบนพันทิปว่า แต่งงานกับคนที่ไม่รัก เป็นความรู้สึกอย่างไร สามีคอมเมนต์ตอบว่า เซ็กส์กับเธอก็เป็นเหมือนงานกิจวัตรประจำวัน อยากหย่าทุกวันเลย เฉินเยว่เยว่ ซึ่งเป็นคนที่ซ่งเจ๋อหมิงหลงรักกลับประเทศมาแล้ว เขาสองคนเซ็กส์อย่างสนุกบนเตียง เฉินเยว่เยว่แนะนําให้ฉันถอนตัวด้วยความหยิ่งผยอง ฉันยิ้มเยาะและโยนใบหย่าออกมา ถ้าคุณมีความสามารถก็ให้เขาเซ็นชื่อเลย มิฉะนั้นฉันจะดูถูกคุณ

สิบปีก่อน ฉันตาบอดเพราะช่วยกู้จั๋ว สิบปีต่อมา กู้จั๋วให้ชู้มาอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกับฉัน หลังจากกล่อมฉันเข้านอนทุกคืน กลางดึกก็ไปคลุกคลีอยู่กับชู้ แม้แต่ลูกชายของฉันยังแอบเรียกชู้ว่าแม่ พวกเขาไม่รู้ว่า ฉันกลับมามองเห็นอีกครั้งแล้ว และยังเตรียมวางแผนไปจากพวกเขาด้วย

ตั้งแต่ตั้งครรภ์ สามีก็ไม่แตะต้องฉันอีกเลย แต่ที่น่าอับอายคือ ร่างกายของฉันกลับไวต่อความรู้สึกมากขึ้นเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ถึงกลางคืน ฉันมักจะอดไม่ได้ที่จะหนีบขาแน่นและจินตนาการไปต่างๆ นานา จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายสวมหน้ากากแอบเข้ามาในบ้าน...

ตอนที่ได้รู้ว่าเจียงเจ๋อเหยียนหายาแก้หวัดให้ผู้ช่วยตัวน้อยของเขา ทว่ากลับไม่สนใจไยดีเธอที่มีอาการกลัวที่แคบตอนอยู่ในลิฟต์แล้ว เธอเลยขอหย่า เจียงเจ๋อเหยียนเซ็นชื่อให้โดยไม่ลังเล ทั้งยังยิ้มพลางพูดกับเพื่อนของเขาว่า “ก็แค่ก่อเรื่องเพราะงอนเท่านั้นแหละ พ่อแม่เธอตายไปหมดแล้ว เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก” “แล้วอีกอย่าง ยังมีระยะเวลาปรับสภาพจิตใจหลังยื่นเรื่องหย่าอีกสามสิบวันไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอเกิดเสียใจขึ้นมา ฉันก็ค่อยทำทีเป็นใจดีไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เดี๋ยวเธอก็กลับมา” วันต่อมา เขาลงรูปคู่กับผู้ช่วยตัวน้อย พร้อมด้วยข้อความบนอินเทอร์เน็ต ‘บันทึกทุกช่วงเวลาที่เธอเขินอาย’ ส่วนฉันนับวันรอ เก็บกวาดข้าวของของตัวเองด้วยความใจเย็น แล้วต่อสายโทรศัพท์ถึงใครบางคน “คุณลุงคะ ช่วยซื้อตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กให้หนูทีค่ะ”

แต่งงานมาแปดปี ฉันได้รับมรดกหลายพันล้านที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ฉันกับสามีที่เป็นมาเฟีย แต่ในขณะที่ทนายกำลังดำเนินการโอนทรัพย์สิน กลับพบว่าทะเบียนสมรสของฉันเป็นของปลอม มรดกมหาศาลทั้งหมด จะตกเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว “คุณเจียง ระบบแสดงว่าคุณได้หย่าร้างไปเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้วครับ ตอนนี้ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณโจวจือเหยียนคือ... ซูหว่านฉิงครับ” “ตอนนี้คุณอยู่ในสถานะโสด” “นั่นหมายความว่าคุณโจว จะไม่สามารถมีสิทธิ์ได้รับมรดกในส่วนนี้ได้ครับ” ซูหว่านฉิง คือรักแรกตอนที่คุณโจวไปเรียนที่ต่างประเทศ เมื่อเห็นข้อความที่ทนายส่งมา ฉันจ้องมันอยู่นานอย่างไม่อาจเชื่อสายตา ที่แท้ความรักและการเอาใจใส่ของโจวจือเหยียนตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันเป็นเพียงแค่คำโกหกหลอกลวงทั้งนั้น เดิมทีฉันวางแผนจะบอกเขาในวันครบรอบแต่งงานว่าฉันกำลังท้อง... ลูกคนนี้เป็นสิ่งที่เราทั้งคู่เฝ้ารอคอยมาตลอดแปดปี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาคงจะไม่ได้รอคอยสิ่งนี้เหมือนฉัน ฉันลูบหน้าท้องอย่างแผ่วเบา แม้ลูกแฝดของฉันจะไม่มีพ่อก็ไม่เป็นไร สำหรับสถานที่ที่เต็มไปด้วยคำหลอกลวงนี้ สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำคือหนีไปให้ไกลที่สุด

สี่ปีแห่งการแต่งงาน เพียงลายเซ็นเดียว... ลายเซ็นของเขาเอง... ที่มอบอิสรภาพให้แก่ฉัน ทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่ากำลังเซ็นอะไรลงไป ฉันเคยเป็นโซเฟีย มอเร็ตติภรรยาผู้ไร้ตัวตนของเจมส์ มอเร็ตติ ทายาทตระกูลมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้ แต่เมื่อวิกกี้ คนรักวัยเด็กของเขาผู้เจิดจรัสและเพียบพร้อมกลับมา ฉันถึงได้เข้าใจในที่สุดว่าตัวฉันเป็นเพียงคนคั่นเวลามาโดยตลอด ดังนั้นฉันจึงเดินหมากตัวสุดท้าย ฉันเลื่อนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานไปตรงหน้าเขา... มันคือเอกสารการหย่าร้างที่แฝงมาในคราบของแบบฟอร์มธรรมดา ๆ จากมหาวิทยาลัย เจมส์เซ็นชื่อโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมอง ปลายปากกาหมึกซึมของเขาตวัดลงบนแผ่นกระดาษอย่างไม่ไยดี... ไม่ต่างจากที่เขาเคยทำกับคำสาบานในวันแต่งงานของเรา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังจะยุติชีวิตคู่ของเรา ทว่าฉันไม่ได้เดินจากมาพร้อมอิสรภาพเพียงอย่างเดียว ภายใต้เสื้อโค้ตตัวนี้ ฉันได้อุ้มท้องทายาทที่ยังไม่ลืมตาดูโลกของเขาเอาไว้... ความลับที่สามารถทำลายเขาให้ย่อยยับลงในวันที่ตระหนักว่าได้ตัวเองสูญเสียอะไรไปบ้าง บัดนี้ผู้ชายคนที่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตามาก่อน กำลังพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาตัวฉัน เขาระดมคนค้นหาทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่เพนต์เฮาส์หรูไปจนถึงตรอกซอยอันโสมมที่สุดของโลกใต้ดิน แต่ฉันไม่ใช่เหยื่อที่สั่นกลัวรอคอยการค้นพบ ฉันสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่ในที่ที่เขาเอื้อมไม่ถึง... ที่ที่แม้แต่คนของตระกูลมอเร็ตติก็ไม่มีวันตามเจอ ครั้งนี้ฉันจะไม่เป็นฝ่ายอ้อนวอนขอความรักจากเขา เขาต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอความรักจากฉัน

ภายในห้องนอน ร่างของฉันถูกจัดเปลี่ยนไปในท่าทางต่างๆ ชายแปลกหน้ายื่นมืออันหยาบกร้านของเขาออกมา บีบนวดไปตามร่างกายของฉันอย่างรุนแรง เขาขยับเข้ามาใกล้ บอกให้ฉันผ่อนคลาย อีกไม่นานน้ำนมก็จะไหลแล้ว ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคือเพื่อนของสามี เขาคือหมอนวดกระตุ้นน้ำนมที่ถูกเชิญมา มือของเขาค่อยๆ เลื่อนผ่านช่วงเอวของฉัน และมาหยุดลงตรงหน้าส่วนที่อ่อนนุ่มของฉัน ฉันได้ยินเขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า: "ผมจะเริ่มนวดตรงนี้แล้วนะ" ร่างกายของฉันสั่นสะท้าน ฉันจึงหลับตาลง

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย