พระเอกเก่ง

หมอหนุ่มไฟแรงที่ไม่เคยมีความเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย กลับต้องมาพัวพันกับหญิงสาวประหลาดที่เอาเเต่พูดเรื่องผีกับเขาทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ‘ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคนเพ้อเจ้ออย่างเธอ’

เขาดูถูกนางตั้งแต่แรกพบ ความน้อยใจในครั้งนั้นทำให้นางเลือกที่จะหันหลังให้เขา ท่านอ๋องถูกลอบสังหารจนได้นางช่วยเอาไว้ ความรักจึงเริ่มก่อตัวขึ้น ความหึงหวงของท่านอ๋องนั้นร้ายกาจจนเผาไหม้ทุกคนที่เข้านาง.. “อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ ถึงกับไปแย่งต่อแถวกับเด็กๆ เชียวนะเจ้าน่ะ” “อร่อยมากเจ้าค่ะ กินแล้วทำให้นึกถึงความหลัง” “หืม ความหลังอะไรงั้นหรือ หรือว่า มีคนเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแบบนี้” “ไม่ได้ซื้อ แต่เขามอบให้ข้าเจ้าค่ะ” “ลี่หยาง นี่ท่าน..” เขาก้มลงจูบนางอีกครั้ง ครั้งนี้มีรสน้ำตาลปั้นด้วย มือของนางเริ่มลดลงเมื่อเขาเริ่มกอดรัดตัวนางเข้ามาจนชิดตัวเขา บนถนนว่างเปล่าไร้ผู้คน หมิงลี่หยางเริ่มส่งลิ้นเข้าไปพร้อมกับชิมน้ำตาลปั้นในปากนาง ถิงถิงเองก็ต่อต้านเขาไม่ไหว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบนาง “อื้ออ อย่าเจ้าค่ะ นี่มันกลางถนนข้างนอกนะปล่อยข้านะท่านอ๋อง” “ถ้าเช่นนั้น หากไม่ใช่ข้างนอกก็ได้ใช่หรือไม่”

ลิขิตฟ้าหรือบัญชาสวรรค์ อย่าอาจหาญจะกำหนดชีวิตข้า ‘เสิ่นซูเย่ว’         เสิ่นซูเย่ว ศิษย์รองของ หมอประหลาด เกิดมาสูงศักดิ์เหนือสามอาณาจักร ชีวิตกลับผกผันพลัดพรากจากบุพการี ครั้นเติบใหญ่ออกท่องยุทธภพตามคำสั่งของเหล่าอาจารย์            ตั้งใจเพียงหาความสำราญกลับมี ‘ดอกท้อ’ เบ่งบานยามก้าวเดิน            พัวพันความลับดำมืดเบื้องหลังยุทธภพ หนทางข้างหน้ามีเพียงหุบเขากระบี่แม่น้ำเพลิง ใต้หล้าล้วนเป็นปรปักษ์ มีเพียง ‘ท่าน’ กล้าจับมือ ‘ข้า’            หากท่านไม่ผิดต่อข้า สัญญาเสิ่นซูเย่วล้วนไม่แยกจาก…ชั่วนิรันดร์

นางแต่งงานกับเขาเพราะต้องการหลีกหนีคนชั่ว ส่วนเขาก็แต่งงานกับนางเพื่อลืมเลือนคนรักเก่า แต่แล้วสตรีผู้นั้นกลับปราฏตัวอีกครั้งเพื่อขอเขาคืน แล้วนางจำเป็นต้องยกให้หรือ? ในเมื่อตอนนี้เขาคือสามีของนาง!!

เมื่อหมอสาวย้ายมาประจำที่โรงพยาบาลบนเกาะมาลาวี เธอต้องรักษาหญิงสาวมากมายที่เกิดอาการฉีกขาด หลังจากเข้าไปบำเรอนายหัวจอมเทพ ธนาอครวงศ์ ผู้ยิ่งใหญ่และอหังการ์ และความซวยของเธอก็คือ วันหนึ่งเธอต้องไปรักษาไอ้จ้อนของเขาน่ะสิ!!

สามชาติเวียนว่าย สองภพบรรจบ เพื่อหนึ่งปรารถนาในดวงใจ เพราะแพ้เกมกระดานหมาก จากเทพบรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่ จึงต้องลงสู่ภพภูมิมนุษย์ พร้อมด้วยคู่วาสนาเฉพาะหน้า โชคชะตาทำให้ต้นไม้ธรรมดาอย่างนาง จำต้องกลายมาเป็นคู่วาสนาของท่านเทพจอมอันธพาล เรื่องราวความรักที่วุ่นวายชวนปวดหัวจึงบังเกิด ผู้อื่นลงมาเผชิญเคราะห์กรรมตามลิขิตสวรรค์ ใช้เวลาเพียงชาติหนึ่งก็ลุล่วง ทว่านางและเขากลับต้องเสียเวลาไปถึงสามชาติ

แต่เดิมเขาก็รำคาญว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว ทั้งบอบบาง อ่อนแอและน่าเบื่อ แต่ทำไมนานวันเข้าถึงเริ่มขาดนางไม่ได้ “จะมากเกินไปแล้ว! ข้าอุตส่าห์ไปง้อถึงจวนแต่นางกลับหลบหน้าข้า อันลี่ซินเจ้าช่างน่าโมโหนัก!" “น่าเสียดายที่นางจะได้แต่งงานกับคนเช่นข้าซึ่งมิได้ชื่นชมบุปผาเท่าใดนัก ดูท่าครานี้อันลี่ซินคงจะเป็นเพียงดอกเหมยที่อยู่ในแจกันทองเท่านั้น จะคาดหวังให้ข้าหมั่นรดน้ำเพื่อให้บุปผางดงามตลอดเวลาหาได้ไม่” นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรัก โรแมนติกมีดราม่าเพียงเล็กน้อย พระเอกเย่อหยิ่งดุจพยัคฆ์ คอหักเยี่ยงหมาในตอนท้าย นางเอกของเรายอมตอนแรก ๆ แต่เมื่อหมดความอดทนก็ทำให้เสือกลายเป็นหมาทันที เรื่องนี้ไม่ได้มีปมซับซ้อนมากมาย เน้นความสัมพันธ์ของตัวละครเป็นหลัก หวังว่าจะถูกในนักอ่านทุกคนนะคะ

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา

แนะนำตัวละครหลักของเรื่อง สายฟ้า พัชรกานต์กุล|เขาเป็นหนึ่งในแอมบาสเดอร์ของมหาลัย ผู้หญิงต่างพยายามทำทุกวิถีทางเพียงเพื่ออยากจะขึ้นเตียงกับเขาซักครั้ง แต่คนอย่างสายฟ้า พัชรกานต์กุล ถ้าไม่เด็ดจริงไม่มีทางได้ขึ้นเตียงกับเขาเด็ดขาด พอใจ พีรดา วรกุล|สาวน้อยต่างจังหวัดเข้ามาเรียนในเมืองใหญ่ แต่ใครจะรู้ว่าเธอคือทายาทอสังหารายใหญ่ของเมืองไทย

เพราะความผิดพลาดในคืนนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป จากคนที่เคยสนิทเป็นเพียงคนห่างไกลจะโทษความเผลอไผล จะโทษเพราะความไม่ตั้งใจ หรือจะโทษใจข้า...ที่เรียกร้องหาเจ้าดี “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงสหาย” “เพราะข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด!” จินเฟยหลงพูดจบจึงหันกลับไปมองสหายสนิทเพียงคนเดียวของเขา “อืม” เหรินเหยียนชิงมองคนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที จินเฟยหลงทำเพียงมองอีกฝ่ายเดินจากไป...จนลับสายตา