รักวัยเด็ก

"จำใส่สมองน้อยๆของเธอไว้ ที่ฉันแต่งงานด้วยเพราะคุณปู่ขอร้อง ฉันไม่เคยรักเธอเลยสักนิด!!" ชนะศึกพูดกรอกหูอัยยภัทรทุกครั้งที่มีโอกาส "ไออุ่นทราบค่ะ" หญิงสาวตอบรับเสียงเรียบ

“พี่รักรุ้งเหลือเกิน...” “พี่ไรอัน?...” หญิงสาวอุทานกับคำที่รอฟังมาถึงสามปีกว่า “รุ้งรักพี่บ้างหรือเปล่า?” ไรอันกระซิบเบาๆ ด้วยเสียงกระเส่าซ่านที่ยังไม่คลายความเสียว “รักตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น” หญิงสาวกระซิบ “วันนี้เป็นวันเกิดรุ้ง...ของขวัญที่พี่ให้ รุ้งเข้าใจความหมายของมันใช่ไหมคะ?” ไรอันถาม ทอรุ้งยกแหวนที่นิ้วนาง จากมือข้างซ้ายขึ้นอวด เพชรน้ำงามอวดประกายอยู่ในแสงจันทร์กระจ่าง “รุ้งคงไม่รู้หรอกว่าพี่ต้องทรมานในความรู้สึกแค่ไหน ...ที่พยายามจะไม่แตะต้องรุ้งมากไปกว่านี้ พี่อยากให้รุ้งเก็บความสาวเอาไว้ให้พี่ เก็บความรักของรุ้งเอาไว้รอพี่จนกว่าจะถึงวันแต่งงานของเรานะคะคนดี” “ค่ะ...คุณผู้ปกครอง” ทอรุ้งกระซิบเบาๆข้างๆแอ่งอารมณ์ที่หลังใบหู “พี่สัญญาว่าเราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด...ทันทีที่รุ้งเรียนจบ…นะคะ แม่สาวน้อยในปกครองของพี่” “.....” ทอรุ้งไม่ตอบ ทว่าเบียดตัวเข้าสู่อ้อมแขนของเขา ซุกไซร้ใบหน้าไปที่ข้างลำตัวหนา

“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ถ้าถอดออกพี่จะถือว่ารุ้งขอถอนหมั้นพี่นะ” “ก็ไม่ได้ถอนสักหน่อย แค่ถอดเก็บเอาไว้เฉย ๆ” “งั้นก็ใส่เสียสิ เดี๋ยวนี้เลย” คริษฐ์ถลึงตาใส่แกมบังคับ “ใส่ก็ใส่ค่ะ” คนพูดตัดพ้อเล็กน้อย แล้วหันไปหยิบกระเป๋าด้านข้างมาเปิดเพื่อหยิบแหวนหมั้นของตนออกมาสวมใส่ จากนั้นก็หันหลังมือให้เขาดู

นางไม่อยากเชื่อเลยสักนิด เมื่อครู่นางยังชื่นชมความงามของทัศนียภาพข้างทาง ทว่าเพียงพริบตา รถม้าวิ่งเร็วผิดจังหวะ นางกำลังจะตะโกนถามสารถีว่าเกิดเรื่องใดขึ้น รถม้าของนางก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง รถม้าหมุนคว้าง ร่างของนางกระแทกผนังของรถม้าหลายครั้ง ราวกับกระดูกทุกชิ้นหลุดออกจากข้อต่อ นางหวีดร้องอย่างลืมตัว จนกระทั้งทุกอย่างสงบลง นางขยับตัวเพียงเล็กน้อยแต่เจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตา หูสองข้างยังอื้ออึง สมองยังมึนงง นางรับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ ดวงตากลมพยายามเบิกกว้างจ้องมองภาพผ่านม่านน้ำตา มือที่พอขยับได้ควานหาอาวุธ ทว่านางกลับพบมีดสั้นที่อาจารย์มอบให้ติดตัว นางกำมีดพกแน่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางจะไว้ป้องกันตนเองได้ “อย่าขยับ!” น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทำเอาร่างของจางฟางซินชะงักงันไปชั่วขณะ นางมองเห็นใบหน้าผู้เข้ามาไม่ชัด แต่เป็นกระบี่เปื้อนโลหิตนั้นกลับทำให้เบิกตากว้าง ปลายกระบี่อยู่ใกล้ใบหน้านางมากจนแทบจะรู้สึกได้ถึงรสชาติคาวเลือดที่ติดอยู่ที่กระบี่ ความเจ็บปวดถาโถมปล้นชิงสติของนางไปจนหมดสิ้น รสชาติความตายเป็นเช่นนี้หรือ? แล้วผู้ที่อยู่เบื้องหน้านางคือผู้ใดกัน มัจจุราชมารับดวงวิญญาณนางหรือ? เหตุใดใบหน้ามัจจุราชจึงดูคุ้นตาเหลือเกิน!

เมื่อผู้ชายหน้าโฉด สักยันต์ เล่นของ เลี้ยงกุมารทองต้องมาเจอกับเด็กเอ๋อจากเหนือ ที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะอ่อยเขาไปซะทุกอย่างเเบบนี้!

7 ปีก่อน มีเหตุให้เขาต้องไกลห่าง โดยไม่รู้ว่าทิ้งไข่เอาไว้ให้หล่อน ‘ฟัก’ วันนี้...ถึงเวลาคืนความสุขให้ ‘เมีย’ และ ‘ลูกรัก’ เขาเลยต้องเล่นใหญ่และจัดหนัก โดยไม่ปล่อยเวลาให้หล่อนได้หยุดพัก...หายใจ ***** ตาณเคยบอกพี่ ชื่อตาณ (Bunker) มีความหมายว่า ‘ที่พึ่ง’ หรือ ‘หลุมหลบภัย’ ใช่ไหมครับ” หญิงสาวพยักหน้ารับ อาจเป็นเพราะเผลอไผล หรือปิติที่ผู้ชายตรงหน้ายังไม่ลืมสิ่งที่หล่อนเอ่ยในวันวาน “และตอนนี้ พี่รู้แล้วว่า ชื่อพี่หมายถึง...” เขาเว้นจังหวะเรียกร้องความอยากรู้หล่อน “อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ ก็รีบพูดมาสิคะ” ตาณคนเดิมกลับมาสวมในร่างคุณแม่ หล่อนขยับไปหาเขาอีกนิด อยากได้ยินสิ่งที่อดีตคนรักกำลังจะเอ่ย “ถ้าตาณเป็นที่พึ่ง และหลุมหลบภัยให้ลูกๆ แล้ว พี่ขอเป็นผู้ชายที่จะปกป้องและดูแล คนที่พี่รัก...ได้ไหม” หัวใจตาณเต้นแรง ขอบตาหล่อนแดงเรื่อและร้อนจัด “...อเล็กซ์ (Alex) มีความหมายว่า ผู้ชายที่ปกป้องคนที่เขารัก” ชายหนุ่มเฉลยคำตอบนั้นด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเจ้าของปางไม้สุดเจ้าชู้ต้องเผชิญหน้ากับคู่หมั้นในวัยเด็กที่สุดแสนจะขี้เหร่ บดินทร์จึงปฏิเสธการดูตัวมาตลอด แต่การพบกันครั้งนี้กลับเป็นเขาที่ต้องวิ่งตามหวงคู่หมั้น และน้ำมนต์จะหนีเขาได้หรือไม่

เพราะมีอะไรคล้าย ๆ กันถึงเข้าใจกัน ต่างคนต่างเติมเต็มสิ่งที่ตัวเองขาด จนความรักแบบพี่น้อง กลายเป็นความสัมพันธ์แบบ... ที่รัก

ในโลกนี้แต่ละคนมีบุคลิกที่หลากหลายแตกต่างกันออกไป แต่หนึ่งในนั้นที่อยากจะนำเสนอก็คือ เดอะแบก Hyper-Independence ไม่ใช่เพียงแต่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องแบกรับภาระหนี้สินอะไรทุกอย่างทำนองนั้น แต่เป็นเดอะแบกที่ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว พึ่งพาคนอื่นน้อยที่สุด เจ็บปวดก็ไม่พูด ไม่ปริปากเล่าอะไรออกมาง่าย ๆ ไม่กล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วคุณเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่า? นักอ่านหลายคนอาจไม่ชอบที่ตัวละครเป็นแบบนี้ แต่เราอยากจะสื่อให้เห็นว่ามีบุคคลประเภทนี้จริง ๆ ที่เป็นเดอะแบก แบกทุกสิ่ง รับความรู้สึกทุกของคนอื่นมาไว้กับตัว โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็น Hyper-Independence มันมีที่มาที่ไป สิ่งแวดล้อม สังคมที่เจออาจหล่อหลอมให้เรากลายเป็นใครอีกคนโดยที่เราไม่รู้ตัว อาจเป็นตัวละครที่งี่เง่า หน่อมแน้ม ก็แค่พูดทุกสิ่งทุกอย่างออกมาก็จบ...แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายแบบนั้น บางคนอาศัยความกล้ากว่าครึ่งชีวิตกว่าจะพูดความในใจออกมาได้สักประโยค มาเอาใจช่วยตัวละครว่าจะสามารถออกจากสภาวะเดอะแบกได้หรือไม่ สุดท้ายความรักของทั้งสองจะลงเอยเช่นไร มาลุ้นไปด้วยกันค่ะ

ตอนจะเลิกก็บอกทนได้ทุกอย่าง แล้วก็ทนมาตั้งหลายปี แต่พอจะขอมีเมียอีกคนกลับทนไม่ได้ งั้นก็เลิกไปเหอะรำคาญ!