โหดร้าย/เหี้ยมโหด

. นี่หรือคำว่ารัก ? “ หยุดนะมิน พี่บอกให้หยุด จะไปไหน ! ! ! ” “ ปล่อย ฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าคุณ ! ” “ อย่าฝันไปเลย ” “ มินหยุุด ! ” การฉุดกระฉากดึงและผลักของทั้งภวิชทั้งมินตราทำให้ทุกคนชะงัก มินตราสะบัดมือออกจากเขา ภวิชเองก็เริ่มโกรธจัดแล้วเหมือนกัน “ พี่บอกให้หยุด มิน ปัง ๆ ๆ ๆ ” เสียงปืนหลายนัดที่ดังขึ้นมาทำให้ทุกคนตะลึงตกใจ รฎายกมือขึ้นปิดปากไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ ภวิชมองปืนในมือตัวเองที่เล็งไปที่มินตราเขาเล็งลงพื้น ทุกคนในบริเวณนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ มินตราเองก็นิ่งงันไม่แพ้กัน เขายิงเธออย่างนั้นเหรอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง ควันจากกระบอกปืนที่ยิงลูกกระสุนออกไปทำให้ภวิชถึงกับมือสั่น ไม่มีใครในบริเวณนั้นขยับไปไหนสักคน อากาศบริสุทธิ์ไม่น่าพิสมัยเช่นเดิม มันอึดอัดยิ่งกว่าอะไรดี...

“จำใส่กะโหลกผุ ๆ ของเธอไว้นะกระต่าย...ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อฉันไม่ต้องการผู้หญิงอย่างเธอแล้วเท่านั้น”

“กองพล” ผู้สะกดคำว่า “อ่อนโยน” ไม่เป็น ส่วน “ใกล้รุ้ง” เธอผู้กำลังมีชีวิตที่สดใสหลังเรียนจบ แต่ก็ต้องมาเจอกับคน “โฉด” อย่างนายเหมืองกองพล แล้วเรื่องระหว่างทั้งคู่จะเป็นยังไง เมื่อเริ่มต้นด้วยการ “ฉุด!”

เขาจองจำเธอ ให้อยู่ในวังวนแห่งความเจ็บปวดด้วยคำว่าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย อลัน ชายหนุ่มผู้เกิดมาเพรียบพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา การศึกษาและฐานะ บุคลิกเงียบ ๆ แต่ซ่อนความอันตรายไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง "เธอเป็นคนของฉันแล้ว ฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้พระพาย..เธอจะต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดเหมือนที่ฉันต้องเจอ" พระพาย หญิงสาววัย 22 ปี กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก นิสัยร่าเริง จิตใจดี "พายไม่เข้าใจ..พายไปทำอะไรให้คุณอลันเจ็บช้ำน้ำใจคะ ทำไมคุณถึงใจร้ายกับพายนัก"

อุบัติเหตุคืนนั้น คือจุดเริ่มต้นระหว่างเขาและเธอ ความแค้นดั่งรากไม้ยึดเหนี่ยวใจ จะแปรเปลี่ยนเป็นรักได้หรือไม่ พรหมลิขิตเท่านั้นเป็นผู้กำหนด

เมื่อบุรุษน้อยที่เคยถูกท่านปู่ของนางไล่ฆ่า บัดนี้เติบใหญ่กลายเป็นบุรุษหนุ่มที่เปี่ยมความสามารถ สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาคือการสังหารคนทั้งตระกูลของนาง หญิงสาวจะสามารถปกป้องตระกูลของตนเองไว้ได้หรือไม่?

กชนิภา...ตกเป็นของชีคใจร้ายด้วยความผิดที่ไม่ได้ก่อ ชีคอัสวาน...เห็นเธอเป็นเพียงเครื่องระบายความแค้น ความแค้นที่ลดลงในทุกๆ วัน และมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ โดยไม่รู้ตัว...

“ไม่คิดเลยว่าคนที่นอนด้วยกันทุกคืน ที่แท้จะเป็นนางนกต่อขายความลับให้ศัตรู!” ชีวิตของ ‘สายป่าน’ เปลี่ยนไปเมื่อต้องเข้ามาพัวพันในวงจรมาเฟียทรงอิทธิพลอย่าง ‘ไตรพัฒน์’ เขายื่นสถานะเด็กในปกครอง...แต่ก็ถีบหัวส่งเมื่อรู้ว่าเธอเป็น ‘นางนกต่อ’ ให้กับศัตรู!

วันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง แต่เหตุใดจึงไม่มีความยินดีแม้แต่น้อย "คุณหนู ระวังฝีเท้าด้วยเพคะ" คำเตือนของหลี่เหยาดึงสติของนางกลับมา เล่อจื่อมองผ่านพัด เห็นรถม้าเจ้าสาวสีแดงทองอร่าม และขบวนต้อนรับอันยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ ฮ่องเต้แคว้นฉีทรงเลือกที่จะไปสักการะขอพรที่วัดหูกั๋ว ในวันแต่งงานขององค์ชายรัชทายาท ไม่ใช่เพียงเพื่อแสดงให้ขุนนางและราษฎรเห็นว่าองค์ชายรัชทายาทไม่ได้รับความโปรดปราน... แม้จะอยู่ในแคว้นฉีมานานกว่าหนึ่งเดือน แต่เล่อจื่อก็รู้เรื่องเกี่ยวกับองค์ชายรัชทายาทผู้นี้น้อยมาก นอกจากฟังบ่าวไพร่พูดคุยกันถึงขาข้างขวาที่พิการและอุปนิสัยประหลาดของเขา รวมถึงคำเตือนของฮั่วซู่ นางก็ไม่รู้อะไรอีก นางไม่กล้าถาม องค์หญิงแห่งแคว้นที่พ่ายแพ้ ไม่อาจทำสิ่งใดเกินเลย นางเพียงแค่ต้องเชื่อฟังอย่างว่าง่าย เล่อจื่อนั่งอยู่ในรถม้าเจ้าสาว ขบวนเคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้า

จากองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ผู้สูงส่ง ตกเป็นนางบำเรอของแม่ทัพที่โหดเหี้ยมต่ำช้า หนิงซิน องค์หญิงองค์รองของแคว้นป๋าย ต้องทุกข์ระทม หลั่งน้ำตาดุจธาราในหน้าฝน ในแต่ละวันถูกกระทำย่ำยีเยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน แม้สิ้นสติไปแล้ว บุรุษต่ำช้าที่ใต้หล้าครั่นคร้าม ก็ยังไม่ยอมรามือ ข่มเหงรังแกนางอย่างไม่ปรานีปราศรัย ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสงสารเห็นใจสักนิด จากสูงส่งเสียดฟ้า กลายเป็นดอกหญ้าให้คนย่ำเล่น หนิงซินที่ตกเป็น 'เชลย' ในมือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด จะเอาตัวรอดอย่างไรไหว...