ตำรับรักโอสถ ท่านหมอเคร่งครัดกับฮูหยินปากไว

ซูฉิง รู้สึกว่าหัวของเธอกำลังถูกค้อนเหล็กยักษ์ทุบอย่างแรงเหมือนกับกำลังถูกลงทัณฑ์จากสวรรค์ ในโทษฐานที่เธอเคยแอบขโมยสูตรน้ำพริกของคุณย่ามาใส่ในยาลดน้ำหนักตอนสมัยเรียนแพทย์แผนปัจจุบัน...  ไม่ใช่สิ มันไม่ได้ปวดหัวธรรมดา แต่มันปวดหัวเพราะ เธอเพิ่งโดนรถพยาบาลชน แล้วทะลุมิติมาอยู่ในร่างของสตรีโบราณ ที่กำลังจะอดตายข้างถนนต่างหาก

เมื่อเปลือกตาที่หนักอึ้งเปิดออก สิ่งแรกที่ซูฉิงเห็นคือ หลังคาไม้ผุๆ ที่มีแสงแดดลอดลงมาเป็นริ้วๆ และกลิ่นอับของสมุนไพรแห้งที่ไม่ถูกสุขลักษณะนัก เธอลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล พลางสำรวจร่างกายที่เปลี่ยนไป ร่างนี้ผอมบาง มือเล็กเรียว ดูไม่คุ้นเคย

“ให้ตายเถอะ... ข้าตายแล้วมาเกิดใหม่ในยุคจีนโบราณอย่างที่พวกนิยายชอบเขียนกันจริงๆ หรือนี่” ซูฉิงพึมพำกับตัวเอง

ขณะที่เธอกำลังพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของร่างเดิม (ซึ่งแทบไม่มีอะไรเลยนอกจากชื่อ 'ซูฉิง' และการเป็นลูกสาวพ่อค้าสมุนไพรที่ยากจน) อาการที่คุ้นเคยก็เริ่มกำเริบขึ้นมา

ตุบ... ตับ... ตุบ…

ไม่ใช่เสียงหัวใจเต้น แต่เป็นเสียงของ ความคิดชวนฝัน ที่เพิ่งถูกกระตุ้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

‘ท่านแม่ทัพ... ทำไมท่านต้องแก้ผ้าคลุมไหล่ให้ข้าตรงนี้ด้วยเจ้าคะ ท่านไม่กลัวใครมาเห็น ร่างกายอันกำยำ ของท่านเลยหรืออย่างไร’

‘อ๊ะ ไม่ได้นะ ข้าเป็นหมอสาวผู้ทรงศีลธรรม แต่... แขนท่านแม่ทัพมันช่างแข็งแรงและอบอุ่นเสียจริง... ข้าอยากให้ท่าน โอบกอด ข้าจนกว่าไข้จะลดเลยเจ้าค่ะ’

ซูฉิงเบิกตากว้าง เธอรีบเอามือปิดปากแน่นราวกับกลัวว่า ความคิดทะลึ่งโปกฮา ของตัวเองจะหลุดออกมาเป็นคำพูด

“ไม่... ไม่จริงน่า โรคบ้าๆ นั่นมันตามข้ามาถึงที่นี่เลยหรือ”

'โรคจิตปฏิพัทธ์เพศตรงข้ามขั้นรุนแรง' หรือที่เพื่อนๆ เรียกอย่างตลกขบขันว่า 'โรคปากไวหัวใจทะลึ่ง' คือสิ่งที่ซูฉิงต้องต่อสู้มาตลอดชีวิตในโลกเดิม 

มันเป็นอาการแปลกประหลาดที่เกิดจากการทำงานผิดปกติของต่อม เอ็นดอร์ฟิน และ เซโรโทนิน ในสมอง ตามคำอธิบายที่เธอคิดขึ้นเอง เมื่อเธอเจอผู้ชายที่หน้าตาดีหรือมีเสน่ห์ หรือแม้แต่ นึกถึงเรื่องความรัก ความใคร่ หรือฉากโรแมนติกในนิยาย อาการปากไวใจทะลึ่ง จะกำเริบอย่างหนัก ทำให้เธอคิดมุกสองแง่สองง่าม หรือพูดจาชวนคิดลึก ออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ในโลกเดิม เธอพยายามควบคุมมันด้วยการ กินยาบำรุงประสาท ที่ทำจากสมุนไพรหายาก และอยู่ห่างจากผู้ชายหน้าตาดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่ตอนนี้... เธอทะลุมิติมาใน ยุคที่สมุนไพรแทบทุกอย่างบริสุทธิ์และทรงพลัง แต่เธอดัน ไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อเปลือกไม้เน่าๆ และที่แย่กว่านั้นคือ…

‘หากข้าเผลอไป ลวนลามท่านแม่ทัพ หรือ จูบท่านบัณฑิต เข้าในโลกที่ศีลธรรมเคร่งครัดแบบนี้ ข้าไม่โดนจับไป ตัดหัว หรือ เผาทั้งเป็น หรอกหรือ’

ความคิดนี้ทำให้ซูฉิงถึงกับ เหงื่อตก

“ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องหาทางรักษาโดยด่วน”

ความรู้ทางการแพทย์และสมุนไพรที่ติดมากับร่าง และเป็นสิ่งเดียวที่ร่างเดิมมี ทำให้เธอรู้ว่าหนทางเดียวที่จะรักษา โรคปากไวใจทะลึ่ง นี้ได้อย่างยั่งยืนคือการปลูกสมุนไพรพิเศษที่เธอเคยค้นคว้าไว้ นั่นคือ 'หญ้าดับไฟราคะ' และพืชตระกูลใกล้เคียง ซึ่งต้องใช้การดูแลอย่างพิถีพิถันใน พื้นที่เฉพาะ ที่เรียกว่า "ฟาร์มสมุนไพรหยาง"

ฟาร์มหยางคือความหวังสุดท้ายของเธอ

“ข้าต้องการเงิน ข้าต้องการพื้นที่ และที่สำคัญที่สุด... ข้าต้องการผู้ชายที่เก่งกาจพอจะช่วยปกปิดการทดลองบ้าๆ ของข้าได้”

ซูฉิงครุ่นคิดอย่างหนัก เมื่อคิดถึงผู้ชาย ชื่อหนึ่งก็ เด้งขึ้นมาในสมอง

อวี้เหยียน หมอเทวดาผู้เย็นชา

ความทรงจำของร่างเดิมผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน 'อวี้เหยียน' คือหมอเทวดาผู้เก่งกาจที่เปิดโรงหมอที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง เขาเป็นที่นับหน้าถือตา เป็นที่รักของผู้คน เพราะความสามารถและ ความเคร่งครัด ในศีลธรรม

‘ดี ยอดเยี่ยมไปเลย เขาขึ้นชื่อเรื่องความ เคร่งขรึม และ เย็นชา จนน่ากลัว นั่นแปลว่าเขาไม่เคยชินกับการ หยอกเย้า หรือคำพูดชวนคิดลึกแน่นอน ถ้าข้าต้องพังทลาย กำแพงความเย็นชา ของใครสักคนเพื่อความอยู่รอดของข้า... ก็ต้องเป็นท่านหมอเทวดานี่แหละ’

ซูฉิงรู้สึกว่าอะดรีนาลีน และความทะลึ่ง กำลังหลั่งออกมาพร้อมกัน นี่เป็นความท้าทายที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต

เธอจัดการรวบรวมสมุนไพรแห้งเศษๆ ที่อยู่รอบตัวมาใส่ในถุงผ้าเก่าๆ เพื่อเป็นใบเบิกทางในการเข้าหาหมอเทวดา แล้วรีบมุ่งหน้าออกจากกระท่อมร้าง

เธอใช้เวลาเดินเท้าเกือบชั่วยามกว่าจะมาถึงใจกลางเมือง

โรงหมอ 'บำรุงกายใจ'

แค่ชื่อก็ฟังดูเคร่งขรึมและน่าเบื่อจนเกินทน โรงหมอเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่สร้างด้วยไม้โอ๊คสีเข้ม ดูสะอาดสะอ้านและเงียบสงบผิดปกติ คนไข้ทุกคนนั่งรอด้วยสีหน้าเรียบร้อย ไม่มีเสียงโวยวายหรือความวุ่นวายใดๆ

‘โรงหมออะไรกันเนี่ย เงียบยังกับป่าช้าหลังวัด  ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยจน ความทะลึ่ง ในตัวข้าแทบจะ สำลักออกมาตาย’

ซูฉิงกลืนน้ำลาย เธอสูดหายใจลึกๆ พยายามควบคุมใบหน้าและท่าทางให้ดูเป็นสตรีที่ใสซื่อที่สุดในสามภพ เธอเดินเข้าไปในโรงหมออย่างสง่างามราวกับกำลังเดินบนแคตวอล์ก

ห้องตรวจหลักอยู่ด้านในสุด ด้านหน้ามีป้ายไม้แกะสลักอย่างสวยงามว่า 'ท่านหมอเทวดาอวี้เหยียน'

เมื่อซูฉิงก้าวเข้าไปในห้องตรวจ... อาการกำเริบอีกครั้ง

ภายในห้องมีบุรุษหนุ่มรูปงามคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะตรวจยา เขาสวมชุดหมอสีขาวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหล่อเหลาหมดจดราวกับ ภาพวาดจากสวรรค์ ผิวขาวผ่อง ดวงตาเรียวยาวดู เย็นชาและเฉยเมย ราวกับรูปสลักน้ำแข็ง ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าแม้แต่น้อย เขากำลังตรวจชีพจรของหญิงชราคนหนึ่งอย่างตั้งใจ