“เจ้าสาวของขุนศึกเงา”

บทที่ 1: เจ้าสาวของศพพ่อ

ลมหนาวกราดซัดซากปรักของป้อมโทวะราวกับกำลังร่ำไห้ ธงตระกูล “ฮิงาชิ” ยังคงปลิวไสวอยู่บนนภาอันมืดครึ้ม... ทั้งที่เจ้าของตระกูลได้สิ้นลมหายใจไปเมื่อย่ำรุ่งที่ผ่านมา

กลิ่นควันไฟและคาวเลือดแห้งยังคงคละคลุ้งในอากาศ เสียงฝีเท้าของทหารกลุ่มหนึ่งดังกระทบพื้นไม้ที่เปียกชุ่มด้วยโลหิต อากิระ ยืนคุกเข่าอยู่หน้าโลงศพบิดา ในชุดแต่งงานสีขาวที่เปรอะเปื้อนคราบฝุ่นและเขม่าควันไฟ ชุดที่ควรจะเป็นสัญลักษณ์ของความสุข กลับกลายเป็นชุดศพของความฝันที่พังทลายลงในชั่วข้ามคืน

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า… จะต้องสวมใส่ชุดนี้ในวันเดียวกับที่ครอบครัวของเธอถูกสังหาร

บนแขนเสื้อสีขาวสะอาด มีรอยเลือดที่กระเซ็นมาจากโลงศพ รอยเลือดที่แห้งกรังแล้ว และทำให้ชุดแต่งงานนี้ไม่ต่างจากผ้าห่อศพของเธอเอง

“นังเด็กคนนี้ยังไม่ร้องไห้เลยหรือ” ทหารนายหนึ่งเอ่ยเยาะอย่างไม่แยแสในขณะที่เดินผ่านไป

“หรือหัวใจนางกลายเป็นหินไปพร้อมกับพ่อของนางแล้ว” อีกคนเสริม

อากิระไม่ตอบ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อหยุดหยดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา การตอบโต้คือการสูญเสียพลังงานให้กับคนไร้ค่า และเธอไม่มีพลังงานเหลือพอที่จะใช้มันฟุ่มเฟือยขนาดนั้นอีกแล้ว

ในใจของเธอไม่ได้กลายเป็นหิน แต่กำลังหล่อหลอมตนเองให้กลายเป็นดาบ ดาบที่จะจ้วงแทงเขา…

เธอจ้องมองโลงศพด้วยดวงตาว่างเปล่า แต่ในอกกลับระเบิดด้วยไฟที่ไร้ชื่อ มันเป็นเปลวไฟที่โหมกระหน่ำจากความเจ็บแค้นและอัปยศอดสู บิดานางตายเพราะ "เขา" ชายผู้เปลี่ยนสนามรบให้กลายเป็นสุสานในชั่วคืนเดียว

คาเงะ ขุนศึกเงาแห่งแคว้นมินาโมโตะ

นักรบไร้สังกัดผู้ซัดทุกตระกูลให้ล้มลง และในค่ำคืนนี้... เขาคือเจ้าบ่าวของเธอ

ศาลาเงียบงันลงทันทีเมื่อเสียงฝีเท้าเปลี่ยนโชคชะตา เมื่อประตูไม้สนบานใหญ่เปิดออก คาเงะเดินเข้ามาพร้อมเงาของตนเองที่ทอดยาวบนพื้นศพ เขาเหมือนภาพวาดที่ถูกถมด้วยหมึกสีดำสนิท ไม่มีตราสัญลักษณ์ ไม่มีโล่ ไม่มีแววตา... แต่มีกลิ่นอายแห่งความตายที่ติดมากับตัวเขา

เขาหยุดยืนอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว กลิ่นของเลือดและเหงื่อผสมกับความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวเขาทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้ไปทั้งตัว

“เจ้าคือ... ว่าที่ภรรยาข้า?” เสียงของเขาเหมือนใบมีดบาง เงียบ แต่กรีดลึก

อากิระไม่ตอบ เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะแสดงความเมตตา การตอบโต้คือการเปิดเผยความอ่อนแอให้ศัตรูเห็น

“วันนี้ เจ้าจะเป็นภรรยาของคนที่ฆ่าพ่อเจ้า” เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คืนนี้ เจ้าจะนอนข้างคนที่เหยียบย่ำทุกสิ่งที่เจ้าเคยรัก และพรุ่งนี้เช้า... เจ้าจะตื่นขึ้นมาในฐานะภรรยาขุนศึกแห่งแคว้นที่เจ้าเคยสาปแช่ง”

เธอเงยหน้าขึ้นมองตาเขาตรงๆ ดวงตาของเขาดูว่างเปล่าและไร้ความรู้สึก แต่ลึกเข้าไปในนั้น เธอเห็นความมืดมิดที่ไม่อาจหยั่งถึง

“ข้าจะเป็นเจ้าสาวให้ศัตรู” เธอเอ่ยเสียงต่ำและหนักแน่น “แต่ข้าจะไม่มีวันเป็นเจ้าสาวของคนที่ไร้หัวใจ”

คาเงะไม่ตอบ เขามองเธอด้วยสายตาที่เหมือนกำลังพิจารณาสิ่งของชิ้นหนึ่ง

คืนแต่งงานในหอศพ พิธีถูกจัดขึ้นกลางความเงียบ มีเพียงกลิ่นคาวเลือดและควันธูป ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีคำอวยพร มีเพียงความตึงเครียดที่แทรกซึมไปทั่วทุกตารางนิ้ว เธอแต่งชุดขาวเดินผ่านซากคนตายอย่างเยือกเย็น ข้างกายคือเจ้าบ่าวที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นมนุษย์หรือเงาเดินได้

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงห้องหอที่ว่างเปล่า คาเงะหันมามองเธอ

“เจ้ามองข้าเหมือนข้าเป็นปีศาจ” เขากล่าว

“เจ้าฆ่าพ่อข้า” นางตอบ

เขาหยุดนิ่งเพียงชั่วครู่ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำและหนัก

“ข้าฆ่าเขา… เพราะเขาเคยสั่งให้ฆ่าข้า”

ประโยคนั้นทำให้หัวใจของอากิระกระตุก เธอไม่เข้าใจในความหมายที่แฝงอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจที่จะถามต่อ ความแค้นของเธอมันมีอำนาจเหนือเหตุผลแล้วในตอนนี้

หลังพิธี มีเพียงคำสั่งจากโชกุนผู้เป็นกลาง ให้แต่งงานเพื่อสงบศึกระหว่างแคว้น แลกดินแดน แลกข้ารับใช้ แลกศพพ่อกับการมีชีวิต

“เจ้าแต่งงานเพื่อให้รอด หรือเพื่อล้างแค้น” คาเงะถามในยามดึก ขณะที่สายลมเย็นพัดเข้ามาในห้องหอว่างเปล่า

“ข้าแต่งงานเพื่อให้ข้าได้อยู่ใกล้ดาบของเจ้า... ใกล้พอจะหยิบมันมาเสียบอกเจ้ากลางคืน”

คาเงะไม่หัวเราะ ไม่โกรธ เขาเพียงถอนใจเบา ๆ

“ข้าไม่กลัวคนที่หิวแค้น... ข้ากลัวคนที่หิวความจริง”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขากล่าว ก่อนจะเดินออกไปทิ้งอากิระให้อยู่เพียงลำพัง

คืนนั้น ขณะที่เธอนั่งอยู่หน้าห้องหอที่ว่างเปล่า มองเงาของเขาสะท้อนบนผนังห้อง เงานั้นดูหนาและดำสนิทกว่าปกติ ราวกับมีบางสิ่งซ่อนอยู่ในความมืด

แล้วจู่ๆ เงานั้นก็เหมือนจะกระตุก… ราวกับมีสิ่งมีชีวิตที่ซุกซ่อนอยู่ในนั้น เงามันซ้อนทับกัน… ราวกับมีใครอีกคนยืนอยู่ด้านหลังเขา

อากิระขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเพื่อมองดูให้ชัดเจน เธอเห็นเงาสีดำอีกเงาหนึ่งที่เล็กกว่าซ้อนอยู่ด้านหลังเงาของคาเงะ มันขยับได้โดยที่เจ้าของไม่ได้ขยับ เธอรู้ทันที ขุนศึกผู้นี้ไม่ได้มาเพียงลำพัง เขานำ “วิญญาณของใครบางคน” มาด้วย...