หย่าร้าง

เมื่อชีวิตคู่ถึงจุดอิ่มตัว ย่อมมีใครบางคนที่อยากเดินออกไปจากความสัมพันธ์...

ชาติก่อน หลังจากที่แต่งงานกับโบซือหยวน เซินมานก็ละทิ้งศักดิ์ศรีการเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเซิน และพยายามทำดีทุกวิถีทางเพื่อให้โบซือหยวนพอใจ แต่คนเมืองไห่เฉิงต่างรู้ดีว่าคนรักของโบซือหยวนคือซูเฉียนเฉียน เธอเป็นแค่ของที่ไร้ค่าไร้ราคา โบซือหยวนรู้สึกรังเกียจเธอ หลังจากที่เธอใช้หนี้หมด ก็ให้เธอตายบนห้องผ่านตัด หลังจากเกิดใหม่ ในใจเซินมานก็คิดว่าจะออกไปจากโบซือหยวน หลังจากตกลงหย่าแล้ว สามีที่เกียจเธอเข้ากระดูกดำก็เปลี่ยนทัศนคติของเขาไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเผชิญหน้ากับอดีตสามีที่คุกเข่าขอแต่งงานใหม่ เซินมานหันกลับเข้าไปในอ้อมแขนโอบกอดของโบซือหยวน เซินมาน: เห็นหรือยัง คนรักใหม่ เซียวตั๋ว: สวัสดี สามีเก่า

ตอนที่ช่วยสามีทำความสะอาดคอมพิวเตอร์ ฉันได้บังเอิญคลิกเปิดโฟลเดอร์หนึ่งขึ้นมา ข้างในมีไฟล์วิดีโอขนาดใหญ่อยู่นับหมื่นรายการ ตัวเอกคือเขาและเพื่อนสนิทที่ยังไม่เคยแต่งงานของฉัน หลังจากที่ฉันคลอดบุตร เขาบอกว่าร่างกายของเขาได้รับความเสียหายจนทำให้เกิดอาการหย่อนสมรรถภาพทางเพศ มอบให้ฉันได้เพียงความรักที่บริสุทธิ์เท่านั้น และไม่แตะต้องฉันมาสี่สิบปีเต็ม ๆ ฉันเหนื่อยมาครึ่งค่อนชีวิต มีลูกให้เขา สุดท้ายทุกอย่างกลับเป็นเพียงการหลอกลวง

'เราแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์เท่านั้น อย่าอิน'งานแต่งเกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์เท่านั้น ไม่ควรจริงจัง ไม่ควรเผลอใจ ไม่ควรหวั่นไหว และไม่ควรรัก…“เราแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์เท่านั้น…อย่าอิน” ริมฝีปากของเจ้าสาวยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย็นชาที่สวยงามพอสำหรับกล้องถ่ายรูป ทว่าภายในใจกลับไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสุข เพียงแต่ยอมรับเงื่อนไขแห่งพันธนาการครั้งนี้ ที่ทั้งคู่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป “อดทนหน่อยนะ จบงานคุณก็ไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มแล้ว” สายขิมกระซิบบอกคนตรงหน้าขณะที่เขาก้มลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา โทมัสแสยะยิ้มเมื่อแสงแฟลตสาดใส่รัวๆ พร้อมกับรั้งเจ้าสาวเข้ามาโอบกอดแนบแน่น “อย่าลืมบอกตัวเองล่ะ อย่าอินให้มาก” ดวงตาคมกริบของสายขิมตวัดขึ้นสบสายตาเจ้าบ่าวตรงหน้าเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะยกยิ้มบางอย่างเย็นชาไม่ต่างกัน เสียงปรบมือรอบห้องยังดังไม่ขาดสาย ราวกับโลกทั้งใบชื่นชมในความรักที่ไม่มีอยู่จริง เธอเอียงหน้าเข้าไปใกล้กระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงคมมีด “ไม่อินหรอกค่ะ…แต่ถ้าคุณเผลอเมื่อไร ฉันจะเป็นคนเล่นละครเรื่องนี้ให้เก่งกว่าคุณเอง”

สำหรับเธอเขาคือ ‘พระเอก’ ในชีวิต แต่สำหรับเขาเธอคือ ‘นางร้าย’ ที่ถูกยัดเยียดให้ใช้ชีวิตด้วย เมื่อ ‘นางเอก’ ตัวจริงของเขากลับมาเธอจึงต้องไป “ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?” “เหอะ..เกี่ยวอะไรนะเหรอ? หลีเป็นเมียเฮียนะ เฮียลืมไปแล้วหรือไง” หญิงสาววีนแตกไม่ได้สนใจเลยว่าคนอื่นจะคิดยังไง แถมยังมีใครบางคนยังยกมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปเก็บเป็นที่ระลึกเสียอย่างนั้น “ก็แค่เมีย...ที่ฉันไม่ได้เต็มใจแต่ง” “เฮียเสือ!!!” ภรรยาตีทะเบียนแทบกรี๊ด ก่อนที่จะกวาดตามองผู้หญิงอีกคนที่กำลังออเซาะผัวเธออยู่

หลังจากแต่งงานไปได้สองปี หมิงซีก็ได้ตั้งท้องขึ้นมา เธอตั้งหน้าตั้งตารอด้วยความสุข แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นใบสำคัญการหย่าแทน อุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้น หมิงซีนอนจมกองเลือด เธอขอร้องให้คุณชายฟู่ช่วยเหลือลูกของพวกเขา แต่เธอกลับต้องเห็นเขากอดยอดดวงใจจากไปต่อหน้าต่อตา เธอสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรง จากนั้นค่อยๆ หลับตาลงอย่างเชื่องช้า ต่อมาได้ยินมาว่า คุณชายฟู่ในเมืองเป่ยเฉิงมีชื่อต้องห้ามที่ไม่ให้ใครพูดถึง ในงานแต่ง จู่ๆ คุณชายฟู่ก็เกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา เขาคุกเข่าลงกับพื้น และหันไปมองผู้หญิงใจดำคนหนึ่งด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “พาลูกของฉันมาด้วยแบบนี้ เธออยากจะแต่งงานกับใครงั้นรึ?”

เพราะรักนางจึงทำทุกอย่างให้ได้แต่งกับเขา แม้เขาแสนจะรังเกียจเดียจฉันท์ วันเข้าหอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา นางจึงวางยาปลุกกำหนัดเขา คิดว่าเมื่อเป็นสามีภรรยากันแล้วเขาจะหันมาเหลียวแลนางบ้างแต่เปล่าเลย สถานการณ์ยิ่งแย่ไปกว่าเดิม เมื่อเขาคิดจะรับหญิงที่เขามีใจเข้ามาเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง ข้าอาจจะต้องทบทวนตัวเองจริงๆ แล้ว ว่าทุกอย่างที่ข้าทำไปทั้งหมดนี้เพื่ออะไร

พันธะสัญญาที่คนรักกล่าวไว้ เขาจะอยู่เป็นสามีภรรยากับนางเพียงสามปี หากถึงเวลานางจะต้องคืนอิสรภาพให้เขา ทว่าหัวใจของนางเป็นของเขาตั้งแต่ต้น นางจะหักห้ามใจไม่ให้รักได้อย่างไร

เพราะพี่สาวหนีการแต่งงาน พลอยพิชาจึงต้องจำยอมแต่งงานแทน ทว่าเพื่อนพี่ชายที่เธอแอบรักกลับไม่มีหัวใจเหลือไว้ให้ใคร "พี่ไม่เคยรักพลอย" "ค่ะ" "ถ้าไพลินกลับมา เธอต้องหย่า" "ค่ะ พลอยรู้"

เมื่อความรักพังทลายเพราะการทรยศ นางเอกตายอย่างโดดเดี่ยว…เธอต้องเสียลูก ถูกสามีนอกใจ แต่สวรรค์ให้โอกาสเธอย้อนเวลากลับมา เพื่อแก้ไขอดีต ปกป้องลูก และพิสูจน์ว่าครั้งนี้ เธอจะไม่ยอมเสียทุกอย่างไปอีก