หย่าร้าง

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัว

ชุนเอ๋อร์หย่าขาดจากสามี หอบลูกวัยห้าหนาวมาอยู่หมู่บ้านสาวสองพันปีสุดพิศวง มีความสุขอยู่ได้เพียง 15 ปีเท่านั้น บุตรชายเพียงคนเดียวก็ขอไปฝึกวิชาต่างแดน ทำให้นางต้องเลี้ยงไก่ ปลูกผัก ปักผ้า รอวันเวลาที่บุตรชายสำเร็จวิชากลับมาหานาง ตอนแรกนางคิดว่าบุตรชายทำงานคุ้มกันภัยธรรมดา จนกระทั่งย้อนอดีคไปดูชีวิตในสิบปีที่ผ่านมาของบุตรชาย และตอนนั้นเองที่ทราบทราบสถานะที่แท้จริงของเขา ...ประมุขพรรคมาร!

"ฉันอยากหย่า" คำพูดนี้ไม่ได้ออกมาท่ามกลางการทะเลาะ ไม่ได้มาจากความโกรธ ไม่ได้มีเสียงตะโกนหรือการปะทะอารมณ์ใดๆ มันเบา... แต่ชัดเจน เบากว่าลมหายใจของเธอ แต่หนักกว่าโลกทั้งใบของเขา

เรื่องราวความรักของคนทั้ง ห้าคู่ ห้ารสชาติจะเป็นยังไง ฝากติดตามด้วยค่ะ มีทั้งหมก ห้าเรื่องราว

หญิงสาวนอนนิ่ง น้ำตาไหลด้วยความรู้สึกที่เจ็บไปทั้งใจ ขณะที่ร่างกายปล่อยให้เขาทำอะไรตามความต้องการ ไม่สู้ ไม่ขัดขืนแต่ก็ไม่ตอบสนอง... เขาทำกับหล่อนเหมือนเป็นเศษขยะ เศษคนที่ไร้ค่า ที่จะทำอย่างไรก็ได้ เหมือนกับหัวใจของเขาที่ตายด้าน มีชีวิตแต่ไร้หัวใจ ไม่หลงเหลือให้ใครอีก แม้แต่เรื่องราวแสนอ่อนหวานระหว่างกันเขาก็ทอดทิ้ง หลงลืม เพราะหล่อนเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในชีวิตของเขา เป็นเศษรักสีหวานที่จืดจางมากแล้ว เป็นเสี้ยวหนึ่งที่กำลังเลือนหายไปจากความทรงจำ... แต่ค่ำคืนแสนปวดร้าว เขาได้ฝากฝังหนึ่งชีวิตน้อยๆ ไว้ในร่างกายของหล่อน ก่อนที่จะตัดหญิงสาวออกจากชีวิตอย่างเลือดเย็น...

ตัดใจแล้วหลี่หมิ่นถังคนนี้ย่อมไม่คิดจะหวนคืนถึงเคยรักมากเพียงใด แต่ยาวนานเกือบ4ปีที่ทุ่มเทมันมากเกินไปชีวิตคนเราแสนสั้นนางจะไม่หวนคืนไปจมอยู่ในกองทุกข์และสามีที่เห็นนางเป็นเพียงเงาของสตรีอื่นเด็ดขาด!

ให้นางรอสามปีจึงค่อยมาตบแต่งเมี่ยวหลัวก็รอไม่บิดพลิ้ว ทว่าพอถึงวันแต่งงานไอ้ตัวต่ำช้ากลับมีทั้งลูกทั้งอนุภรรยามายกน้ำชา เมี่ยวหลัวจึงค่อยถ่องแท้ขึ้นมา คนดีกับคนโง่มีเส้นกั้นเพียงเล็กน้อยเท่านนั้น!

มาณวิกาแต่งงานกับอัครพลมา2ปี วันนี้เธอตั้งใจจะบอกข่าวดีกับเขาว่าเธอท้องแล้ว แต่รักแรกของเขากลับมา และเขาก็ขอหย่ากับเธอทันที ที่ผ่านมาคุณไม่เคยรักฉันสักนิดเลยเหรอ ถ้าอย่างงั้นลูกในท้องของฉัน คุณก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก วันที่เธอถูกรถเฉี่ยวเข้าโรงพยาบาล เธอโทรหาเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นรับสาย บอกว่าเขาไม่ว่างกำลังทำอาหารให้เธอกิน วันครบรอบแต่งงาน เขาปล่อยให้เธอนั่งรอเก้ออยู่ในร้านอาหาร ส่วนเขาบินด่วนไปหาคนรักของเขาที่ต่างประเทศ ในเมื่อไม่รักกัน เธอก็ยินดีจะคืนอิสระให้ ปล่อยเขาไป ให้เขาไปอยู่กับคนรักตามที่เขาต้องการ เธอพอแล้ว

ขณะที่เขาเมา ปากก็เอ่ยเรียกชื่อของคนที่หลงรัก เช้าวันถัดมา เขาจำอะไรไม่ได้เลย และพูดกับเธอว่า “ไปพาผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้มาซะ!” “.....” ในที่สุดเวินหนี่ก็ท้อแท้และยื่นคำขอหย่าด้วยเหตุผลที่ว่า ฝ่ายหญิงต้องการมีบุตร แต่สามีไม่มีความสามารถในการมีบุตร จึงทำให้ความสัมพันธ์พังทลายลง! เมื่อเย่หนานโจวผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวทราบข่าว ใบหน้าของเขาก็อึมครึม สั่งให้คนไปจับเวินหนี่มาเพื่อพิสูจน์ตัวเอง คืนหนึ่ง ขณะที่เวินหนี่กลับมาที่บ้านหลังจากเลิกงาน เธอก็ถูกผลักไปที่มุมบันได “ใครอนุญาตให้เธอหย่าโดยไม่ได้รับความยินยอมจากฉัน?” เวินหนี่กล่าวว่า “คุณไม่มีความสามารถเอง แล้วยังไม่ยอมให้ฉันไปหาคนที่มีความสามารถอีกงั้นเหรอ?” คืนนั้นเย่หนานโจวต้องการทำให้เธอรู้ว่าแท้จริงแล้วเขามีความสามารถหรือไม่ แต่เวินหนี่หยิบรายงานผลตรวจการตั้งครรภ์ออกมาจากกระเป๋า เย่หนานโจวโกรธมาก “เด็กคนนี้เป็นลูกของใคร?” เขาตามหาพ่อของเด็กไปทั่ว และสาบานว่าจะฆ่าไอ้สารเลวนี่ให้ได้! แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้วกลับเป็นตัวเขาเสียเอง…

กว่าจะรู้ตัวว่ารักก็เมื่อสาย สุดท้ายจึงได้รู้ว่า... สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย คือการอยู่อย่างเดียวดายใน "โลกที่ไม่มีเธอ" ****************************************** คำโปรย “สามีที่ดีงั้นเหรอ?” คนใจร้ายทวนคำด้วยสีหน้าเหยียดหยัน ดวงตาคมจัดที่เธอเคยหลงใหลมาตลอดกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของคนที่กำลังเรียกร้องสิทธิ์ในฐานะภรรยาที่เขาไม่ต้องการอย่างเลือดเย็น จนคนถูกมองใจหาย รู้สึกหนาวยะเยือกในอก “ใช่ค่ะ เป็นสามีที่ดี พี่ทำเป็นไหม” คนถูกถามแค่นยิ้มเหี้ยม พลางใช้ลิ้นเดาะกระพุ้งแก้มตัวเองแบบกวนๆ “ก็คงทำเป็นมั้ง ถ้าเมียของฉันเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ” หญิงสาวหน้าเสีย ความขมขื่นแล่นขึ้นมาจุกที่คอหอย “เสียใจด้วยนะ ที่มันใช่ ไม่ว่าพี่จะคิดยังไง แต่ปูนก็เป็นเมียพี่...” “หึ ก็แค่เมียในนามไหม แต่เอาเถอะ ในเมื่อร่านอยากเป็นเมียฉันนัก ก็ทำหน้าที่ของเธอซะปูน ต่อไปนี้ฉันจะเอาเธอเป็นเมียให้หนำใจ เอา...จนเธอต้องร้องขอชีวิต!”