กล้าหาญ

เสี่ยวจิ่วนักฆ่าระดับเพชร เธอมักจะฝันเรื่องเดิมซ้ำๆ จนวันที่เธอทะลุมิติไปอยู่ในยุคโบราณ จึงได้รู้ว่ามันเป็นเรื่องของเธอเมื่อภพก่อน

"เรียกพี่สิครับ ไม่เรียกจูบนะ!" "ฟางไม่กล้าเรียกหรอกค่ะ" "ทำไม พี่อนุญาต ไม่เรียก..จูบจริงๆนะ"

อัจฉริยะทางการแพทย์ยุคปัจจุบันเดินทางข้ามผ่านเวลากลายมาเป็นพระชายาอ๋องผู้ถูกทอดทิ้ง แม้แต่ลูกชายของตนยังถูกเรียกว่าลูกนอกสมรส! จ้าวสงครามที่สองขาพิการรังเกียจนางเยี่ยงมด แม้แต่การอยู่การกินของนางก็แสนระกำลำบาก! ดีที่นางมีมืออันวิเศษของหมออัจฉริยะ และพรแห่งห้วงเวลาอยู่ ถูกคนรับใช้ดูหมิ่น ก็ทำให้ตาบอดเสียเลย! พวกนางรับใช้ แม่นมรังแก ก็ตัดเส้นเอ็นข้อมือเสียให้! สามีขี้เผด็จการ ก็แขวนเขาไว้บนต้นไม้ซะสิ! หลิงอวี๋ถลกแขนเสื้อขึ้น ทำเสียจนตำหนักอ๋องอี้วุ่นวาย! อาศัยมือวิเศษคู่นั้นที่ช่วยชีวิตท่านเสนาบดี ช่วยชีวิตไทเฮา... ! ชนะใจชายหนุ่มผู้มากยศมั่งคั่งทั้งหลาย ในที่สุด นางก็ถูกสามีจ้าวสงครามต้อนจนมุมเสียได้ “ขโมยทั้งร่างกายทั้งหัวใจข้า ยังคิดที่จะหนีไปให้ไร้ร่องรอยอีกรึ?”

“ขอโทษนะป้า ฉันได้ยินป้าพูดถึงเถาวัลย์...เถาวัลย์อะไรเหรอ??” “อ๋อ เถาวัลย์รัญจวนน่ะค่ะ” ป้าพะยอมหันมองรอบกายเหมือนกลัวจะมีใครได้ยินเข้า เหมือนเรื่องที่แกกำลังจะพูด เป็นสิ่งต้องห้าม “มันเป็นของหายากค่ะคุณม่าน มีแค่ในหุบเขารัญจวนกลางป่าลึก ผลของมันมีฤทธิ์เดชช่วยให้เครื่องเพศสตรีเปล่งปลั่งเหมือนสาวบริสุทธิ์ ถ้าสตรีคนใดได้ใช้เถาวัลย์รัญจวนสักครั้ง เครื่องเพศจะฟิตเปรี๊ยะไปเป็นสิบปี หากชายใดได้เสพสังวาสด้วยก็จะติดอกติดใจ ไม่มีทางลืมรสลืมกลิ่นได้เลย”

หลังจากที่ฟ้าผ่าใส่ร่างบางในวันนั้นทำให้เด็กสาวน่ารักอย่างแก้วชีวิตเปลี่ยน​ รวมทั้งหนูนาเพื่อนสนิทด้วย

ครอบครัวของพวกเขา ถูกสังหารในคืนเดียวอย่างโหดเหี้ยม เด็กน้อยผู้รอดชีวิตทั้งห้าคน เมื่อมีหัวหน้าที่เข้มแข็งอย่างซิ่วอิง ก็ไม่หวาดกลัวต่อโชคชะตาที่โหดร้าย เด็กน้อยแค่9ขวบแล้วอย่างไร พวกข้าก็มีความสามารถ

เมื่อโชคชะตานำพาให้ "ภาคิน" และ "พิมพ์ดาว" บังเอิญพบกัน จากคนแปลกหน้ากลายเป็นเพื่อนสนิท ความผูกพันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นความรัก แต่เมื่อทั้งคู่ตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน กลับพบกับความจริงที่ทำให้พิมพ์ดาวต้องหนีจากภาคินไป “น้องสาวนายคือคนที่ชั้นเกลียดที่สุด ชั้นไม่มีวันลืมสิ่งที่น้องสาวนายทำไว้กับพี่ชายชั้นหรอก!”

พระเอกเป็นทหารเขียว(กองทัพบก)นางเอกเป็นทหารชุดดำ(ทหารพราน) ทั้งคู่รู้จักกันแต่ไม่ได้สนิท มีเหตุให้ทุั้งคู่ต้องมาแต่งงานกัน ซึ่งต่างฝ่ายต่างไม่ได้รักกันแต่ต้องแต่งตามขนบธรรมเนียมเพราะได้ทำผิดต่อกัน แรก ๆ ไม่หวาน ไม่รัก อึดอัด แต่พอเริ่มจะรู้สึกดี ดันมีมือที่สามมาในคราบแฟนเก่า หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายทำให้มีอุปสรรคต่าง ๆ เข้ามา ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเหลือเพียงความรักที่เจ็บปวด

แม่ทัพหนุ่มหนิงเฟยอวี้ถึงคราวต้องแต่งภรรยา สะใภ้ที่ท่านแม่ของเขาเลือกมานั้นเห็นว่าเป็นสตรีที่เหมาะสมจะเป็นภรรยาและมารดาที่ดีในอนาคต เป็นคุณหนูในห้องหอผู้เพียบพร้อม แต่ไฉนเมื่อแต่งไป (แค่คืนเข้าหอก็รู้) แล้วกับรู้สึกว่าคำว่าเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นช่างห่างไกลจากนางยิ่งนัก ที่เหมาะกับนางควรจะเป็นซุกซนทะเล้นซะมากกว่า คำว่าเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นช่างห่างไกลนัก แต่ความขี้อ่อนขี้ประจบกับทำได้ดีทีเดียว

ทั่วทั้งแคว้นอ้ายคงมีเพียงบุรุษเช่นหัวหน้ากลุ่มต้าหยางเท่านั้นที่ยอมแต่งเข้าบ้านภรรยา เพราะนั่นมันเท่ากับว่าเขายอมอยู่ใต้บารมีของภรรยา และยอมให้ภรรยาเป็นใหญ่ ทว่าบุรุษที่อกหักมาสิบครั้งอย่างเขา ไม่อยากจะอกหักเป็นครั้งที่สิบเอ็ดแล้วนี่นา อีกทั้งคุณหนูใหญ่กู้หลินฟางเองก็ใจตรงกัน เรื่องธรรมเนียมอะไรนั่นก็ช่างมันเถิด เทียนจื่อซานแทบจะถูกเรียกว่าเป็นบุรุษอาภัพในรัก ด้วยเพราะเวลาไปเกี้ยวสตรีบ้านไหน จุดจบก็หนีไม่พ้นการถูกปฏิเสธ จนกระทั่งเขาได้มาเจอกับกู้หลินฟาง ไม่แน่ใจว่าเป็นเมตตาจากท่านเทพบนสวรรค์ หรือเทพมารต้องการให้เขาทำลายสถิติอกหักอีกครั้งกันแน่ แต่เขา... เทียนจื่อซานไม่ขอยอมแพ้ และจะเกี้ยวคุณหนูใหญ่กู้หลินฟางอีกสักครั้ง