เจ้าเสน่ห์

หวังกุ้ยหลัน หมอสาวล้ำทันสมัยถูกแม่บังคับให้เรียนแพทย์แผนจีนโบราณ แล้ววันหนึ่งเธอก็พบตำรายาโบราณที่ทำให้ทะลุมิติย้อนเวลากลับไปเป็นหมอเทวดา เธอต้องรับมือกับโรคประหลาด แถมยังเจอบุรุษตามตื้อไม่เลิก !

ผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้เป็นผู้ชายของใคร แล้วอย่างคุณแพร ก็ไม่ใช่สเปกผมด้วย ดี ต่อไปนี้ ก็อย่ามายุ่งกับฉัน ชายหนุ่มที่พูดเพื่อตัดปัญหา แล้วอยากจะหยุมหัวตัวเอง ไอ้ต้นไม้ ปากดี แล้วมานั่งซึม เหมือนหมา ทีนี้จะไปง้อ คุณแพร ยังไง

หลินมู่อิงมีโอกาสกลับไปเกิดใหม่ใน ปี1976 เพื่อแก้ไขชีวิตในอดีตของเธอ เพื่อช่วยชีวิตสามีที่ป่วยตายตั้งแต่ยังหนุ่มการกลับมาครั้งนี้ของเธอ ทันทีที่เกิดใหม่หลินมู่อิงได้ตัดสัมพันธ์กับครอบครัว ในชาตินี้เธอเกิดมาพร้อมกับมิติวิเศษหรือที่เรียกกันว่าพื้นที่หลิงฉวนที่มีบ่อน้ำพุจิตวิญญาณขนาดใหญ่ หลังจากได้กลับมาเกิดใหม่ในชีวิตนี้ หลินมู่อิงตั้งใจว่าจะต้องตามจีบสามีของเธอให้ได้และจับเขาเอาไว้ให้มั่น ในชาติที่แล้วเธอและเขาแต่งงานกันได้เพียงสามปี สามีก็มาด่วนจากไปทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวพร้อมกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่รักและครอบครัวเพียงคนเดียวที่มีอยู่ หลังจากผ่านพ้นความเสียใจเธอได้มุ่งมั่นเรียนแพทย์อย่างหนักเพื่อรักษาผู้คนจนในวันสุดท้ายของชีวิต หลินมู่อิงไม่เคยคิดว่าเธอจะได้มีโอกาสมาเกิดใหม่อีกครั้ง ในเมื่อพระเจ้าอวยพรให้เธอและให้โอกาสเธอได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง ก่อนที่เรื่องเลวร้ายจะเกิดขึ้น หลินมู่อิงตั้งใจเอาไว้ว่าเธอจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตสามีของเธอเอาไว้และจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า การเกิดใหม่ครั้งนี้ของหลินมู่อิงกับภารกิจหลักไล่ตามสามีได้เริ่มขึ้นในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง

“ถ้ากูหลุดเข้าไปในนิยายเกย์ของยัยฝน มีหวังชักตายแน่!” ภีม เด็กหนุ่มมัธยมปลายผู้จริงจังกับชีวิต เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างมุ่งมั่น แต่ดันมีเพื่อนสนิทเป็นสาววายตัวแม่ที่วันไหนไม่ได้พูดถึงโอเมก้ากับอัลฟ่าคือวันนั้นโลกคงหยุดหมุน วันหนึ่ง หลังเรียนพิเศษ ฝนปวดท้องจนฝากนิยายวายเล่มโปรดไว้กับเขาโดยไม่ทันได้คิด... และแน่นอน ความซวยก็บังเกิด คืนเดียวกัน ภีมดันหลุดเข้าไปอยู่ในโลกนิยายวายที่ฝนคลั่งรัก! ไม่พอ—เขายังกลายเป็น "วิคเตอร์ เฮด" ตัวประกอบอัลฟ่าที่มีชะตากรรมต้องตายอย่างอนาถในตอนต้นเรื่อง ...ศัตรูหัวใจของพระเอกผู้คลั่งรัก! มีแมวดำพูดได้มาคอยชี้โพรง มีระบบนิยายสุดกาว และเนื้อเรื่องที่ควรจะดำเนินไปตามบทกลับค่อยๆ วนเบี้ยว เพราะ “ธีโอ ล็อกวู้ด” พระเอกผู้เย็นชา กลับจ้องเขาเขม็งเหมือนจะกินหัว ไม่สิ... จะกินอย่างอื่นมากกว่า!? เมื่อภีมต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดในโลกที่ทุกคนหล่อ รวย กล้ามแน่น และคลั่งรักกันเป็นว่าเล่น ภารกิจไม่ตายซ้ำรอบสองจะยังพอไหวอยู่มั้ย ถ้าหัวใจเขากำลังจะพังเพราะ...พระเอกนิยายนั่น!?

เจ้าจอมลูกพี่ผู้เก่งไปเสียทุกอย่างแห่งไร่หมาเมิน ต้องตายด้วยลูกปืนของแก๊งค์ค้ายาเสพติด วิญญาณไม่ไปโลกแห่งความตายกลับมาเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกกดขี่ยิ่งกว่าทาส ‘หึ จะให้เจ้าจอมยอมคนชั่วฝันไปเถอะ'

ชีวิตข้าแล้วที่จริงมิได้ต้องการสิ่งใด นอกเสียจากการได้เคียงคู่กับท่าน ข้ากลัวว่าหากหลับตาลงอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดของข้ากับท่านจะกลายเป็นเพียงความฝันที่จะเลือนหายไปเช่นเดียวกับหมอกควัน เธอหลันซู่ถงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เห็นว่าเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตคือการหาเงิน กับถูกฟ้าผ่าจนทำให้ฟื้นขึ้นมาร่างของหลิวซู่ซู่ซึ่งมีหน้าตาเหมือนนางทุกประการในโลกต่างมิติ แถมพ่วงมาด้วยตำแหน่งฮูหยินน้อยของสกุลฉู่อีกต่างหาก ยังไงซะเธอก็ต้องหาทางอยู่ในมิตินี้ให้ได้ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน หากแต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ยากที่สุดในการอยู่ในมิตินี้ให้ได้จะไม่ใช่แค่การปรับตัวเสียแล้ว แต่ปัญหาใหญ่สุดกับเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางอย่าง ฉู่ฉางซาน บุรุษหน้านิ่งที่ไม่ชอบความวุ่นวายเป็นที่สุด

นางคือเด็กกำพร้า หญิงสาวจากยุคปัจจุบัน ชีวิตของนางเหมือนตกอยู่ในขุมนรกดีๆ นี่เอง เพราะอุบัติเหตุทำให้นางได้ไปเกิดใหม่ในฐานะ "จ้าวเหมยฮวา" บุตรีของแม่ทัพ เพราะเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก นางจึงหวงแหนความสุขในชาติใหม่ยิ่งนัก ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่ไร้ความกล้าแม้แต่จะปลิดชีพตนเอง เกิดใหม่คราวนี้นางจะไม่ยอมให้ใครมากดขี่หรือทำร้ายนางกับครอบครัวที่รักเป็นอันขาด สำหรับนางแล้ว 'สิ่งที่น่ากลัวหาใช่เส้นทางที่เลือก ทว่าเป็นจิตใจที่ยอมแพ้ตั้งแต่แรกเริ่มต่างหากที่น่ากลัว'

เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมา เหมยหลิงก็มั่นใจในทันทีว่า... นี่ไม่ใช่บ้านของเธอแน่ เพดานไม้เก่า กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ และเสียงสาวใช้ข้างนอกที่พูดจาแปลกหู ล้วนยืนยันสิ่งเดียวกัน — เธอหลุดเข้ามาอยู่ในโลกนิยายที่เพิ่งอ่านก่อนนอนเมื่อคืน! “อย่าบอกนะว่า...นี่มัน ‘ชะตาสาวใช้ในจวนอ๋อง’?” เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะหน้าซีดเผือดขึ้นทันที เพราะจำได้ดีว่าตัวละครชื่อเหมยหลิงในเรื่องนี้ — สาวใช้คนงามที่บังเอิญล่วงรู้ความลับของเจ้านาย — ถูกโบยจนตายอย่างอนาถในตอนที่สาม “ไม่เอานะ...อีกแค่สองตอนเองก็จะถึงฉากนั้นแล้ว!” เธอกุมขมับ ถอนหายใจยาว “เฮ้อ...ใครจะยอมตายกันล่ะ” ไหน ๆ ก็ต้องติดอยู่ในเรื่องนี้แล้ว เหมยหลิงจึงนั่งทบทวนเนื้อเรื่องทั้งหมดที่จำได้ พลางคิดหาทางเอาตัวรอดให้เร็วที่สุด ก่อนที่โชคชะตาในนิยายจะตามมาทัน

"นายเคยรักฉันบ้างมั้ยเรซ" "รัก? พูดอะไรของเธอ" "ก็..." "คิดว่าที่ฉันอยู่กับเธอเพราะรักงั้นเหรอ" ฉันนิ่งเงียบ พอเดาได้จากน้ำเสียงว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย ไม่เลยสักนิด "เธอก็รู้ว่ามันไม่ใช่" "ใช่... ฉันรู้ แค่อยากถามให้แน่ใจเท่านั้น" ราวกับว่าฉันต้องการเรียกร้องบางสิ่งจากเรซ แต่ขณะเดียวกันฉันก็อยากให้ทุกอย่างหายไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อันไป๋เล่อหญิงงามผู้เคยเป็นอนุตัวร้ายคนโปรดของคุณชายรองเผยกู้หยาง เมื่อถูกขับออกตระกูลเผย นางไม่ร่ำร้อง ไม่แต่งงานใหม่ กลับขอทำสวน ปลูกผัก ทำขนมขายเลี้ยงชีพ น่าขันยิ่งนัก ผู้ใดไม่รู้ว่าอันไป๋เล่อเคยชินกับความหรูหรา นางจะทนอยู่ท่ามกลางแดดลม โคลนตม และกลิ่นปุ๋ยได้สักกี่วัน? ใครต่อใครล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "นางแค่เรียกร้องความสนใจ สร้างภาพให้ดูน่าสงสาร เพื่อเพิ่มราคาตัวเองเท่านั้นล่ะ!" “สุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งบิดา... แต่งกับคหบดีสูงวัยสักคน แล้วใช้เรือนร่างเสวยสุขอย่างเคย จะไปไหนพ้น!” ใครจะเชื่อว่าสตรีผิวบางมือขาวจะมีวันยินดีปลูกผักแทนวาดรูป ชำระดินแทนร่ายรำ ใครจะเชื่อว่า... "อนุตัวร้าย" ที่เคยก่อเรื่องในจวน จะกลายเป็นหญิงชาวสวนในแปลงผักได้จริง? แต่แน่นอนผู้คนเหล่านั้นก็แค่ “เฝ้ารอ” วันที่นางจะล้มเหลว เพื่อจะได้หัวเราะสะใจยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...