ทวงคืน

ปีที่ยี่สิบสองแห่งการครองราชย์ของฮ่องเต้หมิงคัง ลมหนาวของเดือนหนึ่ง ช่างหนาวเหน็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ หญิงสาวร่างกายผ่ายผอม เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ริมฝีปากแห้งผากราวกับพื้นดินที่แตกระแหง ขาดน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจ ดวงตาบวมช้ำปิดสนิท จนไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองโลกภายนอกได้“ไปกันเถอะ” ร่างดำทมิฬ ทว่ากลับดูสง่างาม ยากนักที่จะละสายตาให้มองไปทางอื่นได้“ไม่ ข้ายังไม่อยากตาย” หลี่เจียวกำลังยืนมองร่างอันไร้วิญญาณ หากเมื่อพินิจมองแล้วเป็นต้องตกใจ เพราะนั่นคือนาง“เจ้าจักฝืนไปไย ในเมื่อทุกอย่างเป็นเจ้าที่โง่งม เลือกทางเดินผิดด้วยตนเอง” คำพูดที่ถากถางไปถึงขั้วหัวใจ แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน“เพราะข้าโง่งม ปล่อยให้ความรักบังตา จนมองไม่เห็นความจริง ว่าแท้จริงแล้วผู้ใดที่รักและหวังดีกับข้า ได้โปรด...เช่นนี้หาได้ยุติธรรมสำหรับข้าไม่” ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงทำเพียงแค่หันไปมองบุคคลลึกลับผู้นั้น ทั้งที่ไม่ได้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา ทว่ากลับรับรู้ได้ว่ากำลังสนทนา เพื่อต่อดวงชะตาให้กับตนเองอยู่“ยามมีอยู่ไม่เห็นค่า ยามจากมาเหตุใดถึงอาวรณ์เพียงนี้เล่า” น้ำเสียงเย้ยหยันแกมประชดประชัน น่าแปลกทั้งที่ไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้

หลังจากการทักทายอย่างดุเดือดจบลง และการสนทนาในครั้งนี้ หลี่เจียวก็ตั้งใจเปิดศึกให้คนเหล่านั้นได้รู้ว่า ตนจะไม่มีวันยอมเหมือนที่ผ่านมาเป็นอันขาดในเมื่อนางกลับถึงเรือนหลังใหญ่ที่เคยเป็นที่พำนักของตนและมารดา บัดนี้ถูกคนบ้านรองยึดครองไปเสียแล้ว ยังดีที่มารดาเลี้ยงยังคงรักษาหน้าตาอันดีงามของตนเองเอาไว้ สั่งให้คนงานจัดเตรียมเรือนทางฝั่งตะวันออกที่มีสวนดอกไม้งดงามเอาไว้ให้ และนางเองก็ชอบเรือนหลังนี้อยู่ไม่น้อยเพราะทั้งเงียบสงบและหลีกหนีความวุ่นวายหลี่เจียวในชาติก่อน ถูกเนรเทศออกนอกจวนไปยังบ้านเกิดของบิดาตั้งแต่ยังเล็ก โชคดีที่มารดาเป็นสตรีที่ผ่านการเลี้ยงดูเฉกเช่นคุณหนูชนชั้นสูง ไม่ว่าจะเป็นความสามารถทางด้านใดที่สตรีพึงมี นางต่างได้ร่ำเรียนจากมารดามาจนหมดสิ้น ทว่าในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องแสดงความสามารถเหล่านั้นออกมา ปล่อยให้พวกเขาเข้าใจว่านางเป็นเพียงสตรีบ้านนอกที่เพิ่งเข้ามาในเมืองหลวงดีกว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งจากนั้นไม่นาน สาวใช้ในเรือนใหญ่ก็ส่งเสื้อผ้าสำเร็จรูปเนื้อผ้าชั้นดีมาให้นาง ช่วงนี้อากาศหนาวมากจึงไม่คิดปฏิเสธ สิ่งที่ควรจะเป็นของตนมาตั้งแต่ต้นก็ควรที่จะรั

หลังจากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็กระแอม เพื่อเรียกสติลูกชายคนโตกลับมา ภายในห้องมีเพียงสาวใช้คนสนิทถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ที่ไว้ใจได้คนหนึ่ง“เจียวเจียว บิดารู้ว่าทำผิดต่อเจ้าเอาไว้มากมาย แต่ถึงแม้ว่าจะย้ายไปอยู่บ้านเดิมยังพื้นที่ห่างไกล เจ้าและมารดาก็คงจะไม่ได้รับความลำบากเท่าใดกระมัง” ท่านราชครูกว่าที่จะมีวันนี้ได้ ต้องยอมรับว่า ได้รับความช่วยเหลือจากทางฝั่งฮูหยินใหญ่ผู้ล่วงลับ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาไม่น้อย หากว่าเขาไม่เห็นกับตา ก็คงไม่เชื่อว่าภรรยาจะทำตัวเป็นดอกซิ่งโผล่นอกกำแพงเช่นนี้ได้แม้ว่าจะเนรเทศฮูหยินใหญ่และบุตรสาวคนโตไปยังบ้านเกิด ทว่าที่นั่นไม่ได้ลำบากมากมายเท่าใดนัก บ้านเดิมมีบ่าวไพร่ที่ทำงานดูแลรักษาบ้าน นอกจากนั้นยังมีที่นาไว้สำหรับให้เช่าและค้าขาย เงินค่าเช่ารายเดือนรายปีนั้นจำนวนไม่น้อยความโชคดีของท่านราชครูในตอนนั้น คือฮูหยินรองซึ่งได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ แต่งเข้าจวนมาเพียงหนึ่งเดือนนางถึงกับตั้งครรภ์ในทันทีในตอนนั้นหลี่เจียวยังอยู่ในครรภ์ของมารดาได้ราว ๆ 4-5 เดือนเห็นจะได้ หากโยนตำแหน่งหน้าที่ทิ้งไป เขาก็เป็นเพียงบุรุษผู้หนึ่ง ที่ยังมีความต้องการอยู่ ภรรยาตั้งครรภ์ไม่สา

หลี่ถิง บุตรสาวคนรองของราชครูหลี่ ผู้ซึ่งคนในเมืองหลวงต่างขนานนามนางว่าเป็นหญิงงามล่มเมือง ทั่วทั้งเมืองหลวงนี้มิมีสตรีใดเทียบได้ น้อยครั้งมากที่คุณหนูผู้นี้จะย่างเท้าออกนอกจวน ถือตัวเป็นแบบอย่างสตรีสูงศักดิ์ที่มีความประพฤติตนเรียบร้อยบัดนี้ความอดทนทั้งหมดของนางได้ขาดลงไปแล้ว ด้วยน้ำมือของพี่สาวต่างมารดาที่เพิ่งได้พบหน้ากันเพียงไม่นาน ในความทรงจำของนางเมื่อครั้งยังเยาว์นั้น หลี่เจียวเป็นผู้ที่หยิ่งผยองในตนเอง ด้วยว่านางเกิดมาเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนราชครู ได้รับความรักจากบิดาและท่านย่าเป็นอย่างดีแต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อมารดาไม่รักดี ประพฤติตัวไม่เหมาะสม ลอบทำความผิดที่ยากจะให้อภัย ไม่ถูกขังที่เดียวกับสุกร แล้วแห่รอบเมืองหลวงก็นับว่าท่านพ่อนั้นเมตตามากแล้วเมื่อไม่ต้องทนปั้นหน้าเป็นบุตรสาวผู้กตัญญูต่อบิดา ไม่ต้องนอบน้อมต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า โทสะที่อดกลั้นมาก็ถูกปลดปล่อยออกราวเขื่อนแตก ข้าวของเครื่องใช้บนโต๊ะแตกกระจายไม่มีชิ้นดี แต่ถึงกระนั้นไฟโทสะก็มิได้ลดลงเลยแม้เพียงน้อย กลับยิ่งสุมไฟในใจให้ลุกโชนขึ้นอย่างแรงกล้าสาวใช้น้อยใหญ่มิมีผู้ใดกล้าเอ่ยปาก กระทั่งถอนหายใจยังต้อง กลั้นเอาไว้ ด้

เหมันตฤดูปีนี้ช่างหนาวเหน็บจนถึงขั้วหัวใจ คนที่อยู่แดนไกลกำลังเร่งรุดเดินทางมาตามพระราชโองการของเจ้าแผ่นดิน นานมากแล้วที่มิได้พบหน้านาง เพราะต้องฝึกฝนร่างกายอยู่แต่ในค่ายทหาร กว่าที่จะรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น นางก็มิได้อยู่ที่เมืองหลวงอีกต่อไปเดิมทีองค์จักรพรรดิมิทรงเห็นด้วยกับการจัดการหมั้นหมายในครั้งนี้ เหล่าสาวงามจากจวนสูงศักดิ์ต่างลงนามเพื่อหมายจะเกี่ยวดอง ทว่าเขากลับใช้ข้ออ้างในการปราบโจรทางแดนเหนืออยู่นานหลายปี ยื้ออยู่นานจนอายุย่างสิบเก้าปีจนกระทั่งเสวียนกุ้ยเฟยต้องออกหน้า พูดเรื่องหมั้นหมายเมื่อครั้งยังเยาว์เอง เนื่องจากหมอหลวงซูเป็นคนช่วยชีวิตเขาและมารดาเอาไว้ หนึ่งคนสองชีวิตจึงรอดมาได้ แม้จะรู้ว่าผิดธรรมเนียม แต่การช่วยชีวิตคนนั้นสำคัญกว่าฮ่องเต้จึงคิดจะผูกมัดหมอหลวง ด้วยการเอาเรื่องหมั้นหมายในครั้งนั้นมาเป็นข้ออ้าง เพื่อแลกกับเรื่องที่มิสมควรนี้ถูกแพร่งพรายออกไป ครั้นจะสังหารก็นึกเสียดายความรู้ความสามารถที่หาผู้ใดเทียบมิได้ จึงทำได้เพียงขังเขาเอาไว้ข้างกายในวังแต่เพราะฐานะของนางในตอนนี้ เรียกได้ว่าไม่เป็นที่ยอมรับ อย่าว่าแต่ตนที่เป็นถึงองค์ชายแปด ซ้ำยังเป็นแม่ทัพใหญ่ผ