All

ไอรินผู้หญิงที่ถูกสิงขรจับมาผิดตัว แต่ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองจับมาผิดคนเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป นั่นเพราะอะไร.. _______________ "ฉันจะท้องได้ยังไงในเมื่อคุณเป็นหมัน?" "เรื่องนี้เราค่อยคุยกันสองคนได้ไหม" สิงขรกระซิบพูดกับเธอแต่คนอื่นที่อยู่ในห้องก็พอได้ยิน "ฉันไม่ได้ท้องใช่ไหม?" "ผมว่าจะพาคุณไปตรวจวันนี้แหละ แต่ก็เกิดเรื่องก่อน" "แล้วเรื่องที่คุณบอกว่าเป็นหมันล่ะ" จบคำถามของไอรินสายตาสิงขรปรายมองดูคนที่อยู่ในห้องทีละคน ถ้าไม่บอกความจริงเธอก็คงจะถามอยู่แบบนี้ "ผมโกหก" "โกหกว่าตัวเองเป็นหมันเนี่ยนะ?" "มันใช่เรื่องต้องมาพูดตอนนี้ไหมครับ" สิงขรกระซิบพูดกับเธออีกครั้ง เพราะผู้ชายด้วยกันเดาออกว่าคำนี้จะพูดกันตอนไหน เดี๋ยวไอ้ขุนรามมันก็จะเอามาล้ออีก "แล้วทำไมต้องโกหกด้วย" "ถ้าไม่โกหกคุณก็สกัดดาวรุ่งน่ะสิ"

ฟางเมี่ยว : นางเคยได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่แสนจะร้ายกาจ ติดสุรา ติดการพนัน หลงผิดจนตัวตาย หลี่เยี่ยนเฉิน : เขาคือบุรุษที่รักนางที่สุด ยอมทุกอย่าง แต่ฟางเมี่ยวกลับใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อไปหาบุรุษอีกผู้หนึ่ง เย่จิ้นหยาง : เขาคือท่านอ๋องรูปงาม เก่งการรบ ฟางเมี่ยวหลงรักเขาจนหมดใจ แต่ใจเขาไม่เคยมีนาง จางเสวี่ยฮุ่ย : สตรีที่เย่จิ้นหยางรักพียงคนเดียวเท่านั้น ชาติแล้วนางหลงผิด รักบุรุษที่ไม่เคยมีใจให้นาง จนสุดท้ายนางต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถ แต่สวรรค์กลับเมตตาให้นางได้ใช้ชีวิตใหม่อีกครา ชาตินี้นางจะไม่ยอมเดินซ้ำรอยเดิมอีก นางจะต้องมีชีวิตที่ดี และมีชีวิตเพื่อบุรุษที่นางเคยผลักไส แต่ทว่าเขากลับไม่ใส่ใจนางทั้งที่เคยรักนางอย่างลึกซึ้ง ปฏิบัติการณ์เกี้ยวท่านรองแม่ทัพมาเป็นสามีจึงเริ่มต้นขึ้น

“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ” อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย “งั้นข้าจะรอ… ” “ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป” ซูเจียวรีบกล่าว… ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทัน ซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา… และตอนที่นางขยับกายลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า จู่ๆ ร่างสูงใหญ่กำยำก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าที่ซุ่มดูอยู่ข้างหลัง “อ๊ะ… ” ซูเจียวสะดุ้งเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว… ครั้นเมื่อเหลียวกลับมามอง นางก็ต้องตกใจเมื่อแทบช็อกเมื่อพบว่าชายที่กำลังจับลำเอ็นยาวใหญ่แทงเข้าใส่รูสวาทของนางอย่างแรงนั้นคือลี่ถังพ่อสามี “ท่านพ่อ… อ๊ะ… อ๊ายยยยย… ” ซูเจียวสะดุ้ง นางร้องอุทาน ก่อนที่เสียงตกใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงของความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เมื่อลี่ถังเอามือรวบสะโพกของนางแล้วโก่งเอวแทงลำเอ็นรัวเข้าใส่เป็นจังหวะ “อ๊ายยย… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ซูเจียวเพิ่งอารมณ์ค้างมาจากสามีของนาง… ร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

ชมพูแพร สาวน้อยน่ารักที่ดันไปมี one night stand กับคนไม่รู้จักที่ผับเพราะความเมา แต่แล้วก็มารู้ทีหลังว่าเขาคนนั้นเป็นหมอหนุ่มสุดเนื้อหอมลูกชายเจ้าของโรงพยาบาล พ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของผับในคืนที่เกิดเรื่อง ที่สำคัญคือดูเหมือนทุกอย่างมันจะบังเอิญมากเกินไป เพราะเธอกับเขาดันอยู่คอนโดห้องตรงข้ามกัน.....

นางมิอาจลงสู่ปรโลก ทว่ากลับตื่นขึ้นในร่างหญิงสาวที่มีชื่อแซ่และใบหน้าคล้ายกับตนไม่ผิดเพี้ยน ต่างกันที่หญิงสาวคนนี้ช่างร่างกายอ่อนแอไร้กำลังยิ่ง ในเมื่อปรโลกขับส่ง นางจะขอฝืนชีวิตลิขิตชะตาใหม่อีกครั้ง

"ถ้าทำตัวเป็นเด็กดี ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้มันยุ่มย่ามกับเธออีก เธอจะมีฉันเป็นผัวแค่คนเดียว" "เอาอะไรมามั่นใจว่ามินจะอยากเป็นของพี่คนเดียว บางที...คนที่มินไม่อยากจะยุ่งด้วยมากที่สุดอาจเป็นพี่ก็ได้" ⚠️spoiler⚠️ มีเนื้อหาอ่อนไหว / มีภาพประกอบ 18-20+ / เนื้อหาแนวยันเดเระ / อาจมีเนื้อหาที่ทำให้อึดอัดใจ / ความสัมพันธ์แบบ 3P / มีการร่วมรักแบบไม่เต็มใจ / มีการบูลลี่ / มีถ้อยคำหยาบคาย / มีฉากร่วมเพศแบบสามคน

ในวันเรียนจบรัศมี มายา พลาดท่าเสียตัวให้คนรักของเพื่อน นั่นเป็นตราบาป เธอรู้สึกผิดมาตลอด เธอลักลอบมีสัมพันธ์กับคนรักของเพื่อน เธอกลายเป็นคนชั่ว เป็นผู้หญิงทุเรศ ใครบ้างจะเห็นใจ ไม่หรอก ไม่มีใครเห็นใจเห็นค่าคนที่แย่งของคนอื่น แม้จะบอกว่าถูกเขาข่มขู่มันก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ เขาคนนั้นเล่นกับเธอจนเบื่อหน่ายแล้วก็เขี่ยเธอทิ้งเมื่อเจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่า เขาโยนเงินมาหนึ่งก้อนพร้อมกับคำพูดว่า 'ไปเอามารหัวขนนี่ออกซะ พี่ไม่ต้องการและพี่คิดว่าเบลล์ก็คงไม่ต้องการ' . . ไลน์ ไลน์! แจ้งเตือนดังขณะที่ฉันกำลังเก็บของล้าง มิ้มที่ส่งวีดีโอ พี่กองทัพยิ้มและสวมกอดมิ้มด้วยความดีใจหลังจากที่เขารู้ว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน แตกต่างกับวันนั้นที่เขารู้ว่าฉันท้อง ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้ม ซ้ำยังยื่นเช็คให้บอกว่าเอาไปจัดการกับเด็กในท้อง

จุดจบของ ฟางซิน คือความตาย เพราะนางเป็นนางร้ายในนิยายของเรื่องนี้ แต่ … จุดจบของนางร้ายคนนี้จะเปลี่ยนไป เพราะเธอที่เป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ทะลุเข้ามาเป็นนางร้ายในนิยายของเธอเอง เธอจะแก้ไขเส้นทางชีวิตของฟางซินใหม่ เลิกหมายปองตำแหน่งพระชายาของท่านอ๋องผู้เป็นพระเอก จะสามัคคีปองดองกับแม่ทัพผู้เป็นสามี มีโซ่ทองคล้องใจให้เขาสักสามสีคน แต่ เส้นทางนั้นมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่คิด หลิวหยาง แม่ทัพผู้เป็นสามี ดันมีสตรีในใจอยู่แล้ว เสี่ยงตายในฐานะนางร้ายยังไม่พอ ต้องมาเสี่ยงชีวิตเพราะสามีไม่ชอบอีก ซวยจริงๆที่ทะลุเข้ามาทั้งที่นิยายยังเขียนไม่จบ

การกลับชาติมาเกิดใหม่ กลายเป็นภรรยาของแม่ทัพผู้เกรียงไกร เจ้าของคมดาบที่บั่นคอนางในชาติก่อน ทั้งยังต้องคลอดลูกให้เขา! นี่คืออันใด? ไม่จริงใช่ไหม? **** ชายหญิงแต่งงานมิอาจเลือกคู่ครองตามแต่ใจ คู่ชีวิตศีลเสมอกัน บัณฑิตคู่กับบัณฑิต คุณชายสูงศักดิ์ย่อมคู่กับคุณหนูในห้องหับแสนเรียบร้อย ทว่าแม่ทัพผู้สูงส่งเกรียงไกรทั้งเคร่งครัดศีลธรรมจรรยากลับได้ภรรยาเป็นสตรีจอมมารยาเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทั้งกลิ้งกลอกไม่ต่างจากจิ้งจอกสาว การเป็นสตรีผู้เพียบพร้อมงดงามมีคุณธรรมสูงส่งช่างยากเย็นแสนเข็น การประคองชีวิตคู่ที่ดำขาวผิดแผกเยี่ยงนี้จะเป็นสุขตลอดรอดฝั่งได้หรือไม่ ปัญหาหลังเรือนคงมิใช่บานปลาย จนต้องตามแก้ไขทุกวันกระมัง

“ขอบใจมากที่ไม่รังเกียจลุง” เธอหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาแล้วทาแยมสีแดงลงไปอย่างใจเย็น แต่หัวใจเต้นรัวระส่ำอย่างห้ามไม่อยู่ “หนูจะรังเกียจลุงทำไมคะ ในเมื่อลุงทำให้แม่มีความสุข และดูแลแม่อย่างดี” ดูแลดีมากจนแม่ของเธอร้องครวญครางเหมือนจะขาดใจแทบทุกคืน ร้องโหยหวนอย่างสุขสมในรสปรารถนาจนดังลั่นไปทั้งบ้าน แถมยังสดชื่นแจ่มใสเหมือนสาวน้อยวัยแรกแย้มที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาว อารมณ์ดีมีความหวานในชีวิตขึ้นเป็นกอง “แต่เมื่อคืนแม่หนูเจ็บหนักเพราะลุงเลย” ก็เห็นเจ็บทุกคืน...เธอเถียงในใจ แต่คำว่าเจ็บหนักของพ่อเลี้ยง ไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น สายตาของเขาบ่งบอกถึงความภาคภูมิใจ เขากำลังอวดว่าตัวเองเจ๋งในด้านเซ็กซ์สินะ

องค์หญิงสิบสามหาเลี้ยงตนเองด้วยการแอบออกจากวังและวาดภาพบุรุษรูปงามและนำมาขายให้แก่บรรดาเชื้อพระวงศ์เพื่อเลี้ยงชีพ อีกทั้งองค์หญิงยังมีความลับที่พยายามปกปิดไว้ เพราะตัวเองคือธิดาพยากรณ์ด้วยเป็นสายเลือดของผู้ทำนายของตำหนักเทพ นางต้องกลายร่างเป็นสัตว์ต่าง ๆ ไม่ซ้ำกันในทุกวันพระจันทร์เต็มดวง และต้องปกปิดความลับนี้มาตั้งแต่ยังเด็กโดยที่มีเพียงท่านน้าของนางที่เป็นหัวหน้าตำหนักธิดาเทพที่รู้ความลับและคอยช่วยปกปิดเอาไว้ไม่ให้นางถูกจับ กระทั่งเมื่อแม่ทัพหยางเอ้อหลางบุรุษรูปงามหล่อเหลาองค์อาจที่มีชีวิตรอดเพียงคนเดียวของสกุลหยางกลับจากสงครามแห่งสกุลหยางกลับมา เดิมทีเขาได้รับการมาดหมายให้ต้องแต่งกับองค์หญิงใหญ่ที่หลงใหลในตัวเขา แต่เพราะเกิดเหตุพลิกผันทำให้เขากับองค์หญิงสิบสามต้องแต่งงานกัน เมื่อไม่สามารถหลีกเลี่ยง เพื่อรักษาความลับเอาไว้และไม่อยากถูกสามีจับขังเพราะคิดว่านางเป็นสัตว์ประหลาด องค์หญิงสิบสามจึงบุกไปหาเขาเพื่อให้เขายกเลิกงานแต่ง ผู้ใดจะรู้ว่าหยางเอ้อหลางผู้นี้นอกจากจะไม่ยอมยกเลิก เขายังเร่งรัดการแต่งงานและตามติดนางและพยายามจับผิดนางจนนางหวาดกลัว และต้องรีบหย่ากับเขาให้เร็วที่สุด!

ทูตสวรรค์ผิดพลาด... จับวิญญาณผิดตัว กำลังจะส่งหลินเยว่มาเกิดใหม่ในบทชีวิตรันทด เพื่อชดใช้เวรกรรมที่เจ้าตัวไม่เคยก่อ พวกเขาปิดปากนางด้วยการมอบมิติลับ พร้อมของสี่อย่างที่ใช้เอาตัวรอด หลินเยว่รู้ดี เธอไม่มีทางเอาชนะเจ้าหน้าที่ของสวรรค์ได้ การร้องเรียนไปอาจยิ่งทำให้แย่กว่าเดิม เอาเถอะ... ข้าไม่มีทางก้มหัวให้โชคชะตา ลำบากอีกกี่ชาติ ก็ไม่หวั่น เพราะข้าจะลิขิตทุกอย่างเอง!

❛❛ ก็แค่อยากเปิดซิงเล่น ๆ มีเหตุผลอะไรจะต้องแคร์ ❜❜

หรงผิง ตายในวันสิ้นโลก ก่อนวิญญาณจะล่องลอยข้ามมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวอีกคนที่มีชื่อและแซ่เดียวกัน แต่ที่แตกต่างกันคือ... ที่โลกแห่งนี้เธอเป็นมารดาตัวร้าย!! ที่มีสามีและลูกน้อยอีก 2 คน

เพราะรักนางจึงยอมทุกอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับมอบความรักให้สตรีอื่น ในเมื่อเดินมาจนถึงสุดทางแล้วนางก็ไม่คิดจะยื้อไว้อีกต่อไป ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว ส่วนข้าจะเดินจากไปพร้อมกับบุตรในครรภ์

ทำไมลูกสาวเจ้าพ่อคาสิโนอย่างฉันต้องมาเกิดใหม่เป็นนางเอกนิยายแสนอาภัพด้วย พ่อตาย พี่พิการ แถมตัวเองและแม่ยังถูกส่งไปเป็นอนุอีก…เหอะ! คิดว่าฉันจะยอมให้ใครมากำหนดชีวิตฉันงั้นหรอ ฝันไปเถอะ! เรื่องย่อ เมื่อลูกสาวเจ้าพ่อดันมาเกิดใหม่เป็นนางเอกในนิยายที่เคยอ่าน แม้เรื่องราวในนิยายจะจบอย่างมีความสุข แต่กว่าจะถึงตอนนั้นต้องสูญเสียคนที่รักไปมากมาย แล้วเธอต้องทนอย่างนั้นหรือ ชีวิตของคนผู้หนึ่งต้องถูกโชคชะตากำหนดอย่างนั้นหรือ ลู่เยว่ชิง "ตัวข้า ข้าคิด ข้าทำ แล้วผู้ใดมันจะกล้ามากำหนด" "โชคชะตางั้นหรือ ไร้สาระสิ้นดี"

เพราะคิดว่าเขาจะดี จึงทุ่มเทกายและใจให้เขาไปทั้งหมด แต่สิ่งที่ได้กลับมามันทำให้ฉันต้องถูกตราหน้าว่า ‘ท้องไม่มีพ่อ’

"พี่ริก" นินิวเรียกคนที่เข้ามาในห้องเธอ ฉันอยากจะกรี๊ดและกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ฉันลืมไปสนิทว่าริกเป็นคนที่เข้าออกคอนโดของเธอได้อย่างง่ายดาย "ออกไป ถ้าไม่อยากโดนข้อหาบุกรุกห้องคนอื่นในยามวิกาล" นินิวบอกริกมาเสียดังด้วยสีหน้าโกรธจัด ที่ริกเข้าห้องเธออย่างถือวิสะ "ไม่ไป ในเมื่อที่นี่คือห้องเมียฉัน ทำไมฉันต้องออก" ร่างสูงบอกมาด้วยเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจ "ห้องฉันไม่ใช่ห้องของยัยโมเน่ เมียคนปัจจุบันของพี่ ถ้าพี่ยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้างก็ออกไปจากห้องฉันคะ" แต่ริกกับไม่สนใจคำพูดนินิวเลยซักนิด ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนตรงหน้า นินิวที่เห็นเช่นนั้นถึงกับจับที่ชายผ้าขนหนูเอาไว้แน่นขึ้น เพราะคนตรงหน้านั่นดูอันตรายสำหรับเธอ "อย่านะพี่ริก เรื่องของเรามันจบไปแล้ว" นินิวบอกมาด้วยเสียงสั่นเพราะสายตาที่เขามองเธอมามันน่ากลัวมากจริงๆ "ชอบฉันไม่ใช่เหรอ เอาฉันแล้วจะไปอ่อยคนอื่น อีกทำไม ฉันเห็นเต็มสองตาว่าเธอจูบกับไอ้ไทม์"

"แต่งเมื่อไหร่กันล่ะคะ หนิงจะได้เตรียมตัว..." "ฉันจะแต่งวันไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ" ร่างสูงเบือนหน้าหนีออกทางหน้าต่าง เขาไม่อยากจะมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของคนที่กำลังเรียกร้องสิทธิ์ที่ไม่ควรจะได้ เขากับหล่อนมาได้เท่านี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องทายาทก็สำคัญ ไม่ว่าจะเกิดมาจากผู้หญิงคนไหน เขาก็คือสายเลือดของรักษ์สุขเกษม นั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ "ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุด เด็กคนนี้เขาจะได้ทุกอย่าง ไม่แพ้ลูกในสมรส" นันนลินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง หล่อนหน้าชาไปกับคำพูดจากปากเขา หล่อนตัดพ้อเขาทางสายตา คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำคำนี้จากเขา หล่อนไม่อยากเจรจาต่อความยาวสาวความยืดกับเขาในตอนนี้ หล่อนแค่ขอเวลาคิด แต่แน่นอนว่าเจตนาของหล่อนนั้นไม่ได้ต้องการให้ตัวเองและลูกในท้องยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อธาฎา รักษ์สุขเกษมได้อีกต่อไป หล่อนเจ็บเกินกว่าจะทนเห็นเขา ในวันที่เขาไล่หล่อนออกไปจากชีวิต แล้วพรากลูกไปดูแลเพียงผู้เดียว

“ซินเหยา เจ้าแพ้แล้ว” “ท่านอย่าเขามานะ ข้าขอสู้ตาย อย่านะ ออกไป” “ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมข้อตกลงของเรานะ” “เว่ยจื่อหยาง นี่ท่าน อื้ออ อาา อย่านะ อื้อออ..” มือของเขาเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนางผ่านชุดชั้นในบางเบาของนาง ทำให้ซีเหยาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ตรงส่วนที่เขาสัมผัส จื่อหยางเริ่มถอดเสื้อออกเผยให้เห็นอกกว้าง ทำให้นางเริ่มรู้สึกตื่นเต้น หัวใจนางเต้นไม่เป็นจังหวะ และเริ่มรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ๆ และจูบนาง “อื้ออ อย่าาา อาาาา อืมมมม” ร่างน้อยบิดไปมากับสัมผัสของนิ้วที่เลื่อนไปเรื่อยๆ ตามซอกคอและร่องอกลึกของนาง ก่อนจะค่อยๆ ลูบไปที่ยอดปลายถัน ทำให้มันแข็งขึ้นมาดันชุดจนเห็นชัด เขาเริ่มใช้ลิ้นเข้าช่วยในการเชยชมมันทำที ก่อนที่คนใต้ร่างของเขาจะเริ่มร้องครางออกมาอย่างลืมตัว “อื้ออ อาาา อื้ออ” “เจ้ากลั้นเสียงทำไมกัน” “ปล่อยข้านะ ข้าไม่อยาก…” “จริงหรือ เจ้าไม่รู้สึกอะไรกับข้าเลยอย่างนั้นหรือ เหยาเหยา อย่าหลอกตัวเอง” “ข้า…อ๊าาา ไม่นะ ท่าน..หยุดนะ”