ตั้งครรภ์

"ลงมาสิ"เอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่นั่งอยู่กับที่ "มาทำไมคะ" "มาฝากท้องมั้ง"น่านนทีตอบกลับอย่างกวนๆ "คุณน่าน!"สายธารสวนกลับ เมื่อเขาจงใจกวนประสาทเธอ "ลงมาเถอะน่า ชักช้าเสียเวลา" "บอกก่อนสิคะว่ามาทำไม" "ผัวเมียมาอำเภอถ้าไม่มาจดก็ต้องมาหย่า แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง" "จดทะเบียน...สมรสเหรอคะ"คำว่าสมรสหลุดออกมาจากปากเบาหวิว เมื่อตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "อืม...จะลงมาได้หรือยัง" "ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้..."คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอ เมื่อน่านนทีขัดขึ้น "เรื่องนั้นฉันจะคิดเอง ตอนนี้เธอลงมาดีๆดีกว่า หรือว่าจะต้องให้ฉันอุ้ม" "คนไม่ได้รักกัน ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ" "ฉันทำเพราะเห็นว่าสมควรทำ" "ถ้าคุณทำเพราะต้องการแสดงความรับผิดชอบ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นมาจากอะไร อย่าให้ฉันต้องเป็นภาระคุณไปมากกว่านี้เลยนะคะ" "เธอนี่ดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้นะ" "ฉันไม่ได้ดื้อค่ะ แค่แสดงความคิด" "สายธาร...อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ"

" เธอจะเอายังไง​กับเด็กในท้อง เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นเธอจึงปล่อยโฮ​ออกมาด้วยความรู้สึก​เจ็บ​ปวดหัวใจ " คำถามนี้มันควรจะเป็น​คำถามของไหมไม่ใช่หรอคะ " แล้วเธอจะถามชั้นทำไม ในเมื่อเธอรู้คำตอบดีอยู่เเล้ว​ " คุณ​ปริ​ญ​พูดแบบ​นี้​มันหมายความ​ว่ายังไง​คะ " ชั้นไม่รู้​หรอกนะว่ามันพลาดได้ยังไง​ แต่เธอก็น่าจะรู้ดีว่าชั้นไม่มีทางยอมรับลูกในท้องของเธออย่างแน่นอน " ค่ะ ไหมเตรียมเอาใจไว้บ้างแล้ว " ไหม เธอรู้ใช่มั้ยว่าอันนาเป็นผู้หญิง​ที่ดีมาก " ค่ะ ไหมรู้ว่าอันนาเป็นผู้หญิง​ที่ดีและเหมาะ​สมกับคุณ​ปริญ " ถึงชั้นจะเคยทำตัวไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง​มาก่อน แต่ตอนนี้​ชั้นคิดว่าอันนาคือผู้หญิง​ที่ใช่และเหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกในอนาคต แล้วเธอคิดดูว่าถ้าอันนารู้เรื่องนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น " คุณ​ปริ​ญ​อยากจะสื่ออะไรก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่าค่ะ " คือชั้นอยากให้เธอออกไปจากชีวิต​ของชั้นกับอันนา และชั้นจะให้เงินเธอก้อนนึงเพื่อกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ต่อ เธอจะไปเอาเด็กออกชั้นก็ไม่ว่า​อะไร​นะ

ในวันที่เธอตัดสินใจแล้วว่าโลกนี้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทนอยู่อีกต่อไป ก็บังเอิญมีมือหนึ่งเข้ามาโอบอุ้มเธอเอาไว้ เขาเป็นเหมือนดวงดาวเพียงดวงเดียวที่คอยส่องแสงเพื่อนำทางให้กับเธอในวันที่โลกทั้งใบมืดมน

เขาซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้เบื้องหลังรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตรนั่น...

เมื่อเธอถูกจ้างวานให้ไปล้วงข้อมูลลับของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งฝรั่งเศส จึงทำให้เรื่องราวที่วุ่นวายตามมาอย่างไม่จบไม่สิ้นเสียที… “คิดว่ามาท้าทายฉันถึงที่ขนาดนี้แล้วฉันจะปล่อยไปง่ายๆ หรือไง!!” “ก็ฆ่าฉันเลยสิ!”

ความสัมพันธ์ที่เกิดระหว่างเธอกับเขามีกติกาชัดเจน ไม่มีความรู้สึกปนอยู่ในนั้น ความรักเกิดขึ้นกับอีกคน ในขณะที่อีกคนอยากจบ เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อภูริต้องการเปลี่ยนสถานะจากคู่นอนเป็นคู่ชีวิตของเธอ “แอ๊ะ แอ๊ะ” เสียงที่ได้ยินทำให้พนิดาปรือตาขึ้น หนังตาหนักอึ้งแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้ “แอ๊ะ แจ๊บ ๆ ๆ” นอกจากเสียงทักทาย ยังมีเสียงคล้ายคนกำลังดูดอะไรบางอย่างปนมาด้วย ตากลมโตปรับให้เข้ากับแสง ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงที่ได้ยิน แล้วมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง หัวใจสั่นจนยากจะควบคุม เมื่อแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินดังมาจากคนที่นอนอยู่ในเปล ร่างบางขยับลงจากเตียง ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เพราะคนที่อยู่ในเปล ดึงสติของเธอไปจนหมดสิ้น “แอ๊ะ” คนตัวเล็กส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นหน้าเธอ กางแขนออก ยกขาถีบอากาศสื่อให้รู้ว่า อยากออกมาหาเธอแล้ว “เดือนอ้าย...” เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก น้ำตาตีตื้นขึ้นมาจนทำให้หูตาพร่าเลือนไปหมด “เดือนอ้าย หนูจริง ๆ ด้วย” มือสั่นเทาช้อนเข้าใต้ตัวลูก แล้วอุ้มออกมาจากเปล เจ้าเดือนอ้ายแอ่นอกแสดงความดีใจ ที่ได้ออกจากเปลนอนสมใจ

คีย์จะทำยังไงเมื่ออยู่ๆก็มีเด็กน้อยที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาแล้วเรียกเขาว่าปะป๊า ทั้งๆที่ตัวเขานั้นก็ไม่มีแฟนหรือมีภรรยา ว่าแต่เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันเนี่ย ทำไมถึงมาเรียกเขาว่าปะป๊าแบบนี้

เขาต้องการคนมาสมอ้างเป็นเมีย ส่วนเธอก็ต้องการความคุ้มครองจากผู้ทรงอิทธิพลอย่างเขา ดูเหมือนความต้องการของทั้งคู่จะลงล็อกกันพอดี หากเขาไม่เกิดเปลี่ยนใจอยากเอาเธอทำเมียขึ้นมาจริงๆ ในห้วงเวลาที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย เธอได้รับความช่วยเหลือจาก ‘มิเตอร์แบล็กแมน’ ชายปริศนาที่เปรียบเสมือนฮีโร่ในดวงใจมาตลอดระยะเวลาสามปี แล้วโชคชะตาก็นำพาให้ทั้งคู่ได้พานพบกันอีกครา เขามาพร้อมกับข้อเสนอให้เธอแสดงละครเป็นเมียกำมะลอ การต้องตกอยู่ในสถานะเมียของผู้ชายร้ายกาจ แสนเจ้าเล่ห์ ขี้อ่อย และปากว่ามือถึง ไม่ใช่สิ่งที่มัลลิกาปรารถนา หากว่าสถานะเมียของเขานั้นจะไม่แลกมาด้วยความปลอดภัยของเธอและลูก “คุณคิดจะทำอะไร! มิสเตอร์แอรอน!” นี่เป็นครั้งที่เท่าไรในรอบสามวันก็ไม่อาจนับได้ ที่เขาบุกมาฉุดเธอเข้าห้องทำงานของเพื่อนรัก เพื่อทำการเอารัดเอาเปรียบอย่างหน้าไม่อาย แถมเจ้าของห้องยังเต็มใจให้พ่อยอดชายใช้สถานที่ในการแทะโลมเธอได้อย่างน่าเจ็บใจ “ชื่นใจเมีย” คนขี้ตู่ประกาศอย่างหน้าด้านๆ พลางเดินหน้าเข้าหาร่างอรชรอ้อนแอ้น ไล่ต้อนให้มัลลิกามาจนมุมที่ผนังห้องเย็นเยียบ “ฉันไม่ใช่เมียคุณ” “ก็กำลังจะทำให้เป็น ‘เมีย’ อยู่นี่ไงล่ะทูนหัว”

ปึก! ปึก! ปึก! “อ๊า...” เสียงเนื้อกระทบเนื้อพร้อมกับ​เสียงครางหยาบโลนดังไปทั่วห้อง ร่างหนาเคลื่อนอยู่บนร่างบางเร่งจังหวะดุจเกลียวคลื่อนพลิ้วไหว มือเล็กกรีดไปตามแผ่นหลังแกร่งจนเกิดรอยแดง “อ๊า” ธานินทร์​ส่งเสียงคำรามในลำคอพร้อมกับเร่งจังหวะรัวเร็ว จนร่างบางเล็กที่อยู่ใต้ร่างหนาหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงที่เขากระแทก “พะ... พอเถอะเอมไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานเอ่ยเสียงสั่นอ้อนวอนชายบนร่าง เธอรู้สึก​เหนื่อยและปวดตัวไปหมดกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ “ผู้หญิง​ร่านแบบเธอมีหน้าที่ทำให้ฉันพอใจแค่นั้น อย่าคิดว่าฉันจะทำตามที่เธอสั่ง อ๊า... “ ปึก! ปึก! ปึก! น้ำสีใสไหลปริ่มนัยน์ตา​เขาปรามาส​เธอด้วยถ้อยคำร้ายกาจ หัวใจดวงน้อยกระตุก​สั่นไหว เจ็บปวดหัว​ใจทุกครั้งที่ได้ยินมัน เธอก็แค่ผู้หญิง​ร่านที่ต้องการเงิน นอนกับเขาเพราะเงิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากับเธอมีอะไรกัน มันเกิดเรื่องแบบนี้จนแทบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ร้องไห้​คร่ำครวญไปก็ไม่เกิดประโยชน์​อันใด เมื่อเธอเลือกแล้ว ก็ต้องยอมรับ​ผลของมัน แม้ว่าเธอจะตกในสภาวะ​นี้เพราะความจำเป็น​ก็ตาม

"ตัวมึงแม่งโคตรสกปรก ไม่รู้ว่ามีเชื้อโรคติดตัวมาบ้างหรือเปล่าวันๆเอาแต่คุ้ยถังขยะเก็บขยะ แม่งแค่คิดกูก็จะอ๊วก  มึงจะไปนอนที่ไหนมึงก็ไปแต่อย่ามานอนห้องกู กูรังเกียจไป๊!!!" ผลัก!!!! ตุ่บ!!!! "โอ๊ย!!!" "หึสมน้ำหน้า กูไม่จับมึงโยนออกไปนอกบ้านก็ดีเท่าไหร่แล้ว"