ทายาท

ฉันแอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียน รุ่นพี่เป็นตัวท็อปเบอร์หนึ่งของโรงเรียนเลย ฉันต้องพยายามให้มากขึ้นเพื่อให้ได้ใจรุ่นพี่ ฉันต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยและคณะเดียวกันกับรุ่นพี่ให้ได้!! แนะนำตัวละครหลัก: แบงค์ รุ่นพี่ปี 3 คณะนิติศาสตร์ สูง ขาว ผมลองทรงสูงสีดำสนิท แถมเป็นนักร้องนำวงดนตรีที่มหาวิทยาลัย แพรว สาวน้อยปี1 คณะนิติศาสตร์ ที่แอบชอบพี่แบงค์มาตั้งแต่สมัยมัธยม เธอจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับรุ่นพี่ น้ำ คณะนิติศาสตร์ เพื่อนสนิทของแพรวตั้งแต่มัธยมปลาย แพมแพม คณะนิติศาสตร์ เพื่อนสนิทของแพรวที่พึ่งมารู้จักกันที่มหาวิทยาลัย พีท คณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อนชายที่สนิทที่สุดของแพรวและอยู่ข้างบ้านแพรว ครอบครัวสนิทกันมากๆ

เชื่อจริงๆหรอว่าความรักที่มีอยู่ในตอนนี้มันไม่ได้มีความหลอกลวงอยู่ในนั้น เหมือนกับที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคำว่าของตายที่ยังหายใจ ในเมื่อรักมากก็ต้องยอมเจ็บปวดเพื่อแลกกับความรักที่ใครต่อใครก็ต้องการ "ฉันมีเขาแค่คนเดียว แต่เขากลับมีใครอีกหลายคน" รักนอกใจ...นิยามแห่งความเจ็บปวด

ไค ไคเรย์ นักมวยเถื่อนประจำค่ายมวยแห่งหนึ่ง เขาไร้ตัวตน ไม่มีที่มาที่ไป แต่หน้าตาดีและฝีมือเยี่ยม จึงได้เป็นนักมวยประจำค่ายที่ฝีมือดีที่สุด และการชกของเขาก็คือสังเวียนเถื่อน ที่เอาเงินมาวางเดิมพันกับชีวิตของคน ถ้ารอดก็ได้เงิน ถ้าแพ้ก็ตาย เขาไม่เคยคิดที่จะมีความรัก จนกระทั่งได้เจอกับเธอคนนี้ แตงกวา ลูกสาวแม่ค้าอาหารตามสั่ง เธอสวยหน้าตาดี และมีความสดใสตามวัย ความรักมันก่อเกิดขึ้น หลังจากที่เธอเริ่มมาส่งข้าวที่ค่ายมวยบ่อยขึ้น

นิยายเซ็ตนี้มีทั้งหมดสามเรื่อง (ตัวละครอยู่ในจักรวาลเดียวกันค่ะ) 1 เพลิงสวาทถ่านไฟเก่า “บอกกับผมว่าฐานะเรามันต่างกันเกินไป แต่คุณก็มีผู้ชายรวยๆผลัดกันมาส่งที่หอไม่ซ้ำหน้า นี่เหรอไม่อยากคบคนรวย หรืออยากหว่านเสน่ห์เพื่อเก็บแต้ม ทำให้เค้ารักแล้วก็เฉดหัวเค้าทิ้งแบบนี้เหรอ” 2 ลวงรักสามีตัวร้าย เขาพาเธอขึ้นไปยังจุดสูงสุดของความสุข แล้วก็ถีบเธอล่วงหล่นลงมาตกในเหว เจ็บดีจังเลย ออกไปจากชีวิตฉัน...นายสามีตัวร้าย 3 บอกรักด้วยใจนายสามีเย็นชา ถ้าเขามีฝาแฝด แล้วคืนนั้นเธออยู่กับใครกันแน่? เธอกลืนน้ำลายไม่ลงคอก่อนจะก้มมองรูปลูกสาวตัวกลมที่หน้าจอมือถือ ‘แม่จะทำยังไงดี’

ศีลข้อห้าเขาห้ามกินเหล้า แล้วศีลข้อไหนเล่าเขาห้ามกินนักมวย พิงค์ไวท์ กันต์

ในเมื่อชาติที่แล้วไม่มีโอกาสให้เธอได้เป็นเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางอย่างที่ใฝ่ฝัน งั้นชาตินี้ ในเมื่อมีโอกาสได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง ถึงแม้จะข้ามยุคสมัยไปหน่อยก็เถอะ แต่เธอจะต้องเป็นเถ้าแก่เจ้าของร้านเครื่องประทินโฉมที่ร่ำรวยสุด ๆ ให้ได้!

" เปียโน " เขาคือพี่ชายฝาแฝดของคนที่เธอแอบชอบมาตลอด 3 ปี และเพื่อการแก้แค้น จึงยอมสวมรอยโกหกทุกคนว่าตัวเอง คือ "กีต้าร์ " น้องชายฝาแฝดที่นอนเป็นเจ้าชายนินทาจากการถูกรถชนในครั้งนั้น ส่วนเธอคือเหยื่อ ที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนที่ทำให้กีต้าร์น้องชายฝาแฝดของเขาถูกรถชน ในขณะที่น้องชายฝาแฝดของเขาถูกทำร้ายจากกลุ่มเพื่อนหัวโจก "เพราะไดอารี่เล่มเดียว" "พักพิง เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับน้องชายของฉัน" "ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้เป็นคนในไดอารี่ !" คำเตือน เนื้อหาในนิยายเป็นแนวแก้แค้น อาจมีฉาก ข่มขืน ทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงระดับปานกลาง คำที่ใช้บรรยาย " อดีต,ปัจจุบัน" จะใช้เป็น First person (บุรุษที่ 1) เพราะจะได้เข้าถึงตัวตนของตัวละครนั่นๆ บรรยาย " ตอนพิเศษ,ตอนเสริม " จะใช้เป็น  Third Person (บุรุษที่ 3) โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ขอบคุณค่ะ อิชง

แยม เด็กสาววัยสิบเก้าที่เติบโตมากับแม่ที่เคยเป็นเพียงสาวใช้ในบ้านเศรษฐี แต่โชคชะตาพลิกผันเมื่อแม่ของเธอแต่งงานกับพ่อของ ศรันย์ ชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้า หล่อ รวย และเพียบพร้อม ทั้งสองกลายเป็น “พี่น้องต่างแม่” ที่ครอบครัวอยากให้สนิทกัน แต่แทนที่จะได้ใกล้ชิด เขากลับมอบให้เธอเพียงคำพูดเสียดสี การกลั่นแกล้ง และสายตารังเกียจ แต่ยิ่งเธอหนี…เขาก็ยิ่งไล่ตาม จนเผลอพลาดมีสัมพันธ์ต้องห้ามในคืนหนึ่ง และมันไม่ได้จบเพียงครั้งเดียว ความผูกพันลับ ๆ ดำเนินต่อไปจนเธอไม่รู้ว่านี่คือรัก…หรือเป็นเพียงความสนุกชั่ววูบของเขา

มาเฟียผู้ไม่เคยยอมใครอย่างเขา แต่กลับถูกปู่ผู้มีพระคุณบังคับให้หมั้นหมายกับหลานสาวเพื่อนสนิท ทั้งที่เขาและเธอไม่เคยเจอหน้ากัน ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ พิธีหมั้นถูกจัดขึ้นโดยที่เขาและเธอต่างไม่เต็มใจแต่เพื่อผลประโยชน์และอำนาจทำให้ทั้งสอง 'จำยอม' ลองใช้ชีวิตด้วยกัน "เซนโซ่" มาเฟียหนุ่ม ผู้ที่ไม่เคยผูกมัดหรือให้สถานะกับคู่นอนคนไหน แต่กลับถูกปู่ผู้มีพระคุณบังคับให้เขาเข้าพิธีหมั้นอย่างไม่เต็มใจ โมเอิร์น นักศึกษาสาวปี3 นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจเป็นที่สุด ทายาทมาเฟียอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้เพราะถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แต่แล้ววันหนึ่งกลับถูกคลุมถุงชนอย่างไม่มีข้อแม้ เธอต้องหมั้นกับผู้ชายแปลกหน้า

"คุณเพทาย..." "ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันอีก" "ค...คะ?" "อยู่ในที่ของเธอไป ไม่ต้องมานั่งรอหรือพยายามยุ่งเกี่ยวอะไรกับฉัน เธอไม่ใช่นางบำเรอของฉันอีกต่อไป ฉันไม่ต้องการร่างกายของเธอแล้ว จากนี้ไปเธอก็เป็นแค่เด็กในมูลนิธิที่ฉันสงสาร เก็บเอามาเลี้ยงดู" ปากหนาขยับบอกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา แววตาไม่ได้มีความเอ็นดูอลินญาอีกต่อไป เพียงแค่คำพูดของเขาก็ทำเอาหัวใจของคนตัวเล็กแทบแหลกสลาย ทว่ายิ่งต้องมาเจอน้ำเสียงกับท่าทีเฉยชาอีกคนก็ทำเอาอลินญารู้สึกเจ็บปวดตัวชาไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ เธอเจ็บ...เจ็บจนแทบยืนไม่ไหว "จำไว้ อยู่ในที่ของเธอ"