นางเอกเก่ง

อยู่ดี ๆ ก็ทะลุมิติมาเป็นสะใภ้ของบ้านหลี่ที่ใครต่างก็เบือนหน้าหนีเพราะเธอนั้นสุดแสนจะร้ายกาจ นิสัยยังเห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจ ทำให้นีรชาแทบอยากจะตายอีกครั้งหากไม่มีสองแฝดที่น่ารักน่าเอ็นดูคอยยิ้มให้!!

“สามี!” หญิงสาวเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า” “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ...แม้แต่...ชื่อของตัวเอง” “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?” นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง หญิงสาวอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่า ชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า

เกรย์ กันต์ณทีป์ ผู้ชายที่เลือกเดินตามรอยคุณทวดผู้ล่วงลับ ฉากหน้าเขาคือคุณหมอเทพบุตรที่แสนดี หากแต่ ฉากหลังเขาคือมาเฟียที่แสนเหี้ยมโหด ความรักคือสิ่งที่พยายามหลีกหนีแต่ความบังเอิญกลับเล่นตลกทำให้เขาต้องกลายมาเป็นแฟนของเธอ ผู้หญิงที่ทำให้ความรู้สึกที่เรียกว่ารักของเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป เพลงพิณ เพลงนรี เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากจะมีรักแท้กับใครสักคน แต่ทุกคนที่ผ่านเข้ามากลับเป็นได้แค่เพียงความรักที่ไม่สมหวัง จนเมื่อเธอได้พบกับเขา....เกรย์ กันต์ณทีป์ ผู้ชายแปลกหน้าที่กลายมาเป็นแฟนของเธอเพียงชั่วข้ามคืน ❤️❤️❤️

เฉินโม่หราน นักธรกิจสาวต้องทะลุมิติเข้ามาในนิยาย แถมยังเป็นนางร้ายที่เข้าฉากไม่กี่ตอนก็ต้องตาย บ้านใหญ่ก็ยังเห็นแก่ตัวแทบจะหาดีไม่ได้ แบบนี้เธอไม่มีทางยอมหรอกนะ เอาสิ ตายเป็นตาย!!

"เย่เผยหนิง" ทุ่มทุนประมูลสร้อยไข่มุกโบราณ เพียงเพราะต้องการเอาชนะคนที่ตัวเองไม่ชอบหน้า แต่เหตุไฉนสร้อยไข่มุกที่ได้มา กลับนำพาดวงวิญญาณของเธอ ข้ามกาลเวลามาเป็นภรรยาในยุค 70

“ไม่ว่าหญิงหรือชาย หากมีวาสนาต่อกัน ข้าย่อมเห็นชะตาของเจ้า” “แล้วเจ้าเห็นสิ่งใดเล่า” อ่า~ จะตอบอย่างไรดีล่ะ ดันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเสียได้ ฮื่อ! ............................................................................................... หลังจากบิดาตายจาก สองพี่น้องก็ใช้ชีวิตในสกุลชุนอย่างยากลำบาก แต่ทั้งสองก็ยังอดทนเรื่อยมา ทว่าเรื่องครานี้มันหนักหนาเกินทน ชุนลี่มี่ "ข้าขอตัดขาดกับพวกท่าน ต่อจากนี้พวกท่านมิต้องเลี้ยงดูข้า ข้ามิต้องแทนคุณท่าน อย่าได้ยุ่งเกี่ยวกันอีก" . . "ท่านยาย ในนิมิตหลานเห็นเขากำลังควบขี่..." "ขี่ม้าหรือ" "มิใช่เจ้าค่ะ" "แล้วขี่สิ่งใดเล่า หรือจะเป็นกระบือ วัว ลา- " "เป็นข้าเจ้าค่ะ"

เธอคงจะผิดมากสินะที่เกิดมาไม่มีพ่อมีแม่เหมือนคนอื่นเขา เป็นเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้าเหรอ? มันถึงทำให้ทุกคนถึงได้เกลียดเธอขนาดนี้ เธอคงจะผิดจริงๆผิดที่เธอเลือกเกิดไม่ได้ เธอไม่ได้อยากเป็นเด็กกำพร้าเลย ถ้าเธอเลือกได้เธอก็ต้องการเกิดในครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกับคนอื่นเขา.. การที่เธอเติบโตจากสถานสงเคราะห์… มันทำให้เธอดูเป็นคนไม่ดีไปเลยใช่ไหม.. ถึงแม้ว่าเธอจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขโมยลูกของเธอไปจากอ้อมกอดของเธอ…

หลี่เยว่เล่อได้โอกาสย้อนกลับมาก่อนที่สกุลหลี่จะโดนประหารสิ้นทั้งสกุล สิ่งแรกที่นางคิดจะทำคือการกำจัดตัวต้นเหตุผู้ที่ใส่ร้ายสกุลหลี่ให้ตายไปเสีย เพื่อที่สกุลหลี่จะได้ไม่ต้องพบจุดจบเช่นเดิมอีก นางไม่อาจลงมือ ยิ่งไม่อาจให้เรื่องนี้ล่วงรู้ถึงท่านพ่อท่านแม่จึงคิดที่จะจ้างมือสังหารลับให้เป็นผู้จัดการแทน ให้ผู้อื่นลงมือตนรอดูเพียงผลลัพธ์ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามที่นางคาดเอาไว้เป็นอย่างดี หากไม่ใช่ว่า ‘เซียวหลิงหลาง’ หรือหย่งไห่ชินอ๋องผู้มีอำนาจล้นมือดันมาล่วงรู้เรื่องที่นางตั้งใจจะทำเข้าเสียก่อน “สังหารขุนนางในราชสำนัก มีโทษประหารทั้งสกุล เปิ่นหวางไม่คิดว่าที่แท้คุณหนูเช่นเจ้าจะกล้าคิดทำการใหญ่เช่นนี้ได้” นางไม่มีทางเลือก จึงจำต้องทำข้อตกลงกับหย่งไห่ชินอ๋องผู้นี้เพื่อไม่ให้เขาเปิดโปงนางทำให้สกุลหลี่ต้องเผชิญเคราะห์กรรมที่เลวร้ายไม่ต่างจากชาติก่อนอีก

เลือกเอาจะคอมิดี้หรือดราม่า วันนี้นางหน้าพระพักตร์ที่รู้ใจฝ่าบาท มีหน้าที่จัดหานางในถวายตัวให้ฝ่าบาทในแต่ละคืน รู้ทุกเรื่องบนแท่นนอน เรื่องบนแท่นนอนของฝ่าบาทอยู่ในเงื้อมมือของข้าแล้ว ฝากนิยาย ที่นางเอกแอบร้าย เห็นแบบนี้ข้ารักเดียวนะ แค่เพียงสนุกชั่วครั้งชั่วคราว

เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ ชาตินี้นางพอแล้ว เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น ฮึก!! กระบี่เรียวยาวบักลงที่กลางอกพระนาง ผู้ที่ถือกระบี่นั้นไม่ใช่ใคร องค์รัชทายาท โอสรพระองค์เดียวของนางอำนาจมันหอมหวานขนาดนั้นเลยเหรอ บุตรถึงลงมือสังหารมารดาได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ หาได้มีใครรักนางด้วยความจริงใจขนาดคนที่นางคลอดเลี้ยงดูอุ้มชูมาด้วยสองมือยังทรยศ หักหลัง หากชาติหน้ามีอยู่จริง ขอเกิดเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ต้องแก่งแย่งชิงกับใคร