พลังพิเศษ

หอเหว่ยซิน หอคณิกาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเป่ยหนาน แต่เบื้องหลังบุบผางามซ่อนไว้ด้วยความลับที่ยิ่งใหญ่ สิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง คือเจ้าของหอตัวจริง เป็นแม่นางน้อยวัยสิบหกหนาวเท่านั้น

ตำนานคำสาปของตระกูลลู่ที่ส่งต่อกันมาเป็นเวลาหลายชั่วอายุคนได้ก่อให้เกิดความทุกข์ทรมานแก่ลูกหลานของตระกูลลู่อย่างไม่สิ้นสุด โดยเฉพาะความรักซึ่งถูกกำหนดไว้ว่าไม่อาจสมหวังได้ ผู้ใดในตระกูลลู่ที่เกิดความรักมักจะต้องเผชิญกับความเจ็บปวด ความสูญเสีย หรือการพลัดพรากที่ไม่มีทางกลับคืนมา "ลู่หยวนฮวา" หญิงสาวผู้เป็นทายาทคนสุดท้ายของตระกูลลู่ ต้องเผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้ายของตระกูลเมื่อนางพบว่าพี่ชายของนาง "ลู่หยาง" หายตัวไปอย่างลึกลับในการรบกับแคว้นศัตรู ด้วยความหวังที่จะตามหาพี่ชาย ลู่หยวนฮวาพยายามหลบหนีออกจากจวนที่ถูกกักขังด้วยพลังของมารดา และได้ร่วมเดินทางกับ "จางชิงหยวน" แม่ทัพหนุ่มผู้ซึ่งมีความหลังที่ฝังใจ ระหว่างการเดินทาง ความสัมพันธ์ระหว่างลู่หยวนฮวาและจางชิงหยวนค่อย ๆ พัฒนา แม้ว่าจางชิงหยวนจะเต็มไปด้วยความแค้นที่ฝังลึกจากการสูญเสียคนรักเก่าไปในสงคราม แต่เขากลับค่อย ๆ เปิดใจและยอมรับความรักที่มีต่อลู่หยวนฮวา เมื่อความจริงเกี่ยวกับคำสาปและชาติกำเนิดของลู่หยวนฮวาถูกเปิดเผย จางชิงหยวนจะยังคงรักนางอยู่อีกไหม ความรักของลู่หยวนฮวาจะสมหวังได้หรือไม่

จ้าวมี่อิง แอร์โฮสเตสสาวสวย พ่อแม่ตายหมดและเป็นโสด หญิงสาวมีความใฝ่ฝันอยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนกับคนอื่นๆ บ้าง คุณสมบัติไม่ต้องมาก แค่ขอให้หล่อ รวย ภูมิฐาน โคตรเก่ง หน้าที่การงานเป็นเลิศ และที่สำคัญพ่อแม่ตายหมด เพราะขี้เกียจมีปัญหากับพ่อแม่สามีในอนาคต ในขณะที่รอขึ้นบินไฟท์ต่อไปที่ซีอาน ที่นั่นจัดเทศกาลชีซี โดยธีมงานต้องแต่งชุดฮั่นฝู เข้าร่วมชมงานเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมโบราณเมื่อครั้งเมืองแห่งนี้เคยเป็นนครฉางอาน เมืองหลวงในอดีตอันยิ่งใหญ่มาแล้วหลายราชวงศ์เมื่อหลายพันปีก่อน มี่อิงเข้าร่วมงานนั้น ด้วยชุดฮั่นฝูโบราณ ในคืนนั้นเธออธิษฐานขอพรจากสวรรค์และเกิดดาวตกร่วงหล่นลงมา เธอขอพรจากสวรรค์เบื้องบนชนิดที่เรียกว่าครบสูตรและจัดเต็ม ข้อความยาวเหยียดจนสวรรค์ บันทึกข้อมูลแทบไม่ทัน มิหนำซ้ำยังลงท้ายด้วยว่าขอให้พบเนื้อคู่ทันที ในเมื่อเธอกล้าขอสวรรค์ก็กล้าให้์ ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ก็ได้พบกับแม่ทัพหนุ่มแห่งต้าถัง จางเย่วฉินเพียบพร้อมไปด้วยคุณสนมัติที่เธอขอทุกประการ ไม่มีขาดตกบอกพร่อง ทว่าดันเกิดกันคนละยุคเมื่อสาวสวยจากยุคศตวรรษที่ 21 ได้เนื้อคู่ในยุคอดีตสมับราชวงศ์ถัง มิหนำซ้ำในสายตาของเขา เธอคือโจรสาว “หัวขโมย”

“ตานเอ๋อร์เด็กดี จงมีชีวิตอยู่ต่อแม้วันหน้าจะไม่มีแม่อยู่ข้างเจ้าแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยสั่งบุตรสาวตัวน้อยที่นั่งกุมมือนางอยู่ ใบหน้าเรียวเล็กน่ารักมีน้ำตาไหลอาบไม่ขาดสาย “ท่านแม่ ฮึก!! ข้าจะอยู่ได้อย่างไรกันเมื่อไม่มีท่านแล้ว ฮือ!!” เสียงหวานน่าฟังปนเสียงสะอื้นไห้อย่างน่าสงสารของฟางมู่ตาน เด็กน้อยวัยเพียงสิบขวบเท่านั้น แต่วันนี้นางกำลังจะสูญเสียมารดาผู้เป็นที่รักยิ่ง “หวีสับอันนี้เจ้าเก็บไว้ให้ดี มันจะเป็นตัวแทนความรักของแม่ที่จะปกป้องเจ้า จงเก็บงำความสามารถที่เจ้ามีเอาไว้ให้ดี อย่างให้คนที่ไม่หวังดีต่อเจ้าล่วงรู้ถึงมันเด็ดขาด แม่รักเจ้านะ โบตั๋นดอกน้อยของแม่…” มือขาวซีดไร้เรี่ยวแรงพยายามยกหวีสับแกะสลักลวดลายดอกโบตั๋นปักลงไปที่ผมของบุตรสาว ก่อนที่ลมหายใจของนางจะขาดห้วงไป ปล่อยให้บุตรสาวตัวน้อยต้องเผชิญกับชะตากรรมเพียงลำพัง “ท่านแม่!! ฮืออ!!! ฮือออ!!! ท่านแม่!!!” น้ำเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจช่างทำให้ผู้ที่ได้ยินอดสงสารไม่ได้ แต่นั้นไม่ใช่กับผู้เป็นบิดาและแม่รองของนาง!!

หรงผิง ตายในวันสิ้นโลก ก่อนวิญญาณจะล่องลอยข้ามมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวอีกคนที่มีชื่อและแซ่เดียวกัน แต่ที่แตกต่างกันคือ... ที่โลกแห่งนี้เธอเป็นมารดาตัวร้าย!! ที่มีสามีและลูกน้อยอีก 2 คน

นักเขียนสาวยุคสองพันตื่นขึ้นในร่างคุณหนูตัวประกอบผู้อาภัพ ซ้ำยังบ้าใบ้จากนิยายเรื่องหนึ่ง เดิมทีต้องไร้บทบาทตั้งแต่ต้นเรื่อง ไฉนจึงมีระบบผุดขึ้นมายัดเยียดให้เธอทำภารกิจหนีตายจากพระรองตัวร้ายด้วยเล่า!

คาถาศักดิ์สิทธิ์ในยุคสามราชา ห้าจักรพรรดิจารึกอยู่ในกระดองเต่าโบราณ กำหนดให้ไป๋หลันฮวา ลูกสาวเจ้าพ่อไป๋โหย่งอี้จากแก๊งสามพยัคฆ์แดนมังกรและอดีตรัชทายาทไร้บัลลังก์โจวโยว่เฉิง ให้โคจรมาพบกัน หากแต่บุรุษที่เธอพบนั้นคือแม่ทัพไร้พ่ายในตำนานเมื่อ 3000 ปีในอดีต จวบจนกระทั่งอดีตรัชทายาทโจวโย่วเฉิงได้มาโคจรพบมาเฟียสาวทรงเสน่ห์ ลูกสาวเจ้าพ่อแก๊งสามพยัคฆ์ที่ถูกส่งไปเรียนต่อและให้เป็นหัวหน้าคุมบรรดายากูซ่าทางประเทศญี่ปุ่น เธอฉีกกฎความเป็นมาเฟียไปอย่างสิ้นเชิง กฎของมาเฟียต้องโหดเหี้ยม เลวสุดขั้ว ทำงานสุจริตไม่ได้เพราะไม่เจริญรุ่งเรืองและรวยช้า แต่เธอกลับทิ้งสโลแกนมาเฟียทุกข้อ เพราะแม่ไม่โหด(ถ้าไม่จำเป็น) แม่ไม่อยากเป็นคนเลว (เพราะอยากเป็นคนดี เบื่อหนีตำรวจ) แม่อยากทำงานสุจริต (เพราะแม่สวยระดับนางเอกซีรีย์ยังต้องหลบ ก็เลยมีอาชีพเสริมเป็นดารา แต่มีอาชีพหลักเป็นมาเฟีย) ทว่าสถานการณ์บังคับทำให้ต้องแบกรับเป็นหัวหน้าแก๊งฝีมือยิงปืนของแม่แม่นชนิดที่ว่าหลับตาก็ยังยิงถูก อำนาจลึกลับ นำเธอกลับไปใช้ชีวิตในยุคสมัยราชวงศ์โจวตะวันตก เพื่อทำหน้าที่สำหรับผู้ที่ถูกเลือก คืนราชบัลลังก์ให้แก่รัชทายาทในอดีต คืนความเป็นมนุษย์ให้หวนกลับคืนมา และคืนความรักที่พระองค์มีต่อนางตราบชั่วนิจรันดร์

มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่สายตาของนางมีเขาเพียงผู้เดียว เพราะหนีการถูกไล่ล่า หญิงสาวจึงเลือกจะกระโดดผาน้ำตกพร้อมนกหงส์หยกตัวน้อย เสียงวัตถุตกลงผิวน้ำอย่างแรงทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นหันไปมองทันที เขาใช้วิชาตัวเบาพุ่งไปช่วยหญิงสาวในชุดสีแดงดำดิ่งลงไปในน้ำลึกอย่างเร็ว เลือดสีสดปะปนในสายน้ำ มือแกร่งแหวกสายน้ำพยายามคว้าร่างของหญิงสาวไว้ เขาประกบริมฝีปากส่งลมหายใจเข้าปากของนาง เพียงดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง สีหน้าของนางแสดงความตื่นตระหนก ริมฝีปากสั่นระริกพยายามส่งเสียงอย่างยากลำบาก ทำให้เขาจำใจโน้มศีรษะลงใกล้เพื่อได้ยินคำพูดของนาง “ข้า...ได้...พบ...ท่าน...แล้ว... ซือจื่อ”

ปีค.ศ. 2500 โลกที่เต็มไปด้วยนวัตกรรมแปลกใหม่ จือหลินเธอคิดค้นตัวยาเพื่อยืดอายุมนุษย์ขึ้นมาแต่การทดลองของเธอผิดพลาด ยาที่ใช้ทดลองชุดแรกทำให้มนุษย์ที่จบชีวิตลงกลายเป็นซอมบี้

ในคราวนั้น "เฟยเทียน" เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ทรายย้อมโลหิต ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี "ว่านหนิงเหมย" ในวัยสิบแปด ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี