รักสามเส้า

“อยากมากเหรอหนูลิน” เสียงทุ้มนั้นเป่ารดอยู่ที่ซอกคอ ทว่าทำให้มิลินอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะนั่นหมายความว่าทุกสิ่งที่หล่อนทำ… คุณเตี่ยเห็น ฝ่ามือที่ทาบปิดริมฝีปากค่อยๆ ลดลง แต่ไม่ได้ละไปจากร่างกายของหล่อน เพราะเพียงละออกแต่กลับลูบไล้จากปลายคางลงมาตามลำคอเคลื่อนลงมาถึงทรวงอกอวบที่หอบหายใจถี่จากสัมผัส กอบกุมลงน้ำหนักบีบเค้น ฝ่ามืออีกข้างก็คลายออกและรั้งหล่อนให้หันเข้าหา ดันเข้าชิดร่างจนความแข็งขืนเสียดสีอยู่บริเวณหน้าท้อง และปะป่ายที่บริเวณนั้น จนหล่อนเกือบแล้วที่จะร้องคราง “ว่าไงล่ะ ฉันถามว่าอยากมากเหรอ” มิลินเม้มริมฝีปาก หล่อนกำลังสั่นไปทั้งร่าง สั่นเพราะกลัว และสั่นเพราะสัมผัสที่เขายังคงลูบไล้ ทุกจุด ทุกน้ำหนักที่ลงไป คือการปลุกเร้า “ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะคะ ถ้าไม่ปล่อยเรื่องนี้ก็จะไม่รู้แค่หนูคนเดียวแน่ แต่ถ้าคุณเตี่ยปล่อยหนู หนูก็จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา หนูจะถือว่าหนูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” +++++ คำเตือน!! พ่อเลี้ยงผัว เป็นนิยายที่เดินเรื่องด้วยเซ็กซ์ เนื้อหา 80% ของเรื่องเป็นเซ็กซ์ล้วนๆ แนวพ่อสามีกับลูกสะใภ้ หากท่านรับเรื่องราวแนวนี้ไม่ได้ แนะนำให้ผ่านค่ะ

เมื่อคิมหันต์ต้องการแต่งงานกับกุลนารี เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองเธอ “คุณคิมหันต์ คุณเป็นบ้าอะไรนี่ ออกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้นะ” “บ้าเหรอ...ใช่ผมมันบ้า เจ้าสาวของผมหนีมาพลอดรักกับชายชู้ จะไม่ให้ผมบ้าได้ยังไง” แล้วกุลนารีจะหลบหนีจากเขาพ้นหรือไม่

ผู้ชายคนนั้น คู่หมั้นของพี่สาวฉัน ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่นอนกับฉันคืนนั้น ถึงมันจะเป็นแค่ความผิดพลาด แต่เรื่องนั้นฉันไม่เคยลืม —————— เธอหันหน้ามาทางผมก่อนจะซบหน้าลงตรงหน้าอกผมทำราวกับว่าแสดงความเป็นเจ้าของ “อย่าทำแบบนี้ แล้วก็นั่งลง ดี ๆ” ผมพูดดุและรู้สึกไม่สบอารมณ์ ที่เธอมาทำท่าทางแบบนี้กับผม “อยากนั่งคร่อมพี่จัง ขอนั่งคร่อมหน่อยได้ไหมคะ...” คำถามของเธอทำให้ผมพอใจ หน้าตาของเธอดูใสซื่อไม่เหมือนกับคำพูดและการกระทำผมคิดว่าเธอไม่น่าจะใช่คนที่มาเสนอตัวให้ผู้ชายแบบนี้นะ เหอะ!! นี่สินะที่เขาว่าอย่ามองคนแค่ภายนอก “ถ้าอยากนั่งคร่อมฉัน เธอก็ต้องนั่งคร่อมฉันทั้งคืนนะไหวไหม หื้มม...” ผมปัดไรผมที่ปกปิดใบหน้าของเธอไปทัดไว้ข้างหู “ไหวสิคะ พริ้งไหว” “เธอเสนอให้ฉันเองนะ หึ!!”

มันเหมือนมีลางสังหรณ์ ดาวเรืองรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ด้วยรับรู้ได้ว่ามีกระแสความร้อนแรงอันประหลาด วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา ดวงตาที่อ่านไม่ออก เดาไม่ถูก… ว่าเขาจะมาไม้ไหน? นี่แค่วันแรกที่เจอหน้ากันเขาก็ทำท่าราวกับว่าเกลียดชังหล่อนมาแต่ชาติปางก่อน นี่กระมัง ที่ทำให้ป้านิ่มเตือนว่า ‘อยู่ให้ห่างคุณคมน์เอาไว้’ คุณคมน์ไม่เหมือนกับคุณราเมศซึ่งเป็นน้องชาย

สาวสีน้ำผึ้งสเปกสาวสายฝรั่งที่ใครพากันใฝ่ฝัน...แต่ลิขิตกลับนำพาให้เธอกลายเป็นสายฝันของอีกคน

"เมื่อความรักในอดีต ทิ้งรอยไว้ลึกกว่าที่เธอเคยรู้...และปมที่ไม่เคยคลาย กำลังย้อนกลับมาทำลายทุกอย่าง"

บางคนตามหาสิ่งที่หายไปเพื่อให้ได้กลับมาครอบครอง บางคนได้ครอบครองสิ่งที่ล้ำค่าแต่กลับทำมันหายไป...

อธิคมและภาณินี วิริยนันท์ นักมานุษยวิยาได้ให้กำเนิดบุตรสาวชื่อแก้วเก้า ขณะที่ทั้งสองไปทำงานวิจัยและค้นพบโบราณสถานบริเวณลุ่มน้ำกาหลงในอดีต เมื่องานวิจัยเสร็จสิ้นทั้งสองได้ย้ายไปทำงานที่สุราษฎร์ธานี แก้วเก้าเรียนจนจบ ม.ปลาย พ่อและแม่ได้ย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯ คืนแรกที่ “บ้านวิริยนันท์” ริมคลองมอญ แก้วเก้าได้พบกับชายคนหนึ่งแต่งกายโบราณเขาเรียกแก้วเก้าว่า เจ้านางแก้วเก้าเนาวรัตน์ขัติยนารีศรีเวียงเชียงรุ้งหรือเจ้านางน้อย แก้วเก้าเรียกเขาว่า “คุณน้า” แก้วเก้ารับแสดงละครเวทีแทนนักแสดงที่ป่วยกระทันหัน ทำให้ได้รู้จักกับเจ้าองค์อินทร์ ณ แมนรัตน์ แก้วเก้าไม่ชอบที่เขาพูดดูถูกเธอตอนซ้อมละคร แต่พอเจ้าองค์อินทร์เสนอจะติวสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ แก้วเก้ายอมตกลง “คุณน้า” เริ่มแสดงพลังในทางร้ายมากขึ้น เลอสรวง ณ แมนรัตน์ สมิธ ลูกผู้น้องของเจ้าองค์อินทร์เดินทางมาจากอังกฤษเพื่อรักษาตัวที่ไทยในสภาพเจ้าชายนิทราจากอุบัติเหตุรถยนต์ แก้วเก้ากับครอบครัวถูกเชิญไปร่วมงานเลี้ยงของคุ้ม ณ แมนรัตน์ ที่เชียงราย ได้พบกับเลอสรวงที่นั่งรถเข็นและยังไม่สามารถพูดจาสื่อสารได้ เธอทำให้เลอสรวงฟื้นความทรงจำแต่เป็นความทรงจำของเจ้าขวัญฟ้าในอดีตชาติ...

"ใครเป็นพ่อของเด็กคนนี้กันแน่ ใช่พี่หรือเปล่า"เคนมองหน้าเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู"คุณไม่ควรมาที่นี้ กลับไปเถอะ"แก้มรีบหมุนตัวหันหลังหนีชายหนุ่มทั้งน้ำตาคลอเบ้า"พี่ขอโทษ"ร่างหนาเข้าไปขวางหน้าหญิงสาวเอาไว้

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้าได้รักเจ้าในอีกครา ขอบคุณฟ้าที่เมตตาต่อเราสอง นับจากนี้ขอเพียงเจ้าให้ตัวข้าได้ประคอง ข้ารับรองจักครองรักเพียงเจ้าแต่ผู้เดียว… *** ครั้งหนึ่งเขาตามืดบอด จึงไม่เห็นนางที่รักเขาอยู่ในสายตา แต่เมื่อวันนี้เขารักนางแล้วจนหมดใจ ใครหน้าไหน เขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น!