แก้แค้น

รมย์นลิน...ต้องพากายที่บอบช้ำ ใจที่แหลกสลายจากการกระทำของคนที่บอกรัก...เทพกานต์ ความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนี้จะเป็นบทเรียนราคาแพง และคนที่สร้างขึ้นมาจะต้องได้รับการเอาคืนอย่างสาสม! นลิน...นักร้องสาวที่แรกเห็นหน้าก็เรียกเสือร้ายอย่างเทพกานต์ให้อยากครอบครอง แต่เธอไม่ใช่หมูในอวยให้เขาเคี้ยวเล่นได้ง่ายๆ เหมือนบางคนหรอกนะ เขี้ยวเล็บน่ะมันมีเยอะ

เมื่อคนผิดไม่ได้รับการลงโทษเขาก็จะทำตัวเป็นศาลเตี้ยพิพากษาคนผิดเสียเองไม่ว่ากี่สิบปีเขาก็จะตามจองล้างจองผลาญคนที่พรากแม่ของเขาไปและ..เธอ...ก็เป็นเหยื่อชิ้นโปรดที่เขาจะใช้เป็นทาสสวาทและเครื่องมือแก้แค้น...

ในวันเกิดของข้า สามีของข้ากรีดผ่าอกและเอาจินตานของข้าไป เพื่อช่วยชีวิตคนรักสมัยเด็กของเขา เขาโอบข้าไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ใช้มีดโค้งกรีดผ่าเปิดหน้าอกของข้า “ชิงอู๋ ขอแค่ได้กินจินตานของเจ้า โรคเก่าของชิงเหยาก็จะรักษาหาย ข้าจะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป” เขาไม่สนใจเสียงร้องอันโศกเศร้าทุกข์ตรมของข้า คว้านจินตานพร้อมกับกระดูกและเส้นเอ็นของข้าออกมา ข้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ขอร้องอย่างน่าสงสารว่า “ถ้าไม่มีจินตานเม็ดนี้ ข้าจะต้องตายนะ....” เขาจรดจูบบนหน้าผากของข้า กล่าวปลอบเสียงแผ่วเบา “อย่าพูดจาเหลวไหล เผ่าหงส์เพลิงของพวกเจ้ามีจินตานสองเม็ด ขาดไปเม็ดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เขาประคองจินตานของข้าเอาไว้ แล้วรีบร้อนจากไป แต่เขาไม่รู้หรอกว่า จินตานเม็ดแรกของข้า ถูกเอาไปช่วยชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อหมื่นปีก่อนแล้ว สิ่งที่เขาช่วงชิงไป เป็นจินตานเม็ดสุดท้ายของข้าแล้ว ข้ากำลังจะตาย

“เมื่อคืน ตอนที่ผมออกตระเวนแถวๆ ลำธารฝั่งตรงข้ามบ้านพักครู ..ผมเห็นวิญญาณตัวใหญ่ยักษ์ยืนคร่อมอยู่บนหลังคาบ้านครู” เธอตกใจตาโต “อะไรนะคะ!!” “เมื่อคืนครูเจออะไรแปลกๆ บ้างรึเปล่า” เธอกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ หันมองรอบกายด้วยความหวาดกลัว “ค่ะ ..มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้น ความจริง มันแปลกมาสองวันแล้วค่ะ” “ผมคิดว่าครูโดนของนะ ต้องรีบแก้ในเจ็ดวัน ไม่งั้น ครูจะหนีจากมันไม่ได้อีกเลย” เธออ้าปากค้าง ช็อคจนใจสั่น “โดนของเหรอคะ” “ใช่ครับ ของแรงซะด้วยนะ”

Love me harder 7 ปีที่เขาหายไปโดยไม่บอกกล่าวเธอสักคำ และวันนั้นยังเป็นวันที่เธอสูญเสียมากที่สุดในชีวิตอีกด้วย ‘บอกแอลเถอะนะ ว่าครอบครัวพี่ไม่ได้ทำ บอกมา…’ ข้อความสุดท้ายที่เด็กสาวอายุ 18 ส่งหาเพื่อนพี่ชายคนนั้น ก่อนที่เธอกับเขาจะจากกันไปโดยไร้ซึ่งคำพูดหรือคำอธิบายใดๆ แต่ในวันนี้เขากลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าและยังทำตัววุ่นวายเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอ ราวกับเรื่องเธอกับเขาไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “คุณหายไปจากชีวิตแอลนานแล้วค่ะ ตั้งแต่วันนั้น…” “งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองพี่ เดี๋ยวนี้!” สองสายตาสบประสานและฟาดฟันกันอย่างไม่ยอม แต่หารู้ไม่ว่าข้างในใจของทั้งสองคนนั้นกลับสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง…

ทุกวันฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีมีซิกแพคเป็นเวลสิบนาที วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว พอรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของคนแปลกหน้า ฉันก็ปรับตัวได้อย่างไม่เลว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับได้แล้วจนเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แค่สามวัน เช้าวันนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีคนนั้นอีกครั้ง ฉันเลยหยิบมือถือของเขามาค้นหาบัญชี Line ของฉัน แตะไปที่โพสต์และบันทึกภาพเซลฟี่สุดสวยบนโพสต์ปักหมุดของฉันพร้อมกับตั้งเป็นภาพพื้นหลัง จากนั้นก็ทิ้งข้อความเอาไว้ 'คนสวยอย่างฉันเข้ามาอยู่ในร่างคุณสิบนาทีทุกวันเลยนะ!' ปล. ภาพพื้นหลังคือฉันเอง ฉันวางอุบายเล็ก ๆ เพื่อจะได้พิชิตใจพ่อหนุ่มคนนี้ ใครใช้ให้เขาทั้งหล่อทั้งสูงทั้งหุ่นดีล่ะ แหนมตุ้มจิ๋วก็สุดยอดไม่แพ้กัน ทั้งหมดราวกับฟ้าลิขิตมา เหมือนกับได้เจอรักแท้ตอนปล้นเข้ามาอยู่ในร่างของคนอื่น หลังจากทำทั้งหมดเสร็จ ฉันก็เดินสำรวจบ้านเขาอย่างสบายใจ วินาทีที่ฉันเปิดตู้เย็นดู ฉันก็ยิ้มแหยในทันที

เขาคือคนเลวที่ข่มขู่เพื่อให้เธอตกภายใต้อาณัติ การเมามายเสียสติเพียงแค่ครั้งเดียวกำลังเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล

หนี้หัวใจใต้กลลวง เมื่อเขากลับมา...ไม่ใช่เพื่อรัก แต่เพื่อ "ทำลายเธอ" ให้เจ็บเท่ากับที่เขาเคยเจ็บ ลาริสา…ลูกสาวของคนที่เขาเกลียดที่สุด คือเครื่องมือในเกมล้างแค้นที่เขาออกแบบอย่างเยือกเย็น แต่ยิ่งเขาทรมานเธอ หัวใจของเขากลับยิ่งถูกเธอช่วงชิงโดยไม่รู้ตัว เมื่อความรักไม่ควรเกิด แต่กลับฝังลึกเกินกว่าจะถอนใจ...

เพราะเคยเจ็บเจียนตาย เพราะเคยผิดหวังจนถึงที่สุด และเพราะเคยรักจนสุดหัวใจ เขาเลยคับแค้นใจจนอยากขยี้เธอให้แหลกคามือ "ยังคิดฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อีกหรือไง? ผู้หญิงอย่างเธอคิดเหรอว่าจะมีผู้ชายคนไหนยกย่องให้เป็นเจ้าสาว? เธอเป็นได้แค่นางบำเรอ มีหน้าที่รอรับแรงกระแทกจากฉันเท่านั้น เธอมีค่าแค่นั้นแหละฟาติมา"

กลิ่นตัวของหญิงสาวเหตุใดถึงได้สาปสางถึงเพียงนี้ นายพรานอินทร์ฝีมือดีทั้งยังหล่อเหลาเอามันทำเมียลงได้อย่างไร? "ของเอ็งมันใหญ่ถึงเพียงนี้เชียวรึกอบัว ข้าชักหลงใหลเอ็งขึ้นทุกทีแล้วสิ หึหึ"