พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ

“อะไรเนี่ย ทำไมจบแบบนี้อ่ะ จิ๊” เยว่ชิงจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่น มือบางปิดหนังสือนิยายแล้วเก็บเข้าชั้นไว้เหมือนเดิม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“คุณหนูครับ คุณท่านให้มาตามแล้วครับ” เสียงของบอดี้การ์ดดังลอดเข้ามาในห้องที่ปิดประตูไม่สนิท

“อืม เดี๋ยวฉันลงไป” เยว่ชิงเดินไปสำรวจความเรียบร้อยของตนเองหน้ากระจกบานใหญ่ ปรากฏร่างบางในชุดเดรสสีดำปาดไหล่ ชายกระโปรงยาวถูกแหวกขึ้นมาจนถึงโคนขา ดูอย่างไรก็รู้ว่าผู้ที่สวมใส่มั่นใจในตนเองแค่ไหน ใบหน้าน่ารักตามฉบับลูกครึ่งไทย-จีนเอียงซ้ายทีขวาทีเพื่อสำรวจความเรียบร้อย เยว่ชิงจัดชุดให้เข้าที่เข้าทางแล้วเดินออกจากห้องไป

“โอ้โห ลูกสาวพ่อสวยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อวานพ่อยังเห็นหนูคลานต้วมเตี้ยมอยู่เลย”

“คุณพ่อคะ หนูอายุยี่สิบสามแล้วค่ะ จะคลานต้วมเตี้ยมได้ยังไงกัน” เยว่ชิงเบะปากให้คุณพ่ออย่างงอนๆ

คุณพ่อของเธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ชอบเห็นเธอเป็นเด็ก ทั้งยังขี้เล่น ขี้แกล้ง แทบจะไม่เหลือมาดของเจ้าพ่อคาสิโนอยู่แล้ว พ่อของเธอเป็นชาวจีน ส่วนแม่เป็นชาวไทย ทั้งคู่ย้ายมาอยู่ในประเทศฝั่งยุโรปเพราะธุรกิจคาสิโนที่คุณพ่อประมูลมาได้ เยว่ชิงจึงเกิดและโตที่ยุโรป

“เอาเถอะๆ สองพ่อลูกขึ้นรถได้แล้วค่ะ” และตามเดิม…เป็นคุณแม่ที่ยุติการหยอกล้อกันของพ่อลูก

สามคนพ่อแม่ลูกเดินขึ้นรถเพื่อไปร่วมงานเปิดตัวธุรกิจใหม่ของคู่ค้า และแน่นอนว่าธุรกิจคาสิโนของครอบครัวเยว่ชิงนอกจากจะมีคู่ค้าก็ต้องมีคู่แข่งด้วยเช่นกัน รถที่ใช้จึงถูกตรวจสอบเป็นอย่างดี กันกระสุนรอบคัน ทั้งยังมีคนขับที่ไว้ใจได้เพียงคนเดียว ซึ่งเป็นมือขวาของคุณพ่อ ส่วนบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ก็ขับรถตามมา

“แล้วนี่ลูกเป็นอะไร หืม ทำไมสีหน้าดูหงุดหงิดแบบนั้นล่ะคะ” เยว่ชิงหันหน้าไปส่องกระจกทันทีที่คุณแม่ทัก

“เห้อออ สงสัยจะเป็นเพราะนิยายที่หนูอ่าน มันไม่จบแบบที่หนูอยากให้เป็น” ร่างบางยกมือกอดอกอย่างขัดใจ

“ให้พ่อไปเผาสำนักพิมพ์ดีไหม โทษฐานที่ทำให้ลูกสาวพ่อหงุดหงิด”

“เอาเลยค่ะ ขัดใจหนูมาก พ่อของพระเอกเป็นคนวางแผนทำลายครอบครัวนางเอก สุดท้ายยังรักกันได้ แล้วพระเอกก็ดูไม่ได้รักนางเอกขนาดนั้น แค่เพราะนางเอกมีลูกชายให้ เลยหันมาสนใจ แย่มาก!”

“แล้วทำไมหนูถึงอ่านจนจบได้ ทั้งที่หนูไม่ชอบ หืม”

“ก็เพราะหนูคิดว่ามันจะจบแบบหักมุมนี่คะ อีกอย่างนางเอกก็ชื่อเหมือนหนูด้วย ลู่เยว่ชิง ต่างกันที่หนูไม่ได้ใช้แซ่ลู่เท่านั้น”

“หึๆ แต่พ่อว่าต้องมีสิ่งที่ไม่เหมือนกันอีกเยอะแน่ เพราะลูกสาวพ่อทั้งเก่งทั้งฉลาด คงไม่รักกับผู้ชายแบบนั้น” คุณพ่อที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้าของเยว่ชิงเอี้ยวตัวมาลูบศีรษะลูกสาวคนเก่งของเขา

“ก็ไม่แน่หรอก~ แม่เคยได้ยินที่เขาว่า พรหมลิขิต อาจจะมีจริงก็ได้ คิกๆ” ตามประสาคนไทย คุณแม่ของเยว่ชิงมักเชื่อเรื่องโชคชะตาและพรหมลิขิตอะไรพวกนั้นเสมอ แต่ไม่ใช่กับเยว่ชิงคนนี้!

“หึ ชีวิตหนู หนูจะกำหนดเอง จะไม่ยอมให้ใครมากำหนดทั้งนั้น” เยว่ชิงยกมือขึ้นกอดอกอย่างมั่นใจ จนพ่อกับแม่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับท่าทีของลูกสาว

“อ่าว อาตง นี่เราจะไปไหนกัน ปกติเราไม่ได้ใช้เส้นทางนี้หนิ”

“มีคนขับตามเรามา แล้วยังปิดถนนเส้นที่เราใช้ประจำ เหมือนมันต้องการบีบให้เราใช้ถนนเส้นนี้ครับคุณท่าน”

“ระวังด้วย ถนนเส้นนี้เป็นทางลงเขา” เยว่ชิงได้ยินพ่อคุยกับคนขับรถ เธอจึงมองลอดออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าเป็นอย่างที่คุณพ่อว่าถนนเส้นนี้เป็นทางลงเขา ไหล่ถนนเป็นเหวลึก อีกฝั่งก็เป็นผาสูง เธอเองก็เคยมาขับรถเล่นเส้นทางนี้บ่อยครั้ง ถนนเส้นนี้บรรยากาศดีแต่ก็อันตราย

สองแม่ลูกมองหน้ากัน มือบางล้วงเข้าไปหยิบปืนใต้เบาะ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเหตุไม่คาดฝัน รถของเยว่ชิงชะลอให้รถของบอดี้การ์ดนำไปก่อนสามคัน แต่เมื่อเดินทางไปได้ไม่นาน จู่ๆ รถของบอดี้การ์ดคันแรกก็เกิดเสียหลักพุ่งชนเข้ากับหน้าผา ทำให้รถบอดี้การ์ดที่นำหน้ารถของเยว่ชิงเสียหลักไปด้วย จึงเหลือเพียงรถของเยว่ชิงที่ยังขับต่อมาได้ แต่อาตงก็ต้องพยายามบังคับรถอย่างยากลำบาก เพราะดูเหมือนว่ารถจะถูกตะปูเรือใบเจาะเข้าเสียแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นอาตง ทำไมรถถึงส่ายแบบนี้”

“เหมือนยางจะแตกครับ”

“ด้านหน้าเป็นโค้งหักศอกและชันมาก เราหยุดรถก่อนเถอะ” เยว่ชิงที่เคยมาขับรถเล่นแถวนี้อยู่บ่อยครั้งได้เตือนให้อาตงหยุดรถก่อน เพราะสภาพรถตอนนี้อาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุเอาได้

“หยุดไม่ได้ครับคุณหนู คนของเรารายงานว่าพวกมันตามเรามาเป็นขบวนเลยครับ”

“ในเมื่อไม่มีทางเลือก งั้นก็ไปเลย” คุณแม่ที่แสนอ่อนหวานของเยว่ชิงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น มือหนาของคนเป็นพ่อเอื้อมมาจับมือของภรรยาและลูกสาวเอาไว้ อาตงพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมรถจนไปถึงบริเวณโค้งหักศอก หากควบคุมรถได้แบบนี้ต่อไป อย่างไรก็รอดพ้นไปได้

แต่ทว่า…

กลับมีก้อนหินขนาดใหญ่ถึงสามก้อนตกลงมาจากหน้าผา ทำให้อาตงต้องเบี่ยงรถหลบจนรถหรูชนเข้ากับขอบกั้นของถนนอย่างแรงจนรถพลิกตกเหวไป

โครม!