มาเฟีย

“แต่งงานใหม่แล้วยังไง ต่อให้เธอมีผัวใหม่มากี่คนฉันก็ไม่สน อะไรที่มันเป็นของของฉัน ฉันก็จะทวงคืน!!“

“หมอไฮน์” หมอหนุ่มไฟแรง สุภาพ อ่อนโยน เฉพราะบางคน เฉพาะบางเวลา เมื่ออยู่ในชุดกราวน์ หมอไฮน์คือแพทย์หนุ่มมากฝีมือในขณะที่อายุยังน้อย แต่เมื่อไหร่ที่อยู่นอกชุดกราวน์ หมอไฮน์คือ “เสือ” เมื่อตัวตนที่แสนน่ากลัวต้องปิดซ่อนเอาไว้ แม้ใจจะรักแต่กลับต้องผลักเธอออกจากชีวิต นั่นคือสิ่งที่เขาทำพลาด

ฉันถูกทิ้ง จากคนที่รักมาก จึงตั้งใจจะ….กับคนแปลกหน้า แต่พอตื่นเช้ามากลับเจอเด็กชายคนหนึ่งถามฉันด้วยประโยคที่ว่า ….พี่มาทำอะไรในห้องพ่อ….

“หอบลูกชู้ของเธอออกไป” เขาไล่เธอกับลูกเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอสวมเขาเอาเด็กคนนั้นที่เป็นลูกชู้หลอกเขามาโดยตลอด สามีที่แสนดีในวันนั้นกลายเป็นซาตานร้ายเพียงเพราะเชื่อคนอื่น ×ไม่นอกกายไม่นอกใจ

เขาแค้นที่เธอทำร้ายหัวใจเขาอย่างไม่ใยดี เมื่อถึงวันเอาคืนเขาจะขังเธอไว้ในกรงสวาทให้เธอได้เจ็บปวดทรมานมากกว่าที่เขาเคยได้รับ

ฉันส่งสายตายั่วยวนให้เขา มือฉันรูดรั้งแก่นกายสีคล้ำของเขาอย่างเชื่องช้า เขามองฉันด้วยสายตาหวานเชื่อม ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว ฉันผละมือออกจากแก่นกายแข็ง แล้วรีบชงเหล้าให้เขาใหม่ “ดื่มเป็นเพื่อนเฮียหน่อย” เขาพูดขึ้นเมื่อฉันยื่นแก้วเหล้าให้เขา ฉันอมยิ้มเพราะเข้าใจความหมายของแขกประจำคนนี้ดี ฉันนอนลงบนพื้นเย็นเฉียบเนื่องจากเขาไม่ชอบทำบนเตียงนอน ฉันอ้าขาออกกว้าง ก่อนจะใช้มือแบะกลีบกุหลาบของตัวเองออก “อ่าห์ รูแดงแจ๋เลยมะนาว” เขาพูดเสียงแหบพร่า “ดื่มเบียร์นะจ๊ะ เดี๋ยวเฮียป้อน” เขาเปิดฝาขวดเบียร์ออก ก่อนจะเทเบียร์ใส่ทั่วตัวฉัน “อยากดื่มแล้วค่ะ” ฉันบอกเขาเสียงหวาน คอขวดสีเขียวถูกยัดเข้ามาในรูสวรรค์ฉัน ฉันเกร็งไปทั้งตัวด้วยความซาบซ่าน เมื่อเขาเสียบคอขวดเข้ามาในรูสวรรค์ฉันจนสุดความยาว “อร๊ายยยย เฮียคะ” แขกคนที่สี่ในคืนนี้ของฉันยกยิ้มชอบใจ เขามองฉันด้วยแววตาหื่นกระหาย ก่อนจะขยับคอขวดแทงรูสวรรค์ฉันเข้าๆออกๆ

เมื่อเจ้าของรถที่เธอปั่นจักรยานชนแล้วหนี ดันมาเป็นเจ้านาย แถมเขายังจับได้ว่าเป็นฝีมือของเธอ "เฮียอย่ามามองหนูแบบนี้นะถึงหนูจะเป็นหนี้หนูก็ไม่เอาตัวเข้าแลก" "หึ ใครต้องการเธอนมก็เล็กอย่างกับเด็กมัธยม" 

ความรักต้องห้ามระหว่างลูกเลี้ยงกับพ่อเลี้ยงที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วกับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความเสียใจไม่รู้จบสิ้น ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนความเจ็บปวดที่ได้รับจะถูกเยียวยา

“ฉันจ่ายนายสองแสน!” เมื่อเสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยขึ้นทำเอาชายหนุ่มกรอกตาและชะงักฝีเท้าที่กำลังเดิน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หันกลับ แต่ยังคงก้าวต่อไป “สี่แสน! ฉันจ่ายนายสี่แสน!” “เก็บเงินของเธอไว้ เพราะยังไงฉันก็ต้องไป” “ผู้หญิงคนนั้นจ่ายให้นายเท่าไหร่กัน! ฉันจะจ่ายให้มากกว่า!” “เขาไม่ได้จ่ายฉันสักบาท พอใจหรือยัง!” “นายไม่ได้เห็นแก่เงินอย่างที่คนอื่นบอก แต่นายรังเกียจฉัน….” โฮลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนน้ำตาหยดเล็กๆเริ่มไหล เธอหมุนตัววิ่งออกไปโดยที่ธันวาได้แต่ยืนนิ่ง “โถเว้ย!”

“จำใส่กะโหลกผุ ๆ ของเธอไว้นะกระต่าย...ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อฉันไม่ต้องการผู้หญิงอย่างเธอแล้วเท่านั้น”