หนีท้อง

“กองพล” ผู้สะกดคำว่า “อ่อนโยน” ไม่เป็น ส่วน “ใกล้รุ้ง” เธอผู้กำลังมีชีวิตที่สดใสหลังเรียนจบ แต่ก็ต้องมาเจอกับคน “โฉด” อย่างนายเหมืองกองพล แล้วเรื่องระหว่างทั้งคู่จะเป็นยังไง เมื่อเริ่มต้นด้วยการ “ฉุด!”

ตราบาปที่ไม่ได้ก่อจองจำชีวิตของเธอ 'โบตั๋น' อย่างไม่มีชิ้นดี เพราะความรักแรงโกรธเเรงของเขาเขมราชคนเดียวเลยแท้ๆ | เขม เขมราช อนันต์ธการณ์ | ประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษใหญ่ เขาดุ เด็ดขาด แต่อ่อนโยนกับหวานใจเพียงคนเดียว | โบตั๋น พิมพ์ชนก อุ่นวารี | สาวใช้แม่ลูกอ่อนของบ้านอนันต์ธการณ์ ลูกสาวชื่อน้องใบหม่อนที่เกิดจากความผิดพลาดของเธอเพียงคนเดียว "กล้าดียังไงมาประจบสอพลอจนแม่ฉันถึงกับต้องยัดเยียดเธอให้มาเป็นเมียฉันกัน" แป๊ะ! แป๊ะ! แป๊ะ!!!! "ยอมจริงๆเลยหว่ะ เธอเก่งจริงๆนะโบตั๋น!" เขาตบมือดังลั่นประชดประชันเจ้าหล่อนอย่างเย้ยหยัน "โบตั๋นไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ สิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดโบตั๋นไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยนะคะ!" หมับบบ!!!

;เธอเห็นฉันโง่รึไง อยากมากทำไมไม่บอกฉันล่ะ ฉันผัวเธอนี่ไง อยากมากมาบอกฉัน ไม่จำเป็นต้องไปหาไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนั่น ฉันมันทำให้เธอไม่ถึงใจรึไงถึงได้ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก “ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” ก่อนที่จะเหวี่ยงหญิงสาวลงบนเตียงจนทำให้หญิงสาวรู้สึกจุกทันที หญิงสาวไม่รู้สึกห่วงตัวเองแต่ห่วงอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเกิดมา “พี่อิชย์ จะทำอะไร!” หญิงสาวเอ่ยชื่อชายคนรักออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อได้ยินถ้อยคำที่หยาบคายของเขา พยายามลุกออกจากเตียง “จะหนีไปไหนล่ะ อยากมากฉันก็จะจัดให้ จะได้ไม่ต้องวิ่งไปให้คนอื่นช่วย“

“อย่านะ!” ดาริการีบห้ามปราม ชาลิสาเป็นพี่สาวที่เธอรักมากที่สุด เธอไม่อยากให้พี่สาวต้องเสียใจกับสิ่งผิดพลาด สิ่งเลวทรามที่เขาทำเอาไว้ สิ่งที่เธอจำยอมทำเรื่องแบบนี้กับเขาเรื่อยมา แม้สิ่งนั้นจะไม่ได้เต็มใจ แต่ถ้าพี่สาวของเธอรู้ มันก็การันตีไม่ได้ว่าพี่สาวของเธอจะไม่เสียใจ “ก็ยอมฉันสิ ยอมทำเรื่องนี้กับฉันในห้องนี้” “แต่พี่สาอยู่ข้างนอก พี่จะให้ดาทำกับพี่ได้ยังไง ถ้าพี่สาเข้ามาเห็น…” ดาริกาพูดอย่างหวาดหวั่น เธอไม่มีทางเลือกอะไร นอกจากยอมให้พี่เขยกระทำเรื่องอย่างว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกลัวว่าพี่สาวจะล่วงรู้ และเสียใจในสิ่งที่เธอกับเขากระทำ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร “ถ้าไม่อยากให้พี่สาวของเธอเข้ามาเห็น…” เขากดเธอให้นั่งคุกเข่า ก่อนจะรูดซิปแล้วงัดแก่นกายออกมาอวดความแข็งแกร่ง “ใช้ปากกับมันสิ ฉันอยากน้ำแตกกับปากเล็ก ๆ ของเธอ”

ความรักของฉันมันคงเหมือนนาฬิกาทราย... ...เมื่อด้านหนึ่งถูกเติมเต็ม......อีกด้านกลับว่างเปล่า...และสูญสิ้นไป...กับกาลเวลา........ “สำหรับฉันเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า อยู่บนที่สูงแต่ทำตัวต่ำ” “หึ......ขอบคุณค่ะที่ชม จะพูดแค่นี้ใช่ไหม จะได้ไปอ่อยผู้ชายต่อ” “อ้อ...ถ้าสนใจ เชิญนะคะ พอดีชอบแบบ ทีเดียวหลาย ๆ คนมันสนุกดี แต่คนดี ๆ อย่างพี่....” เธอมองเขาอย่างพิจารณา พร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินจากไป

เด็กหญิงตัวอ้วนกลมในชุดกระโปรงสีชมพูฟูฟ่องคนนั้น หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับถอดแบบกันมา ใช่แน่ๆ... ใช่อย่างที่เขาคิดแน่ๆ

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด “ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!” “หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!” พรึบ ! “พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ

...เพราะความสัมพันธ์ชั่วคืน ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล...

คุณหนูเเห่งสำนักอันดับหนึ่งหนีออกจากบ้านเพื่อไปท่องเที่ยว เเต่กลับตั้งครรภ์เเถมยังต้องหนีพ่อของลูกอีก คราวนี้อยากจะกลับบ้านก็ไม่ง่ายเเล้ว

"ตัวมึงแม่งโคตรสกปรก ไม่รู้ว่ามีเชื้อโรคติดตัวมาบ้างหรือเปล่าวันๆเอาแต่คุ้ยถังขยะเก็บขยะ แม่งแค่คิดกูก็จะอ๊วก  มึงจะไปนอนที่ไหนมึงก็ไปแต่อย่ามานอนห้องกู กูรังเกียจไป๊!!!" ผลัก!!!! ตุ่บ!!!! "โอ๊ย!!!" "หึสมน้ำหน้า กูไม่จับมึงโยนออกไปนอกบ้านก็ดีเท่าไหร่แล้ว"