อัตลักษณ์ที่ซ่อนเร้น

หลินซือหยาบุตรสาวตระกูลเล็กๆที่บิดาไม่สนใจ เขาโตมากับพี่ชายทั้งสอง ในขณะที่พี่ชายทั้งสองนั้นได้เข้าฝึกยุทธในสำนักใหญ่ทส่วนตัวนางนั้นกลับถูกปฏิเสธเพราะเส้นลมปราณติดตายทบิดานั้นมองว่าตัวนางเป็นภาระนางไม่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้ บิดาอับอายผู้คนจึงส่งให้นางไปอยู่ที่ห่างไกลผู้คน ให้นางเก็บเสื้อผ้าและขึ้นเขาไป ระหว่างทางนางเจอจอมยุทธชราผู้บาดเจ็บผู้หนึ่ง นางจึงได้ช่วยเขาไว้ด้วยความที่นางรู้จักสมุนไพรจึงรักษาอาการบาดเจ็บของชายชราผู้นั้นได้ ชายชราผู้นั้นมอบคัมภีร์มรณะดาราให้กับนาง จนในที่สุดนางก็พยายามที่จะเรียนคัมภีร์นี้ คัมภีร์นี้ต้องอาศัยความเจ็บปวดและความพยายามหลอมเป็นพลัง นางฝึกโดยทุกข์ทนอย่างหนัก และค่อยๆเปิดเส้นลมปราณที่ปิดตายได้

สัญญากับน้อยนะ ถ้าพี่เธียรไม่รักน้อยแล้ว ขอให้บอกกันตรงๆ อย่าโกหกหรือปิดบัง แค่บอกมาคำเดียว น้อยจะเป็นฝ่ายไปเอง ไม่อยู่ให้พี่เธียรต้องลำบากใจเลยสักนิด... รู้ตัวอีกที ความรักครั้งนี้กลับทำให้หล่อนเกือบจะเอาชีวิตแทบไม่รอด แต่แล้วก็ได้รับรู้ความลับดำมืดที่เขาพยายามซุกซ่อนเอาไว้ หล่อนจะรับสิ่งที่เขาเป็นได้หรือไม่... หรือเลือกที่จะจบและลืมเขาไป หรือเป็นเขาที่ต้องทำใจให้ลืมหล่อนเสียเอง

‘ช่วยตัวเองยังงั้นรึ’ หญิงสาวนึกประชดประชันคำพูดของสามีอยู่ในใจ เขาคงไม่รู้ว่านั่นคือสิ่งที่เธอแอบทำอยู่บ่อยๆ ลับหลังเขา นาวินคงไม่รู้ว่าเขาทำให้เธอต้องแอบพึ่งพากล้วยบ้าง แตงกวาบ้าง บางครั้งก็ลำนิ้วน้อยๆ ของตัวเอง พอให้อารมณ์อ้างว้างว้าเหว่ได้ทุเลาเบาบางลงชั่วครั้งชั่วคราว หากแต่ตัวเธอเท่านั้นที่รู้ว่าในความจริงแล้วมันก็ได้แค่ ‘แก้ขัด’ และก็มีหลายครั้งที่มันยิ่งทำให้อัดอั้นทรมานในอารมณ์ กระสันหายิ่งกว่าเก่า เพราะเธอต้องการมากกว่าจะเอานิ้วของตัวเองสอดใส่ เธอชอบสัมผัสปลุกเร้าของบุรุษเพศมากกว่า ชอบให้ร่างกายโดนกอดรัดแลกสัมผัสคลุกเคล้า ชอบที่ตัวเองโดนจูบไซ้ รู้สึกมีอารมณ์มากมายเมื่อได้แลกน้ำแลกเนื้อ กอดรัดกับร่างกายที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของบุรุษเพศที่เธอปรารถนา ‘อยากมากก็ช่วยตัวเองไปก่อน’ นีรชานอนนิ่งนึกถึงคำพูดของคนเห็นแก่ตัว ครั้นแล้วหยาดน้ำตากลมเกลี้ยงก็กลิ้งลงอาบนวลแก้ม บางหยดหล่นกระทบผ้าปูที่นอนแล้วซึมวาบเป็นวงคราบเปียกชื้น

"ฤดูใบไม้ร่วงที่เกิดขึ้น แท้จริงแล้วมันไม่ได้เป็นแค่คำสาปแต่มันคือความงดงามแห่งโชคชะตา แม้กระจกบานที่สิบจะดับสูญ แต่ “สุสาส์นราคะ” ที่พันผูกจิตวิญญาณเราสองไว้จะเป็นปัจจุบันขณะเสมอดั่งสัจจะนิจนิรันดร์"