ตำนานรักองค์ชายจอมโจร

จวนขนาดใหญ่ตั้งสูงตระหง่าน มีพื้นที่กว้างขวางนับพันหมู่ ภายในเต็มไปด้วยชีวิตของผู้คนนับหลายร้อยชีวิต มีทั้งชายหญิงเด็กและคนชรา เรือนขนาดใหญ่มากมายถูกสร้างขึ้นด้วยช่างฝีมือจำนวนนับหลายร้อยชีวิตจนสามารถเนรมิตให้กลายเป็นสถานที่พำนักของผู้เป็นเจ้าของจวน ได้อย่างงดงามเป็นยิ่งนัก ภายนอกเต็มไปด้วยผู้คนมากมายต่างทยอยเข้ามาแสดงความยินดีกับผู้เป็นเจ้าของจวน ส่วนพื้นที่ภายในคับคั่งไปด้วยผู้คนที่เดินทางมาร่วมงานเพื่อแสดงความยินดีกันอย่างถ้วนหน้า กับข่าวที่แพร่กระจายไปทั่วเมือง อันเป็นเมืองท่าสำคัญทางเศรษฐกิจซึ่งได้ชื่อว่าเป็นทางสายไหมของทะเล ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของเจ้าเมืองอูเจี๋ยน นามว่าหยางผิง เสียงผู้คนมากมายส่งเสียงเอ็ดอึงเข้ามาถึงภายในเรือนส่วนตัวของหญิงสาวนางหนึ่ง ซึ่งมีฐานะเป็นบุตรีคนรองของผู้เป็นเจ้าของจวน ใบหน้าขาวนวลเนียนเป็นยองใยสะท้อนอยู่บนกระจกสัมฤทธิ์ทรงกลม ยิ่งทำให้แลดูเงาที่กำลังสะท้อนอยู่ในขณะนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น เส้นผมสีดำสนิทยาวสลวยกำลังถูกมือเรียวบางของสตรีผิวพรรณในวัยสาวแรกแย้มซึ่งอยู่ในวัยออกเรือนเช่นเดียวกัน มือนั้นค่อยๆ ยกเส้นผมดำข

“เอาละ! เอาละ! เงียบๆ อย่าพากันเอ็ดอึงไป โปรเจกต์ในปีนี้ขอให้ทุกคนตั้งใจทำให้เต็มที่ เพราะนอกจากจะเป็นผลคะแนนทำให้จบการศึกษาอย่างสมบูรณ์แล้ว บทละครที่สมบูรณ์แบบและมีคะแนนมากที่สุด ซึ่งจะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น จะได้รับการเซ็นสัญญาจากบริษัท Jay Walk Studio เพื่อนำไปผลิตซีรีย์เรื่องยาว และเซ็นสัญญากับบริษัท Mountain Top เพื่อนำไปผลิตภาพยนตร์ รวมไปถึงเจ้าของบทละครจะได้รับคัดเลือกให้เป็นหนึ่งในนักแสดงนำที่ตัวเองเขียนบทด้วย” สิ้นเสียงของอาจารย์ผู้สอนเสียงเอ็ดอึงของเหล่านักศึกษาดังขึ้นมายิ่งไปกว่าเดิม สายตาหลายคู่เปล่งกระกายแห่งความหวังขึ้นมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น แต่คนที่มีแววตาปริวิตกกลับเป็นหวังฉิงชวนเท่านั้น ที่มีความรู้สึกแตกต่างจากเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ อย่างสิ้นเชิง “โอโห่! รู้สึกว่าโปรเจกต์งานนี้จะเข้าทางลี่อิงเข้าให้อย่างจังเลยว่าไหม”หยู่เยี่ยนถามเพื่อนสนิทของเธอ “เข้าทางแม่นั่นเต็มๆ แต่พังทางนี้นะสิ! ลำพังเขียนบทมันก็ยากสำหรับฉันอยู่แล้ว ไอ้เรื่องผลประโยชน์ที่จะได้รับหลังจากนั้นไม่ได้มองเลยนะ เพราะฉันจะทำอย่างไรถึงจะเขียนบทเพื่อสร้างซีรีย์เรื่องยาวขนาด 40 ตอนจบแบบนั้นออกมาได

ถนนหวังฝู่จิ่ง หวังฝูจิ่งหรือถนนคนเดินแห่งเมืองปักกิ่ง ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งช็อปปิ้งที่น่าตื่นตาตื่นใจคู่กับเมืองนี้มาอย่างช้านาน ซึ่งนอกจากจะเป็นถนนที่รวบรวมเอาสินค้าอันหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ เสื้อผ้า ยังมีอาหารที่มีทั้งของขึ้นชื่อยอดนิยมของชาวจีน ไปจนถึงอาหารแปลกตาที่หารับประทานไม่ได้จากที่อื่น จึงถือได้ว่าเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์และสีสันอันคึกคักของถนนหวังฝูจิ่งเป็นยิ่งนัก ถนนหวังฝูจิ่งในปัจจุบันมีทั้งห้างร้านและร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดของทางตะวันตกเปิดบริการตั้งเรียงราย แต่ร้านอาหารและของทานเล่นจีนในแบบดั้งเดิมก็ยังคงอยู่ช่วยแต่งแต้มสีสันและบรรยากาศอันคึกคัก ทำให้ถนนหวังฝูจิ่งได้ชื่อว่าเป็นถนนย่านแห่งการท่องเที่ยวและเป็นสตรีทฟู้ด ที่มีชื่อเสียงโด่งดังไม่แพ้ถนนช็องเซลีเซ่ของเมืองปารีส ประเทศฝรั่งเศสหรือกินซ่าของเมืองโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น รวมไปถึงนิวยอร์คฟิบฟ์ แห่งเมืองนิวยอร์คประเทศสหรัฐอเมริกา สองสาวเพื่อนคู่ซี้ต่างพากันเดินเตร็ดเตร่บนถนนเส้นดังกล่าวอย่างเพลิดเพลิน ของกินมากมายถือไว้เต็มทั้งสองมือ ก่อนจะมาสะดุดหยุดลงเมื่อเดินมาถึงร้านตรงหัวมุมถนน พร้

6 ชั่วโมงผ่านไป “จบบริบูรณ์...เสร็จแล้ว! ฉันเขียนตำนานรักโจรสลัดเสร็จแล้วเสี่ยวเยี่ยน!!!”ฉิงชวนส่งเสียงบอกเพื่อนด้วยความดีใจเมื่อเธอสามารถมาถึงตอนจบของบทละครดังกล่าวได้เป็นผลสำเร็จ พร้อมเงยหน้าขึ้นจากจอโน้ตบุ๊ก ในขณะที่เสียงเคาะแท่นพิมพ์บนคีย์บอร์ดยังรัวเป็นปืนกลอยู่ในขณะนั้น จากปลายนิ้วของหยู่เยี่ยนเพื่อนสนิท “อือ! ดีใจด้วย..รีบๆ ส่งเข้าเมล์เลยแก เสร็จแล้วจะได้รีบมาทำงานของแกต่อ”หยู่เยี่ยนตอบเพื่อนกลับไปโดยไม่หันกลับมามองหน้าเพื่อนรักแม้แต่น้อย สายตายังคงจับจ้องอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า หากแต่ยังมิทันทันที่จะทำอะไรประตูห้องทำงานของเธอก็ถูกเปิดออกกว้าง พร้อมร่างอวบอ้วนของเจ้าหน้าที่ซึ่งดูแลรับผิดชอบแผนกบันทึกข้อมูลของศูนย์วิจัยทั้งหมดปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าประตู เล่นเอาหยู่เยี่ยนแทบจะหลบลงใต้โต๊ะไม่ทัน ผลุบ!!! โชคดีที่ฉิงชวนสายตาไว รีบดึงร่างเพื่อนรักให้หลบลงไปอยู่ใต้โต๊ะได้ทันจังหวะเข้าให้พอดี “เสี่ยวชวนเดี๋ยวไปชั้น 11 ห้อง 1112 ไปเอาแฟ้มจากห้องนั้นรีบเอามาลงบันทึกข้อมูลอย่างด่วนเลยนะ หลังจากลงข้อมูลเสร็จแล้วให้ส่งไฟล์ลิงค์เข้าที่แผนก ท่านผู้อำนวยการจะได้เปิดเข้ามาอ่า

“เสวี่ยเอ๋อร์! เจ้าจะไม่เข้าไปอำลาเฉียนเฉียนเป็นครั้งสุดท้ายอย่างนั้นรึ”หวังฮูหยินถามออกมาทันที ครั้นนางอำลาบุตรีสาวคนเดียวเป็นที่เรียบร้อย และนั่นทำให้เสวี่ยเหยารู้สึกตัวจากภวังค์แห่งความคิดและหมกมุ่นเรื่องต่างๆ นานาอยู่ในขณะนั้นขึ้นมาทันใด “ลูกกำลังจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แล้วเจ้าค่ะท่านแม่”นางตอบหวังฮูหยินกลับไป ใบหน้าอวบอิ่มพยักหน้าขึ้นลงพลางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาของนาง “ตอนนี้ท่านพ่อก็เหลือแต่เจ้ากับเฉินเอ๋อร์เท่านั้น เสร็จจากฝังเฉียนเฉียนแล้ว เตรียมตัวฝึกมารยาทยอ่างเข้มงวดที่จะต้องนำไปใช้ในราชสำนักหมิ่นเยว่ให้จงหนัก อย่าให้เสียชื่อท่านหญิงใหญ่จากเมืองอูเจี๋ยนเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่”หวังฮูหยินกำชับลูกเลี้ยงของนาง “ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”เสวี่ยเหยาขานรับกลับไปแข็งขัน “นี่ถ้าแม่ของเจ้าไม่จากไปเสียก่อน วันนี้หน้าที่ในการอบรมดูแลเพื่อให้เจ้าเตรียมพร้อมเป็นพระชายาที่ดีคงไม่ใช่ข้าหรอกและถ้าคนแต่งเป็นเฉียนเฉียน น้องของเจ้าไม่สิ้นชีพไปเสียก่อน ข้าจะต้องดีใจมากเป็นแน่แท้”ที่สุดแล้วหวังฮูหยินก็ไม่วายยกบุตรีของนางขึ้นมาเปรียบเทียบกับเสวี่ยเหยาเช่นเดิม ใบหน้างามจากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมลายหายไ